Zahn_Timothy_-t_2_cyklu_Kobra_ -_Kobry Aventiny.doc

Timothy Zahn Kobry Aventiny

Cykl: Kobra tom 2

Lojalista: 2414

Granica między polem a lasem była prosta jak promień światła lasera. Gigantyczne, błękitnozielone cyprysowce rosły tuż za szeroką na pół metra, jaskrawopomarańczo- wą ochronną barierą oddzielającą pierwsze delikatne kiełki pszenicy od rodzimej flo­ry Aventiny. Czasem, kiedy był w filozoficznym nastroju, Jonny widział w tym wielo­aspektowym porządku wzajemne oddziaływanie sił jin i jang: wysokie walczyło z ni­skim, stare z młodym, a rodzime ze sprowadzonym przez człowieka. W tej chwili jed­nak ani w głowie mu było jakiekolwiek filozofowanie.

Podnosząc wzrok znad kartki, Jonny popatrzył na chłopca, który mu ją przyniósł i stał teraz przed nim wyprężony na baczność w postawie uznawanej w wojsku za za­sadniczą.

—              I co to wszystko ma znaczyć? — zapytał, lekko machając kartką.

—              Powiedziano mi, że ta wiadomość nie będzie wymagała żadnych komentarzy, pro­szę pana... — zaczął chłopiec.

—              To wiem, potrafię przecież czytać — przerwał mu Jonny. — Ale jeśli jeszcze raz odezwiesz się do mnie „proszę pana", Almo, to obiecuję ci, że powiem o wszystkim ojcu. Chodziło mi o to, dlaczego Challinor wysyłał cię w tak długą drogę, jeśli tylko zamie­rzał zawiadomić mnie o spotkaniu. Do tych celów już dawno wymyślono przecież inne sposoby.

Poklepał słuchawkę miniaturowego telefonu umieszczonego w kieszeni na biodrze.

—              Ce-dwa Challinor nie chciał ryzykować, że dowie się o tym ktoś niepowołany, proszę pana... eee, Jonny — poprawił się pospiesznie chłopiec. — Powiedział mi, że w tym spotkaniu mają brać udział tylko Kobry.

Jonny przyglądał się przez dłuższą chwilę twarzy chłopca, a później złożył kartkę i wsunął ją do kieszeni spodni. Bez względu na to, co planował Challinor, straszenie jego wysłannika nie miałoby żadnego sensu.

—              Możesz powiedzieć Challinorowi, że najprawdopodobniej przyjadę — powiedział wiec tylko. — Niedawno kręcił się tu na skraju lasu kolczasty lampart. Jeżeli nie zabiję

2

go teraz, wieczorem będę musiał jechać jako strażnik na siewniku China.

—              Ce-dwa Challinor powiedział, iż powinienem zwrócić ci uwagę na fakt, że to spo­tkanie jest bardzo ważne.

—              Tak samo, jak słowo, które dałem. Obiecałem Chinowi, że dzisiaj wieczorem bę­dzie mógł posiać drugą partię ziarna. — Jonny sięgnął po mikrotelefon. — Jeśli chcesz, sam zadzwonię do Challinora i powiem mu, co o tym myślę — zaproponował.

—              Nie, już wszystko w porządku — odparł pospiesznie Almo. — Sam mu powiem. Dziękuję, że zechciałeś poświęcić mi tyle czasu.

Obrócił się na pięcie i ruszył przez pole w kierunku czekającego na niego samocho­du.

Jonny stwierdził, że się uśmiecha, ale uczucie rozbawienia minęło bardzo szybko. W tej części Aventiny nie widywało się wielu nastolatków — pierwsze dwa transporty osadników byli to ludzie bezdzietni, a w kolejnych dwóch sprowadzono zbyt mało dzie­ci, aby ten niedobór wyrównać. Jonny czuł w sercu ukłucie bólu na myśl o tym, jak bar­dzo Almo i jego rówieśnicy przeżywają to przymusowe osamotnienie. Pocieszał się tyl­ko, że pewien wzór dla chłopców mogło stanowić czterech żołnierzy z oddziału Kobra przydzielonych do miasteczka ^anksgiving, w którym mieszkał Almo. Jonny był rad, że mały zaprzyjaźnił się z Torsem Challinorem. Przynajmniej cieszył się z tego aż do tej chwili. Teraz nie był już tego taki pewien.

