ELEACI
Parmenides:
· Droga bezwzględnej prawdy: Wielka Parmenidejska zasada mówi, że byt jest i nie może nie być, a nie-byt nie jest i nie może w żaden sposób być.
Byt jest jedyną rzeczą, o której można pomyśleć. Nie ma myśli, która by nie wyrażała bytu. Byt nie powstaje i nie ginie. Jest wieczną teraźniejszością, bez początku i bez końca. Jest niezmienny i nieruchomy, doskonały i kompletny. Byt jest ciągłą, jednorodną całością. Jest skończony, ma idealną formę kulistą.
Nie-byt nie istnieje, ponieważ nie da się o nim pomyśleć.
· Droga błędu: są to zmysły, które błędnie zdają się poświadczać powstawanie, gnicie i ruch, a więc byt i nie-byt równocześnie. Należy iść tylko za logosem.
· Wielka zasada Parmenidesa ocalała byt, ale zatracała zjawiska.
Zenon z Elei:
· Dowodzenie per absurdum (przez sprowadzanie do niedorzeczności).
· Dychotomia: ruch jest niemożliwy, ponieważ ciało zawsze musi pokonać kolejne połowy drogi i tak w nieskończoność, ponieważ zawsze istnieje połowa połowy.
· Achilles: Achilles nigdy nie dogoni żółwia, ponieważ żółw zawsze będzie o punkt odległości dalej od Achillesa.
· Strzała: strzała się nie rusza, ponieważ w każdym z momentów lotu, znajduje się w stanie spoczynku.
· Stadion: Prędkość jest względna, więc względy jest także sam ruch.
· Argument przeciw wielości bytów: obalenie istnienia poszczególnych jednostek bytu; każdy z bytów poszczególnych musiałby nie mieć ani wielkości ani grubości ani masy, bo w przeciwnym razie byłby podzielny na części, a zatem nie byłby już jeden). Tak samo byty poszczególne nie mogłyby mieć wielkości, ponieważ nawet najmniejszą wielkość da się podzielić na mniejsze. Nie istnieje najmniejsza jednostka. Nie istnieje także przestrzeń, bo każda przestrzeń musiałaby się znajdować w innej.
olastunia