Spotkania Losowe 01 2016.pdf

(91811 KB) Pobierz

edakcja

004 – wiadomość w nieznanym języku

Tom Moldvay pamiętany jest przede wszystkim jako

autor drugiej edycji

Dungeons & Dragons Basic Set

oraz

modułu

Isle of Dread.

Jest także twórcą Morgan Ironwolf,

jednej z pierwszych przykładowych postaci pojawiających

się w podręcznikach

D&D.

I właśnie do artykułu o Morgan

potrzebne mi było zdjęcie jej stwórcy. Przeszukałem

Internet i znalazłem tylko jedną fotografię Toma Moldvaya,

do tego niepodpisaną nazwiskiem autora. Pogrzebałem

w książkach o historii RPG w poszukiwaniu innego,

podpisanego ujęcia, jednak bez rezultatu. Wysłałem

zatem e-mail do właściciela strony, na której znalazłem

wspomnianą fotografię. Ten nie znał autora, lecz

nakierował mnie na inne zdjęcie, przedstawiające z kolei

Jima Warda (twórca

Metamorphosis Alpha)

i najwyraźniej

zrobione w tym samym pokoju w biurze TSR. Idąc tym

tropem, dotarłem na hostującą plik rosyjskojęzyczną wiki

o RPG, gdzie trafiłem na nazwisko Steve’a Wintera (autor

The Complete Psionics Handbook),

z którego zbiorów miało

pochodzić zdjęcie. Kilka godzin i kolejnych e-maili później

poznałem wreszcie prawdziwą tożsamość fotografa –

okazał się nim Kevin Hendryx (redaktor i projektant w TSR

i Metagaming, pracował m.in. przy

Assault on the Aerie of

the Slavelords).

Po kolejnej wymianie listów uzyskałem

zgodę Kevina na publikację zdjęcia w „Spotkaniach

Losowych”; jak się okazało, była to jedyna fotografia Toma

w jego archiwum.

Zapewne istnieje więcej zdjęć Toma Moldvaya. Spoczy-

wają gdzieś w prywatnych zbiorach, oczekując na zainte-

resowanie historyków. Podobny los czeka napisane przez

niego gry, powoli popadające w zapomnienie. Wciąż jednak

mamy to szczęście, że możemy porozmawiać z osobami

pamiętającymi początki RPG i sięgnąć po dawne publi-

kacje. W kolejnej dekadzie mogą nam pozostać jedynie

wspomnienia, nieliczne fotografie i coraz trudniej dostęp-

ne, rozsypujące się ze starości książki. Zachęcam zatem

do zerknięcia zarówno na stare gry, jak i na strony tego

numeru poświęcone historii hobby. Poza wspomnianym

tekstem o Morgan Ironwolf i Tomie Moldvayu znajdziecie

tam przede wszystkim

3 po 3,

gdzie gościmy zasłużone dla

gier fabularnych Liz Danforth, Lee Gold i Jennell Jaquays

wspominające swoje początki z RPG. Dalej Jon Peterson

pisze o pierwszych graczkach i projektantkach gier wo-

jennych i fabularnych. Rozpoczęte tam wątki kontynuuje

Shannon Appelcline w zaczerpniętym prosto z nowego

wydania książki

Designers

Dragons

artykule o kobietach

w branży gier fabularnych. Natomiast w ramach przy-

pominania rodzimej historii hobby polecam tekst Zefira

o Złym

Cieniu

– niesławnej grze fabularnej, która skrywa

w sobie więcej, niż się wydaje – oraz dwie pierwsze części

kampanii

Powietrzny okręt

autorstwa Maćka Szaleńca.

Te opublikowane 15 lat temu na łamach „Magii i Miecza”

scenariusze do

Earthdawna

dostarczą adeptom wyzwań

godnych prawdziwych bohaterów. Warto je odkurzyć, tym

bardziej że zostały dostosowane do mechaniki najnowszej,

czwartej edycji

Przebudzenia Ziemi.

Teraz oddaję głos Nikoli, aby skreśliła parę słów

o projekcie przygotowanym przez nią do tego numeru. Do

przeczytania!

Marcin ‚Seji’ Segit

+◊+◊+

Finlandia to niezbyt duży kraj, z nieco ponad pięcioma

milionami mieszkańców i najludniejszymi miastami

dorównującymi wielkością Radomiowi. Na dodatek

jest tam naprawdę ciemno i depresyjnie. Nie czyni to

z Finlandii najlepszego miejsca do spotykania się i grania

w gry fabularne, kiedy pogoda za oknem mówi, że lepiej

zostać w czterech ścianach. Z drugiej strony Finowie jeżdżą

na rowerach przy temperaturze −25 stopni. Może jednak

nie jest tam aż tak źle?

Z autopsji mogę zapewnić, że nie jest. Finowie potrafią

zorganizować naprawdę świetne konwenty, takie jak

Ropecon i Finncon. Na dodatek graczy można tam

spotkać niemalże na każdym kroku – większość obecnych

trzydziestolatków miała lub wciąż ma kontakt z RPG bądź

to w postaci

RuneQuesta,

bądź

Pathfindera.

Na uczelnianym

korytarzu można natknąć się na organizatorów

konwentów Tracon – jednego z największych fińskich

zlotów fanów – oraz Solmukohta, czyli lokalnej edycji

słynnej skandynawskiej konferencji larpowej znanej

powszechnie pod nazwą Knutepunkt.

Fińska scena gier fabularnych ma się całkiem

dobrze. Na uczelniach działają stowarzyszenia graczy,

a w znajdującym się w Tampere Muzeum Gier można

obejrzeć fińskie podręczniki do RPG. Finów cechuje

inne podejście do grania niż Polaków, o wiele bardziej

zrelaksowane i nastawione na zabawę. Jeśli wydają gry,

to dla samego ich wydawania i rozwijania hobby, stąd też

tak niewiele jest przekładów na język angielski tytułów

RPG stworzonych w Finlandii. Szkoda, gdyż są całkiem

interesujące, podobnie jak tutejszy fandom.

W tym numerze postaramy się przybliżyć wam fińskie

środowisko fanów gier fabularnych. Na nasze zaproszenie

o fandomie, rynku i grach piszą fińscy fani i projektanci

RPG. Sprawdźcie zatem, w co grywa się w kraju

Muminków, na które konwenty warto pójść, a także jakie

gry z dalekiej północy ukazały się po angielsku. Ponadto

w numerze znajdziecie także rozważania na temat

fińskiej mitologii i narodowego eposu

Kalevala

jako źródła

zarówno inspiracji, jak i problemów dla twórców gier.

A na sam koniec będziecie mogli zagrać w narracyjną grę

fabularną prosto z Finlandii:

Kino zombie.

Onnea tyrmässä!

Nikola ‚Szpon’ Adamus

Nikola Adamus

Radek Drozdalski

Mateusz Kominiarczuk

Marcin Roszkowski

Marcin Segit (redaktor naczelny)

Andrzej Stój

Sławomir Wrzesień

dTP

Radek Drozdalski

lusTRacje

Marcin Adamczyk

Łukasz Bełkowski

Marcin Kaganek

Michał Kłosowski

WRK

Kamil Węgrzynowicz

lusTRacja

na okładce

Kamil Węgrzynowicz

e-mail: redakcja@spotkanialosowe.pl

strona: www.spotkanialosowe.pl

Jesteśmy także na Google+

i Facebooku.

„Spotkania Losowe” to fanzin

poświęcony grom fabularnym.

Tworzony jest przez fanów

i dla fanów, w czasie wolnym

i za darmo. Wszelkie

zastrzeżone znaki towarowe

pojawiające się w tekstach

zostały użyte wyłącznie

w celach informacyjnych.

Prawa do opublikowanych

tekstów i ilustracji należą

do ich autorów.

aPRasZamy

wsPółPRacy

Czekamy na teksty

dotyczące gier fabularnych.

Chętnie nawiążemy

współpracę z rysownikami.

Zainteresowanych prosimy

o kontakt z redakcją. Szczegóły

znajdziecie na naszej stronie

www.spotkanialosowe.pl.

2 :

Lipiec 2016

: Spotkania Losowe 04

Spis treści

Fandom

Historia RPG

Blok fiński

Narzędzia

Trzy po Trzy

Trzy osoby, trzy pytania

Pierwsze graczki

Jon Peterson

Prosty przepis na zło

Andrzej Stój

Fate Corner

Grzegorz A. Nowak

004 – wiadomość w nieznanym języku

Wstępniak

Echo Fandomu

Nowe pomysły i fanowskie inicjatywy

Kobiety w branży gier fabularnych

Shannon Appelcline

Morgan Ironwolf – zapomniana ikona

Mateusz Kominiarczuk

Krótkie kalendarium fińskiego RPG

Jonas Mustonen

Historia fińskiej sceny gier fabularnych

Jukka Särkijärvi

Fiński rynek gier fabularnych

Miska Fredman

Przewodnik po fińskich konwentach RPG

Emi Maeda

Fińska mitologia w grach fabularnych

Eero Tuovinen

Magiotworzenie: Źródła magii

Łukasz Pilarski

Przygody

Publicystyka

108

110

114

116

122

124

125

Gra

126

136

Czeluści Ur-Menig

Michael Prescott

Dokąd zmierzamy?

Łukasz Maludy

Radość tworzenia

Marcin Segit

Kino zombie

Eero Tuovinen

Autorzy numeru

Długa droga do Kadath: Mistycy...

Marcin Roszkowski

Ultarowie – telepatyczne olbrzymy

Tomasz Widziński

Powietrzny okręt (Earthdawn)

Maciej Szaleniec

Mgł y Gór Smoczych (Earthdawn)

Maciej Szaleniec

Piąta edycja D&D, czyli przepis na sukces

Marcin Roszkowski

Kanoniczne Zapomniane Krainy

Tomasz Cybulski

Zł y Cień: Kruki Urojenia

Maciej Starzycki

Acirema – RPG dla początkujących

Radek Drozdalski

Empire of Imagination

Nikola Adamus

Na schudnięcie – podziemia

Juliusz Doboszewski

Wstęga mini – konwentowa mechanika

Tomasz Pudło

Echo fandomu

przygotował: Seji

Piszemy o pomysłach oraz inicjatywach, które

warto znać i wspierać. Jeśli wiecie o interesującym

przedsięwzięciu lub sami jesteście w takowe

zaangażowani, dajcie nam znać.

Władcy Otchłani RPG

Andrzej Rylski, autor gry fabularnej

Diadem,

pracuje nad nowym projektem zatytułowanym

Władcy Otchłani.

Postacie graczy będą walczyć

w zaświatach o przetrwanie i władzę, lawirując

między demonicznymi siłami. Zaświaty tak

naprawdę są alternatywnym wymiarem, gdzie

znana rzeczywistość wygląda i funkcjonuje zupełnie

inaczej, niż bohaterowie pamiętają ze swojego

poprzedniego życia. Autor informuje, że ze względu

na obecność w grze takich motywów jak substancje

odurzające, nagość, seks, intensywna przemoc

i przekształcanie wątków religijnych na potrzeby

gier fabularnych,

Władcy Otchłani

skierowani są do

dorosłego odbiorcy. Więcej informacji znajdziecie na

stronie gry.

czemu przygody drużyny przemierzającej podziemia

nabierają nowego wymiaru. Polskie wydanie

ozdobią nowe ilustracje i zmieniona szata graficzna,

być może zostanie także wzbogacone o dodatkowe

treści. Wszystko zależy od powodzenia planowanej

zbiórki funduszy. Więcej informacji znajdziecie na

stronie wydawnictwa Gindie.

Archiwalia „Alarums & Excursions”

Gindie wyda Dungeon World

Wydawnictwo Gindie (Psy

w winnicy, The Shadow of

Yesterday)

zapowiedziało wydanie polskiej edycji gry

fabularnej fantasy

Dungeon World.

Tytuł korzysta

z mechaniki znanej ze

Świata Apokalipsy,

dzięki

„Alarums & Excursions”, najstarsze, ukazujące się od

1975 roku czasopismo o grach fabularnych doczekało

się wreszcie pełnego cyfrowego archiwum.

Wszystkie wydania periodyku (niemal 500!) są już

zeskanowane i dostępne dla zainteresowanych

w cenie 2 dolarów za numer. Do „A&E” pisywali

m.in. Gary Gygax, Greg Costikyan i Ken Rolston.

Szczegóły znajdują się na tej stronie.

Spotkania Losowe 04 :

Lipiec 2016

: 3

Jennell Jaquays

– rysowniczka, projektantka gier fabularnych

i komputerowych, redaktorka. Założycielka fanzinu „The

Dungeoneer” (1976) zamieszczającego jedne z pierwszych

gotowych przygód do RPG, projektantka wyróżnianej przygody

D&D

zatytułowanej

Dark Tower

(Judges Guild, 1980),

współautorka wyróżnionego nagrodą Origins modułu

Castle

Greyhawk

(TSR, 1988). Jako projektantka i ilustratorka

współpracowała z m.in. TSR, Judges Guild, Metagaming,

Chaosium, Flying Buffalo, GDW i WEG. W portfolio ma także

pracę nad konwersjami arcade’owych gier wideo dla Coleco oraz

projektowanie poziomów do

Quake II

i III.

Liz Danforth

– rysowniczka, projektantka gier fabularnych

i komputerowych, redaktorka. W czasie swojej kariery pracowała

m.in. nad piątą edycją

Tunnels & Trolls

(1979) oraz wydaniem

luksusowym gry z 2015 roku, obiema częściami CRPG

Wasteland

(1988, 2014) i komputerowymi adaptacjami

Star Treka

(ST:

25th

Anniversary,

1992 oraz

ST: Judgment Rites,

1993) wydanymi

przez firmę Interplay, a także nad tytułami produkowanymi

przez Electronic Arts. Redagowała startrekowy fanzin „Impulse”

(1970) i kierowała pismem o RPG „Sorcerer’s Apprentice”

(1978), ilustrowała karty do

Magic: The Gathering, Middle Earth

CCG, L5K CCG

i inne gry karciane i fabularne m.in. dla Wizards of

the Coast, FBI, FASA, AEG i GDW.

3x3

4 :

Lipiec 2016

: Spotkania Losowe 04

Nasze rozmówczynie przywołują w swoich wypowiedziach „APA”

– to skrót od „amateur press association”, czyli „amatorskie

stowarzyszenie prasowe”. To także potoczna nazwa publikacji

wydawanych przez owe stowarzyszenia, czyli APAzinów. APA

pozwalały autorom dotrzeć do wielu odbiorców za niską cenę.

Do koordynatora wysyłało się swój tekst lub fanzin (zwykle

kilkustronicowy) i uiszczało niewielką opłatę pokrywającą koszty

kopiowania i kolportażu. Koordynator w określonym terminie zbierał

nadesłane materiały, powielał je, kopie sortował i spinał razem,

a następnie rozsyłał kompletne wydanie do autorów i prenumeratorów.

Zazwyczaj wydanie APA liczyło od kilkunastu do ponad 100 stron.

Zgodnie z Regułą Trójek zadajemy trzy pytania trzem osobom związanym z grami fabularnymi.

Lee Gold

– autorka powieści i gier fabularnych, od lat działa

w kalifornijskim fandomie science fiction. Od 1975 r. wydaje

„Alarums and Excursions”, najstarsze na świecie czasopismo

poświęcone grom fabularnym, czterokrotnie wyróżnione

nagrodą Origins. Miłośniczka Japonii, autorka podręczników

RPG:

Land of the Rising Sun

(FGU, 1980),

GURPS Japan

(SJG,

1988),

Lands of Adventure

(FGU, 1983) oraz

Vikings

(ICE, 1989).

Ceniona i nagradzana w środowisku

filk

(piosenek fanowskich)

autorka tekstów i publikacji, prowadzi fanzin „Xenofilkia”.

Zainteresowałaś się grami fabularnymi niedługo po narodzinach hobby. Jak wówczas wyglądało nowo

powstała społeczność fanów RPG i co myślisz o zmianach, jakie zaszły w niej przez 40 lat?

1x3

ennell

aquays

W tamtych czasach społeczność

istniała albo w ramach mikrokosmosu twojej własnej

grupy graczy, albo w funkcjonującej bardzo powoli

wersji makro na konwentach i w amatorskich sto-

warzyszeniach prasowych (zwanych też APAzinami),

takich jak „The Wild Hunt” i wydawane przez Lee

Gold „Alarums & Excursions”. Interakcja społeczna

wynikała z samych założeń Dungeons

& Dragons, a do

tego potrzebna była przynajmniej niewielka zbioro-

wość fanów.

Jeśli mieliśmy szczęście, mogliśmy nieco poszerzać

kontakty dzięki miejscom, w których kupowaliśmy

gry. Na konwentach nawiązywaliśmy znajomości z in-

nymi graczami, choć często jedynie na czas trwania

zlotu – potem wracaliśmy do naszych małych, odizo-

lowanych grupek. Wyjątkiem były uczelniane kluby

graczy (w mojej szkole nie było takiego, miałam tylko

swoją ekipę od D&D), gdzie poszczególne drużyny

mogły się nawzajem nieco lepiej poznać.

Dwie rzeczy były najbliższe temu, co moglibyśmy

prasowego, przygotowywanej z dostarczonych

materiałów (niektórzy autorzy tekstów byli miej-

scowi, inni nie) w każdy czwartek podczas spotkań

LASFS. Niedługo potem jeden z bardziej znanych

fanów publikujących w „APA-L” miał dość czytania

D&D i poprosił mnie o założenie własnego APA.

W czerwcu 1975 roku powołałam zatem do życia

„Alarums and Excursions” funkcjonujące podobnie

do „APA-L”: albo drukowałeś swój fanzin i wysyłałeś

go do koordynatora/redaktora, albo płaciłeś osobie

prowadzącej APA za druk. W pierwszym numerze

znalazły się zarówno nowe teksty, jak i przedruki

z „APA-L”. Odezwałam się też do starych przyjaciół

grających w D&D – do Hannifenów z San Francisco

oraz do Marka Swensona i jego znajomych z Bostonu.

Inaczej niż to było w przypadku „APA-L”, pozwoliłam

osobom, które do „A&E” nie pisywały, na kupowanie

poszczególnych wydań. Z kolei autorom tekstów

wysyłałam na mój koszt egzemplarze autorskie nu-

merów jako motywację do dalszej współpracy.

Jak widzisz, nie mogę opowiedzieć o „nowo powsta-

łej społeczności fanów RPG”. Moi znajomi poznali

21 każdego miesiąca do godziny 17:00 czasu pa-

cyficznego; więcej informacji znajdziesz na stronie

internetowej „Alarums and Excursions”). Pojawiający

się z rzadka nowi autorzy mojego APA wydają się

zwykle ludźmi na tyle dorosłymi, by już odchować

kilkuletnie dziecko, a nawet starszymi – w okolicach

czterdziestki, pięćdziesiątki lub sześćdziesiątki. Nie są

już tymi dziarskimi nowicjuszami, jakimi byliśmy my,

gdy zakładałam „A&E”.

anforth

Gram w gry od dziecka, ponieważ

grywano w moim rodzinnym domu: w brydża, crib-

bage, tryktraka, czasami także w szachy. Później, na

długo przed wynalezieniem RPG, odkryłam istnienie

hobby za sprawą gier planszowych takich jak Ryzyko

Diplomacy. Do fandomu science fiction dołączyłam

jeszcze w szkole średniej; aktywność fanowska i gry

składały się na większą całość. Społeczność graczy

RPG wykształciła się bezpośrednio ze środowiska

fanowskiego oraz miłośników gier wojennych i dla

mnie była po prostu kolejnym etapem rozwoju. Nie

dostrzegałam między nimi żadnych znaczących róż-

nic. Dzisiaj także nie dziwi przecież, że ktoś lubi filmy

z cyklu Gwiezdnych

Wojen, a jednocześnie czytuje po-

wieści fantasy i grywa w Wiedźmina lub Dragon

Age.

Kobiety zainteresowane (wszelkimi) grami były obec-

ne, choć nieczęsto spotykane. Inaczej niż dzisiaj, po

prostu sobie grałyśmy. Byłam geekiem podobnym do

innych geeków, podobnie jak oni doświadczającym

powątpiewania i dezaprobaty ze strony przyziemnej

Trzy

uznać za społeczność we współczesnym rozumieniu.

Pierwszą z nich były rozgrywki korespondencyjne

(niektóre miały swoje korzenie w pocztowych grach

w Diplomacy), np. prowadzona przez Flying Buffalo

płatna gra Starweb, w której gracze przesyłali swoje

tury za pomocą poczty, wchodząc tym samym w in-

terakcję z dużym liczebnie grupami fanów tej formy

rozrywki. Z kolei APAziny przypominały dzisiejsze

fora internetowe: fani nadsyłali teksty, które były

zszywane razem i rozsyłane do pozostałych autorów

(i prenumeratorów). Opłata pokrywała koszt powie-

lenia i dystrybucji nadesłanego materiału. Dyskusje

(i kłótnie) ciągnęły się miesiącami, wraz z rytmem ko-

wciąż przewija się wiele nazwisk z tamtych lat.

lejnych wydań. W moich mediach społecznościowych

Komunikacja między fanami przeniosła się do cyfro-

wego świata wraz z pojawieniem się BBS-ów (Bulletin

Board System) i różnorakich płatnych serwisów, np.

The Source, GEnie, AOL i Prodigy. Zwłaszcza w GEnie

udzielali się ludzie z TSR, reprezentując firmę online.

Potem za sprawą World Wide Web i współczesnego

Internetu dostaliśmy możliwość niemal natych-

miastowej komunikacji. Teraz możemy na bieżąco

kłócić się zażarcie z ludźmi z całego świata o gry,

które kochamy.

old

: O grach fabularnych dowiedziałam się dzię-

ki Owenowi i Hildzie (później Eclare) Hannifenom,

moim starym znajomym z fandomu science fiction.

(LASFS), jeszcze zanim przeprowadzili się do San

Poznałam ich w Los Angeles Science Fantasy Society

Francisco. Przyjechali do nas, do Los Angeles, w od-

wiedziny pod koniec 1974 lub na początku 1975

roku. Hilda poprowadziła nam sesję i zagraliśmy w za-

kopię trzech podręczników do D&D, a ja wystawiłam

projektowane przez nią podziemia. Owen pożyczył mi

czek TSR, żeby kupić swój egzemplarz gry. Jakiś ty-

dzień lub dwa później wymyśliłam swoje podziemia

i zaprosiłam znajomych z LASFS na tworzenie postaci

i grę.

Zaczęliśmy dyskutować i wymieniać opinie o grze

w „APA-L”, publikacji amatorskiego stowarzyszenia

się na spotkaniach LASFS lub w gronie graczy na

Massachusetts Institute of Technology (wliczając tych,

którzy ukończyli uczelnię o wiele wcześniej) oraz

na fanowskich konwentach science fiction. Dopiero

Trzy

Origins i inne konwenty poświęcone grom. Za radą

mojego wydawcy wybrałam się parę razy na Origins,

żeby reklamować napisane przeze mnie gry, lecz nie

była to tak fajna impreza, jak konwenty fandomu SF.

(Oryginalne) D&D było pełne literówek. Gorzej

(choć może nawet lepiej), zasady były pełne dziur,

a to zachęcało mistrzów podziemi (później zwa-

nych mistrzami gry) do wymyślania własnych reguł.

W „A&E” pojawiało się mnóstwo najróżniejszych

zasad domowych. Na przykład „Cechy szczególne”

postaci graczy od siebie – zainspirowały też wielu

autorstwa Marka Swansona pozwalały na odróżnienie

naśladowców. Z kolei RuneQuest był w pewien spo-

sób odpryskiem domowych zasad Steve’a Perrina.

Oczywiście był także fascynującym światem do

rozgrywania kampanii. To, co było w nim prawdziwie

nowatorskiego, to odejście od poziomów na rzecz

cech procentowych. Trudno opisać rewolucję, jaka

nastąpiła po ukazaniu się tej gry. Na rynku była co

wała aż takiej odmiany od D&D, jaką proponował

nej dawki erotyzmu.

prawda dostępna Chivalry

& Srocery, lecz nie ofero-

RuneQuest.

Dzisiaj jest cała masa nowych gier, wiele z nich to

„gry niezależne”, niektóre wydawane są przez niewiel-

papierze i jest dostępna w hobbystycznych sklepach,

kie firmy. Część nadal ukazuje się na staromodnym

ale wydaje się, że ten model dystrybucji zanika. Coraz

mie elektronicznej. Do tego część z nich finansowana

jest za pomocą społecznych zbiórek pieniędzy, a nie

przez istniejące wydawnictwa.

więcej słyszę o nowych tytułach wydawanych w for-

Co myślę o zmianach, jakie zaszły w społeczności

na ten temat wypowiedzieć. „A&E” wciąż się ukazuje

(teksty do kolejnych numerów można przysyłać do

graczy? Mam z nią obecnie za mały kontakt, żeby się

później poznałam osoby, które jeździły na Gen Con,

części społeczeństwa. Geeków uważano za bystrych,

ale dziwnych. Taka właśnie byłam.

Myślę, że środowisko fanów gier zasadniczo dobrze

przyjęło i w większości przyswoiło zmiany zachodzą-

ce w społeczeństwie na przestrzeni ostatnich 40 lat.

Oczywiście znalazłyby się przeczące temu przykłady

paskudnych zachowań, słusznie zresztą wyśmianych

już w chwili, gdy się pojawiły. Ogólnie rzecz biorąc,

wszystko sprowadzało się do: „No pewnie, że kobieca

postać potrafi to samo, co męska. Następne pytanie?”.

Najbardziej rozerotyzowane ilustracje otrzymywa-

ły zasłużoną porcję drwin. Ja zawsze starałam się

wyznaczyć jasną granicę; moje ilustracje na ogól

postrzegane są jako zmysłowo pociągające (zarówno

przedstawienia kobiet, jak i mężczyzn), bez nadmier-

Od tamtej pory społeczność graczy komputerowych

zbrukała środowisko takim zalewem nienawiści

i mizoginii, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam.

A przecież mężczyźni z przyjemnością grywali razem

z kobietami; sama zresztą prowadziłam wiele sesji

na konwentach i poza nimi i nikt nawet okiem nie

mrugnął. Takie ohydne zachowania nie były kiedyś

powszechne. Cieszę się, że tak wiele osób z branży

daje odpór tym szczeniackim podłościom – nowym,

a jednocześnie wstecznym.

Spotkania Losowe 04 :

Lipiec 2016

: 5

Plik z chomika:

polonusx

Spotkania Losowe 01 2016.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: