DOBRY PASTERZ CZ 057 - Sól Świętej Agaty strzeże od ognia chaty.docx

(1893 KB) Pobierz

 

Sól Świętej Agaty strzeże od ognia chaty

 

legenda opowiada, że gdy przed przeszło trzystu laty w krakowskich składach niedaleko Bramy Grodzkiej wybuchł groźny pożar, miasto uratowała od zagłady pewna stara żebraczka, rzucając w płomienie sól św. Agaty, co sprawiło, że ogień zgasł.

                     

 

Pytana przez rajców miejskich, czego żąda za uratowanie grodu, odrzekła: macie ufundować kościół ku czci świętej świętej wspomożycielki. Rajcy zobowiązali się do wzniesienia świątyni, ale zamiaru tego nigdy nie zrealizowali.

Kiedy jesienią 1655 roku spłonęły doszczętnie przedmieścia wawelskiego grodu, podpalone przez szwedzkiego najeźdźcę, dopatrywano się w tym kary boże) za niedotrzymanie obietnicy danej żebraczce przez ojców miasta. Kośćioła pod wezwaniem św. Agaty nie ma w Krakowie do dzisiaj.

Wspomnienie św. Agaty, panny I męczennicy, Kościół obchodzi 5 lutego. Tradycja mówi, że pochodziła z miasta Katania na Sycylii, ze znamienitego rodu rzymskiego, I odznaczała się nieprzeciętną urodą. Żyła prawdopodobne w latach 235-251, za panowania cesarza Decjusza (249-251), Wedy to miały miejsce jedne z najbardziej krwawych w historii rzymskiego imperium prześladowania chrześcijan. O jej żyćiu i męczeństwie opowiadają liczne apokryfy I hagiograficzne legendy, znane na naszym kontynencie już od wczesnego średniowiecza - św. Agata po przyjęciu wiary chrześcijańskiej złożyła ślub czystośći i dlatego odrzuciła rękę prefekta Katanii Kwincjusza - który mszcząc osobistą zniewagę - kazał ją, jako chrześcijankę, uwięzić. Kiedy nie pomogły przekonywania I groźby, znalazła się z jego rozkazu w domu rozpusty, gdzie w cudowny sposób zachowała dziewictwo. W końcu po okrutnych torturach spalono ją na rozżarzonych węglach. W ikonografii przedstawiano św. Agatę z kleszczami, którymi ją szarpano, odciętymi podczas męczeństwa piersiami złożonymi na misie oraz z płonącą świecą w ręku - symbolem Chrystusa.

Doczesne szczątki Świętej spoczywają w Katanii, które to miasto, jak chce tradycja, dzięki je) orę-downictwu ocalało w czasie wybuchu Etny. Gdy obudził się groźny wulkan grożąc zniszczeniem całej okolicy i - jak pisze w Żywotach Świętych ksiądz Piotr Skarga - płomienie jako rzeki szły do miasta (...}, a kamienie wielkie jako kule ogniste wypadały, na ulice wyszła procesja niosąc welon wydobyty z grobu św. Agaty, I wtedy potok wulkanicznej lawy zatrzymał się przed murami miasta.

             

 

Od tej pory w Katanii co roku w dniu swoje) patronki mieszkańcy uczestniczą w uroczystej procesji, podczas które) ulicami miasta obwożony Jest relikwiarz Święte). Od wieków czczono ją też jako patronkę zawodów mających kontakt z ogniem: giserów, kominiarzy, ludwisarzy, odlewników, a także lako orędowniczkę w chorobach piersi I opiekunkę karmiących matek. Uważano ją również za wspomożycielkę w czasie pożarów, zwłaszcza spowodowanych przez uderzenie pioruna.

W polskiej tradycji ludowej w tym dniu święco-no sól, chleb i wodę. Istniało przekonanie, że akcesoria te, a zwłaszcza sól, wrzucone do ognia tłumią go i powodują, że przestaje się rozprzestrzeniać. Wspomnienie o tym, niegdyś powszechnym, zwyczaju zachowało się między Innymi w ludowych przysłowiach:

 

Gdzie święta Agata, Bezpieczna tam chata. czy też:

Sól świętej Agaty, Strzeże od ognia chaty.

Święconą sól wsypywano również do wykopu przy drążeniu studni lub przy jej czyszczeniu, co miało zapewnić wodzie czystość. Sądzono też, że wyniesiona przed dom w czasie wichury spowoduje zmianę kierunku wiatru. Na Helu, gdy kry napierały na ląd, a także podczas szalejącego sztormu, rybacy wrzucali do morza poświęconą sól i chleb, by uciszyć żywioły. W Polsce północno-wschodniej), w okolicach Białegostoku chleb I sól św. Agaty uważano za lekarstwo na bezpłodność. Podawano je też położnicom I karmiącym matkom. Ponadto chleb leczył ból gardła, a dodany do ziarna na siew zapewniał obfite plony.

W kulturze ludowe) dzień św. Agaty uważany był też za pierwszą zapowiedź nadchodzącej wiosny. Wierzono, że w tym dniu Jaskółki, które zimują śpiąc w bagnach i błotach, opuszczają swoje zimowe kryjówki, a Jeśli świeci słonce, jest to oznaka rychłego końca zimy.

URSZULA  JANICKA - KRZYWDA

Zgłoś jeśli naruszono regulamin