Punkt równoważnikowy- następuje nagły spadek stężenia substancji oznaczanej, wykorzystuje się do wyznaczania końca miareczkowania. Punkt końcowy- koniec miareczkowania, można go zaobserwować dzięki zmianie barwy wskaźnika, musi się pokrywać częściowo z punktem równoważnikowym. Błąd miareczkowania- różnica między PK a PR. Powinno się tak dobrać wskaźnik, aby błąd nie był większy niż 0,05-0,1%. Krzywa miareczkowania- graficzny sposób przedstawienia przebiegu procesu miareczkowania. W układzie współrzędnych objętość titranta lub % miareczkowania oraz wartości liczbowe parametru stężenia substancji oznaczonej. Obraz graficzny zależności pH roztworu od objętości dodanego titr wyrażony jako procent zmiareczkowania Substancje wzorcowe- subst chemiczne spełniające rolę wzorców w metodach miareczkowych. Jako titrantów używa się roztworów mocnych kwasów lub zasad: kwas solny, wodorotlenek sodu. Roztwory mianowane- roztwór odczynnika o znanym stężeniu dodany z biurety do roztworu o znanej objętości. Zasada doboru wskaźnika- powinien zmieniać zabarwienie dokładnie w punkcie równoważności, zakres zmiany barwy wskaźnika powinien znajdować się wewnątrz skoku miareczkowania lub częściowo się z nim pokrywać. MK-MZ 4,3-9,7 fenoloft, oranż (3,1-4,4) czerwień (4,4-6,3) metylenowa, SK-MZ 7,7-9,7 feloloft (8-9,8) SZ-MK 6,3-4,3 oranż czerwień met. Skok miareczkowania- zależy od stężeń roztworu miareczkowanego i titranta, im bardziej stęż tym skok większy, zależy od mocy miareczkowanego kwasu lub zasady.
ewastyna1