WNiG
Kamil Potyrała
Paweł Gorczyca
Rok: II
Grupa: 3
Numer ćwiczenia:
5
Laboratorium:
Mechanika i wytrzymałość materiałów
Temat: Próba statyczna ściskania sprężyn śrubowych
1. Cel ćwiczenia:
Zdjęcie charakterystyk l = f(P) dwóch sprężyn pracujących:
a) pojedynczo,
b) równolegle,
c) szeregowo.
Wyznaczenie dla każdej ze sprężyn:
a) modułu sprężystości postaciowej (G),
b) stałej sprężyny (c).
Obliczenie stałej (c) dla układu sprężyn połączonych:
a) równolegle,
b) szeregowo.
Przedmiotem badań będą sprężyny śrubowe walcowe wykonane z drutu, o przekroju kołowym.
Zależność skrócenia sprężyny (l) od siły ściskającej (P) można przedstawić w ten sposób, że skrócenie sprężyny jest wprost proporcjonalne do działającej siły (P):
l = cP
gdzie: współczynnik proporcjonalności (c) zwany jest stałą sprężyny.
gdzie: G – moduł sprężystości postaciowej,
d – średnica drutu,
n – liczba zwojów sprężyny,
D – średnica sprężyny.
Znając wartość siły (P), przy której nastąpiło maksymalne skrócenie sprężyny oraz wartość tego skrócenia (l) z poprzednich równań wyznaczamy moduł sprężystości postaciowej (G):
Stała sprężyny wyznaczamy z równanie:
Układ równoległy:
Jeżeli mamy układ dwóch sprężyn połączonych równolegle to:
P = P1 + P2
l = l1 = l2
stąd otrzymujemy stałą układu dwóch sprężyn połączonych równolegle
Układ szeregowy:
Jeżeli mamy układ dwóch sprężyn połączonych szeregowo to:
P = P1 = P2
l = l1 + l2
stąd otrzymujemy stałą układu dwóch sprężyn połączonych szeregowo
gdzie: P – siła dla całego układu,
Pi – siła w i-tej sprężynie (i=1,2),
l – odkształcenie układu,
li – odkształcenie i-tej sprężyny (i=1,2),
ci – stała i-tej sprężyny (i=1,2).
2. Opracowanie wyników:
D1
73,4
D2
48,0
d1
7,9
3,3
n1
n2
7
Przeprowadzana próba
lmax
Pmax
ściskanie sprężyny 1
41
630
ściskanie sprężyny 2
51
380
ściskanie sprężyn połączonych równolegle
1020
ściskanie sprężyn połączonych szeregowo
92
850
G1
62402
G2
389107
c1
Foxed