Wyrok
Sądu Najwyższego
z dnia 16 maja 2002 r.
IV CKN 1068/00
nietezowane
LEX nr 564822
564822
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia SN Marian Kocon.
Sędziowie SN: Iwona Koper, Kazimierz Zawada (spr.).
Sentencja
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Eryki P. przeciwko Krzysztofowi S. i Urszuli B. o ustalenie, po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej w dniu 16 maja 2002 r. na rozprawie kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 9 września 1999 r., sygn. akt (...),
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w G. do ponownego rozpoznania.
Uzasadnienie faktyczne
Eryka P. wytoczyła przeciwko Krzysztofowi S. i Urszuli B. powództwo o ustalenie, że:
1) jej mąż, Józef P., posiadał tytuł prawny do lokalu mieszkalnego nr 4 przy ul. M. (poprzednio: M.) 10 w W.,
2) ona sama wstąpiła w stosunek najmu lokalu nr 4 przy ul. M. 10 w W. w miejsce zmarłego w dniu 26 grudnia 1994 r. męża, Józefa P., lub stała się najemcą tego lokalu w dniu 18 sierpnia 1989 r. wskutek zawarcia małżeństwa z jego najemcą - Józefem P.
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 9 marca 1999 r. oddalił powództwo. Oddalona została również apelacja powódki od tego rozstrzygnięcia wyrokiem Sądu Okręgowego w G. z dnia 9 września 1999 r.
W skardze kasacyjnej powódka podniosła, że wyrok Sądu Okręgowego zapadł z naruszeniem art. 217 § 2, art. 233 § 1, art. 328 § 2 i 382 k.p.c. oraz art. 5 ust. 3 dekretu z dnia 21 grudnia 1945 r. o publicznej gospodarce lokalami, dalej: dekret (Dz. U. z 1950 r. Nr 36, poz. 343 ze zm.).
Uzasadnienie prawne
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powódka uzasadniała swoje żądanie tym, że jej mąż od 1 marca 1934 r. do chwili swej śmierci mieszkał w lokalu, o który toczy się spór. Gdy zawierał z nią związek małżeński, jak też, kiedy umierał, był najemcą tego lokalu. Miał bowiem do niego zastosowanie art. 5 ust. 3 dekretu, według którego osoby, zajmujące na podstawie tytułu prawnego lokale lub ich części w dniu wprowadzenia w danej miejscowości publicznej gospodarki lokalami (w W. nastąpiło to 10 stycznia 1951 r.), mogą zajmować je nadal bez przydziału, wydanego przez władze kwaterunkowe, jeśli w myśl przepisów dekretu niniejszego służy im prawo uzyskania takiego przydziału. Powódka w celu wykazania swych twierdzeń wniosła między innymi o przeprowadzenie dowodów z materiałów znajdujących się w aktach sprawy Sądu Rejonowego w W., gdzie znajduje się zaświadczenie Wydziału Spraw Obywatelskich Urzędu Miejskiego w W., że Józef P. był zameldowany na pobyt stały przy ul. M. w W. od 1 marca 1934 r. do 26 grudnia 1994 r.
Sąd Rejonowy ustalając, że Józef P. wprowadził się do budynku nr 10 przy ul. M. dopiero w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych, a w lokalu nr 4 zamieszkał w połowie lat pięćdziesiątych jako konkubent Heleny C. - właścicielki nieruchomości, pominął wspomniany dowód. Podobnie postąpił Sąd drugiej instancji, pomimo zgłoszonego w tym względzie w apelacji zarzutu. Pominięcie tego środka dowodowego przez Sąd Okręgowy nastąpiło z naruszeniem art. 217 § 2 k.p.c., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy - jeżeli zważyć, iż dla zastosowania w sporze art. 5 ust. 3 dekretu, rozstrzygające znaczenie ma ustalenie zajmowania przez Józefa P. lokalu, o który toczy się spór, na podstawie tytułu prawnego w dniu 10 stycznia 1951 r.
Ze względu na zasadne podniesienie w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 217 § 2 k.p.c. należało orzec, jak w sentencji (art. 39313 § 1 k.p.c.).
atimere