Tomasz Duszyński - Witia i Pietia Mróz.pdf
(
68 KB
)
Pobierz
Duszyński Tomasz
Pietia i Witia – MRÓZ
Z „Fahrenheit”
– Cieplutko tu, kurza twarz! – Pietia położył nogi na pufie i rozsiadł się wygodniej w fotelu.
– Dawno tak nie było! – potwierdził Witia.
Było mu przyjemnie jak nigdy. Przemoczone kufajki schły na elektrycznym piecyku w przedpokoju.
Gumofilce stały przy kominku, a po pokoju roznosił się zapach lasu, igieł i palących się szczap.
– Toć pomyśleć,
że
mało brakowało a jak Eskimosy na
śniegu
byśmy spali – Potiomkin przegryzał
świąteczny
sernik. Na dłoniach dalej miał dziurawe rękawiczki, widać nie zdjął ich z przyzwyczajenia.
– Igloo w trymiga byśmy zrobili. Już nie narzekaj,
że
ci tak
źle
– obruszył się Wasilijewicz.
Nie lubił się skarżyć na los. Ludziom gorzej bywało na tym
świecie.
W końcu nie bez powodu ruszyli
w drogę. Na wezwania pomocy odpowiadali natychmiast. Zawsze było coś do roboty. Nawet tutaj,
w Mikołajowicach.
– A myślisz ty,
że...
– Pietia zaczął z pełną gębą. Zatkał się widać serem, bo zamilkł.
–
Że
co? – zniecierpliwił się Witia.
– No,
że...
– Potiomkin popił kompotem z suszonych
śliwek
i popchnął to, co mu stanęło w gardle. –
Że
to
tak wypada?
– A czym tu się przejmować? – Wasilijewicz zdążył już przemyśleć całą sprawę. – Kazali złapać to
złapiemy! Robota jak każda inna!
– No niby tak... – w głosie Potiomkina można było wyczuć wahanie. – Ale to raczej sprawa milicji, albo
co?
Witia w normalnych warunkach pewnie by się z Pietią i zgodził. Zajmowali się sprawami
nadprzyrodzonymi, którym zwykły
śmiertelnik
nie poradziłby. Ale tutaj przypadek był raczej kryminalny.
Zawieja za oknem kazała mu jednak wyzbyć się skrupułów. Uznał,
że
darowanemu koniowi w zęby się nie
zagląda i jak pomóc trzeba, to trzeba. Zwłaszcza,
że
u Sołtysa w chałupie było ciepło, a i spać, i jeść dawali.
– Trochu dziwne to wszystko – Potiomkin jak zwykle nie potrafił choć przez kilka minut nie przejmować
się problemami tego
świata.
– Mówią,
że
kradnie po chałupach cały rok, a go złapać nie mogą. To co on,
niewidzialny jaki?
Wasilijewicz zastanowił się nad słowami Pietii. Przyjaciel miał trochę racji. Tłumaczenia Sołtysa, gdy ich
rano jadąc z wojewódzkiego miasta złapał w drodze, były bardzo zdawkowe. Witia przemarznięty był
wtedy do szpiku kości i słuchał tylko jednym, zamrożonym uchem. Docierały do niego niektóre słowa,
przepuszczane przez wolno pracujący mózg, jak: nocleg, jedzenie i picie.
Teraz, gdy nieco odtajał i on zaczął myśleć. W ciemię bity nie był. Kilka rzeczy nie pasowało do tej
układanki. Wycofać się jednak nie wypadało. Należało raczej czekać na rozwój wypadków. A nuż wyjdzie,
że
pół zimy spędzą na darmowym wikcie i opierunku, rozwiązując sprawę, która rozwiązania nie miała.
– Co tam jeszcze zostało? – Witia zerknął na stół.
Gospodarz nie sprzątnął zastawy. Pietia mu nie pozwolił. Tłumaczył,
że
to najlepsza pułapka na głodnego
złodzieja. Na białym obrusie leżały więc półmiski z niedojedzonymi potrawami, dzban kompotu i waza
pełna barszczu z uszkami.
– Może rybkę? – Pietia wyciągnął szyję. Próbował dojrzeć coś z miejsca, w którym siedział.
– A spełni moje trzy
życzenia?
– zapytał Witia.
– Raczej już nieruchawa. Za dużo z nią nie pogadasz – Potiomkin ucieszył się z własnego
żartu.
Wasilijewicz przewrócił oczami, z wyrazem głębokiej dezaprobaty dla przyjaciela na twarzy. Wstał z fotela
i podszedł do kominka. Przez chwilę obserwował polana płonące
żywym
ogniem. Odruchowo wyciągnął
dłonie do ciepła. Potem przeciągnął się i ziewnął.
– Wiesz Pietia? – zaczął po chwili. – Zaczynam tęsknić za jakimś stałym miejscem. Za swoją chałupą,
prywatnym obejściem i miedzą. Może się już starzeję?
– Eee, tam. Te
święta
tak na człowieka wpływają. Rozkleja się jak ciasto na widok farszu. Przejdzie, gdy
tylko znowu w drogę ruszymy.
– Pewnie masz rację – Witia zastanowił się nad słowami sąsiada. Rzeczywiście było niemal pewne,
że
długo w jednym miejscu
żaden
z nich by nie usiedział. Ciągnęło ich w
świat,
w przygodę. Za dużo rzeczy
widzieli, które filozofom się nawet nie
śniły,
by teraz w gnuśność popaść i bezczynnie w chałupie siedzieć.
– No pewnie,
że
rację mam – Potiomkin skupiony był na jedzeniu. Wyciągał ości z tłustego kawałka
pieczonego karpia.
Wasilijewicz odsunął firanę i zajrzał za okno, w ciemną noc. Chciał zobaczyć, czy dalej za oknem zawieja
i czy aby nie wypadnie im jutro z samego rana ruszyć w dalszą drogę. Na chwilę znieruchomiał, a potem
błyskawicznie odskoczył od szyby.
– Mróz idzie! – szepnął z przejęciem.
– Mróz? – Potiomkin nie przejął się zbytnio słowami przyjaciela. Interesowało go bardziej to, co miał na
talerzu. – Jeszcze zimniej na dworzu? Toć już było minus dwadzieścia!
– Nie mróz... MRÓZ! – Witia z wysiłkiem łapał w płuca powietrze.
– Nie rozumiem – Pietia nagle się zainteresował. Przestał nawet przeżuwać jedzenie.
– Dziadek MRÓZ! Idzie tu! Właśnie tera!
– Tera? Tu? Idzie? Właśnie? Mróz? – Potiomkin składał wyrazy bardzo powoli. Musiały docierać do jego
mózgu z opóźnieniem, co najmniej kilkusekundowym.
– Chować się! – krzyknął witia i nie zważając na nic, dał susa nad dywanem. Przeleciał koło Pietii
i przykleił się do
ściany
za choinką.
Drzewkiem zatrzęsło. Nawet jedna z bombek upadła na podłogę. Przyniosło to jednak skutek, bo Witii
pośród zielonych igieł widać nie było.
Tymczasem Potiomkin siedział jak skamieniały. Szeroko otwartymi oczyma wpatrywał się w przestrzeń.
Przez chwilę był pewien,
że
Witia robi z niego wariata. Już nie raz tak bywało,
że
wystawiał go na
pośmiewisko przy byle sposobności.
W tej właśnie chwili do Pietii doszedł przytłumiony dźwięk. Przypominał odgłos szorowania rury ryżową
szczotką. Potiomkin zdążył zorientować się,
że
dobiega od strony kominka. Ogień jakby przygasł. Coś
widać zatkało przewód kominowy, blokując ciąg. Chyba to sprawiło,
że
Pietia oprzytomniał. Zerwał się na
nogi, rozglądnął panicznie na boki. Podreptał chwilę w miejscu, bo nie przychodziło mu do głowy, gdzie
się schować, a potem zanurkował pod stół, zasłaniając się długim obrusem. Zdążył w sam raz, tuż przed
podmuchem, który wzniósł kłąb sadzy i ogromnym hukiem, który wstrząsnął salonem.
– Kurza twarz! Bałwany jedne! – ktoś zaklął szpetnie i stęknął. – Co ja mówiłem?
Żeby
ognia nie palić, gdy
pracuję!
Pietia siedział jak trusia pod stołem. Bał się nawet głośniej odetchnąć. Uznał,
że
jak trzeba będzie
zdecydować się na interwencję, to Witia da jakiś sygnał. Teraz lepiej się nie wychylać. Ciekawość jednak
okazała się silniejsza. Odgłosy, jakie wydobywał z siebie nieproszony gość, sprawiły,
że
Potiomkin uniósł
lekko rąbek obrusa i wyjrzał.
Chudy, osmolony jegomość podskakiwał na jednej nodze, próbując ugasić palące mu się na siedzeniu
portki. Widać nie radził sobie zbytnio, bo jego nieskoordynowane ruchy raczej podniecały ogień.
– Ja cie krence! – człowieczek zaczynał już krzyczeć. Próbował się obrócić i rękami stłumić pożar. –
Spłonę, mamciu, spłonę!
W tej chwili ogień przeskoczył mu na brodę, która zajęła się jak sucha słoma. Teraz intruz wrzeszczał już
wniebogłosy.
Pietia nie wytrzymał pierwszy. Wyskoczył spod stołu i chwycił wazę z barszczem. Podbiegł do palącego się
jegomościa i chlusnął mu całą zawartością w twarz. Ten aż przysiadł na podłodze z wrażenia. Przy okazji,
w ten sposób, stłumił płomień na siedzeniu.
– Mniam! – powiedział po chwili, jakby zupełnie nic się nie stało. Mielił coś w gębie, potrząsając na boki
tlącą się brodą. – Jakie uszka! Babcia takie robiła. Mniam.
W tym momencie obok Potiomkina pojawił się Witia. Próbował wcześniej ruszyć z pomocą, ale zaplątał się
w kolorowy łańcuch z choinki. Na swoje usprawiedliwienie miał tylko to,
że
wciąż jedna z bombek zwisała
mu przy uchu.
– Kto to?! – sapnął. Patrzył z rosnącym zdumieniem na siedzącą na ziemi pokrakę.
– A ci ja wiem? – Pietia podrapał się za uchem. Nie miał pojęcia, kim jest intruz. Na Dziadka Mroza nie
wyglądał. Chudy był jak szczapa, osmolony i najwyraźniej nieco przygłupi. – Toć pewnie ten złodziej,
któregośmy mieli przepędzić.
– Złodziej?
Do tej pory intruz nie zwracał na nich uwagi. Teraz nie tyle się zainteresował, co najwyraźniej oburzył:
– Wypraszam sobie takowe insynuacje! Mikołaj jestem – ukłonił się grzecznie.
Pietia i Witia ryknęli
śmiechem.
Mikołaj w tym czasie wstał, wytarł dłoń w swój płaszczyk i wyciągnął ją
w stronę przyjaciół. Ci zignorowali gest. Witia wskazał domniemanemu Mikołajowi fotel i władczym
tonem powiedział:
– Siadać! Odzywać się, gdy zapytamy i nie wykonywać gwałtownych ruchów!
Mężczyzna momentalnie wykonał polecenie. Siedział wystraszony i próbował się uśmiechać to do Pietii, to
do Witii. Obaj jednak nawet nie zwrócili na to uwagi.
Potiomkin ustawił przed Mikołajem dwa krzesła. Wasilijewicz w tym czasie przymocował do stołu
przygotowaną wcześniej lampkę. Zapalił ją i skierował
światło
prosto w twarz intruza. Człowieczek
zmrużył oczy. Podniósł dłoń do czoła próbując je osłonić.
–
Żadnych
gwałtownych ruchów! – ostrzegł go ponownie Witia i zajął miejsce naprzeciw. – Kim jesteś?!
Człowieczek poczuł się jakby na pewniejszym gruncie. Odetchnął głęboko i odpowiedział:
–
Święty
Mikołaj. Miło mi panowie... Przyjaciele wołają na mnie Miki.
– Kłamca! – nie wytrzymał Pietia. – Kłamiesz jak z nut. Nie ma
Świętego
Mikołaja, ino Dziadek Mróz jest
prawdziwy! – Potiomkin spojrzał na Wasilijewicza szukając u niego poparcia.
– A! – uśmiechnął się Mikołaj. – U Ruskich też za Mroza robię, tuż za granicą, za rzeką – zwierzył się.
– Bo cię zdzielę – Pietia poczerwieniał na twarzy.
– Ruskie to masz pierogi, bałwanie – Witia także nie ukrywał oburzenia.
– A wypraszam sobie bałwana – oburzył się tym razem Mikołaj.
– Delikatny, może z powołaniem tyś się minął, lepiej
Śnieżynką
było zostać? – Pietia zarechotał głośno.
– Kto delikatny, ten delikatny, nie ja za Ruskich się obraził – zauważył intruz. Popatrzył buńczucznie na
siedzących przed nim obdartusów.
– Bo cię zdzielę – Pietia poczerwieniał.
– Ruskie to masz pierogi bałwanie – witia także dodał swoje.
Mikołaj zaniemówił przez chwile.
– Chyba mam te, deża vu – podrapał się we wciąż tlącą brodę.
– To już przesadziłeś – Pietia szykował się do bicia.
Witia powstrzymał go ruchem ręki. Już dawno wybaczył przyjacielowi głupotę. Sam słyszał o deża vu i był
na tyle mądry by wiedzieć,
że
ze wschodnimi sztukami walki nie ma
żartów.
– Jak udowodnisz,
że
prawdę mówisz? – zapytał. – Przecie ani prezentów nie masz, ani czerwonego
uniformu. Kraść się po prostu przyszło. Tak?
Człowieczek, podający się za
Świętego
Mikołaja, zasępił się. Opuścił głowę i wpatrzył w swoje dziurawe
buty.
– Ano, tak już jest – odezwał się w końcu. – Służbowy strój noszę od kilku lat – wskazał na osmolony
płaszcz i spodnie. – Urząd powiatowy nie chce wydać nowego, bo podobno cięcia w budżecie przyszły. Co
dopiero o prezentach mówić.
– A czemu kradniesz? – zapytał Pietia.
Witia zmarszczył brwi. Słuchał jednak uważnie.
– Pewnie i rację macie – ciągnął Mikołaj. – Czasem i coś z chałup zabiorę. Wszystko jednak na te moje
renifery idzie. Dwa już zeszłej zimy zdechły z głodu! Zwłaszcza Rudolfa szkoda. Teraz sam o pozostałe
dbam. A codziennie jestem w innej chałupie. Zabieram tyle,
żeby
domownikom nie zabrakło...
– Może prawdę gada? – Potiomkin zwrócił się cicho do Witii. – Chudy nieborak taki, sam widać niedojada.
– A, to też problem – Mikołaj widać usłyszał, co mówił Pietia. – Raz nawet komisję zrobili. Boć limit
osiemdziesięciu kilo jest na Mikołaja. Musiałem wypchać brzuszysko styropianem i odważnikami
z warzywniaka,
żeby
pracy nie stracić.
– To nie lepiej ją rzucić w cholerę? – zastanowił się głośno Wasilijewicz.
– Nie tak prosto zrobić. Człowiek jak się przyzwyczai... Mówią,
że
to powołanie. Czasem tę swoją marną
państwową pensyjkę oddam na prezenty dla dzieci. Człowiekowi się lekko na duszy robi, gdy spojrzy na
buźki uśmiechnięte...
Wasilijewicz przestał słuchać Mikołaja. Zamyślił się. Coś tu było nie tak. Zeznania Mikołaja, z wersją
Sołtysa nie pokrywały się zupełnie. Któryś z nich kłamał w
żywe
oczy. Tylko który i dlaczego?
– Nie da się
żyć
inaczej? Przecież włamywać się do domów nie musisz. Robisz to po kryjomu, ludzie się
skarżą. Myślą,
że
jakowaś szajka po wsiach grasuje.
– Szajka? – zdziwił się Mikołaj. – Przecież oni wszyscy wiedzą,
że
nocami do chałup wchodzę. Kto wam
takich bzdur naopowiadał?
– No, Sołtys! – wyrwał się z odpowiedzią Pietia.
– Sołtys?! – wykrzyknął Mikołaj. – Toć to on kazał mi tak robić. Gadał,
że
pieniędzy dla mnie nie ma,
a ludzie się zgodzą cały rok dożywiać. Tylko
żebym
po cichu to robił.
Pietia spojrzał na Witię, nie rozumiejąc o co chodzi.
– Niewdzięczni! – w oczach Mikołaja pojawiły się łzy. – Gdy bieda była, sam prezenty im rozwoziłem,
cały rok pomagałem. Na mój koszt, jedli i pili...
Na Wasilijewicza wtedy właśnie spadło olśnienie. Pobudki działania Sołtysa nie były mu wcześniej do
końca znane. Urzędnik zlecając im zadanie, trzymał wszystko w wielkiej tajemnicy, starając się wyjawić
jak najmniej szczegółów.
Niechybnie, pomyślał Witia, wydawało się Sołtysowi,
że
wynajmie dwóch chłystków,
żeby
nastraszyli
i przepędzili Mikołaja, gdzie pieprz rośnie. W ten sposób zamierzał pozbyć się ze wsi wstydliwego
problemu. Wiele przemawiało za tą teorią. Gdy wchodzili do wioski, Witia zobaczył,
że
innym
żyło
się tu
dobrze. Szczególnie dobrze Sołtysowi!
Świadczył
o tym lśniący nowością traktor, który widzieli z rana,
ganek
świeżo
wyremontowany i obejście. W chałupie też od przepychu aż powietrze gęstniało. Tylko jedno
pytanie nurtowało teraz Wasilijewicza. Skoro, jak przypuszczał, Sołtys przywłaszczał sobie całoroczny
budżet przeznaczony na Mikołaja i uchodziło mu to płazem, dlaczego chciał się go pozbyć?
Plik z chomika:
uzavrano
Inne pliki z tego folderu:
Tomasz Duszyński - Małomiasteczkowy.epub
(2269 KB)
Tomasz Duszyński - Małomiasteczkowy.pdf
(3063 KB)
Tomasz Duszyński - Produkt uboczny.pdf
(757 KB)
Tomasz Duszyński - Śmietnik osobowości.pdf
(134 KB)
Tomasz Duszyński - Dziwne koleje losu Grzymułki Kownycza.pdf
(185 KB)
Inne foldery tego chomika:
T. A. Barron
T. Christian Miller
T. M. Logan
T. R. Ragan
T.A Cotterell
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin