Ulotki.docx

(13 KB) Pobierz

Elektroforeza – zasada

Rozdział elektroforetyczny białek surowicy i moczu stężonego jest możliwy dzięki ich ruchliwości w polu elektrycznym. Każda cząsteczka posiada ładunek dodatni bądź ujemny. Cząsteczka porusza się w polu elektrycznym w sposób charakterystyczny w określonym pH.

W procedurze rozdziału na żelu agarozowym Interlab białka są rozdzielane w środowisku alkalicznym.

Po rozdziale następuje utrwalanie i barwienie w kwaśnym błękicie Acid Blue, odbarwianie i suszenie. Kolejnym etapem jest odczyt densytometryczny i pokazanie wyników łącznie z graficznym wykresem.

Immunofiksacja – zasada

Nietypowe prążki w rozdziale elektroforetycznym białek surowicy, głównie w strefie beta- i gamma-globulin nasuwają podejrzenie obecności białek monoklonalnych w surowicy. W celu zidentyfikowania tych nietypowych prążków stosuje się metodę immunofiksacji.

Metoda pozwala na szybką identyfikację białek monoklonalnych.

Immunofiksacja jest prostą metodą elektroforetyczną pozwalającą na związanie w danym miejscu rozdziału elektroforetycznego białek poprzez wytwarzanie przez nie nierozpuszczalnego kompleksu z przeciwciałem (reakcja antygen-przeciwciało). Odbywa się to w czterech etapach:

  1. Elektroforetyczny rozdział białek na żelu agarozowym.
  2. Utrwalenie rozdziału elektroforetycznego i immunoprecypitacja białek: roztwór utrwalający i antysurowice są nakładane bezpośrednio na powierzchnię żelu na odpowiednie ścieżki migracyjne. Roztwór utrwalający i antysurowice dyfundują w żelu wiążąc odpowiednio wszystkie białka i kompleksy białka-przeciwciała.
  3. Niezwiązane białka usuwane są z żelu za pomocą sączka z bibuły i są odpłukiwane.
  4. Związane białka (immunoprecypitaty) są barwione. Następnie otrzymane prążki są porównywane z odpowiednimi nietypowymi prążkami pasmami widocznymi na ścieżce wzorcowej (SPE) próbki surowicy.

W celu wykrycia i identyfikacji składników monoklonalnych, próbka jest jednocześnie rozdzielana elektroforetycznie na sześciu ścieżkach. Po elektroforezie pierwsza ścieżka (SPE) jest wykorzystywana jako wzorcowa, ukazując rozdział elektroforetyczny białek próbki. Pozostałych pięć ścieżek pozwala na identyfikację składników monoklonalnych na podstawie ich reakcji (lub braku reakcji) z antysurowicą anty-IgG, anty-IgA, anty-IgM łańcuchów ciężkich i anty-kappa i anty-lambda łańcuchów lekkich.

Ta prosta i szybka metoda daje jasny i łatwy do interpretacji obraz.

Barwnik – kwaśny fiolet.

Ogniskowanie izoelektryczne PMR – zasada

Izoogniskowanie na żelu agarozowym ma na celu rozdział białek w próbkach PMR i próbkach surowicy (jeden pacjent = surowica + PMR).

Procedura immunoblottingu ma na celu przeniesienie białka na membranę. Membrana, na którą przenoszone są białka jest przygotowana w taki sposób, by można było wykryć oligoklonalne IgG uwidaczniając różnice lub ich brak w PMR i surowicy tego samego pacjenta.

Przed dodaniem przeciwciał membrana jest zablokowana przez zanurzenie w specjalnym roztworze blokującym w celu uniemożliwienia niespecyficznego łączenia się przeciwciał z membraną.

Immunofiksacja ze znakowaną antysurowicą anty-IgG pozwala wykryć tylko prawdziwe IgG oligoklonalne w niezatężonym PMR. Immunofiksacja IgG PMR i surowicy od tego samego pacjenta pozwala wizualnie porównać próbki. To pozwala wykryć białko oligoklonalne reprezentujące syntezę wewnątrzoponowej immunoglobuliny.

Barwnik – 3-amino-9-etylo-karbazol.

Zgłoś jeśli naruszono regulamin