Antychrześcijanin - Friedrich Nietzsche.pdf

(287 KB) Pobierz

ANTYCHRZEŚCIJANIN

Fryderyk Nietzsche

PRZEDMOWA

Książka ta jest przeznaczona dla najmniej licznych. Może nawet żaden z nich jeszcze nie żyje. Mogliby to być ci, którzy

rozumieją mojego Zaratustrę: jakże bym rnógł mylić siebie z tymi, dla których już dzisiaj rosną uszy? - Dopiero pojutrze

należy do mnie. Niektórzy rodzą się po śmierc[i]. Warunki, w których się mnie rozumie, rozumie z koniecznością [-] znam je

aż nazbyt dokładnie. Czytelnik musi być aż do surowości prawy w kwestiach ducha, aby wytrzymać choćby tylko moją po-

wagę, moją pasję. Musi być zaprawiony w życiu na szczytach - w widzeniu poniżej siebie żałosnej paplaniny o polityce i

egoizmie narodów. Musi zobojętnieć, nigdy nie może pytać, czy prawda jest pożyteczna, czy staje się dla kogoś fatum...

Zamiłowanie potęgi do pytań, których stawiać nikt nie ma dzisiaj odwagi; odwaga do przedsięwzięć zakazanych;

predestynacja do błądzenia w labiryncie. Doświadczenie wywiedzione z siedmiu samotności. Nowe ucho dla nowej

muzyki. Nowe oko dla najodleglejszych widoków. Nowe sumienie dla prawd, które dotychczas pozostawały nieme. I wola

oszczędności, właściwej wielkiemu stylowi: jego siła, jego entuzjazm, ściśle zespolone... Respekt dla siebie; miłość do

siebie; bezwarunkowa wolność wobec siebie... No dobrze! Jedynie tacy są moimi czytelnikami, moimi prawowitymi

czytelnikami, z góry mi przeznaczonymi czytelnikami: cóż mi po reszcie? - Reszta to tylko ludzkość. - Nad ludzkością

trzeba górować siłą, wysokością duszy - pogardą...

Fryderyk Nietzsche

Spójrzmy sobie w twarz. Jesteśmy Hiperborejczykami - wiemy dostatecznie dobrze, na jakim ustroniu przyszło nam

żyć. „Ani lądem, ani wodą nie znajdziesz drogi do Hiperborejczyków": wiedział to o nas już Pindar. Po drugiej stronie

Północy, lodów, śmierci - nasze życie, nasze szczęście... Odkryliśmy szczęście, znamy drogę, znaleźliśmy wyjście z całych

tysiącleci labiryntu. Kto znalazł jejeszcze? - Może nowoczesny człowiek? „Nie umiem wyjść ani wejść, jestem wszystkim, co

nie umie ani wyjść, ani wejść" - wzdycha nowoczesny człowiek... Na tę nowoczesność byliśmy chorzy - na gnuśny pokój, na

tchórzliwy kompromis, na całą cnotliwą nieczystość nowoczesnego „Tak" i „Nie". Owa tolerancja i largeur serca, która

wszystko „wybacza", bo wszystko „pojmuje", jest dla nas niczym sirocco. Żyć pośród lodów raczej niż pośród

nowoczesnych cnót i innych wiatrów południowych!... Byliśmy dostatecznie dzielni, nie oszczędzaliśmy ani siebie, ani

innych: długo nie wiedzieliśmy jednak, dokąd zmierzamy ze swą dzielnością. Sposępnieliśmy, zwano nas fatalistami.

Naszym fatum byla pełnia, napięcie, spiętrzenie sił. Łaknęliśmy błyskawicy i czynów, pozostawaliśmy jak najdalej od

szczęścia słabeuszy, od „poddawania się..." Burza szalała w naszym powietrzu, natura, którą jesteśmy, zaciemniła się -

albowiem nie mieliśmy żadnej drogi. Formuła naszego szczęścia: „Tak", „Nie", linia prosta, cel...

Co jest dobre? - Wszystko, co zwiększa w człowieku poczucie mocy, wolę mocy, samą moc.

Co jest liche? - Wszystko, co pochodzi ze słabości.

Co jest szczęściem? - Poczucie, że moc rośnie, że opór zostaje przezwyciężony.

Nie zadowolenie, lecz większa moc; nie pokój w ogóle, lecz wojna; nie cnota, lecz tężyzna (cnota w renesansowym

stylu, virtu, cnota wolna od moralizatorstwa) Niech zginą słabi i nieudatni: pierwsza teza naszej miłości człowieka. I należy

im w tym jeszcze dopomóc.

Co jest szkodliwsze niż jakikolwiek występek? Aktywne współcierpienie z wszystkimi nieudatnymi i słabymi -

chrześcijaństwo...