PEDEUTOLOGIA – to dział pedagogiki zajmujący się problemami zawodu nauczycielskiego, przede wszystkim: kształcenia, osobowości nauczycieli, doboru kandydatów do zawodu nauczycielskiego, warunków i efektów pracy nauczycielskiej, doskonalenia nauczycieli, pozycji i funkcji społecznych zawodu nauczycielskiego.
Pedeutologia jest subdyscypliną pedagogiczną, elementem wychowania fizycznego ponieważ, w tym procesie występują dwa podmioty: nauczyciel i uczeń.
Pedeutologia wychowania fizycznego określa jakim powinien być nauczyciel WF.
PEDOLOGIA – to nauka o dzieciach, która dostosowuje wszelkie poczynania wychowawcze do spontanicznego, naturalnego rozwoju człowieka, w oparciu o dokonania różnych nauk, głównie psychologii.
Przedmiotem badań pedeutologii są:
q wychowawca, wykładowca,
q osobowość, kształcenie osobowości,
q kwalifikacje pedagogiczne, podstawy wychowawcze, wartości osobowe,
q zdolności i zamiłowania zawodowe,
q motywacja uczenia się i pracy,
q kryteria oceny osobowości nauczyciela i ucznia.
Z. Mysłakowski.
„Talent pedagogiczny” to wrodzona dyspozycja psychofizyczna, dzięki której osobnik, pewne typy działalności lub prolukcji może uprawiać w sposób bardziej wydajny niż w przypadku zajmowania się czymś innym „kontaktowość” łatwość nawiązywania kontaktów pedagogicznych z indywidualnym uczniem i zespołem klasowym.
M. Kreutz.
– miłość do ludzi, skłonność agitacyjna i zdolność sugestywna „zdolność sugestywna” to
zdolność emocjonalnego oddziaływania na innego człowieka.
E. Piasecki.
– zdolności i zamiłowania sportowe
– zdolności i zamiłowania intelektualne i społeczne.
W. Osmólski.
Wychowawca fizyczny powinien być nie tylko inteligentny, ale i sprawny fizycznie.
E. Krah.
– dobre zdrowie, talent organizatorski, gruntowna znajomość przedmiotu wykładowego i talent pedagogiczny.
W. Sikorki.
Dobre zdrowie, wszechstronna sprawność i przytomność umysłu, pogodny nastrój.
Wzorowy wychowawca fizyczny powinien dodatkowo nie pić, nie palić, prawidłowo się wysławiać i dbać o higienę ciała.
Wg Damela.
– rozumieć kulturę fizyczną i proces wychowania fizycznego,
– dobrze opanować warsztat pracy wychowania fizycznego i technologię krzewienia kultury fizycznej,
– stać się żywym wzorem kultury fizycznej ( postępować w myśl zasad kultury fizycznej ).
Strzyżewski.
Idealny nauczyciel wychowania fizycznego to osobnik zdrowy pod względem fizycznym, psychicznym i moralno-społecznym, o ponad przeciętnej sprawności fizycznej, rozumiejący ideały kultury fizycznej, znający potrzeby rozwojowe dzieci i młodzieży, umiejący tym rozwojem sterować oraz posiadający trwałe dyspozycje ( nastawienia ) do efektywnych działań na rzecz szczęścia i rozwoju jednostki.
Przedstawione wyniki badań dotyczyły próby różnych uwarunkowań zdolności zawodowej nauczyciela i nauczyciela wychowania fizycznego, czyli w zasadzie dotyczyły przedmiotu badań jakimi jest dobór do zawodu i osobowość nauczyciela i nauczyciela wychowania fizycznego.
Żukowik.
q Narrator – typ N – działa planowo i systematycznie, jest przygotowany do zajęć, wprowadza nowe formy pracy, uczy samodzielności .....
q Tradycjonalista – typ P – preferuje lekcje tylko na sali gimnastycznej, nie potrafi przystosować się do nowych sytuacji i nieprzewidywalnych okoliczności lekcji, nie jest plastyczny, zna program i sztywno się go trzyma, lekcje prowadzi stereotypowo, przez co zniechęca młodzież do lekcji wychowania fizycznego, nie lubi zajęć pozalekcyjnych.
q Improwizator – typ I – pracuje bez planu, jest znudzony zajęciami .....
Postawa zawodowa
– to wewnętrznie spójna i harmonijnie zintegrowana struktura wiedzy, poglądów, przekonań, uczy i motywów działania nauczyciela, ukształtowanych w określonych warunkach pracy pedagogicznej, wywierająca pozytywny lub negatywny stosunek nauczyciela do zadań związanych z wypełnianiem obowiązków zawodowych i objawiająca się utrwalonym sposobem postępowania ( zachowania się) pedagogicznego.
Wskaźniki cząstkowe postawy zawodowej nauczycieli wychowania fizycznego:
W-1 – bezpośredni stosunek do zawodu,
W-2 – stosunek do uczniów,
W-3 – stosunek do szkoły, władz szkolnych i rodziców,
W-4 – stosunek do zawodowego szkolenia się,
W-5 – stosunek do urządzeń i sprzętu sportowego,
W-6 – nauczyciel jako wzór kultury fizycznej,
W-7 – stosunek do głównych celów kształcenia i wychowania fizycznego dzieci i młodzieży,
W-8 – stosunek do nowatorstwa w dydaktyce i wychowaniu.
KOMPETENCJE NAUCZYCIELA:
Kompetencje psychologiczne – wyrażają się w trafnym wyrażaniu, skutecznym programowaniu, planowaniu i organizacji działań pedagogicznych, kontrolowaniu i ocenianiu efektów w procesie edukacyjnym.
Kompetencje komunikacyjne – wyrażają się poprawnością, skutecznością operowania językiem w sytuacjach edukacyjnych.
Kompetencje współdziałania – wyrażają się skutecznością zachowań prospołecznych sprawnością działań integracyjnych.
Kompetencje informatywne – wyrażają się sprawnym korzystaniem z nowoczesnych źródeł informacji.
Kompetencje moralne – wyrażają się w zdolności do pogłębionej refleksji moralnej przy ocenie dowolnego czynu etycznego.
Kompetencje kreatywne – wyrażają się u nauczyciela innowacyjnością i nieszablonowością działań.
Posiada je nauczyciel, który:
– działa niestandardowo,
– wyzwala u uczniów samodzielność myślenia i kreatywność zachowań w procesie edukacyjnym,
– posługuje się technikami badawczymi w rozpoznawaniu zjawisk pedagogicznych,
– myśli krytycznie i kreatywnie oraz rozwija tego rodzaju myślenie u swoich uczniów,
– tworzy własną teorię i oryginalne rozwiązania oryginalno-metodyczne w pracy, nie czekając na gotowe wzory.
– droga dedukcyjna polega na tym, że znając założone cele szkoły, zastanawiano się jakie cechy powinien posiadać nauczyciel, aby funkcje tej szkoły były spełnione ( odwołanie się do autorów ). Te przykłady to właśnie dedukowanie.
To zespół bardzo różnorodnych cech .
– polega na poszukiwaniu cech już u nauczycieli pracujących w szkole ( poprzez ankiety, kwestionariusze ).
– bazowała na założeniach psychologii behawiorystycznej, że na określony bodziec, dziecko zawsze reaguje w ten sam sposób. Każdy nauczyciel powinien postępować w określony sposób.
– polega na podejściu do człowieka, przez pryzmat wartości. Dotyczyła tego, jaką osobowość powinien posiadać nauczyciel?.
– zakłada konieczność wszechstronnego oddziaływania, wyposażenie nauczyciela w szeroki zakres wiedzy, umiejętności, metod i form.
Nadmiarowość kwalifikacji – czyli wyposażenie nauczyciela w tzw. podstawową wiedzę, ale również w tzw. zbędną wiedzę, aby swobodnie poruszać się w podstawowej pracy nauczycielskiej.
– liberalny
– autokratyczny
– demokratyczny
Kwalifikacje zawodowe ( kompetencje ) – to pewne możliwości niezbędne do wykonywania zawodu.
Osobowość nauczyciela – nauczyciel powinien posiadać pozytywny stosunek do wykonywanego zawodu, zdolność empatii, powinien posiadać opanowanie, lubić uczniów i swoją pracę, akceptować samego siebie.
Etapy rozumienia Wychowania Fizycznego:
q I WF = Wychowanie ciała
q II WF = Wychowanie poprzez ciało ( ćwiczenia cielesne )
I i II – orientacja biotechniczna.
q III WF = Wychowanie do troski o ciało ( w kulturze i do kultury fizycznej ) – orientacja pedagogiczna.
q
Rys. Wychowanie fizyczne jako „wychowanie” ciała. Rys. Wychowanie fizyczne jako wychowanie poprzez ćwiczenie ciała.
Zygmunt Gilewicz dokonał podziału założonych celów na:
q Swoiste – to cele wynikające z fizycznej natury środków i ciała jako przedmiotu ich oddziaływań, czyli np. kształtowanie struktury somatycznej, funkcji wegetatywnych, narządów zmysłów i sprawności motorycznej. To cele typowe dla tego procesu.
q Nieswoiste – to cele dotyczące pozacielesnych właściwości osobniczych, np. karność, obyczajność, wrażliwość na piękno, uspołecznienie, w których realizacji wychowanie fizyczne może i powinno współpracować z pozostałymi dziedzinami wychowania.
Orientacja biotechniczna – zakłada, że głównym celem wychowania fizycznego jest rozwój fizyczności dziecka.
Demel zauważył, iż nie zawsze „w zdrowym ciele, zdrowy duch” i dokonał manewru repedagogizacji. Manewr repedagogizacji – to odwrócenie tradycyjnie pojmowanego wychowania fizycznego, gdyż odpowiednie wychowanie człowieka jest warunkiem sprawnego ciała w przyszłości. To nie ćwiczenia psychiczne wpływają na umysł i psychikę dziecka – a odwrotnie, to przygotowanie umysłowe i psychiczne na potrzeby własnego ciała mają wpływ na wykonywanie np. ćwiczeń fizycznych.
Rys. Wychowanie fizyczne jako wychowanie do dbałości o ciało.
W nowoczesnym ujęciu istotą wychowania fizycznego, jako integralnej części wszechstronnego wychowania ( w szerokim rozumieniu tego pojęcia ), jest oddziaływanie na całą osobowość wychowanka, a więc ukształtowanie zarówno jego kompetencji aksjologicznych ( odnoszących się do sfery emocjonalno-wolicjonalnej ), i technologicznych ( dotyczących sfery intelektualno-sprawnościowej ) w intencji przygotowania go do całożyciowej troski o ciało poprzez uczestnictwo w kulturze fizycznej.
Postawa prosomatyczna – to psychiczna gotowość do podjęcia pozytywnych działań na rzecz swojego ciała.
Kompetencje technologiczne i aksjologiczne:
Człowiek ma wrodzone predyspozycje do przekształcania świata natury w świat kultury. W wyniku edukacji, człowiek uzyskuje aksjologiczne i technologiczne kompetencje w zakresie selektywnego korzystania ze zdobyczy kultury i pomnażania jej dorobku.
q Kompetencje aksjologiczne – umożliwiają rozeznanie w tym, co z nagromadzonego dorobku w sferze zachowań i ich rezultatów warto kultywować i rozwijać. Sfera emocjonalno-wolicjonalna ( stosunek do siebie, otoczenia, ideały, aspiracje ). Decydują czy i na ile ktoś zechce z tej możliwości skorzystać. To wyposażenie ucznia w umiejętność samodzielnego poruszania się po wartościach ( wartościowanie się ).
q Kompetencje technologiczne – w postaci wiedzy i umiejętności, dotyczą tego jak to robić. Wiedza i umiejętności składają się na kompetencje kulturowe człowieka. Kompetencje technologiczne to sfera intelektualno-sprawnościowa ( przekazywanie wiedzy i umiejętności to proces kształcenia ), w zakresie kreacji, rekreacji i rehabilitacji ciała, jako rezultat fizycznego kształcenia, stwarzają możliwość czynnego uczestnictwa w kulturze fizycznej.
WYCHOWANIE FIZYCZNE ( wg H. Grabowskiego )
– to ujęta w pedagogiczny system forma uczestnictwa w kulturze fizycznej młodych pokoleń, której celem jest wspomaganie rozwoju fizycznego, motorycznego i zdrowia oraz przygotowanie do podtrzymywania i pomnażania tych wartości w życiu codziennym.
Trzeba zrobić wszystko, aby uczeń został odpowiednio ukształtowany w danym okresie.
Wychowanie fizyczne pod względem fizycznym musi dostarczać nam bodźców rozwojowych, stymulować nami, aby zawsze ciało było sprawniejsze.
WYCHOWANIE FIZYCZNE ( wg Osińskiego )
– stanowi świadomą i zamierzoną działalność ukierunkowana na wytworze właściwego zespołu postaw, nastawień, przekazywaniu podstawowych wiadomości; a także na wdrażaniu do hartowania na bodźce środowiskowe oraz zdobywanie motorycznej sprawności, poprawę wydolności i postawy ciała.
Współcześnie wychowanie fizyczne to całokształt działań stymulujących, czyli pobudzających nasz rozwój oraz przygotowujący do dbałości o ten rozwój w ciągu dalszego życia. ...
Aguuul6