Katecheza 5 - człowiek najdoskonalszym stworzeniem na ziemi.odt

Katecheza 5

1.     CZŁOWIEK NAJDOSKONALSZYM STWORZENIEM NA ZIEMI

Ogólne cele katechetyczne

Poznanie prawdy o tym, że ludzie są stworzeni na obraz Boga.

Kształtowanie postawy szacunku wobec życia i zdrowia.

Cele szczegółowe

Wiedza

Dziecko:

– wie, że człowiek został stworzony przez Boga

– rozumie, że człowiek został stworzony na Boże podobieństwo

– rozumie, że życie i zdrowie są darem Boga i trzeba się o nie troszczyć.

Umiejętności

Dziecko:

– potrafi dostrzec różnicę między człowiekiem a pozostałymi stworzeniami

– potrafi zaśpiewać piosenkę „Cieszę się, alleluja”, wykonując odpowiednie gesty

– potrafi wykonać autoportret.

Postawy

Dziecko:

– troszczy się o własne życie i zdrowie

–           dziękuje Bogu modlitwą za życie.

–            

Metody i techniki

: rozmowa kierowana, opowiadanie, praca plastyczna, modlitwa, zabawa z lusterkiem.

Środki dydaktyczne

: ilustracje przedstawiające niemowlęta w różnych sytuacjach (np.: w wózku, trzymane

na rękach, podczas karmienia, zabawy) lusterka lub duże lustro, pacynka Kasi, tekst opowiadania,

kartka papieru, plastelina lub farby.

I. WPROWADZENIE

K. wita dzieci, rozpoczynając katechezę piosenką „Na początku Bóg stworzył...”.

– Kto to jest niemowlę?

– Kto z was widział kiedyś niemowlę?

– Co potrafi robić niemowlę?

– Czego takie małe dziecko jeszcze nie umie robić?

K. pokazuje obrazy przedstawiające niemowlę w różnych sytuacjach. Dzieci potem je komentują.

II. AKTYWIZACJA

1. Opowiadanie

K., posługując się pacynką Kasi, opowiada historię z rodzinnego życia bohaterki:

Narodziny Oli

Dziś odebrała mnie z przedszkola babcia. Bardzo mnie to zdziwiło, więc od razu spytałam:

– A co się stało z mamą?

Babcia wyjaśniła, że tatuś zawiózł mamę do szpitala, bo już wkrótce ma się urodzić dziecko,

na które wszyscy od dawna czekali. Nazajutrz rano tata wrócił bardzo szczęśliwy i zaraz zawołał:

– Kasiu, Piotrusiu! Obudźcie się, muszę wam powiedzieć coś bardzo ważnego! Mama urodziła wam nową siostrzyczkę! Będzie mieć na imię Ola.

– Jaka jest? Ile waży? Czy płacze? Czy się śmieje? Czy z mamą wszystko w porządku? –                      dopytywaliśmy się na przemian z Piotrkiem, nie dając tacie czasu na odpowiedź.

– Zaraz do niej pojedziemy – powiedział tata.

– Nie zapomnij prezentu, który przygotowałaś – przypomniał mi Piotrek.

Babcia pomogła mi się ubrać: tak ją te wieści poruszyły, że ręce jej drżały i nie mogła pozapinać guzików.

Piotrek, tata i ja wyszliśmy kupić kwiaty, żeby wręczyć je mamie.

A potem już szpital. Od razu poszliśmy do sali, gdzie leży mama. Wszyscy byliśmy bardzo

przejęci. Mocno ją ucałowaliśmy i wręczyliśmy kwiaty. Potem podeszliśmy do siostrzyczki,

żeby jej się lepiej przyjrzeć.

– Jaka ona jest ładna – powiedziałam, a po cichu pomyślałam sobie: „Czy ja też taka byłam?”

Wieczorem z tatą i Piotrkiem podziękowaliśmy Bogu modlitwą za Olę i za zdrowie

mamy.

2. Rozmowa na temat opowiadania

K. pyta:

– Kim jest Ola?

– Komu podziękowały dzieci podczas modlitwy wieczornej?

– Za co dziękowały dzieci Bogu?

Kasia, Piotrek, Ola (można wymienić imiona dzieci w przedszkolu) istnieją, ponieważ dobry Bóg

chciał, abyśmy mogli cieszyć się swoimi koleżankami, kolegami, siostrami, braćmi. Człowiek ma ciało, które można zobaczyć i dotknąć, ale różni się od innych stworzeń.

– Czym różni się człowiek od zwierząt?

Człowiek ma jednak takie umiejętności, których nie mają zwierzęta. Umie być dobry, przebaczać, kochać, modlić się, myśleć, ufać, wierzyć.

3. Praca plastyczna

K. prosi, żeby dzieci wyjęły przyniesione z domu lusterka. Przeglądając się w nich, mają wykonać w podręczniku (dowolną lub zaproponowaną przez K. techniką) swój autoportret.

4. Rozmowa z dziećmi

K. poleca następnie, żeby dzieci przypatrzyły się swoim pracom, i mówi:

Zobaczmy, jak wspaniale stworzył was Bóg! Jak wiele potrafimy już teraz robić.

Dzieci wymieniają czynności, których kiedyś nie umiały wykonać, a dziś nie sprawiają im one żadnego kłopotu.

K. może też zapytać:

– Kto z was powie, co potrafi robić?

– Które z tych czynności sprawiają radość innym?

– Przypomnijcie sobie i powiedzcie: co ważnego wydarzyło się w życiu Kasi?

– W jaki sposób Kasia będzie się troszczyć o swoją siostrzyczkę?

– Co wy możecie zrobić dla swojego rodzeństwa lub rodziców?

5. Zabawa w kręgu

Dzieci tworzą krąg. K. prosi, aby jedno z nich stanęło w środku. Zadaniem tego dziecka będzie wymówić

swoje imię i pokazać całej grupie jakąś czynność czy gest lub zrobić ciekawą minę (gdyby miało ono trudność z wyborem czynności, K. może mu coś podpowiedzieć, np. jazdę samochodem, pranie, odkurza-

nie lub inne). Grupa natomiast ma powtórzyć imię dziecka i zaprezentowaną przez nie czynność. Zabawę

można przedłużać, każdorazowo wymieniając środkowe dziecko w kręgu.

III. ZAKOŃCZENIE

1. Rymowanka

K. prosi o powtórzenie rymowanki:

Bardzo cieszę się, że Bóg stworzył mnie.

2. Piosenka

K. prezentuje dzieciom piosenkę „Cieszę się, alleluja”.

Cieszę się, alleluja. / D

Całym ciałem Panu chwałę

oddawać chcę. / AD

Ręką prawą, ręką lewą, / D

nogą prawą, nogą prawą,

nogą lewą też. / AD

3. Modlitwa

K. prowadzi krótką modlitwę z podziękowaniem Bogu za zdrowie i życie.

Dziękujemy Ci, wspaniały Boże za to, że dałeś nam życie.

Dzieci powtarzają:

Dziękujemy Ci, wspaniały Boże.

Dziękujemy Ci, wspaniały Boże, za oczy.

Dziękujemy Ci, wspaniały Boże.

Można pozwolić dzieciom wymieniać różne części ciała, za które dziękują Bogu.

Uwaga

: Na następne spotkanie dzieci powinny przynieść po trzy polskie znaczki pocztowe (lub K. sam je

dla nich przygotuje).

KĄCIK KATECHETY

1. Rozważanie

„Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę                  i niewiastę.

Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię

i uczynili ją sobie poddaną»

2. Okruch mądrości

„Wychowanie – to bycie z dzieckiem

w celu ofiarowania mu siebie, pozwalając,

aby ono było sobą”.

(Jerzy Snopek)

3. Wiersz

Człowiek niech będzie szlachetny,

pomocny bliźnim, dobry!

Bo tylko wtedy jest inny

od wszelkich znanych nam istot.

(Johann Wolfgang Goethe)

4. Warto przeczytać

H. Baum, Małe dzieci – duże uczucia. Dzieci odkrywają w zabawie swoje emocje , Kielce 2002.

A. Erkert, Zabawy dla odreagowania agresji, Kielce 2006.

I. Kunz, Widzę to, czego ty nie widzisz. Zabawy rozwijające spostrzegawczość dla dzieci w wieku od 3 lat, Kielce 2005.

W. Löscher, Jak to pachnie i smakuje? Zabawy rozwijające zmysły, Kielce 2002.

J. Twardowski, Patyki i patyczki , Warszawa 1987.

E. Wagner, Patrzeć – słyszeć – czuć. Zabawy rozwijające zmysły, Kielce 2002.