1920.05.05 Regulamin obrony gazowej.pdf

(928 KB) Pobierz
MINISTERSTWO SPRAW WOJSKOWYCH.
Uzbr. 1.
REGU
LAM OBRONYGAZOW
IN
EJ
WARSZAWA— 1920.
G ŁÓ W NA KSIĘG ARN IA W OJSKOW A.
M IN IS TER S TW O SPRAW W O JS K O W Y C H .
Uzbr. 1.
REGULAM OBRONYGAZOW
IN
EJ
W A R S Z A W A .....................................
1920.
GŁÓWNA KSIĘGARNIA WOJSKOWA.
!. Wstęp.
w a l k a
g a z o w a
Z a tw ie r d z o n e p rze z W ic e m in is tra S p raw W o js k o w y c h dnia
5 m a ja 1920 r. za № 1273 D e p . i W k .
Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka"
Warszawa, ul. Moniuszki № 11. Tel. 190-93.
1. Celem ataku gazowego jest:
a) zadać przeciw nikow i poważne straty bez
równoczesnego przeprowadzania natarcia, albo
b) przeprowadzić natarcie piechoty za chmu­
rą gazową przy jaknajm niejszych własnych stratach.
O brona, którą dają okopy i schrony przed
działaniem ognia, zawodzi w stosunku do gazów,
przenikających wraz z powietrzem do wszystkich
pom ieszczeń, niedostatecznie uszczelnionych.
Do walki gazowej używane - są przeważnie
m niej lub więcej lotne ciecze, wyrzucane w po­
ciskach, minach i t. p. (walka gazowa artyleryjska),
lub gazy, wypuszczane w razie sprzyjającego co
do siły i kierunku wiatru ze stalowych balonów
(w alka falowa).
W alka 1-go rodzaju (artyleryjska-gazowa)
um ożliw ia niespodziany napad gazowy na dany
cel. Długotrw ałe ostrzeliwanie pociskami gazo-
w em i może m ieć na celu znużenie (wyczerpanie)
3
ostrzeliwanego. Pozatem ten rodzaj walki gazo­
wej jest mniej zależny od w arunków atm osfe­
rycznych, niż w alka falowa, w
ostatnich wiec cza­
sach zdobył pierwszeństwo przed walką falową.
Przeprowadzenie ataku gazowego uzależnio­
ne jest od odpowiednich w arunków atmosferycz­
nych (wiatru i pogody). Pewien wpływ wywierają
także i warunki terenowe.
Ostrzeliwanie
pociskami gazowemi odbywa
się najlepiej przy odpowiednio niskiej tem pera­
turze, słabym wietrze, lub przy jego braku. N a j­
odpowiedniejszą jest pora nocna; we dnie ostrze­
liwaniu sprzyjają: niebo zachm urzone i mgła
w ostrzeliwanem miejscu.
Walka falowa
wymaga chłodu (świt lub zm rok)
i jednostajnego wiatru, wiejącego w,stronę atako­
wanego z prędkością T-4 m /sek. Śnieg, deszcz
i burza w znacznym stopniu niweczą działanie
gazu.
Teren falisty, obfitujący w doliriy, jary i wą­
wozy sprzyja ostrzeliwaniu pociskami gazowemi.
Natom iast atak falowy wymaga terenu możliwie
równego i mało zakrzewionego. N iezbyt w ielkie
powierzchnie w ody nie stanowią przeszkody dla
ataku falowego.
O strzeliwanie pociskami gazowemi ma dzia­
łanie lokalne. Fala gazowa zagraża szerokim prze­
strzeniom i działa na 6-20 kilom , wgłąb od pierw ­
szej linji.
4
2. Substancje (gazy) używane do walki ga­
zowej (t. zw. gazy bojow e) dzielim y na:
a)
duszące.
Działają głównie na narządy od­
dechowe, w pewnym stopniu i na oczy. Należą
tu: chlor, fozgen, chlorpikryna i wogóle substancje
zawarte w niem ieckiej amunicji gazowej oznaczo­
nej
zielonym krzyżem
, (w rosyjskich pociskach ga­
zowych czerwonych (A . O .) i szaro-niebieskich (O .).
b)
żrące.
Działają nietylko na drogi odde­
chowe, ale wogóle na skórę. Należy do tej ka-
tegorji
iperyt
(niem iecka amunicja gazowa, ozna­
czona
krzyżem żółtym).
c)
drażniące.
Rozróżniamy:
a) łzawiace,
działające na oczy (np. bro­
m ek benzylu),
fj)
pobudzające
do kichania (niem iecka
am unicja gazowa, oznaczona
(krzy­
d)
specjalnego
podrażnienia oczów i dróg oddechowych. Należą
tu substancje, zawarte w rosyjskich pociskach ga­
zowych niebieskich (X3).
Uwaga:
Prócz tego do gazów trujących na­
leży zaliczyć
czad
powstający wogóle przy eks­
plozji m aterjałów wybuchowych.
3. Jedyną zupełnie skuteczną obronę przed
gazami bojow em i zapewniają
przybory przeciwga­
zowe
(m aski, przyrządy oddechowe).
żem niebieskim).
trujące.
Trują nie w ywołując
II. Organizacja służby przeciwgazow j
4. Służbą przeciwgazową pełnią oficerowie
gazowi i ich pom ocnicy (podoficerowie).
Nie zwalnia to bezpośrednich zwierzchników
żołnierzy (dowódców baonów, pułków, oraz do­
wódców wyższych) od obowiązku czuwania nad
tem , by przybory przeciwgazowe były utrzym y­
wane w należytym stanie, by żołnierze byli od­
powiednio wyszkoleni, oraz by wszelkie przepisy
dotyczące służby gazowej, były ściśle przestrze­
gane.
Uwaga:
Zachowanie się szeregowych zależy
w wysokim stopniu od osobistego przykładu, da­
wanego przez oficerów przy przestrzeganiu prze­
pisow i i zarządzeń co do obrony przeciwgazowej.
5. Lekarze winni dbać o to, by sanitarjusze
i oficerowie (podoficerowie) obeznani byli z za­
sadami udzielania pierwszej pom ocy w razie za­
trucia gazami (por. rozdz. VI).
6. O ficerowie gazowi, przydzieleni do N a ­
czelnego Dowództwa, do Dowództwa armji, do
dywizji, brygad i do pułków, oraz ich pomocnicy
powinni być używani wyłącznie do służby ga­
zowej.
Oficer gazowy Naczelnego
Do­
w ó d z t w a (O f. G. N. D.)
7. Do Nacz. Dow. przydzielony jest oficer
gazowy w stopniu oficera sztabowego.
6
Do pom ocy dodany mu jest referent-odpo-
wiednio wyspecjalizowany oficer gazowy.
8. Of. G.. N. D. jest referentem Nacz. D o­
wództwa we wszystkich sprawach, dotyczących
walki gazowej i obrony przeciwgazowej. Pracuje
w łączności z Min. Spraw W ojsk.
9. W zakresie obrony gazowej ma O f.G .N .D .
następujące zadania:
a) przekazywanie oddziałom podległym N. D.
Przyborów przeciwgazowych — nadzór nad prawi-
dłowem ich rozdziałem na frontach i prowadze­
nie ogólnej ewidencji;
b) wydawanie wskazań i pouczeń o dopa­
sowywaniu, używaniu i utrzymaniu sprzętu prze­
ciwgazowego;
c) nadzór nad stanem sprzętu; osobiste ba­
danie W oddziałach i zbieranie doświadczeń o uży­
teczności przyborów przeciwgazowych w polu;
d) nadzór nad czynnością Of. G. i nad prze­
prowadzeniem służby gazowej w oddziałach;
e) wyszkolenie i ewidencja personelu (przy­
działy do szkół i kursów, egzaminy).
f) zbieranie doświadczeń i wysnuwanie wnios­
ków o walce i obronie gazowej, badanie nieprzy­
jacielskich środków walki i obrony.
Oficer gazowy Dowództwa Armji
(O f. G. A.)
10. Do każdego Dowództwa flrm ji przydzie­
lony jest oficer gazowy w stopniu kapitana, który,
7
Zgłoś jeśli naruszono regulamin