DGP_2014_06_02_podatki_i_ksiegowosc.pdf

(3078 KB) Pobierz

PODATKI

i KSIĘGOWOŚĆ

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

tygodnik

dla prenumeratorów

Poniedziałek

2 czerwca 2014

nr 105 (3746)

gazetaprawna.pl

W prenumeracie DGP

zyskujesz

Zaufanie, a raczej jego

brak wiele kosztuje

Ewa

Ciechanowska

redaktor

prowadząca

Tych tygodników

ych

nie kupisz w kiosku!

www. azetapra

ww.gazetaprawna.pl/oferta2014 te

www.gazetaprawna.pl/oferta2014

tel. 22 76 31 27

ferta2014

TEMAT TYGODNIA

Jak bez VAT przekazać

materiały reklamowe,

drobne prezenty i próbki

KONFRONTACJE

C6–7

tosowanie prawa podatkowego w Polsce to nie

lada wyzwanie. Wiemy coś o tym, bo na co

dzień wyjaśniamy, omawiamy, odpowiadamy

na pytania i tłumaczymy zawiłości przepisów.

Nam pomagają wybitni fachowcy. A co mają zrobić

zwykli podatnicy? Jakie rozwiązanie wybrać dla swojej

ﬁrmy, żeby z jednej strony być w zgodzie z prawem,

a z drugiej nie płacić więcej niż to konieczne? A może

skorzystać ze zwolnienia? A może zastosować niższą

stawkę podatku? Wątpliwości jest wiele. I tu z pomocą

przychodzi ﬁskus, który ma dla podatników szukają-

cych odpowiedzi na te pytania wspaniałe narzędzie

– indywidualną interpretację prawa podatkowego!

Podatnik pyta – organ odpowiada. Proste? Tak, ale...

Za wydanie takiej interpretacji trzeba zapłacić. I to jest

oczywiste. Wszak wiedza kosztuje. Tylko że cena nie

jest bez znaczenia. Przepisy (art. 14f par. 1 ordynacji

podatkowej) każą płacić 40 zł za wniosek o wydanie

interpretacji. Jednak w przypadku wystąpienia

w jednym wniosku kilku odrębnych stanów faktycz-

nych lub zdarzeń przyszłych opłatę pobiera się od

każdego z nich. I tu właśnie pojawiają się wątpliwości.

Zdarza się bowiem, że podatnik składa wniosek

zawierający jeden stan faktyczny i wnosi jedną opłatę

od wniosku, ale odnośnie do tego stanu faktycznego

formułuje więcej niż jedno pytanie. Wówczas organ

wzywa go do uzupełnienia opłaty pod groźbą

udzielenia odpowiedzi tylko na jedno z zadanych

pytań. Czy słusznie?

Takie postępowanie budzi u podatników obawy,

czy aby ﬁskus nie żąda zbyt wiele. To pierwszy sygnał

braku zaufania. Ale niejedyny. Wiele nagatywnych

dla podatników decyzji zawartych w wydanych

interpretacjach ma swój ﬁnał w sądach administracyj-

nych. Często jest to ﬁnał korzystny dla podatnika.

Pod wpływem takich wyroków minister ﬁnansów

zmienia nawet interpretacje ogólne (czego przykładem

jest choćby ostatnia zmiana interpretacji ogólnej

dotyczącej służebności przesyłu). Wszystko to skłania

podatników do zastanowienia, czy ufać ﬁskusowi.

Całe te przepychanki prawne drogo kosztują:

bo to i zmarnowany czas, nerwy, ale i niepotrzebnie

wydane pieniądze. Podatnicy często wolą więc

uniknąć zapłaty i stosują różne uniki, wierząc, że

kontroli u nich nie będzie, a niejasne prawo nagina się

w obie strony. Traci na tym i budżet, i sami podatnicy.

Ile? Z pewnością niemało. Może więc warto zawalczyć

o zaufanie do obu stron podatkowej barykady.

Kiedy podatnikom przysługuje prawo do odliczenia VAT

przy samofakturowaniu

Urząd twierdzi, że decyduje moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy u sprzedawcy. Z kolei ekspert uważa,

że należy też brać pod uwagę obowiązek akceptacji przez sprzedawcę faktur wystawionych na jego rzecz przez nabywcę

Ile opłat od wniosku ORD-IN

AKTUALNOŚCI

Czy podatnicy mogą zaufać organowi, który sam ma problemy z zastosowaniem przepisu regulującego wysokość należności

za wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej

VAT od samochodów:

Fiskus żąda świadectw homologacji,

choć nie trzeba już ich wydawać

Korektę należy przyporządkować do przychodu

CYKL: FAKTURY 2014

PODATKI DOCHODOWE

Podatnicy, którzy poprawiają zeznania, muszą zwrócić uwagę na to, jakiego rodzaju przychody czy koszty zmieniają

oraz czy zobowiązanie nie uległo przedawnieniu

Otrzymana przedpłata musi być udokumentowana

VAT

C10–11

Często się zdarza, że przed zakupem nabywca wnosi całość lub część należności. W takim przypadku sprzedawca

powinien wystawić fakturę zaliczkową

Przy świadczeniach złożonych wątpliwości pozostały

C12

W NUMERZE TAKŻE SPECJALNY DODATEK

RACHUNKOWOŚĆ I AUDYT

Firmy zapłacą mniej za ogłoszenie wzmianki o złożeniu rocznego raportu

Jak zaksięgować prezenty zakupione ze środków ZFŚS z okazji Dnia Dziecka

Ujęcie nabytej wierzytelności wyrażonej w walucie obcej powinno nastąpić w złotych polskich

TO BUDZI KONTROWERSJE:

Sporządzanie bilansu skonsolidowanego jednostek samorządu terytorialnego

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 2 czerwca 2014 nr 105 (3746)

gazetaprawna.pl

kon f r on ta c j e , w y w i a dy

kiedy podatnikom przysługuje prawo

iedy

do odliczenia Vat

przy samofakturowaniu

Vat

przez podatnika B. Informację w postaci poczty elektronicznej (e-mail) o zatwierdzeniu tej faktury przez podatnika B nabywca A otrzymał 5 maja

2014 r. Czy podatnik A powinien rozliczyć fakturę w deklaracji za kwiecień czy za maj?

Izba Skarbowa

w warSzawIe

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy

o VAT (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 177,

poz. 1054 ze zm.) prawo do ob-

niżenia kwoty podatku należ-

nego o kwotę podatku naliczo-

nego powstaje nie wcześniej

niż w rozliczeniu za okres,

w którym w odniesieniu do

nabytych towarów przez po-

datnika powstał obowiązek po-

datkowy. Jeżeli podatnik nie

dokonał obniżenia kwoty po-

datku należnego w terminie

określonym w ust. 10, może

obniżyć kwotę podatku należ-

nego w deklaracji podatkowej

za jeden z dwóch następnych

okresów rozliczeniowych.

W celu udzielenia odpowie-

dzi na zadane pytanie należy

ustalić, kiedy powstał obowią-

zek podatkowy z tytułu dosta-

wy towaru.

Z podanej informacji wy-

nika, że faktura VAT na zasa-

dzie samofakturowania została

wystawiona przez nabywcę 31

kwietnia 2014 r., brak jest na-

tomiast informacji, kiedy zo-

stała dokonana dostawa. Od

1 stycznia 2014 r. obowiązek

podatkowy powstaje z chwi-

lą dokonania dostawy, a nie

wystawienia faktury VAT jak

w roku poprzednim.

A zatem trudno udzielić pre-

cyzyjnej odpowiedzi, kiedy na-

bywca może rozliczyć nabycie

towaru udokumentowanego

fakturą z 31 kwietnia 2014 r.

Zakładając jednak, że

w tym samym miesiącu, czyli

w kwietniu, miała miejsce do-

stawa i w tym samym miesią-

cu wystawiona została faktura

VAT, to podatnik ma prawo do

rozliczenia podatku naliczone-

go wynikającego z tej faktury

w deklaracji za miesiąc kwie-

cień, a jeżeli w tym terminie

nie dokona on rozliczenia, to

prawo to przysługuje w roz-

liczeniu za

miesiące maj

lub czerwiec.

Informacja

w postaci poczty elektronicz-

nej o zatwierdzeniu tej faktury

przez sprzedawcę 5 maja 2014 r.

w żaden sposób nie wpływa na

moment rozliczenia tego po-

datku przez nabywcę i nie ro-

dzi dla niego żadnych skutków.

Prawo do odliczenia podat-

ku naliczonego dla nabywcy

uwarunkowane jest jedynie

momentem powstania obo-

wiązku podatkowego z tytu-

łu dostawy towarów u sprze-

dawcy.

o do zasady dostawa

towarów i świadcze-

nie usług musi być

udokumentowane

fakturami wystawionymi

przez sprzedawców. Jednak

przepisy o fakturowaniu

umożliwiają, by faktury za

dostawy w imieniu sprzeda-

jącego wystawiał nabywca,

oczywiście po spełnieniu

odpowiednich warunków.