Samochód z Almem w środku odjechał, wzniecając tylko niewielki obłok kurzu, a Jonny odwrócił się i zaczął obserwować górujące nad nim wielkie drzewa. Pomyślał, że intrygą Challinora w stylu płaszcza i lasera pomartwi się nieco później. Teraz miał do zabicia kolczastego lamparta. Upewniwszy się, że przytroczony do pasa ekwipunek bę­dzie bezpieczny, przekroczył ochronną barierę i wszedł do lasu.

Pomimo siedmiu lat spędzonych na Aventinie, ilekroć spoglądał na baldachim z dzi­wacznych liści, zamieniający dzień w przeniknięty rozproszonym światłem półmrok, czuł coś w rodzaju grozy. Już dawno doszedł do wniosku, że jedną z przyczyn takiego lęku musiała być długowieczność drzew. Drugą stanowiła świadomość tego, jak niewie­le naprawdę wiedział człowiek o planecie, którą tak niedawno uznał za swoją własność. Las tętnił życiem roślin i zwierząt, a ludzie ani ich nie rozumieli, ani nawet nie znali. Włączywszy wzmacniacze wzroku i słuchu, Jonny zagłębił się w gęstwinę, starając się spoglądać na wszystkie strony naraz.

Wyjątkowo głośny trzask gałązki rosnącego za jego plecami drzewa był jedynym ostrzeżeniem, ale Jonny żadnego innego nie potrzebował. Jego nanokomputer prawi­dłowo zinterpretował ten dźwięk i doszedł do wniosku, że stanowi zagrożenie. Zanim Jonny miał czas sobie to uświadomić, władzę nad mięśniami przejęły serwomotory, od­rzucając go na bok w tej samej chwili, w której cztery komplety pazurów przecięły do­piero co opuszczone przez niego miejsce. Jonny przekoziołkował po ziemi kilka razy

3

— o włos unikając zetknięcia się z drzewem porośniętym lepką winoroślą — a potem przykucnął. Kątem oka zauważył, że lampart wypręża się do drugiego skoku. Dostrzegł ostre jak igły, schowane w futrze przednich łap kolce — i ponownie władzę nad jego ciałem przejął komputer.

Jedyną bronią, jaką Jonny dysponował, stojąc na odsłoniętym kawałku gruntu, były lasery w opuszkach małych palców. Komputer, nakazując mu wykonać kolejny unik, wykorzystał tę broń ze śmiercionośną dokładnością. Z palców Jonnyego wystrzeliły dwie nitki światła, omiatając łeb obcego stwora z prawej strony na lewą i z powrotem.

Kolczasty lampart zawył z bólu, a Jonny, słysząc ten przeraźliwy skowyt, miał wra­żenie, że wywracają mu się wnętrzności. Lampart tymczasem odruchowo wysunął na boki i do przodu swoje kolce, ale ten odruch nie odniósł zamierzonego skutku, gdyż Jonny już dawno zdążył usunąć się z zasięgu ich ostrzy i szpiców. Ponownie upadł na ziemię, ale tym razem nie przekoziołkował ani nie wstał. Spoglądając przez ramię, zoba­czył, że kolczasty zwierz usiłuje się podnieść, niepomny na ciemne, wypalone na futrze łba pręgi i na uszkodzenia mózgu, jakie musiały się dokonać. Podobne rany z pewno­ścią zabiłyby człowieka, ale zdecentralizowany metabolizm stworzenia z innego świata zapewne był mniej podatny na takie obrażenia. Stwór dźwignął się na łapy, ale nie scho­wał kolców...

W tej samej chwili trafił go w łeb strzał z przeciwpancernego lasera Jonnyego... tym razem rany okazały się bardziej niż wystarczające.

Jonny ostrożnie wstał, krzywiąc się na widok nowych zadrapań i otarć zdobytych w czasie ostatniej walki. W kostce czuł ciepło nieco większe niż powinien po pojedyn­czym strzale z przeciwpancernego lasera. Było to, co od dawna podejrzewał, uczule­nie na wysoką temperaturę wywołane zbyt intensywnym używaniem tej broni podczas ucieczki z rezydencji Tylera.

Wyglądało więc na to, że nawet na Aventinie nie mógł się całkiem pozbyć pamiątek z okresu wojny.

Rozejrzawszy się jeszcze raz, wyciągnął telefon i wystukał numer operatora.

—              Ariel — odezwał się głos z komputera.

—              Połącz mnie z Chinem Restonem — powiedział Jonny. Po chwili usłyszał w słu­chawce głos farmera:

—              Tu Chino Reston.

—              Mówi Jonny Moreau, Chino. Zabiłem twojego kolczastego lamparta. Mam nadzie­ję, że nie chciałeś go wypchać... musiałem niemal zwęglić mu łeb.

—              Do diabła z łbem. Czy nic ci się nie stało? — Jonny uśmiechnął się.

—              Za bardzo się przejmujesz, wiesz o tym? Nie, nic mi się nie stało, nie dałem się na­wet drasnąć. Jeśli chcesz, zostawię przy nim włączony nadajnik z sygnałem namiaro­wym, żebyś mógł przyjść i ściągnąć skórę, kiedy zechcesz.

4

—              Dobry pomysł. Dziękuję bardzo, Jonny... naprawdę doceniam to, co zrobiłeś.

—              Drobiazg. Pogadamy później.

Jonny nacisnął przycisk przerywający połączenie, a potem ponownie połączył się z operatorem.

—              Z Kennetem MacDonaldem — powiedział komputerowi.

Tym razem przez dłuższą chwilę w słuchawce panowała zupełna cisza.

—              Nie zgłasza się — poinformował go w końcu komputer.

Jonny zmarszczył czoło. Podobnie jak wszystkie Kobry na Aventinie, MacDonald nie powinien rozstawać się z telefonem. Być może więc znajdował się gdzieś w lesie lub ro­bił coś równie niebezpiecznego i nie chciał, aby cokolwiek odwracało jego uwagę od pracy.

—              Zarejestruj wiadomość — polecił.

—              Rejestruję.

—              Ken, tu Jonny Moreau. Połącz się ze mną, kiedy będziesz mógł, najlepiej jeszcze przed wieczorem.

Wyłączywszy telefon, Jonny umieścił go na poprzednim miejscu, a spod spodu swej podręcznej torby wyjął jeden z dwóch miniaturowych radionadajników. Uruchomił go za pomocą mikroskopijnego przełącznika, podszedł do zabitego lamparta i umieścił na jego grzbiecie. Przez chwilę patrzył na martwego stwora, przyglądając się zwłaszcza kolcom w przednich łapach. Wszyscy aventińscy biolodzy jednomyślnie twierdzili, że ich rozmieszczenie, kierunki wysuwania i wymiary czyniły z nich raczej broń obron­ną niż zaczepną. Jedyny kłopot polegał na tym, że jak dotąd nikt nie stwierdził na pla­necie obecności jeszcze groźniejszych zwierząt, przeciwko którym lampart miałby uży­wać swoich kolców. Jonny pomyślał, że nie chciałby być świadkiem odkrycia pierwszej z tych nieznanych bestii.

Włączywszy ponownie wzmacniacze wzroku i słuchu, odwrócił się i zaczął przedzie­rać przez gąszcz w kierunku wyjścia z lasu.

MacDonald zadzwonił do niego późnym popołudniem, gdy Jonny rozglądał się wła­śnie po spiżarni w poszukiwaniu czegoś, co mógłby przyrządzić na obiad.

—              Przepraszam, że kazałem ci tak długo czekać — powiedział przedstawiwszy się. — Większość dnia spędziłem w lesie w okolicach rzeki. Wyłączyłem telefon.

—              Nic nie szkodzi — odparł Jonny. — Polowałeś na kolczaste lamparty?

—              Tak. Jednego udało mi się zabić.

—              Mnie także. To musi być ich jakaś kolejna migracja, bo zazwyczaj nie docierają aż tak szybko do obszarów zagospodarowanych przez nas. Sądzę, że przynajmniej przez ja­kiś czas będziemy mieli mnóstwo pracy.

—              No cóż, ostatnio życie stawało się trochę nudne. Czego właściwie ode mnie chcia­łeś?

5

Jonny zawahał się przez chwilę. Możliwe, że naprawdę istniał jakiś ważny powód, dla którego Challinor nie chciał powiadamiać ich przez radio o planowanym spotkaniu.

—              Czy przypadkiem nie dostałeś dzisiaj jakiejś niezwykłej wiadomości? — zapytał wymijająco.

—              Prawdę mówiąc, dostałem. Chcesz, żebyśmy się spotkali i pogadali na ten temat? Poczekaj chwilę, Chrys chce mi coś powiedzieć.

Przez chwilę było słychać niewyraźny głos, mówiący coś z dala od mikrofonu.

—              Chrys proponuje, że moglibyśmy obaj wpaść do niej na obiad za jakieś pół go­dziny.

—              Przykro mi, ale właśnie zacząłem coś gotować — skłamał Jonny. — Może wpadnę trochę później, jak zjem i posprzątam?

—              Wspaniale — zgodził się MacDonald. — Powiedzmy, około siódmej? Później mo­glibyśmy wybrać się we dwóch na małą przejażdżkę.

Spotkanie u Challinora zostało zaplanowane na pół do ósmej.

—              Dobry pomysł — powiedział Jonny. — A zatem do zobaczenia o siódmej.

Odłożywszy słuchawkę, schwycił ze spiżarni pierwszą lepszą opakowaną porcję, roz­winął ją i umieścił w swojej mikrofalówce. Z przyjemnością skorzystałby z zaproszenia na obiad — MacDonald i Chrys Eldjarn należeli do jego najlepszych przyjaciół — i zro­biłby to bez wahania, gdyby ojciec Chrys, chirurg, nie wyjechał z miasta, wezwany do przeprowadzenia niespodziewanej operacji. Chrys i MacDonald od bardzo dawna sta­nowili parę, ale nie mieli wielu okazji do przebywania sam na sam, a Jonny nie zamie­rzał pozbawiać ich takiej okazji właśnie teraz. Ani Jonny, ani MacDonald nie mieli zbyt wiele wolnego czasu, bo jako jedyne tutejsze Kobry musieli strzec czterystu sześćdzie­sięciu kolonistów z Ariel przed fauną Aventiny, a czasem też bronić któregoś osadnika przed napaścią innego.

A poza tym — pomyślał z kwaśną miną — częstsze przebywanie w zasięgu uśmie­chu Chrys tylko by go kusiło, aby ponownie spróbować ją MacDonaldowi odbić, a nie widział żadnego sensu w narażaniu się mu w taki głupi sposób. Ich przyjaźń była czymś zbyt cennym, aby miał ryzykować, że może ją utracić.

Przyrządził sobie — jak na jego zwyczaje bez pośpiechu — obiad i dokładnie o siód­mej znalazł się przed domem Eldjarnów. Chrys wpuściła go do środka, obdarzając jed­nym ze swoich olśniewających uśmiechów, i poprowadziła do salonu, w którym, sie­dząc na tapczanie, czekał już na niego MacDonald.

—              Straciłeś wspaniałe danie — odezwał się na jego widok, wskazując mu krzesło, aby usiadł.

—              Jestem pewien, że godnie mnie zastąpiłeś — odparł Jonny z lekką ironią.

MacDonald był od niego o głowę wyższy i znacznie bardziej krępy, a jego umiejęt­ność pochłaniania dużych ilości jedzenia znano w całej okolicy.

6

—              Starałem się jak mogłem. Pokaż mi teraz tę wiadomość, którą otrzymałeś.

Jonny wydostał z kieszeni kartkę i wręczył MacDonaldowi. Tamten przeczytał ją

szybko, a potem podał Chrys, która z podkurczonymi nogami usiadła na tapczanie obok niego.

—              Dostałem identyczną — stwierdził MacDonald. — Masz pojęcie, o co może cho­dzić? Jonny potrząsnął głową.

—              Od ostatnich kilku miesięcy „Dewdrop" bada najbliższe systemy gwiezdne — po­wiedział. — Czy sądzisz, że mogli znaleźć coś ciekawego?

...