Krajobraz-Warszawski.pdf

(1144 KB) Pobierz
CZYLI O NOWYCH TERENACH ZIELENI
Nr 121 PAŹDZIERNIK 2011
Warszawa to zielone miasto.
Prawie 20 000 hektarów zieleni to świetne tereny wypoczynku,
sportu, rekreacji. To jednocześnie przestrzenie publiczne
o niepowtarzalnym klimacie.
Warszawskie tereny zieleni doceniają zarówno mieszkańcy
naszego miasta jak i odwiedzający nas turyści.
Ale to jednocześnie miejsca wymagające niezwykłej
dbałości i stałej opieki, miejsca wymagające zmian.
Właściwe, zgodne z nieraz sprzecznymi
i różnorakimi oczekiwaniami mieszkańców,
zagospodarowanie przestrzeni publicznych, a więc ulic,
skwerów, zieleńców, parków, placów stanowi
duże wyzwanie dla władz miasta. Coraz częściej,
aby poznać opinie mieszkańców na temat określonej
inwestycji, są oni zapraszani do dialogu oraz udziału
w ankietach i sondażach.
W tym numerze „Krajobrazu Warszawskiego” prezentujemy
szczegółowo dziewięć terenów zieleni, gdzie albo trwają prace
modernizacyjne, albo zostały one niedawno zakończone,
albo są w fazie projektu. Przedstawione inwestycje,
wprawdzie o różnym znaczeniu, charakterze i rozmiarze,
mają na celu poprawę jakości życia lokalnych
społeczności.
Marek Mikos
MODERNIZACJA PLACU GRZYBOWSKIEGO
PROJEKT
Pleneria sp. z o.o., sp.k.
Zespół projektowy
Dariusz Malinowski, Monika Radkiewicz,
Agata Ciesielska, Agata Czarnecka, Michał Jaworski
W 2008 r. Zarząd Terenów Publicznych zorganizował konkurs
na opracowanie koncepcji zagospodarowania przestrzeni placu
Grzybowskiego, ze szczególnym uwzględnieniem skweru.
Zwyciężyła pracownia projektowa Pleneria sp. z o.o., sp.k.
Nietypowy trójkątny kształt placu Grzybowskiego nie zmieniał
się od początków jego powstania. Plac zawsze tętnił życiem,
początkowo skupiając wokół siebie ludzi handlu, zaś z biegiem
czasu przeistaczając się w śródmiejski skwer. Do początków
I wojny był wizytówką Warszawy. Po analizie historii i położe-
nia placu stwierdzono, że głównym zadaniem projektowym
w ramach koncepcji rewitalizacji będzie jasne określenie jego
funkcji, a następnie przywrócenie mu utraconej rangi i znacze-
nia, jako miejsca integracji społecznej, gdzie stykają się różne
kultury, religie i funkcje: sakralna, użytkowa i kulturowa.
Priorytetem stało się ponowne „wskrzeszenie” tej przestrzeni
dla człowieka. W obrębie placu wydzielono przestrzeń publicz-
ną o typowo miejskim charakterze, gdzie odbywać się mają
festiwale, plenerowe spektakle teatralne, czasowe wystawy,
koncerty i kiermasze. Podłoga placu ma stać się sceną dla
życia publicznego. Dlatego nawierzchnie wykonane ze szlachet-
nych materiałów – granit Strzelin, Gabro – stały się bardzo
istotnym elementem przestrzeni. Ich jednolity charakter
i spokojny rytm nie stanowią wizualnej konkurencji, za to są
doskonałym łącznikiem pomiędzy składowymi placu i otaczają-
cej go przestrzeni. W celu urozmaicenia nawierzchni został
zachowany rysunek historycznych torów tramwajowych
w podłodze placu. Zieleń w tej strefie ma charakter minimalis-
tyczny, tak aby mogła stanowić tło dla rozgrywających się tu
wydarzeń. Dominantę kompozycyjną na terenie placu stanowią
drzewa w układzie alejowym na osi Pałacu Kultury i Nauki.
W większości są to adaptowane drzewa z gatunku
Tilia corda-
ta,
dopełnieniem są nasadzenia z okrywowych zimozielonych
krzewów. Charakterystycznym elementem przestrzeni są mobil-
ne siedziska na szynach, których lokalizację można swobodnie
modyfikować na czas imprez, zyskując w ten sposób dodatko-
wą wolną przestrzeń. Występujące w tej strefie elementy małej
architektury, proste w formie i spójne pod względem użytych
materiałów: kamień – Gabro, stal Corten i drewno – Jatoba, tj.:
murki, siedziska, donice, decydują o swoistym charakterze tej
wielkomiejskiej przestrzeni. Owe elementy doskonale wtapiają
się w różnorodne pod względem historycznym i architektonicz-
nym otoczenie placu Grzybowskiego.
Drugą strefą placu jest przestrzeń wypoczynkowa. Pomysł zro-
dził się z idei odwiecznego dążenia człowieka do przebywania
blisko natury. Wychodząc naprzeciw tym oczekiwaniom, stwo-
rzono swoistą przyrodniczą zieloną niszę ze zbiornikiem wod-
nym, zaprojektowaną z myślą o wypoczynku głównie okolicz-
nych mieszkańców. Teren ten został obniżony w stosunku do
pozostałej części placu i pobliskiego otoczenia o ok. 75 cm.
Powstałe skarpy, porośnięte trawami ozdobnymi i kwitnącymi
bylinami, oddzielają go od przestrzeni miejskiej niczym w oazie
zieleni. To rozwiązanie jest odpowiedzią na poszukiwanie
miejsc intymnych i kameralnych w samym środku miasta.
Głównym elementem kompozycyjnym placu jest płytki zbiornik
z kaskadą wodną, który zlokalizowany jest na osi ulicy Próżnej.
Stanowi on swoisty łącznik pomiędzy typowo miejską prze-
strzenią placu a tą o charakterze naturalnym. Krawędź zbiornika
ukształtowana została za pomocą naturalnie ociosanych blo-
ków kamiennych, które urozmaicają geometryczny układ
i wpisują się w przyrodniczo-krajobrazowy charakter tej strefy.
Zabieg ten ma na celu uniknięcie barier pomiędzy człowiekiem
a przyrodą. Elementy małej architektury, zastosowane w tej
strefie, to „wyrastające” z zielonych skarp drewniane siedziska-
-leżaki o masywnej konstrukcji, wykonane z drewna, wsparte
na masywnych kamiennych modułach.
By zachować spójność kompozycyjną i jednocześnie wyelimi-
nować dominację sztucznych materiałów, wszystkie elementy
zostały zbudowane na bazie jednego modułu i tych samych
rozwiązań materiałowych detalu. Jednolita nawierzchnia prze-
puszczalna jest tłem dla okalającej zieleni i układu wodnego.
Roślinność w tej części placu tworzy miękką, krajobrazową
linię poprzez zastosowanie krzewów, traw ozdobnych
i barwnych bylin.
Niezwykle ważnym aspektem pod względem bezpieczeństwa
i walorów wizualnych jest sposób oświetlenia placu.
Zaprojektowane lampy uliczne, zlokalizowane od strony pierzei
wschodniej i południowej, swoim stylem nawiązują do lamp
charakterystycznych dla XVIII-wiecznej Warszawy.
Dodatkowym źródłem iluminacji są punktowo podświetlone
drzewa alejowe oraz te, zlokalizowane w obniżonej strefie
placu. By podkreślić ważne wizualnie osie, zastosowano
podłużne oświetlenie liniowych elementów architektonicznych,
takich jak murki, siedziska i zbiornik wodny.
Wkomponowana w tkankę miejską zielona wyspa placu
Grzybowskiego wpisuje się w otoczenie miasta i jednocześnie
stanowi jego integralną całość w relacjach pomiędzy architek-
turą, historią, przyrodą i człowiekiem. Dzięki rewaloryzacji plac
Grzybowski stał się przestrzenią odzyskaną dla człowieka,
przykładem, jak kształtowanie otoczenia może pozytywnie
determinować funkcję miejsca i nadawać pożądany rytm
codziennemu życiu mieszkańców miast.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin