Wyznaczenie elementów orientacji wzajemnej stereogramu lotniczego.
Układ elementów orientacji zewnętrznej stereogramu stanowią:
X01, Y01, Z01, φl, ωl, χl
X02, Y02, Z02, φp, ωp, χp
Lub
X01, Y01, Z01, φl, ωl, χl, Bx
φ, ω, χ, By, Bz
Orientacja zewnętrzna stereogramu lotniczego:
Elementy orientacji wzajemnej:
Elementy orientacji wzajemnej stereogramu ( EOWz ) możemy uzyskać tworząc różnicę EOZ dwóch zdjęć:
∆φ = φp - φl
∆ω = ωp - ωl
∆χ = χp - χl
By = Y02 - Y01
Bz = Z02 - Z01
Takie EOWz stanowią układ kątowo-liniowy.
EOWz w układzie bazowym
EOWz można również wyrazić w układzie bazowym i wtedy stanowią je: φl, φp, χl, χp, ∆ω
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kryterium zorientowania wzajemnego:
gdzie q = YL - YP
Elementy orientacji wzajemnej można wyznaczyć dokonując pomiaru paralaksy q na punktach standardowych.
Współrzędne punktów standardowych
Równania paralaks
Wykorzystując tabelę i podstawiając współrzędne punktów do kryterium zorientowania wzajemnego uzyskamy następujące równania:
Odejmując lub dodając równania do siebie otrzymamy zależności na EOWz
Z dwóch pierwszych równań:
Ocena dokładności:
Pomiar na stereokomparatorze
1. Pomiaru dokonujemy na punktach standardowych dla wartości a = 60 (65) i a’ = 70
2. EOWz wyznaczamy dwukrotnie (dla a i a’), a następnie obliczamy, jako wartości średnie z obydwu obliczeń.
3. Obliczenia w dwójkach różnicujemy ze względu na f, które wyrażamy funkcją: f = 210 + n 0.1
4. Dokonujemy oceny dokładności wyznaczenia EOWz
Aerotriangulacja
Aerotriangulacja - kameralne zagęszczenie osnowy fotogrametrycznej połączone z wyznaczeniem orientacji zewnętrznej każdego zdjęcia. Celem jest dostarczenie współrzędnych fotopunktów potrzebnych do orientacji bezwzględnej każdego modelu lub orientacji zewnętrznej zdjęć dla potrzeb tworzenia ortofotomapy
Aerotriangulacja cyfrowa wykorzystuje korelację obrazów (automatyczne odnajdywanie na zdjęciu fragmentów, które mają największy stopień podobieństwa do przyjętego wzorca)
Obecnie stosowane są dwie metody aerotriangulacji cyfrowej:
1. Metoda półautomatyczna, gdzie operator interaktywnie wybiera jeden punkt wiążący w pobliżu nominalnego położenia w pasie pokrycia podłużnego lub poprzecznego zdjęć lotniczych. Punkt ten transferowany jest metodą korelacji obrazów (image matching) na wszystkie zdjęcia na których występuje W przypadku nie osiągnięcia założonych dokładności operator wybiera inny punkt. Półautomatycznym oprogramowaniem jest np. ISAT stosowany na ImageStation firmy Intergraph oraz Triada na stacji cyfrowej Delta.
2. Metoda automatyczna, gdzie punkty wiążące są automatycznie wybierane, transferowane i mierzone (na wszystkich zdjęciach na których występują) w dziewięciu nominalnie rozmieszczonych rejonach (oknach). Pomiar odbywa się nie w jednym punkcie, ale w grupie punktów znajdujących się w tych rejonach. Jako punkty wybierane są szczegóły terenowe przy pomocy operatora punkty wybierane są szczegóły terenowe przy pomocy operatora Förstnera.
Aerotriangulacja – formowanie bloku
Aerotriangulacja - przykład standardowego rozmieszczenia punktów wiążących
Aerotriangulacja metodą niezależnych modeli
W metodzie niezależnych modeli oblicza się wyrównane współrzędne szukanej osnowy X, Y, Z i-tego punktu, orientację modelu : współczynnik skali λ, początek układu modelu X0, Y0, Z0, orientację kątową modelu dω, dφ ,dκ
Obserwacjami są współrzędne modelu wyznaczanych punktów oraz współrzędne modelu i w terenowym układzie dostosowania punktów osnowy terenowej osnowy terenowej.
Aerotriangulacja metodą niezależnej wiązki
Po linearyzacji równań względem niewiadomych oblicza się poprawki do elementów orientacji każdego zdjęcia oraz współrzędne wszystkich punktów.
Opracowanie stereogramu zdjęć na stacji cyfrowej Delta
Orientacja wewnętrzna
● Transformacja polegająca na przejściu z układu współrzędnych ekranowych do układu tłowego, wymagająca pomiaru na 4 punktach o znanych współrzędnych tłowych (znaczkach tłowych).
Orientacja wzajemna
● Transformacja polegająca na przejściu z układu współrzędnych tłowych do układu modelu, wymagająca pomiaru na punktach standardowych (punkty w rejonach Grubera). Na punktach tych jest usuwana paralaksa poprzeczna.
Orientacja bezwzględna
● Transformacja polegająca na przejściu z układu modelu do układu terenowego, wymagająca pomiaru na 4 punktach o znanych współrzędnych geodezyjnych (fotopunktach).
mroczka_92