DGP_2014_09_09_firma_i_prawo.pdf

(2362 KB) Pobierz

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

tygodnik dla prenumeratorów

FIRMA i PRAWO

Od morza do Tatr

w specjalnej streﬁe

Joanna

Pieńczykowska

redaktor

prowadząca

gazetaprawna.pl

9 września 2014

nr 174 (3815)

Wtorek

TEMAT TYGODNIA

Inwestycje w SSE bardziej

korzystne dla małych

i średnich ﬁrm

KOMENTARZE

C4–5

o 1 lipca inwestowanie w specjalnych

strefach ekonomicznych stało się mniej

opłacalne: zmniejszyła się maksymalna

wysokość pomocy publicznej, na jaką może

liczyć przedsiębiorca. W efekcie po boomie

z pierwszej połowy tego roku (wydano wówczas

438 pozwoleń!) pozostało tylko wspomnienie. Takie

sygnały dochodzą ze stref. Z innej strony trzeba

jednak pamiętać, że wielu przedsiębiorców – słysząc

o pogorszeniu warunków do inwestycji – zdecydowało

się przyspieszyć działania. Kto miał zainwestować

– wolał to zrobić przed 1 lipca, na starych warunkach.

Okazuje się jednak, że nie dla wszystkich te warunki

pogorszyły się aż tak znacząco. Obecnie najbardziej

opłaca się inwestować w rejonach o niższym poziomie

rozwoju gospodarczego, ponadto na szczególne

preferencje mogą liczyć małe i średnie ﬁrmy.

Tak wynika z dzisiejszego artykułu poświęconego

inwestycjom w strefach, który przygotowali praktycy

na co dzień doradzający zainteresowanym ﬁrmom.

W czterech strefach warunki do inwestowania

pozostały bowiem na podobnym poziomie. Ponadto

mali i średni przedsiębiorcy mogą liczyć na bardziej

atrakcyjne warunki działalności: średnie ﬁrmy

na wsparcie wyższe o 10 proc., a małe i mikroﬁrmy

– aż o 20 proc. I to w całym kraju.

Warto zatem, planując inwestycję, przyjrzeć się

dokładnie mapie. A jeśli chodzi o lokalizacje – jest

z czego wybierać. W Polsce działa 14 specjalnych stref

ekonomicznych. Niedawno rząd zdecydował

o wydłużeniu ich funkcjonowania do 2026 roku. Wiele

z nich zabiega o nowych inwestorów, oferując im

grunty bogato wyposażone w infrastrukturę. Wbrew

pozorom – strefy wcale nie są obszarami zwartymi.

Ciekawą analizę przeprowadził niedawno Instytut

Sobieskiego. Jak zauważył, strefy mają zwykle

w nazwie miejsce siedziby podmiotu zarządzającego.

W praktyce jednak nazwy są nieco mylące, ponieważ

każda strefa ma dużo podstref, a te nierzadko po kilka

rejonów inwestycyjnych – w rozmaitych lokaliza-

cjach, często w odległym regionie. Strefa wałbrzyska

działa na przykład w 41 gminach. Strefa kamienno-

górska – ma podstrefę w Ostrowie Wielkopolskim.

Strefa mielecka ma podstrefy nie tylko w Lubartowie

i Radzyniu Podlaskim (ok. 200 km od Mielca),

ale i w Szczecinie, odległym o… 600 km.

Poruszamy też temat ważny dla 14 tys. aptek: ostatnio

Naczelny Sąd Administracyjny wypowiedział się

na temat punktowych programów lojalnościowych,

które w aptekach prowadzą ﬁrmy farmaceutyczne.

Podzielił tym samym opinię wojewódzkich sądów

administracyjnych, które w wydawanych ostatnio

wyrokach uznawały je za niedozwoloną formę

reklamy aptek. Czy to oznacza, że farmaceuci powinni

się wycofać z wszelkich tego typu programów

promocyjnych?

Ponadto piszemy o planowanych od grudnia

zmianach w procedurach rejestracji spółek

w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Z kolei sprzedawcom i importerom sprzętu elektro-

nicznego polecamy tekst o etykietach elektronicz-

nych. Nowe przepisy nakładają nowe obowiązki

na sprzedawców AGD. Mało kto wie,

że od stycznia nowe obowiązki czekają też e-sklepy.

Przy każdym produkcie będą miały obowiązek

zamieścić elektroniczną wersję etykiety. Warto

dokładnie się zapoznać z nowymi obowiązkami,

bo za ich niewypełnienie grożą surowe kary.

Kolorystyczna rewolucja w urzędzie patentowym

Czarno-białe znaki towarowe nie będą już uznawane za identyczne z tymi w innych wersjach barwnych

– wyjaśnia Marek Porzeżyński z Kancelarii Chałas i Wspólnicy

Pro ramy lojalnościowe

Promocja czy niedozwolona

reklama aptek

AKTUALNOŚCI

Mniej formalności w KRS, więcej u ﬁskusa

Za brak etykiety grozi 15 tys. zł kary

Od 1 grudnia 2014 r. przedsiębiorcy szybciej uzyskają numery NIP i REGON. Zmuszeni będą jednak składać

odrębny wniosek o rejestrację pozostałych danych

Od 1 września odkurzacze muszą mieć oznaczenia energetyczne. Urządzenia o mocy od 1600 watów sprzedawcy

mogą oferować tylko do wyczerpania magazynowych zapasów

PRAKTYKA

Klauzule automatycznie przedłużające umowy

są kwestionowane przez UOKiK

Przedsiębiorca musi wyznaczyć konsumentowi odpowiedni termin na wyrażenie sprzeciwu.

Inaczej postanowienie może zostać uznane za abuzywne

Umieszczenie tablicy na zabytku wymaga pozwolenia

Nie ma jednak szans na umieszczenie na obiekcie wpisanym do rejestru banerów informacyjnych.

Konserwator nie zezwoli też na neony i pulsujące napisy świetlne

PROCEDURY

Zła jakość towarów mocniej uderzy w sprzedawców

Wykorzystał fotograﬁę bez zgody autora?

Wypłaci zadośćuczynienie

Sąd ma fakultatywną możliwość jego zasądzenia na rzecz osoby, która została pokrzywdzona z tytułu naruszenia

praw autorskich. Przedmiotem oceny będą m.in. rozmiar i intensywność doznanej krzywdy

Nowa ustawa o prawach konsumenta wprowadzi znaczne zmiany w kodeksie cywilnym. Zmodyﬁkuje m.in. regulacje

dotyczące rękojmi, gwarancji, a także samą deﬁnicję wady

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 9 września 2014 nr 174 (3815)

gazetaprawna.pl

kom e n ta r z e , a k t ua l no ś c i

Programy lojalnościowe: promocja

czy niedozwolona reklama aptek

Problem:

Naczelny Sąd Administracyjny wypowiedział się na temat punktowych

programów lojalnościowych, które prowadzone są w aptekach m.in. przez produ-

centów leków. W orzeczeniach z 27 sierpnia 2014 r. (sygn. akt II GSK 1000/13 ) oraz

z 26 czerwca 2014 r. (sygn. akt II GSK 668/13) sędziowie uznali, że tego typu progra-

my stanowią przejaw niedozwolonej reklamy aptek. Chodzi o programy polegające

na wydawaniu klientowi specjalnej karty, na podstawie której zbiera on punkty

za nabycie określonych produktów leczniczych (kosmetyków itp.). Administrato-

rem są zazwyczaj firmy marketingowe, a apteki wydają karty i rejestrują transakcje

oPinia

eksPerta

ŁuKasz sŁaWatynieC

adwokat kierujący praktyką farmaceutyczną

w Deloitte Legal

w systemie elektronicznym. Do niedawna część aptekarzy próbowała dowodzić,

że programy te nie reklamują ich placówek, ale są zgodną z prawem promocją

produktową. Jednak wojewódzkie sądy administracyjne odrzucały tę argumentację,

potwierdzając decyzje inspektoratów farmaceutycznych nakładające na placówki kary

sięgające 50 tys. zł. Po czerwcowym wyroku główny inspektor farmaceutyczny wydał

specjalny komunikat, w którym podkreślił, że ocenia programy lojalnościowe jako

zabronioną reklamę aptek i ich działalności. Aptekarze mają wątpliwości, czy oznacza

to, że definitywnie muszą się wycofać z uczestnictwa w tego typu promocjach.

Oprac.

olejne orzeczenia w duchu szerokiego rozumienia reklamy

aptek mogą wskazywać na kształtującą się linię orzeczni-

czą, od której ciężko będzie odstąpić sądom w kolejnych

sprawach. Taka linia umacnia też pozycję inspekcji farmaceu-

tycznej. Przypomnijmy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 94a

ustawy z 6 września 2008 r. – Prawo farmaceutyczne (t.j. Dz.U.

z 2008 r. nr 45, poz. 271 ze zm.) zabroniona jest reklama aptek.

Ustawodawca uznał, że nie stanowi reklamy wyłącznie informa-

cja o lokalizacji i godzinach pracy apteki. Jednocześnie brak jest

definicji reklamy aptek, co pozwala organom inspekcji farmaceu-

tycznej na przyjmowanie szerokiego rozumienia tego pojęcia.

W praktyce wojewódzcy inspektorzy farmaceutyczni przyj-

mują, że reklamą apteki jest każdego rodzaju informacja,

której celem jest zachęta do nabycia oferowanych przez aptekę

towarów lub skorzystania z określonych usług. Reklama

może przyjmować różne formy, w szczególności: haseł, sloga-

nów, spotów TV, ulotek, billboardów, folderów czy gazetek. Za

reklamę apteki zostały uznane również czynności polegające

na wręczaniu bonów rabatowych, umieszczaniu obok nazwy

apteki napisu „niskie ceny”, „wysokie rabaty”. Za działania re-

klamowe powinny być uznane również takie działania, których

zamierzonym celem jest pozyskanie nowych klientów lub za-

trzymanie dotychczasowych. Taka interpretacja potwierdzana

jest też przez głównego inspektora farmaceutycznego,

który jest organem odwoławczym w tych sprawach.

Patrząc na problem od strony merytorycznej, trzeba jednak

wskazać na pojawiające się zarówno w literaturze, jak i dok-

trynie rozróżnienie działań reklamowych od innych praktyk

promocyjnych (w tym trade marketingu czy działań w postaci

programów lojalnościowych). Organy inspekcji i sądy admi-

nistracyjne zdają się jednak tego rozróżnienia nie aprobo-

wać. Sądy wskazują bowiem na to, że apteka, bądź podmiot

prowadzący program, oferując możliwość zakupu z rabatem

produktów w konkretnej aptece uczestniczącej w programie lo-

jalnościowym, zwiększa obrót produktami w tej aptece, a tym

samym program lojalnościowy ma cechy zabronionej reklamy.

Z praktycznego punktu widzenia uznawanie programów lo-

jalnościowych za niedozwoloną reklamę może skutkować

ukaraniem zarówno apteki, która samodzielnie taki program

prowadzi, jak i odrębnego organizatora programu, do którego

apteki przystępują. Warto jednak zwrócić uwagę na tzw. eko-

nomikę postępowań, w ramach której organy inspekcji far-

maceutycznej, mając do czynienia z niezależnym od aptek

organizatorem programu, prowadzą postępowanie przeciwko

niemu, a nie przeciwko kilkudziesięciu czy kilkuset aptekom

uczestniczącym w programie. W praktyce bowiem zakazanie

prowadzenia programu temu podmiotowi odniesie ten sam

skutek, jaki wyniknąłby z licznych decyzji wydanych przeciwko

pojedynczym aptekom. Jeżeli jednak apteki aktywnie uczest-

niczą w programie lojalnościowym, muszą mieć na uwadze

ryzyko związane z uznaniem programu za niedozwolony i uka-

raniem także konkretnej placówki za uczestnictwo w nim. Jak

bowiem wskazał sąd administracyjny, udzielanie wyjaśnień

i informacji dotyczących programu nie mieści się w katalogu

działań dozwolonych aptekom.

Od programów nastawionych na generowanie sprzedaży

w aptekach należy odróżniać akcje promocyjne producentów

konkretnych produktów. Takie działania stanowią bowiem

reklamę produktu leczniczego, wyrobu medycznego czy suple-

mentu diety. Nawet jeżeli producent wskazuje na możliwość

nabycia takiego produktu w konkretnych aptekach, to przecież

celem tego działania nie jest zwiększenie sprzedaży w tych ap-

tekach, ale generalny wzrost sprzedaży jego produktu. Ciężko

w takim przypadku producentowi postawić zarzut prowadze-

nia reklamy aptek i takie działania należy uznawać za dozwo-

lone. Na razie w tych przypadkach nie możemy jednak mówić

o ugruntowanym orzecznictwie sądów.

Kolorystyczna rewolucja w urzędzie patentowym

wiele układów kolorystycz-

nych.

Do tej pory w praktyce

przyjęło się rejestrowanie

znaku towarowego obej-

mującego kolory czarny,

biały oraz odcienie szaro-

ści, nawet w przypadku gdy

przedsiębiorca posługiwał

się znakami towarowymi

w innych wariantach kolo-

rystycznych. Taka prakty-

ka wykształciła się głównie

z powodu chęci obniżenia

kosztów ochrony. Zgodnie

z nową polityką czarno-

-białe znaki towarowe nie

będą już uważane za iden-

tyczne ze znakami towaro-

wymi w innym wariancie

kolorystycznym. Oznacza

to, że w celu uzyskania peł-

niejszej ochrony dla swoich

znaków towarowych, które

z różnych względów obej-

mować mogą różne wersje

kolorystyczne (np. dla

różnych linii produktów),

przedsiębiorcy będą musieli

zdecydować się na reje-

strację wszystkich wersji

rzeczywiście używanych

znaków towarowych.

Przedsiębiorcy mający już

zarejestrowane znaki towa-

rowe powinni ponownie się

zastanowić, czy własność

intelektualna w ich przed-

siębiorstwie jest odpowied-

nio chroniona. W związku

z zaistnieniem nowych oko-

liczności związanych z opi-

sywaną nową praktyką może

pojawić się potrzeba reje-

stracji dodatkowych znaków

towarowych, obejmują-

cych wariacje kolorystyczne

jednego znaku towarowego,

który do tej pory mógł obej-

mować ochroną wszystkie

pozostałe.

Ponadto uważnej analizy

będzie wymagał zakres uży-

wania zarejestrowanych

znaków towarowych (o ile

konkretny znak w postaci

odpowiadającej dokładnie

znakowi towarowemu zare-

jestrowanemu w ogóle był

używany). Ponieważ ochrona

znaków towarowych nie

jest ograniczona w czasie,

analiza znaków użytkowa-

nych przez przedsiębiorców,

w szczególności z branży

spożywczej, mających roz-

budowane linie produktowe,

może pochłonąć wiele czasu,

a w skrajnych przypadkach

być wręcz niewykonalna.

Co więcej, problematyczna

staje się kwestia dotychcza-

sowych znaków towarowych.

Nie jest jasne, które z przy-

toczonych podejść będzie

miało w tym przypadku za-

stosowanie, co może mieć

daleko idące konsekwen-

cje. Niestety z uwagi na brak

wskazówek oraz jakichkol-

wiek decyzji w tym zakresie

nie jesteśmy w stanie na tym

etapie wskazać możliwego

kierunku, w którym podąży

Urząd Patentowy. W skraj-

nym przepadku będzie

mogło dochodzić do sytuacji,

w których czarno-białe znaki

towarowe będą mogły wy-

gasnąć ze względu na brak

używania, gdy przedsię-

biorca faktycznie korzystał

jedynie z kolorowych wa-

riantów. Wynika to z obo-

wiązku używania znaku

towarowego wskazanego

wprost w art. 169 ust. 1 pkt 1

ustawy z 30 czerwca 2000 r.

– Prawo własności prze-

mysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r.

poz. 1410). Według tego prze-

pisu prawo ochronne na

znak towarowy może wyga-

snąć w przypadku nieużywa-

nia takiego znaku w sposób

rzeczywisty dla towarów lub

usług, dla których został za-

rejestrowany w ciągu pięciu

lat od decyzji o jego rejestra-

cji, chyba że istniały ważne

powody takiego nieużywa-

nia. Wydaje się, że nieuży-

wanie znaku towarowego

w zarejestrowanej kolorysty-

ce na korzyść używania go

w innej wersji nie stanowi

ważnego powodu. W dok-

trynie wskazuje się, że taki

ważny powód powinien być

niezależny od woli upraw-

nionego do znaku. Oznacza

to, że podmiot zainteresowa-

ny mógłby wystąpić z wnio-

skiem o wygaszenie prawa

do zarejestrowanego znaku

towarowego z uwagi na

jego nieużywanie. Ponadto

uprawniony z tytułu prawa

ochronnego na taki znak

towarowy pozbawiony jest

możliwości skutecznego

dochodzenia swoich praw

względem znaków później-

szych.

Opisywany dokument

urzędu w Alicante (dostęp-

ny w języku polskim na

stronie Urzędu Patento-

wego RP) nie wprowadza

zmian żadnych przepisów

ponadnarodowych ani też

krajowych w odniesieniu

do znaków towarowych,

wpływa jedynie na zmianę

krajowej praktyki w zakresie

ich rejestracji i ochrony. Jak

wskazano na początku tego

dokumentu, zmierza on do

„kontynuowania współpra-

cy w kontekście Programu

konwergencji w ramach Eu-

ropejskiej sieci znaków to-

warowych i wzorów”. Nie

wszystkie kraje musiały

wdrożyć te zmiany, a te,

które to uczyniły, mogły

podjąć decyzję co do zakresu

wdrożenia. Polska uczyni-

ła to, począwszy od 15 lipca

2014 r. w odniesieniu do

zgłoszeń rejestracyjnych

oraz postępowań dotyczą-

cych znaków towarowych

rozpoczętych po tej dacie.

Zostało zatem przyjęte roz-

wiązanie zapewniające

zarówno dostosowanie się

do nowych rozwiązań, jak

i niezaburzanie procedur

rozpoczętych wcześniej.

Redaktor prowadząca:

prenumerata

marek

Porzeżyński

prawnik, Kancelaria Prawna

Chałas i Wspólnicy

spólny

komunikat

dotyczący

wspólnej

praktyki na temat zakresu

ochrony znaków czarno-bia-

łych, który w kwietniu 2014 r.

wydał unijny Urząd ds.

Harmonizacji Rynku

Wewnętrznego, wprowadził

znaczącą zmianę w podejściu

do rozróżniania (podobień-

stwa i identyczności) znaków

towarowych w różnych

odmianach kolorystycznych.

Nowa praktyka w większości

przypadków odwraca do góry

nogami dotychczasowe

postrzeganie odmian/rodzin

znaków towarowych,

częstokroć obejmujących

firma

i praWo

praWo

Joanna Pieńczykowska

joanna.pienczykowska@infor.pl

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 9 września 2014 nr 174 (3815)

gazetaprawna.pl

a k t ua l no ś c i

Za brak etykiety grozi 15 tys. zł kary

Od września

odkurzacze muszą mieć oznaczenia energetyczne.

Urządzenia o mocy od 1600 W można oferować do wyczerpania zapasów

Radosław Maj

koordynator

projektów

CECED Polska

Mniej formalności

w KRS, więcej u fiskusa

Michał Koralewski

radca prawny

Odkurzacze to najnowsza

grupa produktów włączo-

na do unijnych przepisów

w sprawie etykiet ener-

getycznych i ekoprojektu.

Przepisy obowiązują od po-

nad roku, ale pierwsze obo-

wiązki dla przedsiębiorców

pojawiły się 1 września 2014 r.

Wynikają one z dwóch obo-

wiązujących bezpośrednio

we wszystkich krajach człon-

kowskich UE dokumentów:

aktu delegowanego Komi-

sji (UE) nr 665/2013 z 3 maja

2013 r. uzupełniającego dy-

rektywę Parlamentu Euro-

pejskiego i Rady 2010/30/UE

w odniesieniu do etykietowa-

nia energetycznego odkurza-

czy (Dz.Urz. UE L 192, str. 1)

oraz rozporządzenia Komi-

sji (UE) nr 666/2013 z 8 lip-

ca 2013 r. w sprawie wyko-

nania dyrektywy PE i Rady

2009/125/WE w odniesieniu

do wymogów dotyczących

ekoprojektu dla odkurzaczy

(Dz. Urz. UE L 192, str. 24).

Nowe minimalne

wymogi

Zgodnie z rozporządzeniem

komisji ws. ekoprojektu,

w odkurzaczach wprowa-

dzanych do obrotu od 1 wrze-

śnia 2014 r. roczne zużycie

energii musi być mniejsze

niż 62,0 kWh, znamionowa

moc wejściowa mniejsza niż

1600 W, a wskaźnik zbierania

kurzu na dywanie powinien

wynosić co najmniej 0,70 dpu

(wskaźnik wyrażający stosu-

nek masy usuniętego sztucz-

nego kurzu do masy sztucz-

nego kurzu umieszczonego),

a wskaźnik zbierania kurzu

na podłodze twardej – co naj-

mniej 0,95 dpu.

Za 3 lata zacznie obowią-

zywać kolejny próg wymo-

gów. Od 1 września 2017 r.

roczne zużycie energii musi

być mniejsze niż 43,0 kWh/

rok, znamionowa moc wej-

ściowa mniejsza niż 900 W.

Zaostrzone zostaną także

wskaźniki zbierania kurzu

na dywanie i podłodze (od-

powiednio 75 proc. i 98 proc.).

Dodatkowo wprowadzona zo-

stanie maksymalna dopusz-

czalna reemisja kurzu (nie

więcej niż 1 proc.), maksymal-

ny poziom hałasu nie może

przekraczać 80 dB(A). Po raz

pierwszy w wymogach eko-

projektu wprowadza się mi-

nimalną żywotność. W tym

przypadku żywotność silni-

ka powinna wynosić co naj-

mniej 500 godzin, a sam wąż

powinien być na tyle trwały,

by nadal nadawał się do użyt-

ku po 40 000 oscylacji z ob-

ciążeniem.

Odkurzacze, które zosta-

ły wprowadzone do obrotu

przed wrześniem 2014 r., czy-

li np. przekazane do odprawy

celnej lub opuściły magazyn

producenta na podstawie

faktury, mogą być sprze-

dawane konsumentom bez

ograniczeń, czyli do wyczer-

pania zapasów.

Pralki, lodówki, a od 2015 roku – okapy

Etykiety energetyczne oraz ekoprojekt (ang. eco-design) to

narzędzia podnoszenia efektywności energetycznej w UE.

Etykiety dają konsumentom możliwość porównania para-

metrów sprzętu przed zakupem. Ekoprojekt z kolei zapew-

nia poprawę ekologiczności produktów w całym ich cyklu

życia poprzez ustalanie wymogów dla sprzętu wprowa-

dzanego na rynek unijny (np. minimalne zużycie energii).

Oba narzędzia są ze sobą powiązane i zwykle publikowa-

ne są jednocześnie dla danej grupy produktowej. Obecnie

obowiązują one dla chłodziarek i zamrażarek domowych,

kuchenek, pralek, zmywarek, TV, oświetlenia, klimatyzato-

rów, suszarek do ubrań, podgrzewaczy wody i odkurzaczy.

Od 2015 r. nową grupą będą okapy kuchenne.

Od 1 grudnia 2014 r. przedsiębiorcy szybciej uzyskają

numery NIP i REGON. Zmuszeni będą jednak składać

odrębny wniosek o rejestrację pozostałych danych

Zmiany w uzyskiwaniu NIP i REGON wprowadzi ustawa

z 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o Krajowym Reje-

strze Sądowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

opublikowana w Dzienniku Ustaw z 2 września 2014 r.

(Dz.U. poz. 1161).

Szybciej w sądzie

Obecnie podmioty składające wniosek o wpis do rejestru

przedsiębiorców KRS, a zatem przede wszystkim spółki

handlowe oraz ewentualnie inne jednostki – takie jak sto-

warzyszenia i fundacje, które zamierzają prowadzić dzia-

łalność gospodarczą – wraz z właściwymi formularzami

KRS składają wnioski kierowane do organów podatkowych,

statystycznych oraz ubezpieczeń społecznych. Po doko-

naniu wpisu w rejestrze przedsiębiorców sąd rejestrowy

przesyła stosowne dane do odpowiednich urzędów, a te

rejestrują podmiot w innych ewidencjach, nadając mu

także numery NIP i REGON.

Nowe zasady, które obowiązywać będą od 1 grudnia

2014 r., przewidują że jednostka rejestrująca się w któ-

rymkolwiek z rejestrów KRS (poza rejestrem dłużników

niewypłacalnych) nie będzie już zobligowana do dołącza-

nia formularzy przeznaczonych dla innych urzędów. Sąd

rejestrowy bowiem po ich rejestracji prześle dane wpi-

sane do rejestru właściwym organom. Te zaś wyłącznie

na podstawie informacji uzyskanych z KRS zobowiąza-

ne będą do zarejestrowania podmiotu w prowadzonych

przez nie rejestrach i ewidencjach, a także nadanie mu

numeru NIP oraz REGON. Następnie organ ten przesyłać

będzie informację o nadanym numerze do sądu rejestro-

wego, a ten z urzędu wpisze go do jednego z rejestrów

KRS oraz przekaże dane wpisu wnioskodawcy. Co waż-

ne: dane pomiędzy organami mają być przekazywane

przy użyciu systemu teleinformatycznego, nie zaś pocztą

tradycyjną, jak dotychczas. Numery NIP i REGON będą

zaś generowane automatycznie po wprowadzeniu ww.

danych do systemu.

Ważne

Zmiany te bez wątpienia przyspieszą proce-

durę uzyskiwania przez nowe jednostki numerów nie-

zbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Nadanie numerów NIP i REGON następować będzie

automatycznie w dniu wprowadzenia danych do odpo-

wiedniego systemu

ona dyrektywę ELD PE i Rady

2010/30/UE z 19 maja 2010 r.

w sprawie wskazania poprzez

etykietowanie oraz standar-

dowe informacje o produkcie,

zużycia energii oraz innych

zasobów przez produkty zwią-

zane z energią (Dz.Urz. UE L

153, str. 1). Z kolei dyrektywa

ERP PE i Rady 2009/125/WE

z 21 października 2009 r. usta-

nawiająca ogólne zasady usta-

lania wymogów dotyczących

ekoprojektu dla produktów

związanych z energią (Dz.Urz.

UE L 285, str. 10) transpo-

nowana jest rozporządze-

niem ministra gospodarki

z 17 grudnia 2010 r. w spra-

wie procedur oceny zgodności

wyrobów wykorzystujących

energię oraz ich oznakowania

(Dz.U. z 2011 r. nr 8, poz. 32).

wprowadza do obrotu pro-

dukt wykorzystujący ener-

gię lub oddaje go do użytku.

Według art. 5 ustawy do-

stawca jest obowiązany do

sporządzenia dokumentacji

technicznej produktu umoż-

liwiającej ocenę organom

nadzoru rynku rzetelności

informacji zamieszczonych

na etykiecie i w karcie oraz

do przechowywania jej do ce-

lów kontrolnych przez okres

5 lat od daty wyprodukowa-

nia ostatniego egzemplarza

produktu, którego dokumen-

tacja dotyczy.

Zmiany

dla sprzedawców

Dystrybutor z kolei jest obo-

wiązany umieścić na produk-

cie wykorzystującym energię

etykietę w widocznym miej-

scu oraz udostępnić użytkow-

nikowi końcowemu kartę

tego produktu. Dystrybu-

tor zgodnie z ustawą ozna-

cza osobę fizyczną lub osobę

prawną albo jednostkę or-

ganizacyjną nieposiadającą

osobowości prawnej, która

sprzedaje, wynajmuje, ofe-

ruje w sprzedaży ratalnej lub

wystawia do sprzedaży pro-

dukt wykorzystujący ener-

gię, po jego wprowadzeniu

do obrotu.

Za niewykonanie obo-

wiązków ustawy grozi admi-

nistracyjna kara pieniężna

w wysokości od pięciokrot-

nego do dwudziestokrot-

nego przeciętnego wyna-

grodzenia miesięcznego

w gospodarce narodowej za

rok poprzedzający, czyli min.

ok. 15 tys. zł. W przypadku

dostawcy, gdy nie poprawi

błędu, UOKiK może nawet

nakazać wycofanie produktu

ze sprzedaży.

Przepisy krajowe

Za niezastosowanie się do no-

wych przepisów grożą sank-

cje. Odpowiednie regulacje

zapisano w ustawie z 14 wrze-

śnia 2012 r. o obowiązkach

w zakresie informowania

o zużyciu energii przez pro-

dukty wykorzystujące ener-

gię (Dz.U. z 2012 r. poz. 1203;

dalej: ustawa). Transponuje

Obowiązki

dla dostawców

Zgodnie z art. 4 ust. 1. usta-

wy dostawca jest obowiąza-

ny do dołączenia do produk-

tu wykorzystującego energię,

wprowadzanego do obrotu

lub oddawanego do użytku,

etykiety i karty produktowej

sporządzonych w języku pol-

skim. Przez dostawcę rozu-

mie się producenta lub jego

upoważnionego przedstawi-

ciela lub importera w Unii

Europejskiej lub w państwie

członkowskim Europejskie-

go Porozumienia o Wolnym

Handlu (EFTA), który wpro-

wadza do obrotu w tych pań-

stwach produkt wykorzystu-

jący energię lub oddaje go do

użytku na terytorium tych

państw. W przypadku bra-

ku producenta lub jego upo-

ważnionego przedstawiciela

lub importera – za dostawcę

uznaje się także osobę fizycz-

ną lub osobę prawną, która

e-etykiety dla e-commerce

Nowy obowiązek – o czym nie wszyscy jeszcze wiedzą

– czeka też sprzedawców internetowych. Od 1 stycznia

2015 r. sklepy internetowe będą miały obowiązek zamiesz-

czać obok produktów w określonej odległości od ceny

elektroniczną etykietę energetyczną oraz elektroniczną

kartę produktu. Opcjonalnie będzie to mógł być specjalny

znak graficzny przedstawiający strzałkę, z klasą energe-

tyczną w środku. Po kliknięciu na niego powinna rozwijać

się na dodatkowym ekranie pełna wersja etykiety ener-

getycznej lub karta produktu z informacjami opisowymi.

Obowiązek ten dotyczyć będzie wszystkich urządzeń

z etykietami.

Wpisanie tych danych do KRS będzie zatem kwestią co

najwyżej kilku dni – procedura ich nadawania nie będzie

mogła trwać bowiem dłużej niż 3 dni i to tylko w wyjątko-

wych przypadkach. Przyspieszy to zatem znacznie również

możliwość rozpoczęcia przez nowy podmiot działalności.

Dotychczas musiał on oczekiwać na otrzymanie informa-

cji o nadaniu ww. numerów.

Pozytywnie ocenić należy także fakt, że procedurą tą

zostaną objęte wszystkie podmioty wpisywane do KRS,

poza dłużnikami niewypłacalnymi. Obecnie zasada jed-

nego okienka obejmuje wyłącznie jednostki wpisywane

do rejestru przedsiębiorców.

Łyżka dziegciu

Ceną, jaką ustawodawca przewidział za tego typu udo-

godnienie, jest konieczność samodzielnego uzupełnienia

przez podmioty wpisywane do KRS pozostałych danych

w innych rejestrach.

To oznacza częściowe przywrócenie funkcjonującego

przed 31 marcem 2009 r. obowiązku odrębnego skła-

dania wniosków do pozostałych urzędów. (…) Jednakże

i w tym zakresie zajdą dodatkowe zmiany. Po pierwsze

zawierający je formularz składany będzie wyłącznie we

właściwym dla jednostki urzędzie skarbowym, w ter-

minie 21 dni od rejestracji w KRS. Organ ten przeka-

że poszczególne dane odpowiednim urzędom. Nadto

we wniosku tym nie będzie trzeba wskazywać (dublo-

wać) informacji, które podane zostały już we wniosku

o wpis w KRS.

I jeszcze jedna istotna zmiana: sam wniosek nie będzie

kluczowy do nadania numeru NIP lub REGON, a także uzy-

skania statusu płatnika składek. Odpowiednie procedury

w tym zakresie będą bowiem wszczynane z urzędu przez

właściwe organy, na podstawie danych uzyskanych z sądu

rejestrowego. Ma to przyspieszyć procedurę – organy nie

będą musiały oczekiwać na wniosek z sądu, a także zli-

kwidować prowadzący do przeciążenia sądów obowiązek

gromadzenia przez nie kierowanej do organów admini-

stracji publicznej dokumentacji z danymi podmiotów

i przekazywania jej właściwym organom.

Muzyka nie wpływa na dochody fryzjera

W takim przypadku nie trze-

ba więc płacić tantiem. Sąd

apelacyjny zgodził się z pre-

cedensowym orzeczeniem

sądu pierwszej instancji

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

oddalił 29 sierpnia 2014 r. od-

wołanie Stowarzyszenia Auto-

rów ZAiKS w sprawie przeciw

właścicielowi zakładu fryzjer-

skiego z Wałbrzycha, który

odmawiał płacenia tantiem

za muzykę emitowaną z ra-

dia podczas pracy. Podtrzymał

orzeczenie Sądu Okręgowe-

go w Świdnicy, który postawił

m.in. tezę, że nie można po-

bierać opłat za słuchanie mu-

zyki w przypadku: gdy mamy

do czynienia z przedsiębiorcą

prowadzącym działalność go-

spodarczą w niewielkich roz-

miarach, odtwarzane utwo-

ry nie są publicznie dostępne

(ograniczony krąg osób), radio

odtwarzane jest nieregular-

nie, głównie dla pracowników

i z niskiej jakości odbiorników.

– Sędzia w ustnym uza-

sadnieniu wskazał na art. 24

pkt 2 ustawy z 4 lutego 1994 r.

– Prawo autorskie (t.j. Dz.U.

z 2006 r. nr 90, poz. 631 ze

zm.), który mówi, że można

odbierać utwory za pomocą

urządzeń radiowych lub tele-

wizyjnych, choćby urządzenia

te były umieszczone w miejscu

ogólnie dostępnym, jeżeli nie

łączy się z tym osiąganie ko-

rzyści majątkowych – infor-

muje Marcin Węgrzynowski,

właściciel salonu.

Jak dodaje mec. Maciej Ma-

taczyński, który prowadził

sprawę, linia obrony przed

zarzutami ZAiKS oparła się

na przedłożeniu dowodów, że

muzyka odtwarzana w tym

niewielkim salonie nie mia-

ła bezpośredniego wpływu na

obroty i zainteresowanie klien-

tek. – Jako materiał dowodowy

przedstawiliśmy m.in. zesta-

wienia dochodów z kolejnych

okresów oraz oświadczenia 300

klientek stwierdzające, że do-

konując wyboru zakładu, nie

kierują się muzyką, ale jakością

usług – mówi mecenas.

Jego zdaniem wyrok nie

jest wprawdzie wiążący w in-

nych sprawach, ale należy się

spodziewać, że będzie brany

pod uwagę przez inne sądy ze

względu na kwestię utrzyma-

nia jednolitej linii orzeczni-

czej. Choć oczywiście w innych

okolicznościach wyroki mogą

być odmienne.

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 9 września 2014 nr 174 (3815)

gazetaprawna.pl

t e m at t yg odn i a

Inwestycje w SSE bardziej korzystne

dla małych i średnich firm

Obecnie

warto rozważyć uzyskanie zezwolenia

na działalność w specjalnej strefie ekonomicznej ulokowanej

w województwach o niższym poziomie rozwoju gospodarczego. O czym jeszcze powinien wiedzieć przedsiębiorca

rozważający przeniesienie aktywności w takie miejsce?

puszczalnej intensywności

pomocy dla większości re-

gionów Polski.

konanych w specjalnej stre-

fie ekonomicznej (dalej SSE)

dla małych i średnich przed-

siębiorców są korzystniejsze,

ponieważ zakładają wyższą

intensywność pomocy oraz

krótszy okres trwałości pro-

jektów – 3 lata.

Trzeba też podkreślić, że

istnieje możliwość kumu-

lowania pomocy publicznej

w ramach jednego projektu

inwestycyjnego:

■

zwolnienie z podatku do-

chodowego;

■

zwolnienie z podatku od

nieruchomości uzyskane

na podstawie decyzji gmi-

ny, na terenie której poło-

żona jest inwestycja;

Zaliczenie przed-

siębiorcy do grupy MSP na-

stępuje na dzień wydania

zezwolenia na prowadze-

nie działalności w SSE

Ważne

■

środki finansowe z Fundu-

Rafał Kowalski

menedżer

w dziale

doradztwa

podatkowego

BDO

Beata Wójciak-

-Dziechciarz

audit partner

w dziale rewizji

finansowej BDO

przygotowanym przez mini-

stra gospodarki.

Nowe warunki

Po 1 lipca 2014 r. przedsię-

biorcy muszą pamiętać o no-

wych limitach pomocy pu-

blicznej.

Maksymalna jej wielkość

została bowiem obniżona na

terenie całego kraju (poza

czterema województwami

Polski Wschodniej – w woj.

warmińsko-mazurskim,

podlaskim, lubelskim, pod-

karpackim wciąż obowiązuje

limit 50 proc. kwalifikowa-

nych wydatków inwestycyj-

nych.

[infografika]

Dla małych i średnich firm

ważną może być informacja,

że w przypadku projektów

inwestycyjnych nieprzekra-

czających 50 mln euro pu-

łap pomocy może być zwięk-

szony. Z kolei maksymalna

wartość regionalnej pomo-

cy inwestycyjnej dla dużych

projektów inwestycyjnych

jest ograniczona w stosun-

ku do pułapu podstawowego

(szczegóły w infografice na

sąsiedniej stronie).

Warunki utrzymania na-

kładów inwestycyjnych do-

Lokalizacja

ma duże znaczenie

Wielu przedsiębiorców zasta-

nawia się, czy możliwe jest

włączenie do strefy nowych

gruntów, na przykład stano-

wiących ich własność. Jest to

możliwe.

W strefie ustanowionej

na gruntach należących do

podmiotów innych niż do za-

rządzającego strefą, Skarbu

Państwa albo jednostki sa-

morządu terytorialnego czy

związku komunalnego wy-

magane jest jednak spełnie-

nie dodatkowych warunków.

Przedsiębiorcy mają do

dyspozycji kilka ciekawych

możliwości. Przede wszyst-

kim strefa na takich grun-

tach może dotyczyć wyłącznie

powiatów o określonej przez

Radę Ministrów stopie bez-

robocia. W strefie działającej

na takich gruntach powinny

zostać utworzone nowe miej-

sca pracy lub poniesione na-

kłady inwestycyjne o wartości

określonej przez rząd w odpo-

wiednich przepisach (każda

ze stref ma swoje rozporzą-

dzenia, na podstawie których

działa). Alternatywnie, inwe-

stycja może dotyczyć urucho-

mienia wytwarzania nowych

lub znacząco ulepszonych to-

warów, procesów lub usług,

przez które rozumie się towa-

ry niewytwarzane na rynku

polskim, usługi nieoferowane

w regionie lub nowe rozwią-

zania technologiczne niesto-

sowane dotychczas lub stoso-

wane na rynku polskim nie

dłużej niż rok. Spełnienie tych

kryteriów technicznych musi

Minimalna wyso-

kość kosztów inwestycyj-

nych wynosi 100 tys. euro

według kursu ogłoszone-

go przez Narodowy Bank

Polski z dnia udzielenia

zezwolenia

Ważne

komputerowych i niektórych

typów oprogramowania,

przetwarzania danych i ho-

stingu internetowego), ra-

chunkowych, kontroli ksiąg

czy księgowych (z wyłącze-

niem podatkowych) albo cen-

trów telefonicznych. W tych

wypadkach wymagane jest

utworzenie co najmniej

150 nowych miejsc pracy i po-

niesienie 20 mln zł nakładów

inwestycyjnych.

W ostatnich latach znacznie

wzrosła liczba firm, które

działają w specjalnych stre-

fach ekonomicznych. Przez

pierwsze 6 miesięcy 2014 r.

zostało wydanych 438 ze-

zwoleń. To prawie dwa razy

więcej niż w całym 2013 r.,

a przedsiębiorcy deklarują

zainwestowanie 21,6 mld zł

i utworzenie 20,5 tys. miejsc

pracy – wynika z danych Mi-

nisterstwa Gospodarki. Tak

pozytywne statystyki to sku-

tek dwóch decyzji. Po pierw-

sze: przedłużenia działania

stref do końca 2026 r. Po

drugie zmiany zasad udzie-

lania pomocy publicznej, co

nastąpiło od 1 lipca 2014 r.

Ograniczono bowiem wy-

sokość maksymalnej do-

Wymierne

korzyści podatkowe

Pomoc publiczna udziela-

na jest w formie zwolnienia

podatkowego. Aby z niego

skorzystać, należy utrzymać

własność składników mająt-

ku oraz prowadzić inwesty-

cję przez 5 lat (mali i średni

przedsiębiorcy muszą utrzy-

mać własność przez 3 lata).

Jeżeli przedsiębiorca sprze-

da środek trwały, który był wy-

datkiem inwestycyjnym kwa-

lifikowanym przed upływem

5 lat od wprowadzenia go do

Warunkiem

udzielenia pomocy z tytułu

nowej inwestycji jest

udział środków własnych

przedsiębiorcy w wyso-

kości co najmniej 25 proc.

całkowitych kosztów kwa-

lifikowanych inwestycji

Ważne

tów, budynków i budowli,

o ile trwa on co najmniej

5 lat (lub w przypadku małych

i średnich przedsiębiorców

– co najmniej 3 lata), licząc

od przewidywanego terminu

zakończenia nowej inwesty-

cji, a także koszty związane

z leasingiem finansowym.

Przedsiębiorcy muszą jed-

nak pamiętać, że aby można

było uznać wydatki za kosz-

ty kwalifikowane, muszą one

być poniesione po uzyskaniu

zezwolenia na prowadzenie

działalności w SSE i pozosta-

wać w związku z realizacją

inwestycji. Co ważne – wy-

datki te muszą być niezbęd-

ne dla działalności określonej

w zezwoleniu.

Niezbędne wyliczenia

Cenę nabycia i koszt wytwo-

rzenia środków trwałych

oraz wartości niematerial-

nych i prawnych ustala się

zgodnie z przepisami usta-

wy o rachunkowości (t.j. Dz.U.

z 2013 r. poz. 330 ze zm.).

Zgodnie z jej przepisami

koszty finansowe związane

z nabyciem aktywów trwałych

zwiększają ich wartość do mo-

mentu przyjęcia składników

majątku do użytkowania. Po

tym dniu koszty finansowania

np. odsetki od kredytu obcią-

żają rachunek wyników.

Zdania odnośnie do zali-

czania kosztów finansowych

do wydatków inwestycyjnych

są podzielone.

Przykładowo, organy z re-

zerwą podchodzą do zalicza-

nia do wydatków inwestycyj-

nych kosztów cash poolingu

(np. interpretacja indywidu-

alna dyrektora Izby Skarbo-

wej w Katowicach z 1 sierpnia

2011 r. nr IBPBI/2/423-900/11/

AP). Jednocześnie za koszty

kwalifikowane organy uzna-

ją np. koszty odsetek od po-

życzki bankowej, podatek od

czynności cywilnoprawnych

od dopłaty do kapitału, koszty

ubezpieczenia pożyczki ban-

kowej oraz różnice kursowe

związane z pożyczkami, od-

setkami, kosztem zabezpie-

czenia pożyczki z banku oraz

uzyskaną dopłatą (np. inter-

pretacja indywidualna dyrek-

tora Izby Skarbowej w Kato-

wicach z 7 stycznia 2014 r.

(nr IBPBI/2/423-1296/13/AK,

IBPBI/2/423-1317/13/AK,IBP-

BI/2/423-1318/13/AK).

Oznacza to, że warto wy-

stępować o szczegółowe in-

terpretacje odnoszące się do

różnych kategorii kosztów

finansowych.

Nie każdy biznes zyska preferencje

Przepisy określają długą listę wyłączeń, tj. rodzajów dzia-

łalności, na które nie wydaje się zezwolenia na działanie

w SSE. Należą do nich m.in.:

wytwarzanie materiałów wybuchowych,

wytwarzanie wyrobów tytoniowych,

przetwarzanie paliw silnikowych,

wyrób, rozlew i przetwarzanie napojów alkoholowych

oraz spirytusu przeznaczonego na cele inne niż produk-

cja biokomponentów,

prowadzenie ośrodków gier,

usługi instalowania, napraw, konserwacji i remontu

maszyn i urządzeń wykorzystywanych do prowadzenia

działalności gospodarczej na terenie strefy;

usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem

ścieków i osadów ze ścieków kanalizacyjnych,

usługi związane ze zbieraniem, przetwarzaniem

i unieszkodliwianiem odpadów i odzysku surowców

wtórnych (z pewnymi wyjątkami),

usługi związane z rekultywacją i pozostałych usług

związanych z gospodarką odpadami,

obiekty budowlane i roboty budowlane,

handel hurtowy i detaliczny,

naprawy pojazdów samochodowych, włączając moto-

cykle,

usługi związane z zakwaterowaniem i usługi gastrono-

miczne,

usługi holowania w transporcie drogowym,

niektóre usługi w zakresie informacji i komunikacji

(np. nabywanie praw do określonych typów publikacji,

w tym usługi licencyjne),

usługi finansowe i ubezpieczeniowe,

usługi związane z obsługą rynku nieruchomości,

niektóre usługi profesjonalne, naukowe i techniczne,

usługi administrowania i usługi wspierające,

usługi administracji publicznej i obrony narodowej,

usługi w zakresie obowiązkowych zabezpieczeń społecz-

nych oraz edukacji,

usługi w zakresie opieki zdrowotnej i pomocy społecz-

nej, usług kulturalnych, rozrywkowych, sportowych i re-

kreacyjnych,

działalność gospodarcza, na której prowadzenie wyma-

gane jest posiadanie koncesji.

szu Pracy przeznaczone na

pomoc przy zatrudnianiu

absolwentów oraz tworze-

nie miejsc pracy dla bezro-

botnych;

■

środki pomocowe z fun-

duszy Unii Europejskiej

dotyczące wsparcia na

inwestycje, ochronę śro-

dowiska, likwidację bez-

robocia.

Należy pamiętać, by łączna

wielkość pomocy regionalnej

udzielonej jednemu przed-

siębiorcy nie przekroczyła

dopuszczalnej wielkości po-

mocy publicznej.

Na początek

zgoda od ministra

Aby móc skorzystać z po-

mocy publicznej związanej

z prowadzeniem działal-

ności gospodarczej w SSE,

niezbędne jest uzyskanie

zezwolenia na prowadze-

nie działalności gospodar-

czej na terenie danej strefy.

Wydawaniem tego typu ze-

zwoleń zajmuje się minister

gospodarki.

Zezwolenie określa, czym

zajmuje się przedsiębiorca

oraz warunki, na których

zezwolenie jest udzielane.

Warunki te mogą dotyczyć

np. zatrudnienia na terenie

strefy przez określony czas

określonej liczby pracow-

ników, dokonania inwesty-

cji o wartości przewyższa-

jącej daną kwotę, terminu

zakończenia inwestycji albo

maksymalnej wysokości

kosztów kwalifikowanych

inwestycji i dwuletnich

kosztów kwalifikowanych

pracy.

Zezwolenie może być

udzielone pod warunkiem,

że podjęcie działalności na

terenie strefy przyczyni się

do osiągnięcia celów określo-

nych w planie rozwoju strefy,

zostać potwierdzone opinia-

mi co najmniej dwóch jed-

nostek naukowych. Ponadto,

w związku z inwestycją musi

być utworzonych co najmniej

30 nowych miejsc pracy i po-

niesione zostać muszą kosz-

ty kwalifikowane inwesty-

cji o wartości co najmniej

20 mln zł.

Inną opcją może być in-

westycja na takich gruntach

w usługi badawczo-rozwojo-

we. W takich wypadkach wy-

magane jest utworzenie co

najmniej 50 nowych miejsc

pracy lub poniesienie kosz-

tów kwalifikowanych inwe-

stycji o wartości co najmniej

10 mln zł.

Wreszcie trzecią możliwo-

ścią jest rozwój usług infor-

matycznych (wydawanie gier

ewidencji, straci prawo do

zwolnienia z podatku docho-

dowego jedynie w odniesie-

niu do wydatków na nabycie

lub wytworzenie tego środka

trwałego. Przedsiębiorca traci

prawo do zwolnienia z podat-

ku dochodowego tylko w takiej

części, w jakiej zwolnienie to

było związane ze sprzedanym

środkiem trwałym.

Takie stanowisko za-

prezentował minister fi-

nansów w piśmie skiero-

wanym do Ministerstwa

Gospodarki i Pracy (nr GN-8/

KK/58/2005/247/2004), a także

w wielu indywidualnych in-

terpretacjach podatkowych.

Wydatki kwalifikowane,

czyli jakie

Wydatkami, które kwalifi-

kują się do objęcia pomocą,

są koszty inwestycji (bez VAT

i akcyzy, o ile są odliczalne)

poniesione na terenie stre-

fy w trakcie obowiązywania

zezwolenia. Są wśród nich:

wydatki na nabycie grun-

tów lub prawa ich użytko-

wania wieczystego, nabycie,

wytworzenie, rozbudowa

lub modernizacja środków

trwałych, nabycie warto-

ści niematerialnych i praw-

nych związanych z trans-

ferem technologii (prawa

patentowe, licencje, know-

-how lub nieopatentowana

wiedza techniczna), koszty

najmu lub dzierżawy grun-

Problemy występujace

w praktyce

Na stronie obok zamiesz-

czamy przykłady wątpliwo-

ści, które były przedmiotem

rozstrzygnięć NSA i Izb Skar-

bowych.

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 9 września 2014 nr 174 (3815)

gazetaprawna.pl

t e m at t yg odn i a

Przykład 1

Termin ważności zezwolenia

Spółka prowadzi działalność na terenie specjalnej strefy

ekonomicznej na podstawie zezwolenia uzyskanego w 2004 r.

z ograniczeniem terminu jego obowiązywania do 6 paździer-

nika 2015 r. Przedsiębiorca zwrócił się do ministra gospodarki

z wnioskiem o stwierdzenie nieważności zapisu zezwolenia

dotyczącego terminu jego obowiązywania. Ten jednak nie

chciał wydać pozytywnej decyzji. Czy postąpił właściwie?

Udzielenie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej

na terenie SSE na czas określony jest ograniczeniem swobody

prowadzenia tej działalności – wyjaśnił NSA w wyroku z 11 marca

2014 r. (sygn. akt II GSK 136/13).

NSA odwołał się do art. 22 konstytucji, zgodnie z którym wolność

prowadzenia działalności gospodarczej może być ograniczona

jedynie na mocy ustawy i ze względu na ważny interes publicz-

ny. W opisanym przypadku wydanie decyzji może nastąpić tylko

wówczas, gdy istnieje przepis będący podstawą do podjęcia

takiego działania przez organ administracji. W celu rozstrzygnięcia

sprawy należało ustalić, czy w dniu wydawania zezwolenia spółce

istniała w przepisach rangi ustawy podstawa do określenia końco-

wej daty obowiązywania zezwolenia.

Jednocześnie NSA wskazał, że uchwalona w 2000 r. zmiana

ustawy z 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekono-

micznych (t.j. Dz.U. z 2007 r . nr 42, poz. 274 ze zm.) obejmowała

m.in. wykreślenie regulacji, zgodnie z którą zezwolenia wydawa-

ne były na czas określony. Wprowadzono za to przepis, w myśl

którego zezwolenie miało obowiązywać do końca okresu, na jaki

została ustanowiona strefa.

Dlatego określenie terminu ważności zezwolenia na działanie

w SSE jest bezprawne.

Choć budowa stołówki i centrum szkoleniowego są ekonomicznie

związane z działalnością firmy na terenie SSE, to nie są wydatka-

mi niezbędnymi, bo może ona działać bez stołówki i bez centrum

– wyjaśnił NSA w wyrokach z 27 sierpnia 2013 r. (sygn. akt II FSK

2462/11 i II FSK 2463/11).

Przykład 4

Przeniesienie części zakładu poza SSE

Firma prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej

strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia. zezwolenie

dotyczy działalności w zakresie usług produkcyjnych zwią-

zanych z finalnym montażem części/modułów dla sektora

motoryzacyjnego oraz świadczeniem innych szeroko rozumia-

nych usług logistycznych związanych z produkcją samochodów.

W związku z wymogami procesu produkcyjnego, w tym przede

wszystkim brakiem miejsca w dotychczasowej lokalizacji

strefowej, spółka rozważa przeniesienie części działalności

prowadzonej dotychczas na terenie SSE do budynku zlokalizo-

wanego w tej samej miejscowości w odległości około 1 km od

obecnego zakładu. Nieruchomość, na terenie której rozważane

jest przeniesienie części działalności, nie znajduje się jednak na

terenie SSE. Pozostała część działalności spółki, wraz z wyma-

ganą liczbą pracowników (zgodnie z aktualną na dany moment

treścią zezwolenia), będzie nadal mieściła się w dotychczaso-

wej lokalizacji na terenie SSE. aktywa przeniesione poza teren

w dalszym ciągu będą wykorzystywane w ramach projektu

inwestycyjnego będącego podstawą do wydania zezwolenia.

W związku z rozważanym przeniesieniem części działalno-

ści do zakładu znajdującego się poza terenem SSE spółka nie

może wykluczyć, że część środków trwałych oraz wartości

niematerialnych i prawnych (wykorzystywanych obecnie

przez spółkę na terenie SSE) wykorzystywana będzie w nowej

lokalizacji. Wydatki na nabycie tych środków trwałych i warto-

ści niematerialnych i prawnych stanowiły kwalifikowane

wydatki inwestycyjne poniesione przez spółkę na terenie SSE

w rozumieniu rozporządzenia

rady Ministrów z 10 grudnia

2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębior-

com działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie

działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekono-

micznych, a zmiana lokalizacji, w której będą one przez spółkę

wykorzystywane (w ramach tej samej działalności), w niektó-

rych przypadkach może mieć miejsce przed upływem 5 lat od

momentu wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych

i wartości niematerialnych i prawnych. Czy częściowa zmiana

lokalizacji, w której spółka wykorzystuje środki trwałe i wartości

niematerialne i prawne, stanowiące wydatki kwalifikujące się

do objęcia pomocą zgodnie z rozporządzeniem, dokonana przed

upływem 5 lat od momentu wprowadzenia ich do ewidencji

środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych spowo-

duje utratę bądź zmniejszenie wartości przysługującego spółce

zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych?

Opisana zmiana lokalizacji nie spowoduje utraty bądź zmniejszenia

wartości przysługującego spółce zwolnienia z podatku docho-

dowego od osób prawnych, o ile zmiana będzie miała miejsce

w ramach jednego regionu (w tym przypadku miasta).

Rozważane przez spółkę wykorzystywanie części aktywów na

terenie zakładu znajdującego się poza SSE nie spowoduje utraty

prawa do korzystania ze zwolnienia podatkowego, w tym także

w części dotyczącej nabycia niniejszych środków trwałych/warto-

ści niematerialnych i prawnych. Wskazana utrata prawa mogłaby

być jedynie konsekwencją cofnięcia zezwolenia lub też uznania, że

spółka nie spełnia warunków korzystania ze zwolnienia.

Stanowisko takie potwierdził również dyrektor Izby Skarbowej w Kato-

wicach w interpretacji z 16 czerwca 2014 r. (nr IBPBI/2/423-321/14/CzP).

Przykład 3

Sprzedaż uprawnień do emisji CO

Spółka komandytowa prowadzi działalność na terenie specjal-

nej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, w którym

wyszczególniono działalność sklasyfikowaną według PkWiU

w grupie 20.2 – „fornir, płyty laminowane, płyty wiórowe,

płyty pilśniowe oraz pozostałe rodzaje płyt i desek; sklejka”.

Proces produkcji tych wyrobów związany jest z emisją

, co wiąże się także z koniecznością przedstawiania do

umorzenia odpowiedniej ilości praw do emisji tego gazu,

a które spółce komandytowej zostały przyznane w ramach

krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku

węgla. z

kolei wskutek wdrożenia nowoczesnych technologii,

ograniczających w praktyce emisję CO

, powstała nadwyż-

ka niewykorzystanych uprawnień, które są następnie przez

spółkę odsprzedawane. Czy dochód ze sprzedaży uprawnień

do emisji CO

będzie objęty zwolnieniem podatkowym, tak jak

działalność strefowa?

Sprzedaż nadwyżki przyznanego limitu CO

nie została wpraw-

dzie expressis verbis wskazana w zezwoleniu na prowadzenie

działalności w SSE, jednak – uwzględniając realia sprawy – należy

stwierdzić, że zakup dla potrzeb własnych lub sprzedaż na

własny rachunek przez spółkę przyznanych uprawnień do emisji

(związanych z produkcją płyt drewnopochodnych wysokiej

i średniej gęstości) nie jest działalnością odrębnie klasyfikowaną

i mieści się w tej samej grupie PKD, co wskazana w zezwoleniu na

prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE, w ramach

której wyszczególniono produkcję płyt fornirowych – zauważył

NSA w wyroku z 30 czerwca 2014 r. (sygn. akt II FSK 1727/12).

Zdaniem sądu, skoro zatem w rozpatrywanej sprawie:

– nabycie limitów emisji CO

wiąże się wyłącznie z prowadze-

niem wyszczególnionej w zezwoleniu działalności gospodarczej,

w zakresie produkcji płyt fornirowych (działalność podstawowa),

– istnieje zależność między działalnością podstawową a nabyciem

limitów emisji CO

– powstanie po stronie spółki nadwyżek limitów emisyjnych

jest skutkiem inwestycji modernizacyjnych, realizowanych

po sporządzeniu krajowego planu rozdziału,

– zbycie nadwyżek limitów emisyjnych klasyfikowane jest

w ramach tej samej grupy statystycznej, przypisanej w zezwoleniu

dla działalności podstawowej,

to uznać należy, że sprzedaż nadwyżek limitów emisyjnych jest

funkcjonalnie powiązana z działalnością podstawową i to w ten

sposób, że nabycie tych limitów warunkuje jej prowadzenie. Przy-

chody ze zbycia niewykorzystanych praw do emisji CO

stanowią

wobec tego przychody związane z prowadzeniem działalności

gospodarczej w zakresie produkcji płyt fornirowych. W konse-

kwencji dochód ze sprzedaży wymienionych praw majątkowych

należy rozpoznać jako dochód uzyskany w ramach działalności

podstawowej, wymienionej w zezwoleniu, a co za tym idzie, jako

korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego na podsta-

wie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Przykład 2

Budowa stołówki przy firmie działającej

w SSE

Spółka od 2000 r. prowadzi działalność na terenie SSE zgodnie

z zezwoleniem wydanym przez ministra gospodarki. zezwo-

lenie zostało firmie udzielone

na prowadzenie działalności

produkcyjnej, handlowej i usługowej i jest ważne do 28

maja 2017 r. zgodnie z biznesplanem spółka kontynuuje

rozbudowę zakładu produkcyjnego obejmującą wybudo-

wanie hal produkcyjnych wraz z niezbędną

infrastrukturą,

nabycie wyspecjalizowanych maszyn i urządzeń produkcyj-

nych oraz uzupełniających środków trwałych. W ramach

realizacji tej inwestycji przedsiębiorca

zamierza dodatkowo

ponieść nakłady, m.in. na budowę

przyzakładowej stołówki

pracowniczej i zakup odpowiedniego wyposażenia. Obiekt

zlokalizowany będzie na terenie SSE w obrębie tych samych

działek, na których położony

jest zakład produkcyjny spółki.

Pojawiła się tu wątpliwość, czy wydatki, które zostaną

poniesione przez spółkę na budowę oraz wyposażenie

przyzakładowej stołówki pracowniczej

na terenie SSE, będą

mogły zostać zaliczone do

kosztów inwestycji (realizowanej

na podstawie zezwolenia), które kwalifikują się do objęcia

pomocą publiczną w formie zwolnienia z podatku dochodowe-

go od osób prawnych?

Plik z chomika:

Pajak77

Inne pliki z tego folderu:

DGP_2014_03_20_kadry_i_place.pdf (2775 KB)
DGP_2014_07_22_firma_i_prawo.pdf (2342 KB)
DGP_2014_01_21_przewodnik_msp_leasing.pdf (522 KB)
DGP_2014_05_14_dotacje_unijne.pdf (361 KB)
DGP_2014_08_04_podatki_i_ksiegowosc.pdf (2859 KB)

DGP_2014_09_09_firma_i_prawo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: