Daniels Dorothy - Zwierciadło Maeve - Tom I.pdf

(1172 KB) Pobierz

Dorothy Daniels

ZWIERCIADŁO MAEVE

tom I

CZĘŚĆ PIERWSZA

Maeve O'Hanlon

Rozdział pierwszy

Spoglądałam na białe półkoliste pasmo plaży i błękitne morze połyskujące na

linii horyzontu. Powietrze wypełniało pokrzykiwanie mew i zapach dzikiego

tymianku porastającego wzgórze, gdzie się znajdowałam. Próbowałam ukoić

niespokojne bicie dziewiętnastoletniego serca podziwiając niezrównaną urodę dnia i

irlandzkiego krajobrazu. Był rok 1895.

Za moimi plecami ciągnęło się ukochane przeze mnie Błękitne Pasmo Achillu, a

w dole rozpościerały wody zatoki Clew. Wierzyłam niezłomnie,

że

znajduję się w

najpiękniejszym

zakątku

najwspanialszego

Wyobraziłam sobie,

że

u mego boku stoi przystojny młodzieniec i szepcze mi do

ucha: „Zgadzam się, Maeve,

że

to urocze miejsce, ale jak mogę podziwiać krajobraz,

gdy obok mnie jesteś ty?" Otoczył mnie

ściślej

ramieniem, a ja zwróciłam twarz w

jego stronę...

Gwałtowny podmuch wiatru wyrwał mnie z marzeń. Promienie popołudniowego

słońca nie grzały tak, jak w ciągu dnia. Nagle poczułam chłód, a morze wydało mi się

groźne. Zgodnie z przepowiednią pewnego dnia wzburzone morze stanie się

przyczyną mojego cierpienia. Próbując otrząsnąć się z ponurego nastroju skierowałam

się w stronę domu.

Do Kilcrea, wioski, w której się urodziłam i gdzie wiosną 1876 roku umarła

moja matka, wydając mnie na

świat,

było dziesięć minut szybkiego marszu. Nie

mieszkałam w krytej strzechą chacie, ale w prawdziwym, piętrowym domu z kamienia

i cegły. Moim ojcem był Brian O'Hanlon, lekarz medycyny, do którego pacjenci

kraju

stworzonego

ręką

Boga.

wędrowali wiele mil i do których, ku memu niezadowoleniu, sam często wyjeżdżał,

gdy byli zbyt słabi, by przyjść do niego o własnych siłach. Wiele dni i nocy spędziłam

sama, często udzielając pierwszej pomocy lżej chorym, którzy szukając porady

lekarskiej pojawiali się akurat podczas jego nieobecności. Ojciec nauczył mnie

bowiem podstawowych zasad postępowania w przypadkach typowych schorzeń.

Zeszłam ze wzgórza i odszukałam wydeptaną

ścieżkę,

tak dobrze znaną sobie i

Jimowi, memu starszemu bratu, studiującemu teraz medycynę w Edynburgu. Choć

byłam głęboko przekonana,

że

czeka go wspaniała kariera chirurga, po jego wyjeździe

z Kilcrea dokuczała mi jeszcze dotkliwsza samotność.

Szłam szybko w chłodzie nadciągającego wieczoru, układając sobie w głowie

menu kolacji, którą przygotuję dla ojca —

colcannon*,

kotlety baranie, razowiec z

masłem. A co na deser? Kisiel agrestowy ze słodką

śmietanką,

postanowiłam.

* colcannon — irlandzka potrawa z ziemniaków i kapusty (przyp. tłum.).

Patrząc na nią dziś, widzę

że

Kilcrea nie należy do wiosek, przedstawianych na

barwnych pocztówkach w rodzaju tych, które prezentują godne uwagi miejsca w

Dublinie czy innych naszych miastach. Było to jedynie skupisko jakichś stu

pięćdziesięciu chałup, zamieszkanych w większości przez starszych ludzi. Młodzi

wyjeżdżali, by pracować w mieście. Chłopcy zostawali lokajami, woźnicami lub

stajennymi. Silniejsi i pozbawieni ogłady zatrudniali się przy ciągnięciu dwukółek do

przewożenia piwa i przetaczaniu beczek albo w kopalniach. Dziewczyny niemal bez

wyjątku zostawały pomocami domowymi,

ładniejsze

i obrotniejsze przyjmowano na

pokojówki. Harowały całe dnie za nędzne grosze i utrzymanie. Nie przeszkadzało im

to bynajmniej zadzierać nosa, kiedy przyjeżdżały do swych domów rodzinnych z

wizytą. Wiele z moich starych przyjaciółek nakłaniało mnie w protekcjonalny sposób,

bym poszła w ich

ślady.

Mieszkały w wielkim mieście, poznawały

świat,

były na

bieżąco z wszelkimi nowinkami mody. Wokół kręciło się pełno młodzieńców, co

zwiększało szanse na ożenek. Kilka razy uległabym ich namowom i tylko

zdecydowana postawa ojca sprawiła,

że

nie wypróbowałam na własnej skórze

barwnego

życia,

oferowanego przez wielkie miasto.

Mieszkałam w Kilcrea na wyraźne

życzenie

ojca, a również dlatego,

że

nie

potrafiłabym go zostawić samego. Od moich narodzin

żył

samotnie i gdybym

wyjechała, jego samotność stałaby się jeszcze dotkliwsza. A więc pozostałam z nim.

Czułam,

że

jestem mu to winna.

Zresztą w wiosce też nie brakowało chłopaków, krzepkich, lubiących pracę na

roli i nie

żałujących

na nią czasu. Jednym z nich był Cathal Dolan. Właśnie ujrzałam

go, jak siedzi na kamiennym murku i czeka na mnie. Cathal nigdy nie wychodził mi

na spotkanie, tylko siedział niczym król na tronie i pozwalał do siebie przychodzić.

Tylko

że

jego tronem był nierówny kamienny murek, a sam Cathal w starej czapce,

wypłowiałym zielonym swetrze, który dni

świetności

miał już dawno za sobą, i

spodniach o mankietach wiecznie powalanych ziemią, niezbyt przypominał króla.

Znaliśmy się z Cathalem od dziecka. Lubiłam go, ale nie miałam zamiaru się z

nim wiązać, na co coraz natarczywiej nalegał.

Był przystojny, choć nieco szorstki w obejściu. Ciężko pracował i nigdy nie

popadał w tarapaty. Dziewczyny strzelały za nim oczami, ale nie zwracał na nie

uwagi. Wiedziałam,

że

to ja byłam tego przyczyną, co stawiało mnie w jeszcze

kłopotliwszej sytuacji, bo Cathal nie był mężczyzną, w którym mogłabym się

kiedykolwiek zakochać.

Jego ambicje ograniczały się do posiadania kilkunastu akrów ziemi ornej,

pastwiska i stada owiec oraz stodoły kilka razy większej od chałupiny. Gdybym

została jego

żoną,

moje

życie

sprowadzałoby się do doglądania stadka kur, pielenia

zagonu kartofli, a w niedziele — wypraw do kościoła.

Poza tym Cathal kurzył glinianą fajkę, którą nabijał machorką

śmierdzącą

gorzej

niż płonące torfowisko. Kiedy

łajałam

go za palenie tego

świństwa

w obecności damy,

dmuchał mi dymem prosto w twarz, uważając to za wspaniały

żart.

Nie wierzył,

że

mówię serio, bo wszyscy mężczyźni w okolicy

ćmili

identyczne fajki i nie

dysponowali niczym innym poza grubo pociętą machorką.

— Twój ojciec czeka w domu już z godzinę, a może nawet dłużej, i nie ma mu

kto podać choćby szklanki herbaty, bo ty się gdzieś włóczysz — powitał mnie Cathal.

— Pamiętaj, moja słodka Maeve,

że

kiedy zostaniesz moją

żoną,

nie pozwolę na coś

takiego.

— Nie jestem twoją Maeve — odparłam szorstkim tonem.

— Ale nie zaprzeczasz,

że

jesteś słodka — zauważył uśmiechając się szeroko.

— I nie zostanę twoją

żoną,

Cathalu Dolanie. Ani w tym roku, ani w przyszłym,

ani nigdy. Bardzo cię proszę,

żebyś

nie rozpowiadał wszystkim wkoło,

że

się

pobierzemy, bo wprawiasz mnie tylko w zakłopotanie, a poza tym to wierutne

kłamstwo.

— Mylisz się, Maeve. Wiesz bardzo dobrze,

że

pewnego dnia wyjdziesz za

mnie. Dawno już postanowiono,

że

zostaniemy mężem i

żoną,

bo w przeciwnym razie

czemu wychowywano by nas razem od najmłodszych lat? Całe

życie

cię kochałem o

czym dobrze wiesz. Sama też nigdy mi nie powiedziałaś,

że

jestem ci obojętny,

dopiero ostatnio coś ci się odmieniło.

— Bo wcześniej nie byłam pewna — oświadczyłam. — Jeśli przyszedłeś tu, by

odprowadzić mnie do domu, to proszę bardzo, ale oszczędź mi swej czczej gadaniny,

Cathalu Dolanie.

Zsunął się z kamiennego murku i podszedł do mnie. Szorstką ręką ujął moją

dłoń, a ja mu jej nie wyrwałam. Spacerowaliśmy trzymając się za ręce od

najwcześniejszego dzieciństwa. Nie widziałam w tym niczego niewłaściwego.

— Zgodzę się, byś nauczyła mnie tego, czego nauczył cię ojciec — powiedział.

— Arytmetyki i języka, nawet celtyckiego. Będę czytał książki i pilnie studiował.

— Czemu nie zaczniemy od razu? — spytałam.

— Będzie na to dosyć czasu po

ślubie.

— Jeśli kiedykolwiek za ciebie wyjdę — powiedziałam unosząc głowę, bo przy

moich stu sześćdziesięciu pięciu centymetrach wzrostu górował nade mną, jako

że

mierzył metr osiemdziesiąt pięć. — A z pewnością będzie to ponury dzień.

— Poślubisz mnie, bo ja tak mówię.

Daniels Dorothy - Zwierciadło Maeve - Tom I.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: