Sprawozdanie: Temperatura mięknienia i temperatura ugięcia.
Wykonali: Grzegorz Góra, Grzegorz Groszek, Paweł Hereć, Bartłomiej Gładysz.
Temperatura mięknienia:
Jest to taka temperatura kiedy ciało wykonane z tworzywa polimerowego powoli staje się plastyczną masą. Jest ona podawana tylko i wyłącznie dla tworzyw polimerowych, ponieważ nie mają ona tak jak np. metale temperatury topnienia, w której stają się one cieczą. Ich przechodzenie w stan płynny zachodzi w czasie i przedziale temperatur a nie w jednej określonej. Zależy ona od składu chemicznego tworzywa, oraz jego zużycia i obciążenia cieplnego w przeszłości. Do pomiaru tej temperatury wykorzystuje się metodę Vicata.
Metoda Vicata:
Zasada metody polega na określeniu temperatury, w której stalowa igła o określonej powierzchni przekroju pod stałym obciążeniem zagłębi się na głębokość 1 mm, przy stałym wzroście temperatury (wynoszącym od 50 lub 120 °C/godzinę). Przyrządem pomiarowym jest termostat szafkowy wyposażony w zespół prętów pionowych obciążonych u góry ponad szafką obciążnikami o ciężarze 1 lub 5 kG (10 lub 50N). U dołu pręt posiada stalową igłę o przekroju poprzecznym 1 mm². Termostat sprzężony z zegarem i termoregulatorem, by zachować stały przyrost temperatury podczas badania.
Pręty przenoszące nacisk obciążników na próbkę sprzężone są ze wskaźnikami elektronicznymi lub mechanicznymi, które są połączone z systemem dzwonkowym informującym o odpowiednim zagłębieniu igły. Umożliwia to łatwe odczytywanie zagłębienia igły oraz temperatury mięknienia. Temperaturę odczytuje się przy pomocy termometru, który powinien być umieszczony jak najbliżej badanej próbki.
Temperatura ugięcia:
Temperatura ugięcia według Martensa jest to temperatura w oC, w której następuje określone odkształcenie próbki poddanej stałemu naprężeniu zginającemu przy określonym sposobie jej zamocowania i ogrzewania.
Oznaczanie służy do kontroli jakości i ustalenia warunków dostawy tłoczyw prasowniczych i wtryskowych oraz półfabrykatów w tworzyw sztucznych w postaci płyt, arkuszy lub wyrobów innych kształtów. Na podstawie wyników oznaczeń nie należy wyciągać wniosków co do odporności cieplnej tworzyw w czasie ciągłej pracy w podwyższonych temperaturach.
Urządzenia do pomiaru temperatury metodą Martensa składa się z:
· Urządzenia do zamocowania i obciążenia próbek. Próbkę mocuje się pionowo w uchwytach górnym i dolnym. Uchwyt połączony jest dźwignią z przesuwanym obciążnikiem. Obciążnik należy ustawić na dźwigni w takim położeniu, aby naprężenie zginające w próbce wynosiło 50 kG/cm2.
· Układu sygnalizującego, wskazującego i umożliwiającego określenie zmiany położenia końca dźwigni o wielkości 6 mm z dokładnością do 0,1 mm.
· Termostatu szafkowego powietrznego, z układem grzejnym i regulacją przyrostu temperatury. Urządzenie regulujące powinno zapewniać równomierne podwyższenie temperatury począwszy od 20 1 w ciągu 6 minut i o 50 5 w ciągu jednej godziny
· Termometrów rtęciowych z podziałką od 0 do 250 z działką elementarną 1 , umieszczonych przy każdej badanej próbce w taki sposób, aby zbiorniczki z rtęcią były w pobliżu powierzchni próbki w połowie jej długości.
Wnioski: Z badań wynika, że pomiary tymi metodami są dokładne. Można badać także duże próbki. Obie metody zarówno Martensa jak i Vicata są mało pracochłonne, gdyż wystarczy włożyć próbkę do urządzenia we właściwy sposób i włączyć maszynę. Większość funkcji jest zautomatyzowana.
szczurozo1902