Trzy Gwiazdki
Narrator: Dwie gwiazdeczki tam na niebie spór ze sobą wiodły próżny.
Gwiazdka 1: Ja najjaśniej świecę nocą!
Gwiazdka 2: A mój warkocz jest najdłuższy!
Narrator: Wtem umilkły, bo ujrzały obie, jasną gwiazdę, co świeciła dla Dzieciątka w żłobie.
Gwiazdka 1: Powiedz, Gwiazdo, kim jest dziecko? Komu blask swój ślesz tak jasny?
Gwiazdka 2: Co się wydarzyło w niebie? Czemu inne gwiazdy zgasły?
Gwiazda: W niebie wielkie poruszenie, Boga Syn opuszcza swe mieszkanie.
W skromnej stajni się narodzi, prosty lud ukocha bardzo i na długo tam zostanie.
Jego miłość do ludzi przez wieki nie zgaśnie i dla Niego świecę właśnie.
Gwiazdka 1: Chcemy świecić razem z tobą, pozwól gwiazdko miła.
Gwiazdka 2: Wszystkich ludzi zapraszamy, byś ich także oświeciła.
Gwiazdka 1: Byś wskazała ludziom drogę, nie do żłóbka, lecz do Boga.
Gwiazda: W ludzkich sercach Pan chce mieszkać, tam obiera swe mieszkanie.
Czy twe serce dziś gotowe? Czy w swych grzechach pozostaniesz?
Jego krew obmywa winy, wyjdź z ciemności i nie zwlekaj. Niech te święta będą jasne, niech to będą twoje nowe urodziny
asia.sati