Procedura ta nosi nazwę

samofakturowania, czyli

self-billingu.

Z początkiem 2013 r.

uproszczono te przepisy,

rezygnując z obowiązku

informowania naczelnika

urzędu

skarbowego

o zawarciu

umowy o samo-

fakturowaniu. Pozostał

jednak obowiązek akceptacji

przez sprzedawcę wystawio-

nych na jego rzecz faktur

przez nabywcę.

W sytuacji zakupu przez

nabywcę towarów, których

nabycie jest dokumentowa-

ne wystawieniem przez

niego faktury w systemie

samofakturowania, mogą

pojawić się wątpliwości co do

zastosowania właściwego

terminu odliczenia przez

problem:

Podatnik A (nabywca) w ramach samofakturowania wystawił 31 kwietnia 2014 r. fakturę dokumentującą dostawę towarów dokonaną

Grzegorz baran

doradca podatkowy

w KPP Baran & Pluta

Konfrontacje

niego VAT naliczonego od

takich zakupów. Wątpliwości

te pojawią się w szczególno-

ści, gdy faktura zostanie

wystawiona przez takiego

nabywcę z

końcem miesiąca.

Kiedy więc nabywca

stosujący procedurę

samofakturowania może

odliczyć VAT naliczony?

Zgodnie z art. 106d ust. 1 pkt

1 ustawy o VAT, podmiot,

o którym mowa w art. 106b

ust. 1 pkt 1, nabywający

towary lub usługi od

podatnika, może wystawiać

w imieniu i

na rzecz tego

podatnika faktury dokumen-

tujące dokonanie przez

podatnika sprzedaży na

rzecz tego podmiotu.

Przypomnijmy, iż w art. 106b

ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jest

mowa o

podatniku, który jest

obowiązany wystawić

fakturę dokumentującą

sprzedaż dokonaną przez

niego na rzecz innego

podatnika podatku od

wartości dodanej.

Zgodnie zaś z art. 88 ust. 3a

pkt 5 ustawy o VAT, nie

stanowią podstawy do

obniżenia podatku należnego

oraz zwrotu różnicy podatku

lub zwrotu podatku

naliczonego faktury

i dokumenty celne, jeśli

faktury, faktury korygujące

nie zostały zaakceptowane

przez sprzedającego.

Jak wynika z przytoczonych

przepisów, prawo do

odliczenia VAT naliczonego

z faktury wystawionej

przez nabywcę w imieniu

sprzedawcy, na mocy

zawartego z nim porozu-

mienia, powstaje w okresie,

w którym ten nabywca

otrzymał akceptację

sprzedającego dotyczącą

wystawionej mu faktury.

W praktyce więc, gdy

faktura zostanie

wystawiona przez nabywcę

z końcem danego miesiąca,

natomiast akceptację

sprzedającego dotyczącą tej

faktury nabywca otrzyma

z początkiem kolejnego

miesiąca, to prawo do

odliczenia VAT naliczonego

dla nabywcy powstanie

dopiero w tym kolejnym

miesiącu.

Jeżeli więc nabywca

A wystawił 31 kwietnia

2014 r. w ramach procedury

samofakturowania fakturę

dokumentującą dokonaną

dla niego przez podatnika B

dostawę towarów, natomiast

informację w postaci poczty

elektronicznej (e-mail)

o zatwierdzeniu tej faktury

przez podatnika B nabywca

A otrzymał 5 maja 2014 r.,

to nabywca A powinien

rozliczyć VAT naliczony

z takiej faktury w deklaracji

za maj 2014 r.

podSumowanIe:

Prawo do odliczenia VAT nabywcy powstaje w okresie rozliczeniowym, w którym powstał obowiązek podatkowy u sprzedawcy,

ale nie wcześniej niż w okresie, w którym nabywca otrzymał fakturę. Obowiązek podatkowy u sprzedawcy powstaje z chwilą dostawy towaru

lub wykonania usługi. Oznacza to, że w opisywanym przypadku istotny jest moment dostawy towaru. Za ten okres nabywca najwcześniej może

odliczyć VAT (o ile otrzymał już fakturę). Jeśli dostawa została dokonana i faktura doręczona, to nie ma przeszkód do odliczenia VAT. Z zasad

ogólnych dotyczących rozliczania VAT wynika zatem, że podatnik nie musi czekać na zatwierdzenie faktury VAT przez nabywcę. Przepis mówiący

Oprac.

ŁZ

o zatwierdzaniu faktur przez nabywcę może jednak powodować wątpliwości dotyczące odliczania podatku.

Spółka w raju, a podatek trzeba będzie zapłacić w Polsce

Rozmowa z

moniką palmowską,

dyrektorem, oraz

katarzyną olejnik-długaszek,

menedżerem w zespole ds. cen transferowych w KPMG w Polsce

ministerstwo

Finansów

zamierza opodatkować

dochody uzyskiwane przez

zagraniczne spółki należą-

ce do polskich podatników,

czyli wdrożyć regulacje

przewidujące opodatkowanie

dochodów zagranicznych

spółek kontrolowanych (ang.

Controlled Foreign Corpora-

tion – CFC). w efekcie dochód

uzyskany przez spółkę zależną

za granicą, w której udzia-

łowcem jest polski podatnik,

w określonych przypad-

kach będzie opodatkowany

19-proc. podatkiem w polsce.

Skąd pomysł na tego typu

rozwiązania?

katarzyna

olejnik-długaszek:

monika

palmowska:

Z jednej

Fiskus zauważył, że polscy

podatnicy uzyskują znaczące

dochody od swoich spółek za-

leżnych położonych za granicą,

a podatek pochodzący z tych

źródeł jest – zdaniem fisku-

sa – niewspółmiernie niski.

Celem planowanych regulacji

jest ograniczenie przesuwania

dochodów z Polski do krajów

o korzystniejszych systemach

podatkowych, głównie rajów

podatkowych.

strony regulacje CFC są uwa-

żane za jeden z najbardziej

skutecznych mechanizmów

walki ze zjawiskiem unikania

opodatkowania. Są one po-

wszechnie akceptowanym na

arenie międzynarodowej me-

chanizmem zwalczania nad-

użyć podatkowych, a ich wdro-

żenie zalecają zarówno OECD,

jak i Unia Europejska. Z drugiej

strony mogą być postrzegane

jako obniżające atrakcyjność

i konkurencyjność polskiego

systemu podatkowego. Prze-

pisy o CFC nie oznaczają re-

zygnacji przez podatników

ze struktur nakierowanych

na optymalizacje podatkowe,

a jedynie stanowią dodatko-

wy element, który już należy

uwzględnić przy planowaniu

podatkowym.

do kogo będą się stosować

nowe przepisy?

k.o.-d.:

Zgodnie z projektem

jeśli zagraniczna spółka pro-

wadzi rzeczywistą działal-

ność gospodarczą, przy czym

zwolnienie różni się w zależ-

ności od siedziby spółki. Poza

zakresem regulacji CFC są

też zagraniczne spółki, któ-

rych przychody są niższe od

250 000 euro w danym roku

podatkowym.

Jak w praktyce będzie rozlicza-

ny dochód CFC?

m.p.:

Dochód zostanie przypi-

k.o.-d.:

Bardzo istotne i za-

MoniKa PalMowsKa

dyrektor

w zespole ds. cen transferowych

w KPMG w Polsce

KataRzyną

olejniK-DłuGaszeK

menedżer

w zespole ds. cen transferowych

w KPMG w Polsce

ustaw podatkowych plano-

wane regulacje będą miały

zastosowanie wyłącznie do

zagranicznych spółek speł-

niających określone kryteria.

Redaktor prowadzący:

Ewa Ciechanowska

tel. 22 530 40 44

ewa.ciechanowska@infor.pl

prenumerata

podatki

księgowość

Zagraniczną spółką kontrolo-

waną będzie spółka spełnia-

jąca łącznie trzy warunki do-

tyczące:

1) poziomu kontroli (wy-

starczający będzie np. 25-proc.

udział w kapitale, prawach gło-

su czy udziału w zyskach);

2) charakteru uzyskiwa-

nych przychodów (na celow-

niku fiskusa znajdą się spół-

ki, w których co najmniej

50 proc. stanowią przychody

pasywne, czyli przychody po-

chodzące np. z dywidend, ze

zbycia udziałów/akcji, z wie-

rzytelności, pożyczek, poręczeń

i gwarancji, praw autorskich);

3) położenie spółki w kraju

o niskim poziomie opodatko-

wania stosowanym do przy-

chodów pasywnych.

Za zagraniczną spółkę kon-

trolowaną będzie mogła być

uznana również spółka mają-

ca siedzibę lub zarząd w raju

podatkowym, znajdującym się

na liście ogłoszonej przez mi-

nistra finansów, lub w kraju,

z którym Polska czy też Unia

Europejska nie zawarły sto-

sownych umów międzynaro-

dowych.

m.p.:

Należy pamiętać, że pro-

jekt przewiduje także wyłącze-

nie z opodatkowania w Polsce,

sany polskiemu podatnikowi

proporcjonalnie do udziału

w zyskach spółki oraz okresu

ich posiadania. Podstawę opo-

datkowania zagranicznej spół-

ki kontrolowanej będzie stano-

wił jej dochód ustalony zgodnie

z polskimi przepisami wynika-

jącymi z obowiązujących ustaw

podatkowych – z pewnymi wy-

jątkami. Warto pamiętać, że

podatnik przy obliczaniu pod-

stawy opodatkowania i kwoty

podatku będzie miał możliwość

odliczenia od dochodu kwoty

dywidendy otrzymanej od za-

granicznej spółki kontrolowa-

nej oraz kwoty z odpłatnego

zbycia udziału w takiej spółce.

Ponadto dochód zagranicznej

spółki kontrolowanej nie bę-

dzie podlegał pomniejszeniu

o straty poniesione w latach

poprzednich.

razem praktyczne znaczenie

ma też to, że w myśl projekto-

wanych przepisów podatnicy

będą zobowiązani do prowa-

dzenia rejestru zagranicz-

nych spółek oraz ewidencji

zdarzeń w odrębnej ewiden-

cji rachunkowej, która będzie

służyła ustaleniu dochodów

zagranicznych spółek. Nale-

ży dodać, że prowadzenie re-

jestru i ewidencji nie będzie

konieczne wyłącznie wów-

czas, gdy zagraniczna spółka

kontrolowana będzie podlegać

opodatkowaniu od całości swo-

ich dochodów w państwie Unii

Europejskiej lub w państwie

Europejskiego Obszaru Gospo-

darczego i będzie prowadzić

w tym państwie rzeczywistą

działalność gospodarczą.

m.p.:

Na początku maja

2014 roku Sejm poparł projekt

ustawy, przekazując go do prac

w komisji finansów publicz-

nych. Wszystko wskazuje na

to, że planowane przepisy do-

tyczące opodatkowania docho-

dów uzyskiwanych przez za-

graniczne spółki kontrolowane

zostaną wprowadzone i zaczną

obowiązywać trzy miesiące po

ogłoszeniu. Zostało zatem nie-

wiele czasu na przygotowanie

się do zmian.

Rozmawiała

ewa

Ciechanowska

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 2 czerwca 2014 nr 105 (3746)

gazetaprawna.pl

A k t uA

l no ś c i

Ile opłat od wniosku ORD-IN

TO BUDZI

KONTROWERSJE

Radosław

Kowalski

doradca

podatkowy

flesz podatkowy

Nowe wytyczne celne

Od 28 maja 2014 r. zaczęła obowiązywać nowa wersja (1.3)

wytycznych w sprawie stosowania procedur uproszczo-

nych, o których mowa w art. 76 ust. 1 wspólnotowego

kodeksu celnego (Dz.U. L 302 z 19.10.1992 r., s. 1). Została

ona opublikowana na portalu internetowym Witryna

Prokliencka w zakładce Cło/Informacje dla przedsię-

biorców/Procedura uproszczona/Wytyczne i instrukcje.

Zmiana wytycznych związana była m.in. z wejściem w ży-

cie rozporządzenia ministra finansów z 16 kwietnia 2014

r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie właściwości

miejscowej organów celnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 604). Zgod-

nie z nim organem właściwym do złożenia wniosku o wy-

danie pozwolenia na stosowanie procedur uproszczonych

jest organ właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorcy.

Nowa wersja wytycznych wprowadza również możliwość

wnioskowania przez przedsiębiorców o dodatkowe ułatwie-

nie, jakim jest odprawa scentralizowana wewnątrz kraju.

Czy podatnicy mogą zaufać organowi, który sam ma problemy

z zastosowaniem przepisu regulującego

wysokość opłaty za interpretację

przez sądy administracyj-

ne w toku kontroli sądowej

ze względu na uchybienie

procedurze ich wydawania.

Niezbyt dobrze świadczy to

o organie, któremu podatnicy

(ale i płatnicy czy inkasenci)

mają zaufać zwracając się do

niego z wnioskiem o wydanie

indywidualnej interpretacji

w ich sprawie (w odniesieniu

do zaistniałego stanu faktycz-

nego lub zdarzeń przyszłych).

O ile kwestie (wcale nie rzad-

kie) udzielenia niepełnych,

nie na temat czy zbyt ogól-

nych interpretacji znajdują

często swoje rozstrzygnięcie

w orzeczeniach sądów admi-

nistracyjnych, o tyle sprawa

pobieranej opłaty najczęściej

kończy się zastrzeżeniem

wnioskodawcy wyrażonym

w piśmie skierowanym do

organu, przy jednoczesnym

wykonaniu wezwania.

Otóż niejednokrotnie moż-

na bowiem spotkać się z sy-

tuacją, w której podatnik zło-

żywszy wniosek zawierający

jeden stan faktyczny lub zda-

rzenie przyszłe, i w związku

z tym uiszczający jedną opłatę

od wniosku, ale formułujący

do takiego stanu faktycznego

więcej niż jedno pytanie, wzy-

wany jest przez organ do uzu-

pełnienia opłaty pod groźbą

udzielenia odpowiedzi tylko

na jedno z zadanych pytań.

Standardem przy tym jest to,

że formułując takie wezwania

organ wskazuje (czy wręcz cy-

tuje) art. 14f par. 2 ordynacji

podatkowej. Problem w tym,

że regulacja taka – wydawa-

łoby się – bardzo wyraźnie

stanowi, że „W przypadku

wystąpienia w jednym wnio-

sku o wydanie interpretacji

indywidualnej odrębnych sta-

nów faktycznych lub zdarzeń

przyszłych pobiera się opłatę

od każdego przedstawionego

we wniosku odrębnego sta-

nu faktycznego lub zdarzenia

przyszłego”. Zatem wniosku-

jący ma uiścić opłatę od każ-

dego stanu faktycznego lub

zdarzenia przyszłego, a nie od

zadanego pytania.

WAŻNE

Zdarza się, że po-

datnik składa wniosek

zawierający jeden stan fak-

tyczny i wnosi jedną opłatę

od wniosku, ale formułu-

je więcej niż jedno pytanie.

Wówczas organ wzywa go

do uzupełnienia opłaty pod

groźbą udzielenia odpowie-

dzi tylko na jedno z pytań

Planując czy podejmując już

pewne działania, przedsię-

biorcy często chcą uzyskać

potwierdzenie, że nie wiążą

się one z (dużym) ryzykiem

fiskalnym. W takiej sytuacji

najrozsądniejsze zdaje się sko-

rzystanie z interpretacji indy-

widualnej prawa podatkowego.

Wnioski o interpretację in-

dywidualną są w zasadzie je-

dynym narzędziem, którym

podatnicy (płatnicy, inkasen-

ci) mogą posługiwać się, chcąc

poznać stanowisko fiskusa

w konkretnej sprawie, a jed-

nocześnie uzyskać, wpraw-

dzie niepełną, ale poprawiają-

cą pozycję w przypadku sporu

z fiskusem, ochronę prawną.

Jak się jednak okazuje, organy

podatkowe, których zadaniem

jest interpretacja przepisów

prawa podatkowego, najwy-

raźniej mają problemy ze sto-

sowaniem własnych regulacji,

na podstawie których wyda-

wane są interpretacje indy-

widualne.

Niepokój podatników musi

budzić to, że stosunkowo

duża część interpretacji in-

dywidualnych uchylana jest

Już nawet treść formularza

ORD-IN, którym posługują się

składający wniosek, uwzględ-

nia fakt, że czym innym jest

stan faktyczny/zdarzenie

przyszłe, a czym innym py-

tanie (odrębne rubryki wnio-

sku). Skoro więc prawodawca

żąda, by opłata była wnoszona

od stanu faktycznego/zdarze-

nia przyszłego, a nie od zada-

nego pytania, za bezpodstaw-

ne należy uznać wezwanie,

w ramach którego organ – po-

wołując przepis, który nie od-

nosi się do liczby pytań – jed-

nocześnie uzależnia wysokość

opłaty właśnie od tego, ile py-

tań sformułował i zamieścił

we wniosku jego autor.

Można by rzec, że wobec

niezbyt wysokiej, 40-złotowej,

opłaty za wydanie interpre-

tacji (od stanu faktycznego/

zdarzenia przyszłego) analiza

pisemna takiego zagadnienia

trąci grafomaństwem. Jednak

problem leży nie w wysokości

opłaty (chociaż jeżeli weźmie-

my pod uwagę to, że co rusz

pojawiają się pomysły na jej

podwyższanie, w przyszłości

może to mieć znaczenie), ale

w czym innym.

Z jeden strony (praktycz-

nej) każde wezwanie to jest

zawieszenie biegu, i tak dłu-

giego, bo aż 3-miesięcznego,

okresu na wydanie interpreta-

cji. Z drugiej, niezwykle waż-

ny jest aspekt poszanowania

prawa i zaufania wniosku-

jącego do organu wydające-

go interpretację. Jak bowiem

można zaufać (a na tym prze-

cież, w pewnym ogólnym za-

łożeniu, opiera się instytucja

interpretacji indywidualnej)

organowi, który wydaje inter-

pretację indywidualną, niejed-

nokrotnie stanowiącą istotną

podwalinę oceny prawnopo-

datkowej działań biznesowych

przedsiębiorcy, a który nie po-

trafi prawidłowo zinterpreto-

wać i zastosować przepisów,

na podstawie których wykła-

dania taka ma być dokonana.

Podstawa prawna

Art. 14f par. 3 ustawy z 29 sierp-

nia 1997 r. – Ordynacja podatkowa

(t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.).

Opublikowano interpretację ogólną

W Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów pod po-

zycją 20. opublikowana została interpretacja ogólna

nr DD3/033/126/CRS/14/RD-46264/14 ministra finansów

z 21 maja 2014 r. Dotyczy ona możliwości zastosowania

do wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności

przesyłu zwolnienia podatkowego określonego w art. 21

ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób

fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.).

Zmiana we wzorach formularzy

1 czerwca 2014 r. weszło w życie rozporządzenie ministra fi-

nansów z 5 maja 2014 r. zmieniające rozporządzenie w spra-

wie wzorów formularzy stosowanych w sprawach celnych

(Dz.U. poz. 673). W jego załącznikach zamieszono m.in. wzory:

■

wniosku o udzielenie/zmianę pozwolenia na stosowa-

nie zabezpieczenia generalnego,

■

pozwolenia na stosowanie zabezpieczenia generalnego,

■

potwierdzenia złożenia zabezpieczenia generalnego,

■

PG-K (wniosek o rejestrację/aktualizację w systemie re-

jestracji i identyfikacji EORI – podmiot krajowy),

■

PG-Z (wniosek o rejestrację/aktualizację w systemie re-

jestracji i identyfikacji EORI – podmiot zagraniczny),

■

wniosku o uznanie/zmianę miejsca, w którym mogą być do-

konywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego,

■

wniosku o jednorazowe uznanie miejsca, w którym

dokonywane będą czynności przewidziane przepisami

prawa celnego.

VAT od samochodów: fiskus żąda niemożliwego

Urzędy wymagają niekiedy przedłożenia

świadectwa homologacji,

mimo że obecnie producenci nie mają

obowiązku wydania takiego dokumentu. Nie powinno to jednak utrudniać odliczenia podatku

Paweł

Ziółkowski

dgp@infor.pl

W ciągu ostatnich kilku

miesięcy zasady odlicza-

nia VAT od wydatków zwią-

zanych z samochodami do

3,5 t dopuszczalnej masy

całkowitej (dalej: DMC)

zmieniły się dwa razy i to

w sposób nad wyraz istot-

ny. Najpierw przepisy, któ-

re weszły w życie 1 stycz-

nia 2014 r., dały prawo do

pełnego odliczenia VAT od

samochodów z kratką (a

właściwie samochodów wy-

glądających jak osobowe, ale

zarejestrowanych jako cię-

żarowe), czego skutkiem był

wyraźny wzrost sprzedaży

nowych pojazdów w I kwar-

tale 2014 r. Wciąż też moż-

na było odliczać pełny VAT

od kosztów eksploatacji,

napraw i przeglądów, a w

przypadku samochodów

z kratką – także cały VAT od

paliwa (w przypadku samo-

chodów osobowych nie było

takiej możliwości).

Ważna zmiana

Kolejna zmiana weszła w ży-

cie 1 kwietnia 2014 r. W jej

wyniku w większości przy-

padków podatnicy mogą od-

liczyć jedynie 50 proc. VAT

od wydatków związanych

z samochodami. Limitowane

odliczenie dotyczy zakupu,

leasingu, eksploatacji, wy-

posażenia, części, napraw,

przeglądów, a także paliwa

do samochodów z kratką.

W przypadku samochodów

osobowych możliwość odli-

czania 50 proc. VAT od pali-

wa ma się pojawić dopiero

1 lipca 2015 r. – do tej daty

odliczenie nie przysługuje.

W niektórych jednak przy-

padkach istnieje możliwość

odliczania całego VAT, ale

wymaga to spełnienia do-

datkowych warunków.

Co wystawiają producenci pojazdów

Producent nowych pojazdów jest obowiązany:

1) wystawić:

a) świadectwo zgodności WE albo świadectwo zgodności

– do każdego pojazdu, na którego typ wydano odpowiednio

świadectwo homologacji typu WE pojazdu albo świadectwo

homologacji typu pojazdu, albo

b) świadectwo zgodności – do każdego pojazdu, na którego

typ wydano świadectwo homologacji typu wydane na dany

typ pojazdu zgodnie z procedurą homologacji typu przez

właściwy organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa

członkowskiego Unii Europejskiej i uznanego w ustawo-

wym trybie;

2) złożyć oświadczenie zawierające dane i informacje o po-

jeździe niezbędne do rejestracji i ewidencji pojazdu;

3) zamieścić w instrukcji obsługi lub podręczniku

użytkownika informacje zawierające ograniczenia

lub specjalne warunki montażu mające wpływ na bezpie-

czeństwo w ruchu drogowym lub ochronę środowiska

– o ile występują.

Z kratką

Aby odliczyć VAT bez limitu,

należy posiadać odpowied-

nią dokumentację. W przy-

padku pojazdów nabywanych

w I kwartale 2014 r. najpo-

pularniejsze pod względem

odliczenia VAT były pojaz-

dy samochodowe, w których

liczba miejsc (siedzeń) łącz-

nie z miejscem dla kierowcy

wynosi:

a) 1 – jeżeli dopuszczalna

ładowność jest równa lub

większa niż 425 kg,

b) 2 – jeżeli dopuszczalna

ładowność jest równa lub

większa niż 493 kg,

c) 3 lub więcej – jeżeli do-

puszczalna ładowność jest

równa lub większa niż 500 kg.

Obowiązujące w tym

okresie przepisy stwierdza-

ły, że w przypadku powyż-

szych pojazdów dopusz-

czalna ładowność pojazdu

oraz liczba miejsc (siedzeń)

określone są na podstawie

dokumentów wydanych

zgodnie z przepisami pra-

wa o ruchu drogowym.

Pojazdy, które w doku-

mentach, o których mowa

w zdaniu pierwszym, nie

mają określonej dopusz-

czalnej ładowności lub

liczby miejsc, uznaje się

również za samochody oso-

bowe, a więc dają prawo do

odliczenia limitowanego.

Potwierdzenie spełnienia

powyższych wymogów ma

istotne znaczenie także po

31 marca 2014 r. z uwagi na

to, że omawiane auta upraw-

niają podatnika do odlicza-

nia 50 proc. od paliwa (inne

pojazdy do 3,5 t DMC będą

uprawniały do odliczania

50 proc. VAT od paliwa do-

piero od 1 lipca 2015 r.).

Rozliczenie

Podatnicy, którzy nabyli sa-

mochody z kratką w I kwar-

tale 2014 r., poskładali już

deklaracje, w których wy-

kazali swój zakup. Ci, którzy

mogli, VAT odliczyli. Reszta

przeniosła VAT na następne

okresy, a niektórzy zażąda-

li zwrotu. W szczególności

tych ostatnich mogła zasko-

czyć reakcja organów podat-

kowych. Niektóre z nich żą-

dały bowiem przedłożenia

świadectw homologacji.

Tymczasem podatnicy nie

otrzymali takiego doku-

mentu od sprzedawcy, wo-

bec czego odliczenie VAT

stawało pod znakiem za-

pytania.

Okazuje się bowiem, że

w międzyczasie nastąpiła

zmiana przepisów o ruchu

drogowym i świadectwa ho-

mologacji nie są już wyda-

wane nabywcom pojazdów.

Brak jest jakichkolwiek pod-

staw do żądania czegoś, cze-

go już nie ma (w przypadku

nowych aut), a prawo do od-

liczenia VAT można udoku-

mentować w inny sposób.

Na samochody z kratką

mówi się często, że są to auta

z homologacją ciężarową (ho-

mologacją N1, gdzie N1 ozna-

cza pojazd ciężarowy).

Okazuje się jednak, że

obecnie posiadanie homo-

logacji ciężarowej nie jest

dokumentowane świadec-

twem homologacji. Zamiast

niego wydawane jest świa-

dectwo zgodności, świa-

dectwo zgodności WE oraz

oświadczenie o danych

i informacjach o pojeździe

niezbędnych do rejestracji

i ewidencji pojazdów. Z do-

kumentów tych wynika, czy

pojazd spełnia wymogi sta-

wiane przez przepisy o VAT,

a co ważniejsze – są to do-

kumenty wydane na pod-

stawie prawa o ruchu dro-

gowym.

W efekcie świadectwo ho-

mologacji nie jest wymaga-

ne do odliczenia VAT, jeżeli

podatnik posiada powyższe

dokumenty.

Podstawa prawna

Ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku

od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r.

nr 177, poz. 1054 ze zm.).

Ustawa z 20 czerwca 1997 r. – Prawo

o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2012 r.

poz. 1137 ze zm.).

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 2 czerwca 2014 nr 105 (3746)

gazetaprawna.pl

Or z e c z n ic t w O n S A i w S A

Zażalenie na odrzucenie skargi podpisuje profesjonalista

Naczelny

Sąd Administracyjny

o pismach

procesowych

Teza

Tylko adwokat, radca

prawny lub doradca podat-

kowy może podpisać się pod

zażaleniem na odrzucenie

skargi kasacyjnej przez NSA

w sprawie podatkowej.

STan

fakTyCzny

Sprawa

Tan

fakTyCzny

dotyczyła skargi na decyzję

dyrektora izby skarbowej.

Organ określił spółce zobo-

wiązanie w podatku docho-

dowym od osób prawnych.

Firma wniosła skargę do WSA

w Szczecinie, ale ten ją odrzu-

cił. Powodem było nienadesła-

nie przez prezesa spółki aktu-

alnego na dzień wniesienia

skargi odpisu z Krajowego

Rejestru Sądowego, czyli do-

kumentu określającego umo-

cowanie do reprezentowania

spółki. W ocenie sądu powo-

duje to, że skarga jest obar-

czona brakami formalnymi

i nie można nadać jej dalsze-

go biegu. Dlatego na podsta-

wie art. 58 par. 1 pkt 6 prawa

o postępowaniu przed sądami

administracyjnymi (t.j. Dz.U.

z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej:

p.p.s.a.) sąd ją odrzucił.

W uzasadnieniu postano-

wienia o odrzuceniu skar-

gi WSA zwrócił uwagę, że

przedsiębiorstwo mimo

prawidłowo skierowanego

wezwania do uzupełniania

braków formalnych oraz po-

uczenia o procesowych kon-

sekwencjach nie przedłożyło

wymaganego odpisu z KRS.

Sąd pozbawiony został moż-

liwości zweryfikowania, czy

osoba podpisana pod skargą

jako prezes zarządu upraw-

niona była do podpisania.

Spółka wniosła zażale-

nie do NSA. Nie miała usta-

nowionego pełnomocnika,

więc zwróciła się o przyzna-

nie pełnomocnika z urzędu.

Sąd pierwszej instancji, do

którego wpłynęło zażalenie,

swoje rozstrzygnięcie uza-

sadnił tym, że zgodnie z art.

194 par. 4 p.p.s.a. obowiązuje

przymus adwokacko-radcow-

ski, zgodnie z którym zażale-

nie powinno być sporządzo-

ne przez adwokata lub radcę

prawnego. W tej sprawie nikt

taki pod skargą się nie pod-

pisał. Sąd wyjaśnił również,

że sporządzenie skargi kasa-

cyjnej przez inne osoby niż

wymienione w art. 194 par.

4 p.p.s.a. (oprócz adwokatów

i radców prawnych pismo do

NSA mogą wnieść doradcy

podatkowi i rzecznicy paten-

towi) stanowi nieusuwalny

brak formalny zażaleń.

UzaSadnienie

NSA stwier-

dził, że obowiązek ustano-

wiony w art. 194 par. 4 p.p.s.a.

ma charakter bezwzględ-

ny, co oznacza, że żadne

szczególne okoliczności nie

uprawniają strony do osobi-

stego sporządzenia zażalenia

na postanowienie odrzucają-

ce skargę kasacyjną. Jeśli więc

OPinia

ekSPerTa

AleKSAndrA

KOZłOwSKA

menedżer

doradca podatkowy

w Advicero Tax

analizowanym orzeczeniu NSA

oddalił zażalenie dotyczące

odrzucenia skargi kasacyjnej

związku z

brakiem spełnienia wymogu

wynikającego

przymusu

adwokacko-rad-

cowskiego.

Zażalenie nie zostało

bowiem

podpisane

przez

kwalifikowanego

pełno-

mocnika. Jednocześnie

NSA

zwrócił

uwagę,

że

podpisanie

przez

odpowiednią, upraw-

nioną do

tego osobę (radca

prawny,

adwokat)

jest elementem pojęcia „sporzą-

dzenia” pisma, ponieważ – wbrew twier-

dzeniom spółki – to podpis wprost

wskazuje osobę, która je sporządziła.

Przymus adwokacki ma na celu zapewnie-

nie odpowiedniego poziomu merytoryczne-

go i formalnego pism na etapie

postępowania przed NSA i zgodnie z orzecz-

nictwem sądów administracyjnych nie

może być pominięty. NSA przedmiotowym

postanowieniem przypomniał, iż obowią-

zek ten ma charakter bezwzględny. Żadne

szczególne okoliczności nie uprawniają

strony do osobistego sporządzenia – w tym

konkretnie przypadku – zażalenia na

postanowienie odrzucające skargę kasacyj-

ną. Takie zażalenie sporządzone przez

osobę spoza kręgu wymienionych w

przepisie osób dotknięte jest nieusuwalnym

brakiem powodującym jego odrzucenie.

Co istotne, w rozpatrywanej sprawie

skarżący został odpowiednio pouczo-

ny na wcześniejszym etapie postępowa-

nia. Jednak mimo że skarżący miał wiedzę

o przymusie adwokackim, osobiście spo-

rządził zażalenie, dlatego zostało ono

przez sąd oddalone.

zażalenie nie było podpisane

przez żadnego profesjonal-

nego pełnomocnika, to tym

samym wniesiony środek od-

woławczy jako niespełniają-

cy wymogu ustawowego mu-

siał podlegać odrzuceniu jako

niedopuszczalny.

Postanowienie nSa

z 7 maja 2014 r.,

sygn. akt II FZ 543/14, prawomocne

Oprac.

Przemysław Molik

Biegły może oszacować wartość nieodpłatnych świadczeń

Naczelny

Sąd Administracyjny

o przychodach

Teza

Przy ustalaniu war-

tości świadczeń nieodpłat-

nych w postaci usług w po-

datku dochodowym od osób

prawnych, co jest obowiąz-

kiem organu podatkowego,

dopuszczalne jest skorzy-

stanie w postępowaniu po-

datkowym ze środków do-

wodowych, w tym z opinii

biegłego.

STan fakTyCzny

Spór mię-

Tan fakTyCzny

dzy spółką kapitałową z Po-

morza a organami podat-

kowymi dotyczył tego, czy

zasadnie organy zaliczyły do

przychodów spółki za 2007

rok kwotę ok. 94 tys. zł z tytu-

łu pełnienia funkcji prezesa

zarządu spółki bez wynagro-

dzenia przez osobę niebędącą

jej wspólnikiem i w konse-

kwencji naliczyły podatek od

tej kwoty w wysokości niemal

18 tys. zł.

W uzasadnieniu decy-

zji dyrektor izby skarbowej

zaaprobował prawidłowość

ustalenia przez naczelnika

urzędu skarbowego mie-

sięcznej wartości otrzyma-

nego przez spółkę nieodpłat-

nego świadczenia w postaci

pracy wykonywanej bez wy-

nagrodzenia przez prezesa

zarządu spółki na poziomie

ok. 8 tys. zł. Do celów tego

wyliczenia przyjął wskaza-

ną przez urząd statystycz-

ny wysokość miesięcznego

wynagrodzenia kierowni-

ków małych przedsiębiorstw

(zatrudniających do 9 osób,

podczas gdy spółka zatrud-

niała do 5 osób) w wojewódz-

twie pomorskim w sektorze

prywatnym w gospodar-

ce magazynowej, transpor-

cie i łączności w 2008 roku,

którą następnie skorygował

o wskaźnik realnego wzrostu

przeciętnego wynagrodzenia.

W ocenie WSA w Gdań-

sku organy zasadnie przy-

jęły, że spółka zaniżyła

przychód m.in. o wartość

nieodpłatnych świadczeń.

Wprawdzie w toku postępo-

wania przed organami po-

datkowymi spółka wskazy-

wała, że otrzymane przez

nią świadczenie od osoby

pełniącej funkcję prezesa

zarządu miało charakter

ekwiwalentny, ale okolicz-

ności tej w sposób wiary-

godny nie wykazała, na co

zwrócił uwagę dyrektor izby

skarbowej.

Gdański sąd odrzucił tak-

że zarzut spółki, że przychód

powinien zostać określony

przez biegłego. Według sądu

ustawodawca nie dopuścił

możliwości określenia war-

tości takich świadczeń (pole-

gających na pełnieniu funk-

cji prezesa zarządu spółki bez

wynagrodzenia) w drodze

oszacowania przez biegłego.

Gdyby było to wolą ustawo-

dawcy, to dałby temu jedno-

znaczny wyraz w przepisach

– podkreślił sąd.

NSA nie zgodził się z tym

rozstrzygnięciem.

UzaSadnienie

W ocenie

NSA określenie wartości

spornych świadczeń prze-

kracza zakres wiadomości

i doświadczenia życiowego

osób mających wykształce-

nie ogólne, a zatem wyma-

gało wiadomości specjalnych.

Wiadomości tych nie zastą-

pi posłużenie się średnimi

zbiorczymi informacjami,

jakimi dysponuje GUS dla

celów statystycznych, doty-

czącymi większych podmio-

tów gospodarczych (zatrud-

niających do 9 pracowników).

Konieczność powołania bie-

głego zaistniała tym bardziej,

że nie udało się znaleźć po-

dobnych podmiotów, w któ-

rych w 2007 roku członek

zarządu spółki pobierałby

wynagrodzenie, wobec cze-

go posłużono się danymi za

2008 rok. Nie zastosowano

natomiast odwrotnej symu-

lacji, biorąc dane za 2006 r.

i dodając wskaźnik wzrostu

płac, co byłoby korzystniejsze

dla podatnika.

Skoro więc, uzasadnił NSA,

organ podatkowy nie dyspo-

nował danymi statystyczny-

mi za kontrolowany rok po-

datkowy adekwatnych spółek

zatrudniających do 5 pracow-

ników, to brak było podstaw,

żeby przyjąć dane statystycz-

ne za kolejny rok podatkowy,

odnoszące się do spółek za-

trudniających do 9 pracowni-

ków. W ocenie NSA ustalenie

wartości takiego świadczenia

nie jest sprawą prostą. Dla-

tego w tej sprawie organ po-

datkowy powinien skorzystać

również z innych środków

dowodowych, w tym dowodu

z opinii biegłego, aby określić

wartość świadczeń polega-

jących na pełnieniu funkcji

prezesa zarządu spółki bez

wynagrodzenia.

Wyrok

nSa

z 4 kwietnia 2014 r.,

sygn. akt II FSK 1094/12, prawomocny

Oprac.

Przemysław Molik

Po rozwiązaniu spółki postępowanie należy umorzyć

Wojewódzki

Sąd Administracyjny

w Szczecinie

o procedurach

Teza

Skoro spółka cywil-

na została rozwiązana, to

przestał też istnieć podmiot

zobowiązań podatkowych.

W efekcie wobec spółki nie

może toczyć się postępowa-

nie. Nie może być też wydana

wobec niej decyzja określają-

ca zobowiązanie podatkowe.

STan

fakTyCzny

Dyrektor

Tan

fakTyCzny

urzędu kontroli skarbowej

wydał 10 grudnia 2012 r. de-

cyzję, w której ustalił spół-

ce wysokość zobowiąza-

nia w VAT za poszczególne

miesiące 2008 roku. Spółka

złożyła odwołanie. Dyrektor

izby skarbowej wydał 31 lip-

ca 2013 r. decyzję, w której

utrzymał w mocy decyzję

organu pierwszej instancji.

Organ wskazał, że w wyniku

badania ksiąg spółki stwier-

dzono, że bezpodstawnie

zaewidencjonowała ona

w rejestrze zakupu podatek

z faktur VAT dokumentują-

cych nabycie artykułów spo-

żywczych. Ewidencję zaku-

pu organ uznał za częściowo

nierzetelną. Spółka złożyła

skargę na decyzję do wo-

jewódzkiego sądu admini-

stracyjnego i wniosła o jej

uchylenie.

W listopadzie 2013 r. do

sądu wpłynął wniosek wraz

z informacją o tym, że dzia-

łalność spółki została za-

mknięta 31 marca 2013 r.

Do wniosku dołączono m.in.

wydruki z Centralnej Ewi-

dencji i Informacji o Działal-

ności Gospodarczej (CEIDG).

W lutym 2014 r. do sądu

wpłynęło pismo dyrektora

izby skarbowej, w którym

podano, że we wrześniu 2013

r. spółkę wykreślono z reje-

stru podatników na podsta-

wie złożonego zgłoszenia

o zaprzestaniu wykonywa-

nia czynności podlegających

opodatkowaniu VAT.

W kwietniu 2014 r. do

sądu trafiło kolejne pismo,

tym razem skarżących,

w którym zarzucili nieważ-

ność wydanej decyzji, po-

nieważ została ona wydana

podmiotowi nieistniejące-

mu (spółce).

UzaSadnienie

Spór sprowa-

dzał się do rozstrzygnięcia,

czy organy podatkowe mo-

gły doręczyć decyzję wspól-

nikom, skoro spółkę rozwią-

zano. Podatniczki zarzuciły,

że zgodnie z art. 247 par 1

pkt 5 ustawy z 29 sierpnia

1997 r. – Ordynacja podatko-

wa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749

ze zm.) decyzja jest nieważ-

na. Przepis ten stanowi, że

organ podatkowy stwierdza

nieważność decyzji ostatecz-

nej, która została skierowana

do osoby niebędącej stroną

w sprawie.

Z kolei przepisy o VAT zo-

bowiązują podatnika, któ-

ry zaprzestał wykonywania

czynności podlegających

opodatkowaniu – do zgłosze-

nia tego faktu naczelnikowi

urzędu skarbowego. Stanowi

ono dla naczelnika podsta-

wę do wykreślenia podatnika

z rejestru jako podatnika VAT.

W omawianej sprawie, jak

stwierdził sąd, podatnikiem

VAT była spółka. Do niej zo-

stała skierowana również de-

cyzja organu. Spółka istniała

zarówno w trakcie postępo-

wania podatkowego przed

organem pierwszej instan-

cji, jak i w czasie złożenia

odwołania. Zaprzestała wy-

konywania czynności opodat-

kowanych 31 marca 2013 r.,

o czym poinformowała na-

czelnika US. Odnotowano to

również w CEIDG.

WSA zwrócił też uwagę,

że wspólnicy spółki cywilnej

w zakresie odpowiedzialności

za zobowiązania spółki nie

są jej następcami prawny-

mi – są jedynie traktowani

jako osoby trzecie. W orzecz-

nictwie sądów podkreślano

wielokrotnie, że rozwiązanie

spółki cywilnej powoduje, że

traci ona podmiotowość po-

datkowo-prawną, co z kolei

powoduje, że traci w tym

samym momencie również

zdolność procesową do bycia

stroną w postępowaniu po-

datkowym. W konsekwencji

nie może toczyć się wobec

spółki postępowanie podat-

kowe ani nie może być wyda-

na wobec niej decyzja okre-

ślająca zobowiązanie.

W omawianej sprawie za-

skarżona decyzja została więc

skierowana do niewłaściwej

strony, tj. podmiotu nieist-

niejącego. Okoliczność, że

organ odwoławczy nie zo-

stał powiadomiony przez byłe

wspólniczki spółki o rozwią-

zaniu spółki, nie ma zdaniem

sądu znaczenia. Wypełniły

one bowiem obowiązek za-

wiadomienia naczelnika US

o zaprzestaniu wykonywania

czynności opodatkowanych.

Sąd zwrócił uwagę, że

w przypadku rozwiązania

spółki cywilnej postępowanie

podatkowe może jedynie to-

czyć się na podstawie art. 115

ordynacji podatkowej w ra-

mach odpowiedzialności osób

trzecich – wspólników spół-

ki – za zobowiązania spółki.

W omawianej sprawie organ

drugiej instancji powinien

więc uchylić decyzję organu

pierwszej instancji i umorzyć

postępowanie jako bezprzed-

miotowe.

Wyrok WSa

w Szczecinie z 14 maja

WSa

2014 r., sygn. akt I SA/Sz 1159/13,

nieprawomocny

Oprac.

Łukasz zalewski

PrenUMeraTa:

eraTa:

eraT

Cena prenumeraty dZIennIKA GAZeTA PrAwnA: wersja Standard – miesięczna ( czerwiec 2014 r.): 96,00 zł – czerwiec–grudzień 2014 r.: 638,75 zł.

wersja

Premium – miesięczna

(czerwiec 2014 r.): 112,00 zł, – czerwiec–grudzień 2014 r.: 756,00 zł. wszystkie ceny brutto (zawierają 8 % VAT).

więcej informacji na stronie www.gazetaprawna.pl/prenumerata

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 2 czerwca 2014 nr 105 (3746)

gazetaprawna.pl

P odat k i d o c h od o w e

Korektę deklaracji podatkowej trzeba przyporządkować

do odpowiedniego przychodu

Podatnicy, którzy poprawiają zeznania,

muszą zwrócić uwagę na to, jakiego rodzaju przychody czy koszty

zmieniają oraz czy zobowiązanie nie uległo przedawnieniu

Przemysław Molik

przemyslaw.molik@infor.pl

W ostatnim czasie zapadło

kilka istotnych orzeczeń Na-

czelnego Sądu Administra-

cyjnego w sprawie podatni-

ków, którzy skorygowali lub

mieli zamiar skorygować

swoje zeznania podatko-

we. Rozstrzygnięcia zapadły

przede wszystkim na gruncie

CIT. Szczególny problem po-

jawia się przy korekcie, która

dotyczy transakcji rozliczonej

uprzednio dla celów VAT oraz

CIT (i uwzględnionej w rocz-

nej deklaracji CIT-8 za dany

rok podatkowy).

odpowiedzialne za złożenie

korekty CIT-8, jeśli uzasad-

nienie nie będzie wystarcza-

jąco szczegółowe.

Liczy się pierwotny

obowiązek

Dla podmiotów, które chcą

skorygować roczne deklara-

cje podatkowe CIT-8, waż-

ne jest rozstrzygnięcie NSA

z 25 kwietnia 2014 r. (sygn.

akt II FSK 4/13). Sprawa do-

tyczyła przedsiębiorstwa,

które zajmuje się sprzeda-

żą podręczników szkolnych.

Transakcje te rozlicza w de-

klaracjach VAT-7 na podsta-

wie wystawianych faktur

oraz w rozliczeniu CIT. W ra-

mach zawartych umów oraz

zwyczajów w branży wydaw-

niczej kupujący mają prawo

do zwrotu książek. Niekiedy

odbywają się one jednak po

upływie terminu na złoże-

nie zeznania podatkowego

za rok, w którym dokonano

dostawy – a więc po zakoń-

czeniu i rozliczeniu roku po-

datkowego w podatku docho-

dowym.

Po otrzymaniu zwrotów

spółka wystawiała faktury

korygujące zgodnie z prze-

pisami o VAT. Jednocześnie

przedsiębiorstwo zmniejsza-

ło przychody oraz związane

z nimi bezpośrednio koszty.

Uważało, że skoro w przypad-

ku sprzedaży towarów mo-

ment powstania przychodu

określa dzień wystawienia

faktury, to prawidłowe jest

również pomniejszanie przy-

chodu w dacie wystawienia

faktury korygującej w związ-

ku z otrzymaniem zwrotu to-

warów.

Takie podejście zakwestio-

nowała jednak izba skarbowa,

która uważała, że jeśli faktura

korygująca dotyczy przychodu

ze sprzedaży towaru w roku

podatkowym wcześniejszym

niż data wystawienia faktu-

ry korygującej, to faktura ta

powinna być uwzględniona

w pierwotnym okresie rozli-

czeniowym, tj. w tym, w któ-

rym powstał pierwotny obo-

wiązek podatkowy. Dlatego

też spółka musi skorygować

wcześniej złożoną deklarację

roczną. Stanowisko to zaak-

ceptowały sądy obu instancji

– najpierw WSA w Warszawie,

a potem NSA. NSA zgodził się

z sądem pierwszej instancji,

że brak jakiegokolwiek ode-

słania do innych regulacji

w ustawie o CIT, w tym prze-

pisów o podatku od towa-

rów i usług, powoduje, że nie

można w przypadku korekty

przychodu dla CIT stosować

w drodze analogii rozwiązań

przyjętych w VAT.

WAŻNE

Jeśli podatnik

składa zeznanie

podatkowe, w którym

koryguje całość albo

znaczną część podatku i na

tej podstawie domaga się

zwrotu nadpłaty, to organ

powinien z urzędu wszcząć

postępowanie w celu

określenia zobowiązania

podatkowego

– nie wpływa więc również na

bieżące zaliczki na podatek.

Uwaga na termin

Warto zwrócić również uwa-

gę na wyrok NSA z 14 mar-

ca 2014 r. (sygn. akt II FSK

790/12), w którym sąd stwier-

dził, że po upływie okresu

przedawnienia zobowiązania

za dany rok podatkowy, ani

organ, ani podatnik nie może

weryfikować takiego rozlicze-

nia. Dlatego też sam podatnik

nie może złożyć skutecznej

korekty deklaracji dotyczącej

tego okresu.

Sprawa dotyczyła spółki,

która w 2010 r. złożyła ko-

rekty zeznań CIT-8 doty-

czące kosztów pośrednich.

Powodem ich złożenia było

otrzymanie przez firmę in-

terpretacji indywidualnej.

Spółka chciała dostosować

rozliczenie do wytycznych

przedstawionych w urzędo-

wym piśmie. Chodziło o to, że

pierwotnie przedsiębiorstwo

zaliczyło pewną kwotę kosz-

tów pośrednich do rozlicze-

nia za 2003 r. Z uzyskanych

interpretacji wynikało zaś, że

kwoty te powinny być ujęte

w 2004 r. Naczelnik urzędu

stwierdził, że spółka, składa-

jąc korektę, postąpiła niepra-

widłowo, ponieważ nastąpiło

przedawnienie zobowiąza-

nia podatkowego za 2003 r.

(z końcem 2009 r., bo w 2004

r. upłynął termin jego rozli-

czenia).

Według organu w takiej sy-

tuacji nie można już zmniej-

szyć kosztów za ten rok i tym

samym zwiększyć ich za rok

kolejny. Z tym zgodziły się

sądy administracyjne – naj-

pierw WSA w Warszawie,

a potem NSA. W ich ocenie

na podstawie ustawy o CIT

nie jest dopuszczalne, aby

uwzględniać koszty w rozli-

czeniu za dowolne lata po-

datkowe, lecz jedynie za te

lata, w których występują

przychody, z którymi te kosz-

ty się wiążą. Skutek tej zasady

Potrzebne uzasadnienie

Poprawa pierwotnej deklara-

cji następuje przez złożenie

korekty wraz z uzasadnie-

niem. O ile przepisy ordynacji

podatkowej nie zawierają wy-

tycznych, co do treści korekt,

to warto zadbać o to, aby uza-

sadnienie przyczyn korekty

było jak najbardziej szcze-

gółowe. Powodem złożenia

korekty może być np. odna-

lezienie faktury, której wcze-

śniej podatnik nie uwzględnił

w pierwotnym rozliczeniu.

W przypadku faktury zaku-

powej – przedsiębiorstwo

podwyższy pierwotnie wska-

zane koszty uzyskania przy-

chodów. Skutkować to bę-

dzie nadpłatą podatku. Osoby

odpowiedzialne w spółce za

składanie deklaracji powinny

wskazać urzędowi na kwoty,

które w wyniku korekty zo-

stały zmienione, tj. w szcze-

gólności kwoty przychodów

i kosztów uzyskania przycho-

dów i w konsekwencji kwoty

dochodu i podstawy opodat-

kowania. Warto też dołączyć

do uzasadnienia dokumenty

potwierdzające otrzymanie

określonego przychodu czy

poniesienia kosztu, tj. np. ko-

pie faktur, zawartych umów

z kontrahentami. Urząd skar-

bowy rozpatrując zasadność

korekty może wzywać osoby

jest taki, że w sytuacji, kiedy

nie można skorygować roz-

liczenia z powodu przedaw-

nienia, to nie ma możliwości

zmiany kosztów uzyskania

przychodów.

Takie rozstrzygnięcie sądu

koresponduje z ogólną zasadą

wyrażoną w ordynacji podat-

kowej odnoszącą się do moż-

liwości wszczęcia postępowa-

nia o zwrot nadpłaty. Zgodnie

z nią prawo do złożenia wnio-

sku o stwierdzenie nadpła-

ty wygasa po upływie 5 lat

od dnia złożenia deklaracji,

w którym wykazano zobo-

wiązanie w wysokości więk-

szej od należnej NSA w wy-

roku z 19 lipca 2011 r. (sygn.

akt II FSK 391/10) stwierdził,

że upływ terminu do złoże-

nia wniosku o nadpłatę liczy

się od złożenia pierwszej de-

klaracji, a nie od dnia złoże-

nia korekty. W przeciwnym

razie kolejne składane przez

podatnika korekty wydłużały-

by możliwość występowania

o zwrot nadpłaty.

Działanie urzędu

W praktyce często korekty

deklaracji składane przez

podatników wiążą się z rów-

noczesnym złożeniem wnio-

sku o stwierdzenie nadpłaty.

Wtedy pojawia się wątpli-

wość, czy organ podatkowy,

do którego kierowana jest ko-

rekta, ma obowiązek przed

rozpatrzeniem wniosku po-

datnika, z urzędu wszcząć

postępowanie podatkowe

zmierzające do prawidło-

wego określenia wysokości

zobowiązania podatkowego.

NSA w składzie siedmiu sę-

dziów w uchwale z 25 stycznia

2014 r. (sygn. akt II FPS 5/13)

przesądził, że w przypadku

zakwestionowania prawi-

dłowości skorygowanej de-

klaracji podatkowej złożonej

wraz z wnioskiem o stwier-

dzenie nadpłaty, organ podat-

kowy nie ma obowiązku przed

rozpatrzeniem tego wniosku

wszczynać w każdej sprawie

W tej kwestii stanowisko

NSA pozostaje w ostatnim

czasie jednolite. Podobny

pogląd ten sąd zaprezen-

tował w wyroku z 11 kwiet-

nia 2014 r. (sygn. akt II FSK

1127/12). Uznał wtedy, że ko-

rektę faktury, zwiększają-

cą albo zmniejszającą war-

tość sprzedaży, bez względu

na powody jej wystawienia,

należy odnieść do okresu

rozliczeniowego, w którym

ujęto fakturę pierwotną.

NSA również zwrócił uwa-

gę, że inny sposób rozlicze-

nia wymagałby zmiany usta-

wy o CIT. Wcześniej podobną

tezę wyraził NSA w wyroku

z 16 maja 2012 r. (sygn. akt

II FSK 2005/10), stwierdza-

jąc, że korekta faktury nie

modyfikuje powstania obo-

wiązku podatkowego w po-

datku dochodowym w bieżą-

cym okresie rozliczeniowym

postępowania celem określe-

nia wysokości zobowiązania

podatkowego. NSA podkreślił,

że nadpłata podatku nie musi

w każdym przypadku wyni-

kać z błędnej oceny czynności

podlegających opodatkowa-

niu i ich podporządkowaniu

pod określone przepisy prawa

podatkowego, ale może być,

na przykład, tylko wynikiem

błędnego wyliczenia podat-

ku czy też nieprawidłowego

wypełnienia deklaracji podat-

kowej. Takie przypadki, pod-

kreślił NSA, nie wymagają

przeprowadzenia postępo-

wania w celu określenia wy-

sokości zobowiązania podat-

kowego.

Z kolei gdy podatnik składa

zeznanie podatkowe, w któ-

rym koryguje całość albo

znaczną część podatku i na tej

podstawie domaga się zwrotu

nadpłaty, to wtedy organ po-

datkowy powinien z urzędu

wszcząć postępowanie w celu

określenia zobowiązania po-

datkowego. Zmiana i przed-

stawienie na nowo w całości

albo w znacznej części samo-

obliczenia podatku wymaga

jego kompleksowej kontroli,

z czym wiąże się zbadanie,

przeanalizowanie i weryfika-

cja okresu podatkowego, któ-

rego dotyczy, tym bardziej że

skutkiem tych działań może

być wydanie rozstrzygnięcia

określającego wysokość za-

ległości podatkowej z tytu-

łu niewykonania należnego

zobowiązania podatkowego,

które nie może zostać podję-

te w postępowaniu o stwier-

dzenie nadpłaty – uzasadnił

sąd. Dlatego też to do organu

należy ocena, w jakim stop-

niu podatnik koryguje swoje

zeznanie podatkowe.

Podstawa prawna

Art. 21, 75, 77, 79, 80, 81, 81b

ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordy-

nacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r.

poz. 749 ze zm.).

Art. 12 ust. 3, art. 12 ust. 3a ustawy

z 15 lutego 1992 r. o podatku docho-

dowym od osób prawnych (t.j. Dz.U.

z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm.).

EkSPErCI

rAdzą

Czy do wynagrodzenia za przeniesienie praw autorskich do programów

komputerowych można stosować 50-proc. koszty

Spółka zatrudnia dwóch pracowników – programistów

w ramach umowy o pracę. Ich wynagrodzenie obejmuje

wynagrodzenie za pisanie programów komputerowych pod

indywidualne potrzeby firmy. Cały ich czas pracy jest poświę-

cany na te czynności (poza przerwami m.in. na posiłek).

Pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy programistów.

Czy w opisanym przypadku możliwe jest stosowanie 50-proc.

kosztów uzyskania przychodów?

regulacji ustawy o PIT

wynika, że 50-proc.

koszty uzyskania

przychodu (dalej: KUP)

mogą być zastosowane m.in.

do wynagrodzeń ze

stosunku pracy wypłaca-

nych jednak wyłącznie

tytułem przeniesienia praw

autorskich.

Tym samym do wynagro-

dzenia za czas urlopu wypo-

czynkowego, niezdolności

do pracy czy przerw na

posiłek nie mają one zasto-

sowania, lecz zryczałtowa-

ne koszty określone w art. 22

ust. 2 ustawy o PIT w wyso-

kości 111,25 zł lub 139,06 zł

miesięcznie.

Przychody z tytułu korzysta-

nia przez twórców z praw

autorskich lub artystów wy-

konawców z praw pokrew-

nych albo rozporządzania

tymi prawami występują

wówczas, gdy spełnione są

dwie przesłanki. Po pierw-

sze, konieczne jest wystą-

pienie przedmiotu praw

JOAnnA PAsymOwskA

Tax Consultant,

BDO

majątkowych w postaci

utworu (np. programu kom-

puterowego) lub artystycz-

nego wykonania. Po drugie,

osiągnięty przychód musi

być bezpośrednio związany

z korzystaniem z określo-

nych praw autorskich lub

pokrewnych albo rozporzą-

dzaniem nimi, stanowić

skutek takiego korzysta-

nia lub rozporządzenia

w postaci odpowiedniego

wynagrodzenia autorskiego

lub wykonawczego.

W przypadku wykonywania

przez pracownika na podsta-

wie stosunku pracy zarówno

czynności skutkujących po-

wstaniem utworów chronio-

nych prawem autorskim, jak

i innych czynności, pozba-

wionych cech twórczych,

pracodawca ma obowią-

zek wydzielenia w umowie

o pracę części obowiązków

i wynagrodzenia przypa-

dających na prace twórcze

i prace pozostałe. Tylko

wyraźne rozróżnienie, jak

również dokumentowanie

prac – utworów chronionych

prawem autorskim oraz wy-

płaconych wynagrodzeń

z tego tytułu daje podsta-

wę do zastosowania 50-proc.

KUP. Ponadto zakwalifi-

kowanie, czy wykonywa-

na praca jest przedmiotem

prawa autorskiego jest obo-

wiązkiem płatnika, który

dokonuje świadczeń z tego

tytułu. Dodatkowo fakt ko-

rzystania przez podatnika

z prawa autorskiego powi-

nien być udokumentowany.

Jeżeli prowadzona w spółce

ewidencja czasu pracy

umożliwia właściwe wy-

odrębnienie i udokumen-

towanie przychodów, do

których mogą mieć zasto-

sowanie 50-proc. KUP, nie

ma przeszkód, aby ustalanie

w danym miesiącu liczby

godzin pracy danego pra-

cownika przy wykonywaniu

czynności i prac o charakte-

rze twórczym było dokony-

wane na jej podstawie.

Warto pamiętać, że w roku

podatkowym łączne 50-proc.

koszty uzyskania przycho-

dów nie mogą przekroczyć

42 764 zł.

Stanowisko takie potwier-

dzają również organy po-

datkowe, np. dyrektor Izby

Skarbowej w Bydgoszczy

(interpretacja nr ITPB2/415-

61/14/IB).

Podstawa prawna

Art. 22 ustawy z 26 lipca 1991 r.

o podatku dochodowym od osób

fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361

ze zm.).

Plik z chomika:

Pajak77

Inne pliki z tego folderu:

DGP_2014_03_20_kadry_i_place.pdf (2775 KB)
DGP_2014_07_22_firma_i_prawo.pdf (2342 KB)
DGP_2014_01_21_przewodnik_msp_leasing.pdf (522 KB)
DGP_2014_05_14_dotacje_unijne.pdf (361 KB)
DGP_2014_08_04_podatki_i_ksiegowosc.pdf (2859 KB)

DGP_2014_06_02_podatki_i_ksiegowosc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: