1. Budżet 2014 (dochody, wydatki, deficyt)
Jest to roczny plan dochodów i wydatków oraz przychodów i rozchodów państwa (w Polsce – organów: władzy państwowej, kontroli i ochrony prawa; sądów i trybunałów oraz administracji rządowej).
Budżet państwa jest uchwalany w formie ustawy budżetowej na okres roku kalendarzowego określanego rokiem budżetowym.
Na dochody polskiego budżetu składają się dochody krajowe, obejmujące dochody z podatków: dochodowych od osób fizycznych i prawnych, VAT, akcyzy, podatku rolnego od gruntów, leśnego, od spadków i darowizn, od nieruchomości, od środków transportu, od gier) i dochody niepodatkowe (m.in. dywidendy, wpływy z ceł) oraz środki z prywatyzacji. Dochody zagraniczne stanowią odsetki od udzielonych przez kraj kredytów.
Wydatki budżetu Polski przeznaczone są na:
* realizację zadań wykonywanych przez organy władzy państwowej, kontroli i ochrony prawa oraz administrację rządową, sądy i trybunały,
* subwencje dla jednostek samorządu terytorialnego,
* subwencje dla partii politycznych,
* dotacje (np. celowe na zadania z zakresu administracji rządowej lub na zadania określone ustawami, także na współfinansowanie pomocy unijnej i realizację Wspólnej Polityki Rolnej).
Zwykle dochody budżetu są niewystarczające na pokrycie wydatków – taka ujemna różnica między dochodami a wydatkami budżetu państwa stanowi deficyt budżetu państwa. Przewagę dochodów nad wydatkami określa się pojęciem nadwyżki budżetowej.
W Polsce budżet państwa jest uchwalany przez Sejm w formie ustawy budżetowej. Inicjatywa ustawodawcza w zakresie ustawy budżetowej, jej zmian, a także ustawy o prowizorium budżetowym przysługuje wyłącznie Radzie Ministrów. Zasady i tryb opracowania projektu budżetu państwa, stopień jego szczegółowości oraz wymagania, którym powinien odpowiadać projekt ustawy budżetowej, a także zasady i tryb wykonywania ustawy budżetowej określa ustawa o finansach publicznych. W wyjątkowych przypadkach dochody i wydatki państwa w okresie krótszym niż rok może określać ustawa o prowizorium budżetowym.
Dochody budżetu osiągną 276,5 mld zł, a wydatki - 324,2 mld zł, deficyt - 47,7 mld zł
2. Podatki tworzące polski system podatkowy zostały pogrupowane w następujących działach:
Obowiązkowe świadczenie pieniężne pobierane przez związek publicznoprawny (państwo, jednostka samorządu terytorialnego) bez konkretnego, bezpośredniego świadczenia wzajemnego. Zebrane podatki są wykorzystywane na potrzeby realizacji zadań publicznych.
Podatki dzielą się na:
bezpośrednie – nałożone na dochód lub majątek podatnika, np. podatek dochodowy, gruntowy, spadkowy;
pośrednie – nakładane na przedmiot spożycia, np. VAT, akcyza – ostatecznie płaci konsument.
PIT – podatek dochodowy od osób fizycznych, m.in. ulgi, limity w działalności gospodarczej i stawki podatkowe,
CIT – podatek dochodowy od osób prawnych, m.in. ulgi, ważne terminy i stawki podatkowe,
VAT – podatek od towarów i usług, m.in. stawki podatkowe, zwrot VAT, kaucja gwarancyjna, międzynarodowy okazjonalny przewóz drogowy osób (VAP),
Inne podatki:
Akcyza – m.in. stawki i znaki akcyzy, możliwość sprawdzenia banderoli i kontrahenta w SEED, listy pośredniczących podmiotów węglowych i tytoniowych,
Podatki i opłaty lokalne – m.in. rolny, leśny, od nieruchomości i środków transportowych, opłaty: targowa, uzdrowiskowa, miejscowa, od posiadania psów oraz informacje na temat ewidencji podatkowej nieruchomości,
Inne podatki – podatek od spadków i darowizn, od czynności cywilnoprawnych, od gier - gry hazardowe, tonażowy, od wydobycia niektórych kopalin, opłata skarbowa.
Od dnia 1 stycznia 2011 r., w związku z trudną sytuacją budżetu państwa i ryzykiem destabilizacji finansów publicznych na skutek szybkiego wzrostu długu publicznego, nastąpiła podwyżka stawek podatku od towarów i usług. Nowe stawki mają charakter czasowy i obowiązują w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.
Stawka podstawowa podatku od towarów i usług wynosi obecnie 23%.
3. Dług publiczny w Polsce (wielkość, struktura, finansowanie)
Obejmuje nominalne zadłużenie podmiotów sektora finansów publicznych, ustalone po wyeliminowaniu przepływów finansowych pomiędzy podmiotami należącymi do tego sektora (skonsolidowane zadłużenie brutto), zaciągnięte z następujących tytułów:
- papiery wartościowe opiewające wyłącznie na świadczenia pieniężne (poza papierami udziałowymi),
- pożyczki (w tym papiery wartościowe, których zbywalność jest ograniczona),
- kredyty,
- przyjęte depozyty,
- zobowiązania wymagalne (tzn. zobowiązania, których termin płatności minął, a które nie zostały przedawnione lub umorzone).
W 2013 roku dług publiczny Polski wynosił 838,0 mld zł - zagraniczny: 30,3%, wewnętrzny: 69,7%
Papiery wartościowe , Zobowiązania wymagalne i depozyty – 86, 3 %
Kredyty i pożyczki – 13,7 %
Aby wpłynąć na zmienne, od których zależy dynamika stosunku długu do PKB można wykorzystać następujące instrumenty:
Polityka zwiększania dochodu – przy założeniu istnienia wysokiego długu publicznego nie można stosować do wspierania wzrostu dochodu tradycyjnych narzędzi polityki fiskalnej (zwiększanie wydatków lub obniżanie podatków), stymulujących globalny popyt, gdyż zwiększają one deficyt. Wzrost można wspomóc dzięki restrukturyzacji wydatków państwa i podatków. Można poprawić efektywność wydatków i wprowadzić politykę przemysłową zorientowaną na wzrost. Opodatkowanie można ukierunkować na zwiększenie bodźców do poprawy aktywności gospodarczej. Wzrost można też wzmocnić wykorzystując inne narzędzia, zarówno na szczeblu mikroekonomicznym, takie jak regulacje, jak i na szczeblu makroekonomicznym, takie jak ekspansywna polityka monetarna, polityka dochodowa, dewaluacja czy deprecjacja waluty krajowej.
Polityka zmierzająca do zróżnicowania salda pierwotnego – chociaż niecałkowicie konieczna, nadwyżka salda pierwotnego zdecydowanie ułatwia obniżanie stosunku długu do PKB. Aby ją otrzymać, politycy gospodarczy mogą albo obniżyć pierwotne wydatki, albo zwiększyć dochody.
Polityka dotycząca wydatków. Ograniczanie wydatków jest generalnie uważane za długoterminowo najkorzystniejszą dla gospodarki metodę zmniejszania stosunku zadłużenia do PKB, chociaż niektórzy zwolennicy interwencjonizmu uważają, że może doprowadzić do spadku wzrostu gospodarczego i dobrobytu, jeżeli przy mniejszych wydatkach nie uda się utrzymać tego samego poziomu interwencji i jakości usług publicznych.
Polityka dotycząca dochodów. Zwiększanie dochodów może również pomóc zwiększaniu nadwyżki pierwotnej, a więc pomóc obniżyć stosunek długu do PKB. Tak jak w przypadku wydatków, najodpowiedniejszym rozwiązaniem jest, jak się wydaje, reorganizacja i poprawa funkcjonowania aparatu administracji państwa, co powinno ograniczyć uchylanie się od podatków, obchodzenie podatków i erozję bazy podatkowej. Pewną rolę może tu odegrać ściślejsza koordynacja międzynarodowa. Zwiększenie ściągalności podatków, bez jednoczesnego ich obniżenia, spowoduje jednak ich realny wzrost w stosunku do PKB i może spowodować spadek wzrostu gospodarczego i dobrobytu, szczególnie jeżeli podatki są na wysokim poziomie. Z drugiej strony zmniejszanie relacji długu publicznego do PKB, samo z siebie wpływa pozytywnie na gospodarkę.
Polityka stopy procentowej. Obniżenie realnej stopy procentowej płaconej od długu publicznego może się przyczynić do obniżenia stosunku długu do PKB. Można to osiągnąć na co najmniej dwa sposoby:
Można tak zarządzać długiem publicznym, aby obniżyć realne koszty długu, głównie przez odpowiednie dostosowanie warunków dotyczących emisji długu lub poprawę technik emisyjnych i funkcjonowania wtórnego rynku państwowych papierów wartościowych.
Bardziej ogólne rozwiązanie służące obniżeniu realnej stopy procentowej dotyczy powiązań ze światowymi rynkami finansowymi. Istnieją tutaj dwie możliwości. Pierwsza polega na obniżeniu mobilności kapitału, aby umożliwić zastosowanie polityki nastawionej na utrzymanie krajowych stóp procentowych poniżej stóp procentowych za granicą bez wywoływania niepożądanego wzrostu kursu walutowego (aprecjacji). Taki efekt dałoby np. wprowadzenie ograniczeń na przepływy kapitału lub nałożenie podatku na kapitał inwestowany za granicą. Druga możliwość to zwiększenie stabilności kursu walutowego i pobudzenie stabilnych oczekiwań w celu obniżenia lub wyeliminowania premii z tytułu deprecjacji kursu walutowego, jakiej domagają się podmioty gospodarcze kupujące zobowiązania denominowane w walucie krajowej.
4. Statystyka bezrobocia w Polsce
Bezrobocie – zjawisko społeczne polegające na tym, że część ludzi zdolnych do pracy i deklarujących chęć jej podjęcia nie znajduje faktycznego zatrudnienia z różnych powodów.
Przez pojęcie bezrobotnego można rozumieć osobę niezatrudnioną, nieprowadzącą działalności gospodarczej i niewykonującą innej pracy zarobkowej, zdolną i gotową do podjęcia zatrudnienia (w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy).
Długotrwałe bezrobocie to pozostawanie bez pracy przez okres co najmniej 12 miesięcy w ciągu ostatnich 24 miesięcy.
Stopa bezrobocia jest to iloraz bezrobotnych przez aktywnych zawodowo w danej kategorii ludności. Aktywni zawodowo definiowani są przez GUS jako osoby pracujące plus osoby poszukujące pracy plus bezrobotni plus niepełnosprawni (z możliwością zatrudnienia w niektórych zawodach). Natomiast do aktywnych zawodowo cywili nie wlicza się pracowników: wojska, policji oraz służb ochrony państwa.
Osoby bezrobotne i pracujące są określane jako aktywne zawodowo i przeciwstawiane biernym zawodowo.
Statystyka bezrobocia w Polsce
Luty 2014 – 13,9%, 2 mln 255 tys. osób. Najwyższe bezrobocie utrzymywało się nadal w województwie warmińsko-mazurskim (22,3 proc.), a najniższe - w wielkopolskim (10 proc.). Wg płci 2013: kobiet 11,2%, mężczyźni: 9,8%. Wg wykształcenia IV kw 2013: wyższe – 5,6%, gimnazjalne i niższe - 19%
5. PKB i wzrost gospodarczy w Polsce (2013/14)
Produkt krajowy brutto (PKB) stanowi sumę wartości wszystkich finalnych towarów i usług wyprodukowanych na terenie kraju w ciągu określonego czasu (zazwyczaj w roku). Do PKB nie zalicza się towarów i usług „pośrednich”, zużywanych w procesie dalszej produkcji. Jeśli podzielimy tę wartość przez liczbę mieszkańców kraju, uzyskamy PKB na głowę.
PKB nominalny oblicza się według bieżącej wartości pieniądza, PKB realny natomiast według realnej wartości pieniądza, a więc „oczyszczony” z wpływu inflacji. Przeliczenie polega na podzieleniu PKB nominalnego przez indeks cen. W zestawieniach statystycznych PKB realny najczęściej przedstawiany jest w cenach stałych z wybranego roku bazowego.
W kolejnych kwartałach 2013 r., przy nadal niekorzystnych uwarunkowaniach
w gospodarce europejskiej, tempo wzrostu gospodarczego w Polsce stopniowo
poprawiało się. Spowolnienie gospodarcze notowane w II połowie 2012 r. utrzymało się w I półroczu 2013 r. W IV kwartale w wielu obszarach obserwowano umocnienie pozytywnych tendencji, zapoczątkowanych w poprzednich miesiącach, jednak wzrost PKB w całym 2013 r. był nieco wolniejszy niż w 2012 r.
Produkt krajowy brutto w 2013 r. zwiększył się realnie o 1,6% w skali roku (wobec wzrostu o 1,9% w 2012 r.). Spożycie ogółem było wyższe niż przed rokiem o 1,1% (w tym indywidualne – o 0,8%). Utrzymał się obserwowany w 2012 r. spadek akumulacji brutto (o 5,0%), w tym nakładów brutto na środki trwałe (o 0,4%). Popyt krajowy był nieco niższy niż przed rokiem (o 0,2%).
Tempo wzrostu produktu krajowego brutto w 2014 roku wyniesie w Polsce 3,1%, co oznacza, że będzie ono wyraźnie wyższe niż w roku ubiegłym. Według prognozy, w kolejnych kwartałach bieżącego roku wzrost gospodarczy będzie przyspieszał, ale różnice między kwartałami będą niewielkie - w pierwszym kwartale PKB wzrósł o 2,9%, a w czwartym wzrośnie o 3,3%. W roku 2015 prognozowane jest dalsze przyspieszenie wzrostu gospodarczego, który wynieść może 3,8.
6. Rynek walutowy (PLN a EURO i USD)
* Rynek walutowy (PLN a EURO i USD) EUR = 4,15 zł, USD = 3,05 zł, CHF = 3,39 zł.
* Rynek walutowy – rynek, na którym handluje się walutami (ew. dewizami). Na rynku tym tworzy się kurs walutowy (kurs wymiany), który odzwierciedla stosunek ceny między dwoma walutami, gdzie minimalną jednostką zmiany kursu jest 1 pip. Najważniejszymi uczestnikami rynku walutowego są inwestorzy, którzy zajmują się wyłącznie spekulacją. Ponadto aktywne są podmioty zajmujące się eksportem bądź importem towarów bądź usług. Do trzeciej istotnej grupy uczestników rynku walutowego należą banki centralne, które sprzedają lub skupują walutę w celu zapobiegania nadmiernemu wzrostowi bądź spadkowi danej waluty (interwencja). Handel może odbywać się zarówno na rynku kasowym (wymiana jest dokonywana natychmiast) jak i rynku terminowym (wymiana zostanie dokonana w późniejszym, ściśle określonym terminie).
7. Polityka pieniężna (inflacja, stopy procentowe)
* Polityka pieniężna jest częścią polityki gospodarczej – obok polityki fiskalnej i polityki strukturalnej. Jej podstawowym celem jest zapewnienie stabilności cen, czyli inaczej mówiąc niskiej inflacji.
* Polityka pieniężna to decydowanie na temat tego, jak wiele pieniędzy powinno być w gospodarce. Pieniądze są niezbędne do tego, aby gospodarka sprawnie funkcjonowała, aby bez kłopotów można było dokonywać operacji zakupu i sprzedaży produktów. Jeśli pieniędzy jest w gospodarce zbyt wiele, popyt na towary i usługi przewyższa ich podaż i zaczynają rosnąć ceny (pojawia się więc inflacja). Jeśli jednak pieniędzy jest zbyt mało, narastają kłopoty ze sprzedażą i pojawia się ryzyko recesji oraz deflacji. Zadaniem polityki pieniężnej jest więc zapewnienie odpowiedniej ilości pieniędzy na rynku, tak by gospodarka bez przeszkód się rozwijała, a ceny były stabilne. Tradycyjnie punktem rozważań na temat właściwej ilości pieniędzy w gospodarce jest równanie wymiany Fishera. cv
* We współczesnych gospodarkach rynkowych politykę pieniężną prowadzi bank centralny (w Polsce – Narodowy Bank Polski), stosując różne strategie polityki pieniężnej. Jest to instytucja, która jako jedyna w kraju ma prawo emisji pieniądza (co oznacza zarówno druk banknotów, jak i udzielanie kredytu bankom komercyjnym bez konieczności zebrania na ten cel depozytów).
* W 2014 r. polityka pieniężna NBP pozostanie ukierunkowana na realizację średniookresowego
celu inflacyjnego.
Instrumenty polityki pieniężnej :
Stopa procentowa
· Podstawowym instrumentem polityki pieniężnej jest krótkoterminowa stopa procentowa – stopa referencyjna NBP. Zmiany jej wysokości wynikają z kierunku prowadzonej polityki pieniężnej.
· Stopa referencyjna NBP określa rentowność podstawowych operacji otwartego rynku, wpływając jednocześnie na poziom krótkoterminowych rynkowych stóp procentowych.
· Stopa lombardowa NBP wyznacza koszt pozyskania pieniądza w NBP. Określa górny pułap wzrostu rynkowej stopy overnight.
· Stopa depozytowa NBP wyznacza oprocentowanie depozytu w NBP. Określa dolne ograniczenie dla wahań rynkowej stopy overnight.
· Poziomy stóp depozytowej oraz lombardowej NBP wyznaczają pasmo wahań stopy procentowej overnight na rynku międzybankowym.
Polityka pieniężna w 2014 roku i jej uwarunkowania
a. Sytuacja makroekonomiczna w I połowie 2013 r.
Ø W I połowie 2013 r. aktywność gospodarcza na świecie pozostawała na niskim poziomie oraz cechowała się znacznym zróżnicowaniem między poszczególnymi gospodarkami.
Ø recesja, natomiast w II kw. br. nastąpiło pewne ożywienie aktywności gospodarczej.
Ø W I połowie 2013 r. utrzymująca się niska aktywność gospodarcza sprzyjała obniżeniu się inflacji w gospodarkach rozwiniętych. W tym samym kierunku oddziaływał spadek dynamiki cen żywności i energii. W gospodarkach wschodzących inflacja pozostała zaś umiarkowana.
Ø W omawianym okresie główne banki centralne nadal prowadziły silnie ekspansywną politykę pieniężną. Europejski Bank Centralny obniżył stopę podstawowych operacji refinansujących o 0,25 pkt proc. (do 0,5%) oraz zasygnalizował utrzymanie stóp procentowych na niskim poziomie przez dłuższy okres. Równocześnie utrzymał on gotowość do wprowadzenia programu zakupu obligacji skarbowych krajów najbardziej dotkniętych kryzysem zadłużeniowym.
Ø W Polsce dynamika aktywności gospodarczej w I połowie 2013 r. – mimo pewnego przyspieszenia w II kw. – była niższa niż w 2012 r., co wynikało ze spadku popytu krajowego.
Ø W I połowie 2013 r. obniżały się inwestycje, a tempo wzrostu konsumpcji spowolniło do
Ø poziomu zbliżonego do zera. Główną kategorią wspierającą wzrost gospodarczy był natomiast – wraz z przyspieszeniem eksportu oraz dalszym spadkiem importu – eksport netto.
Ø Niskie tempo wzrostu PKB w I połowie 2013 r. wynikało w znacznym stopniu z kontynuacji ograniczania deficytu sektora finansów publicznych. W 2012 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych został obniżony do 3,9% PKB (z 5,0% PKB w 2011 r.).
Ø W 2013 r. kontynuowane jest zacieśnienie polityki fiskalnej w ujęciu strukturalnym, do którego w istotnej mierze przyczynia się spadek wydatków na inwestycje publiczne względem poprzednich lat, związany z zakończeniem projektów infrastrukturalnych realizowanych przed Euro 2012 oraz dostosowaniami wynikającymi z działania samorządowych reguł fiskalnych.
Ø Utrzymująca się w I połowie 2013 r. niska dynamika aktywności gospodarczej doprowadziła do spadku liczby pracujących w gospodarce oraz wzrostu stopy bezrobocia. Równocześnie niski popyt na pracę przyczynił się do obniżenia dynamiki wynagrodzeń względem 2012 r.
Ø W omawianym okresie inflacja CPI znacząco się obniżyła i kształtowała się wyraźnie poniżej celu inflacyjnego NBP. Spadek inflacji wynikał przede wszystkim z obniżenia dynamiki cen energii, co było związane zarówno ze spadkiem administrowanych cen gazu ziemnego, jak i z niższymi niż rok wcześniej cenami surowców energetycznych na rynkach światowych.
Ø Obniżyła się również dynamika cen żywności, w szczególności przetworzonej, co oprócz
Ø spadku popytu na te dobra, było związane z korzystnymi uwarunkowaniami podażowymi w kraju oraz spadkiem cen energii, oddziałującym w kierunku ograniczenia cen produkcji.
Ø Obniżenie się inflacji CPI wynikało również z niskiej dynamiki popytu w polskiej gospodarce, o czym świadczy niski poziom inflacji bazowej.
Ø W I połowie 2013 r. Rada kontynuowała cykl łagodzenia polityki pieniężnej rozpoczęty
Ø w listopadzie 2012 r. W ramach całego cyklu Rada obniżyła stopy procentowe NBP
Ø 2,25 pkt proc., w tym stopę referencyjną do 2,5% w lipcu br., utrzymując ją w ujęciu realnym na dodatnim poziomie. Obniżenie stóp procentowych uwarunkowane było silniejszym niż oczekiwano spowolnieniem wzrostu gospodarczego i związanym z tym wyraźnym spadkiem presji inflacyjnej w gospodarce.
Ø W ocenie Rady, znaczące obniżenie stóp procentowych NBP dokonane do lipca 2013 r. sprzyja ożywieniu gospodarki i ogranicza ryzyko kształtowania się inflacji poniżej celu inflacyjnego w średnim okresie.
b. Polityka pieniężna w 2014 r.
Ø W 2014 r. podstawowym celem polityki pieniężnej pozostanie średniookresowe stabilizowanie inflacji na poziomie 2,5% ± 1 punkt procentowy, co będzie sprzyjać zrównoważonemu wzrostowi gospodarczemu.
Ø Parametry polityki pieniężnej, w tym poziom stóp procentowych NBP, będą dostosowywane elastycznie do zmieniającej się sytuacji w gospodarce i wynikającej stąd oceny prawdopodobieństwa kształtowania się inflacji w średnim okresie na poziomie zgodnym z celem inflacyjnym.
Ø W swoich decyzjach Rada będzie uwzględniała również sytuację sektora finansowego,
Ø którego stabilność jest koniecznym warunkiem utrzymania stabilności cen w dłuższym okresie.
Ø Istotnym uwarunkowaniem polityki pieniężnej będzie również polityka makroostrożnościowa, która wraz z polityką pieniężną i polityką fiskalną wpływa na łączną restrykcyjność polityki gospodarczej.
Ø Polityka pieniężna w 2014 r. będzie prawdopodobnie nadal prowadzona w warunkach niepewności, zmiennych nastrojów i fluktuacji awersji do ryzyka w gospodarce globalnej. Źródłem niepewności pozostaną perspektywy wzrostu gospodarczego na świecie, co może być związane przede wszystkim z utrzymującą się niekorzystną, pomimo pewnej poprawy, sytuacją gospodarczą w strefie euro. Źródłem niepewności pozostanie także silnie ekspansywna polityka pieniężna prowadzona przez główne banki centralne, której efektem był wzrost zmienności cen aktywów.
Ø W 2014 r. istotnym czynnikiem wpływającym na polską gospodarkę pozostanie kształtowanie się koniunktury w gospodarce światowej. Według aktualnych prognoz w 2014 r. wzrost PKB w Stanach Zjednoczonych będzie wyższy niż w bieżącym roku i zbliżony do wieloletniej średniej. Z kolei w strefie euro kontynuowane ma być stopniowe ożywienie aktywności gospodarczej, czemu sprzyjać ma przyspieszenie wzrostu PKB w Niemczech, będących głównym partnerem handlowym Polski.
Ø Wraz z nieco wyższym tempem wzrostu PKB w gospodarce światowej w 2014 r. oczekuje się również stopniowego przyspieszenia dynamiki aktywności gospodarczej w Polsce.
Ø PKB w Polsce w 2014 r. pozostanie jednak najprawdopodobniej niższe od tempa wzrostu potencjalnego, co będzie sprzyjać utrzymaniu inflacji na niskim poziomie.
Ø Oczekiwane przyspieszenie tempa wzrostu PKB w Polsce będzie mogło stopniowo oddziaływać w kierunku poprawy sytuacji na rynku pracy.
Płynność sektora bankowego w 2014 r.
Ø Przewiduje się, że w 2014 r. polityka pieniężna będzie prowadzona – podobnie jak w latach poprzednich – w warunkach nadpłynności sektora bankowego.
Ø Utrzymująca się od początku 2013 r. na stabilnym poziomie nadpłynność może ulec nieznacznemu zwiększeniu w 2014 r.
Ø Podstawowe znaczenie dla poziomu nadpłynności sektora bankowego będą miały działania Ministerstwa Finansów, będące wynikiem procesu konsolidacji środków na rachunkach budżetu państwa, a obejmujące sposób finansowania potrzeb pożyczkowych budżetu państwa i obsługi zadłużenia zagranicznego Skarbu Państwa, a także wykorzystania funduszy unijnych.
Ø Wykorzystywanie funduszy unijnych w walucie krajowej powoduje konieczność przewalutowania pozyskiwanych środków. Miejsce przewalutowania środków ma zasadnicze znaczenie dla poziomu płynności sektora bankowego. W przypadku skupu walut obcych przez bank centralny następuje wzrost nadpłynności sektora bankowego. Z kolei przewalutowanie środków pochodzących z funduszy unijnych bezpośrednio na rynku międzybankowym jest neutralne z punktu widzenia kształtowania się nadpłynności.
...
poczwarka