Marina & Siergiej Diaczenko - 3 - Następca.pdf

(1990 KB) Pobierz

Marina i Siergiej

Diaczenko

Prijemnik

Przełożył: Witold Jabłoński

Tom III cyklu Tułacze

redakcja:

Wujo Prem

(2015)

Prolog

Chłopczyk siedział ukryty za kufrem, gdzie czuć było kurzem. Zasłaniające okno kotary

wznosiły się nad nim jak masywne, zapylone kolumny. W słonecznych promieniach trzepotał

się chaotycznie białawy mol.

Za oknem brzęczało żelazo i tętniły kopyta. Mówiono tam: „wrogowie” i jeszcze:

„wojna”, lecz tutaj, w domu byli przecież ojciec i matka, bliscy i niezawodni, jak owe

słoneczne łuki, podpierające sufit...

Bał się jednak starca. Był dla niego obcy i niepojęty. W jego obecności nawet swoi

wydawali się inni niż dotychczas. Rodzice nie zwracali uwagi na syna, tak jakby starzec był

chmurą, która przesłoniła chłopcu słońce. Na pewno też bali się starego. Inaczej, dlaczego

mieliby mu to oddawać?

Chłopczyk płakał, oblizując łzy. Ta rzecz... Ta niezwykła rzecz. Czyżby miało jej

zabraknąć? Nie będzie więcej tych świątecznych dni, gdy mama wydobywała ją ze szkatułki i

pozwalała mu, zazwyczaj w nagrodę, dotknąć tego choć jednym palcem? Pozwalała napatrzeć

się do syta i śledzić wzrokiem świetlisty zajączek, tańczący na suficie...

Mówili coś o plamie rdzy, której naturalnie nie było. I jeszcze o wojnie. Chłopiec

wyobraził sobie las kopii z wąskimi proporcami, rozdwojonymi jak żmijowe języki... Całe

mnóstwo dorodnych jeźdźców i przyjemną woń prochu... Jego ojciec i tak wszystkich

pokona.

Dlaczego jednak starzec tylko kiwa milcząco głową?

Mokrym od łez palcem chłopczyk rysował na kufrze paskudne gęby. Krzyczeli na niego,

kiedy rysował złe mordy. W tej chwili z osobliwą satysfakcją wykreślał usta wykrzywione

kącikami w dół, groźnie zmarszczone brwi... A niech go ukarzą...

Potem złoty przedmiot błysnął na obcej dłoni, znalazł się między długimi palcami starca.

Chłopczyk nie wytrzymał, wyskoczył z wrzaskiem ze swojej kryjówki, chcąc wyrwać

tamtemu zabawkę, nie mogąc uwierzyć, że tym razem jego zachcianka pozostanie

niezaspokojona...

– Luarze!

Na policzkach matki pojawiły się czerwone plamy. Ojciec mówił coś surowo. Chłopiec

sam już tymczasem pożałował swego wyskoku. Starzec patrzył nań uporczywie, przenikliwie,

badawczo. Dziwne, że dzieciak nie zmoczył od tego spodenek.

Na dnie przejrzystych, jakby szklanych oczu przebiegł jakiś cień. Obwisłe, bezrzęse

powieki zadrgały. Chłopak najeżył się. Starzec przeniósł wzrok na jego matkę.

– Nazwała go pani tak na cześć Łujana?

Zza okna dobiegał tupot podkutych butów. Donośny głos wykrzykiwał coś groźnym,

rozkazującym tonem. Starzec westchnął.

– Kiedy mały kamyk obrusza się ze szczytu... pozostaje nadzieja, że wpadnie w jakiś

dołek i nie spowoduje lawiny.

Zawsze trzeba mieć nadzieję.

Chłopczyk pochlipywał, trąc kułakami oczy i czepiając się rękawa ojcowej kurty. Nie

zauważył, jak dziwnie spojrzeli na siebie rodzice.

Starzec uśmiechnął się smutnie.

– Los od dawna naznaczył twoją rodzinę, panie Soll.

Matka przewróciła trwożnie oczyma. Ojciec milczał, trzymając się za policzek, jakby

poczuł nagły ból zęba. Staruszek skinął głową.

– W zasadzie... to głupstwo. Zapomnijcie o tym, co powiedziałem.

Kiedy zamknęły się za nim drzwi, poczucie straty zastąpiła ulga.

Ciepła dłoń, w której całkiem niknęła jego drobna rączka. Będziesz miał dużo innych

zabawek. Nie płacz, Dzionku.

Rozdział

A jednak zdążyliśmy! Szczęśliwie brama miejska zatrzasnęła się za naszymi plecami, a

mogła przed nosem. Nie bez powodu Flobaster wrzeszczał na nas całą drogę. Spóźnialiśmy

się, ponieważ o świcie złamaliśmy oś, a stało się tak dlatego, że senny Mucha przegapił

wybój na drodze. Był senny, gdyż Flobaster, nie żałując pochodni, męczył nas próbą prawie

do rana... Musieliśmy odwiedzić kuźnię. Flobaster ochrypł, targując się z kowalem, potem

splunął, zapłacił i raz jeszcze zbił Muchę.

Oczywiście wieczorem byliśmy zbyt zmęczeni, by się radować, że jednak zdążyliśmy

wjechać do miasta, przepełnionego rozbawionymi tłumami. A cóż dopiero będzie jutro... Nikt

z nas nie podniósł nawet głowy, żeby nacieszyć wzrok wysokimi dachami i złotymi

chorągiewkami. Tylko Mucha, któremu wszystko było obojętne, słysząc wiwaty rozdziawił w

ziewnięciu swoje małe usteczka.

Główny plac okazał się całkowicie zapchany wozami i namiotami rozsądniejszych

konkurentów. Udało się w końcu ciężko wywalczyć kąt, w którym ledwie zmieściły się nasze

trzy wozy. Po naszej lewej stronie znajdował się cyrk wędrowny, gdzie w klatce pod gołym

niebem smętnie ziewał zagłodzony niedźwiedź. Po prawej był teatrzyk kukiełkowy: z

otwartych skrzyń sterczały drewniane nogi wielkich marionetek. Naprzeciwko rozłożyli się

obozem nasi starzy znajomi, komedianci z wybrzeża. Zdarzało się nam spotykać ich na

niezliczonych jarmarkach i często ujmowali nam sporą część zarobku. Właśnie sprawnie

zbijali podesty. Flobaster nachmurzył się. Odeszłam na bok, żeby cichutko parsknąć: cha, cha,

czyżby staruszek miał nadzieję być tutaj pierwszym i jedynym? To przecież oczywiste, że na

tutejszy Dzień Wszelkiej Radości przyjeżdżają wszyscy, nawet z bardzo dalekich stron, tylko

pod jednym warunkiem. Warunek był bardzo prosty. Pierwszy numer programu powinien

zawierać ścinanie głowy, wszystko jedno czyjej. Dziwny gust mają ci mieszczanie. Weźmy

chociażby tę zabawną kukłę wisielca, przyozdabiającą gmach sądu...

Święto rozpoczęło się o świcie.

Nawet my daliśmy się lekko zwariować, chociaż byliśmy doświadczonymi aktorami, nie

zgrają wiejskich amatorów. Zdarzały się nam po drodze różne świąteczne parady i karnawały.

Miasto było bogate i bardzo z siebie zadowolone. Lokaje w liberiach niemal pękali z dumy,

stojąc na tylnych resorach złocistych karet. Kramy uginały się pod stosami drogich,

wyborowych towarów. Mieszczanie, odziani w swoje najlepsze szaty, pląsali na placu w takt

bębnów i skrzypiec. Nawet bezpańskie psy wydawały się szacowne i pełne wysokiego

mniemania o sobie. Żonglerzy przerzucali się płonącymi łuczywami. Linoskoczkowie

tańczyli na linach rozpiętych wysoko nad głowami widzów. Było ich tylu, że gdyby zeszli na

dół, spokojnie mogliby zapełnić niewielką wioskę. Ktoś w opiętym, czarnym trykocie miotał

się w gęstej sznurowej sieci, podobny jednocześnie do muchy i pająka. Nawiasem mówiąc,

Mucha nie omieszkał ściągnąć czegoś z najbliższego straganu i pochwalić się tym

Flobasterowi, ten zaś długo targał go za ucho, wskazując migające tu i ówdzie czerwono-białe

uniformy straży.

Czekaliśmy na naszą chwilę.

Na pierwszy ogień poszły marionetki, za pomocą których znacznie łatwiej przedstawić

ścinanie głowy. Zagrali jakąś krótką, głupawą farsę. Głowa głównego bohatera spadła na

deski jak korek od butelki musującego wina. Chudziutka, wygłodniała dziewczynka obeszła

publiczność z nadstawioną czapeczką. Mało dawali. Widocznie spektakl się nie spodobał.

Potem zaryczał niedźwiedź. Potężnie zbudowany pogromca w jaskrawoczerwonym

trykocie przerzucał w powietrzu malutkiego chłopaczka, jak ofiarne jagniątko, a na koniec

numeru udał, że urywa mu główkę. W odpowiedniej chwili dzieciak zwinął się w pół. Przez

moment czułam strach. Kto ich tam wie, tych cyrkowców...

Po chwili jednak chłopaczek wyprostował się, jak gdyby nigdy nic. Niedźwiedź, podobny

trochę do starego, wysłużonego psa, przeszedł się niechętnie na tylnych łapach i w

nadstawioną czapkę niezwłocznie posypały się monety.

Południowcy z wybrzeża ustąpili nam kolejkę. Ich szef machnął do Flobastera: zaczynaj!

Przygotowaliśmy na Dzień Wszelkiej Radości

Opowieść o dzielnym Ollalu i nieszczęsnej

Róży.

Nieszczęsną Różę grała naturalnie Gezina, oczywiście nie ja. Wygłaszała wielki

monolog do zakochanego w niej bez pamięci Ollala i zaraz potem opłakiwała go, kiedy na

scenie zjawił się kat w czerwieni i odrąbał amantowi głowę. Sztukę napisał Flobaster. Nigdy

nie miałam odwagi go zapytać, za co konkretnie cierpiał urodziwy Ollal?

Zagrał go Barian, tradycyjnie grywający w naszej trupie wszystkich bohaterskich

amantów, chociaż niekoniecznie było to jego emploi. Nie był już taki młody... Flobaster

przewidywał dla niego w niedalekiej przyszłości role szacownych ojców. Któż jednak, warto

spytać, miałby w kolejnych spektaklach wzdychać do Geziny? Mucha zapowiadał się dobrze,

lecz na razie miał tylko piętnaście lat i sięgał naszej heroinie do ramienia...

Podglądałam zza kurtyny, jak przepiękna Róża, efektownie rozpościerając fałdy sukni i

rozpuszczone włosy na scenicznych deskach, użalała się Ollalowi i publiczności na

okrucieństwo swego losu. Śliczna Gezina, szczupła, z pysznym biustem, gładką, różową

twarzyczką i niebieskimi oczętami porcelanowej lalki, zawsze mogła liczyć na uznanie

widzów. Toteż całe jej aktorstwo składało się z romantycznych okrzyków i żałosnych

westchnień. No cóż, więcej nie było trzeba, zwłaszcza, gdy przy scenie śmierci ukochanego

udało się jej uronić parę łez.

Właśnie ze dwie łezki błyszczały na rzęsach aktorki. Widzowie przycichli.

Za kulisami rozległy się ciężkie kroki oprawcy. Flobaster w czerwonym kostiumie starał

się tupać jak najgłośniej. Urodziwy Ollal położył głowę na pieńku. Kat popisywał się chwilę,

strasząc piękną Różę wielkim, ostrym toporem, potem zamachnął się szeroko i opuścił swój

oręż na szyję Bariana.

Zgodnie z pomysłem Flobastera, pieniek był ukryty za zasłonką, tak więc widzowie mogli

zobaczyć tylko plecy ofiary i zamach topora. Potem ktoś – tym kimś byłam oczywiście ja –

Marina & Siergiej Diaczenko - 3 - Następca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: