Hines Barry - KES.rtf

Barry Hines

KES

Zasłony nie były zaciągnięte. Kontury ok­ na rysowały się ostro na tle koloru nocy. Ciem­ ność w sypialni miała chropowatą fakturę. Szafa i łóżko ginęły w mroku. Wszędzie panowała ci­ sza.

Billy przesunął się ku brzegowi łóżka, Jud zrobił to samo, tak że połowa podania świeciła pustką. Jud prychnął i otarł nos. Billy westchnął płaczliwie. Potem nastąpił spokój. Tylko wiatr uderzał w okno i rozbijał się o mury domu.

Billy przewrócił się na drugi bok. Jud poszedł w jego ślady i kichnął mu w kark. Billy podciąg­ nął koc aż po uszy i otarł nim szyję. Łóżko było teraz prawie puste, a nie zajęta przestrzeń szyb­ ko się ochładzała. Cisza. Nagle zadzwonił bu­ dzik. Billy nie otwierając oczu wyprostował się tak, jakby czuł ogarniający go w ciemności ha­ łas. Jud jęknął i przeciągnął się na zimnym prze­ ścieradle. Sięgnął ręką za łóżko i przewrócił ze­ gar. Próbował go uchwycić, ale tylko popchnął dalej.

— Co za cholera!

Wychylił się za krawędź łóżka i porwał obu­ rącz budzik. W jednej dłoni trzymał odwrócony

szkłem do podłogi zegar, błądząc niezdarnie pal­ cami drugiej wśród różnych dźwigienek 1 guzi­ czków. W końcu znalazł odpowiedni i hałas ustał. Skulił się z powrotem w łóżku, pozosta­ wiając na podłodze przewrócony budzik.

—              Niech to diabli!

Jud leżał na swojej połowie łóżka, wzdychając i przewracając się oo kilka minut. Billy, odwró­ cony do niego plecami, oderwał po chwili poli­ czek od poduszki i rzekł:

—              Jud.

—              Czego chcesz?

—              Trzeba wstawać.

Milczenie.

—              Budzik dzwonił.

—              Myślisz, że nie wiem?

Jud naciągnął jeszcze bardziej koc na głowę i przytulił się do poduszki. Przez chwilę obaj leżeli milcząc.

—              Jud?

—              Co?

—              Spóźnisz się.

—              Zamknij gębę!

Przecież zegar się nie spieszy.

Zamknij się, słyszysz?

Jud pod kocem zamachnął się ręką. Pięść wy-

ądowała na wysokości nerek Billy’ego

—              Och, boli!              y *

* No to zaniknij się.

■              Powiem starej.

brzeg łóżka, ji2^°2^chfllly Uciekł na zimny

Jud wygrzebał się spód koca. Przez chwilę siedział ze spuszczonymi nogami, po czym wstał i ruszył przez pokój, po omacku szukając kon­ taktu. Billy przesunął się na środek łóżka i znik­ nął pod kocem.

—              Jud, nastaw mi budzik na siódmą.

—              Sam sobie nastaw.

—              Tobie łatwiej.

Jud wyciągnął koszulę ze swetra Billy’ego i narzucił go na siebie. Billy wtulił się w miejsce zajęte przedtem przez Juda z taką siłą, aż jęk­ nęły sprężyny. Jud przyglądał się przez chwilę zmiętemu kocowi, po czym energicznie ściągnął go z łóżka, odkrywając je zupełnie.

—              Pobudka, wstawać!

Przez chwilę Billy leżał skulony, z dłońmi wciśniętymi między uda. Potem podniósł się i poczołgał na kolanach na brzeg łóżka, żeby zgarnąć koc.

—              Ty gnojku jeden! Zazdrościsz mi, co?

—' Za kilka tygodni będziesz musiał wsta­ wać 1 tej samej porze, co ja.

Jud wyszedł na schody.

Billy oparł się na łokciu:

—              Zgaś przynajmniej światło!

Jud już był na dole.

Billy usiadł na krawędzi łóżka, nastawił bu­ dzik, a potem pobiegł do kontaktu zgasić świa­ tło. Kiedy wrócił do łóżka, ciepło już się ulot­ niło. Drżąc szamotał się z prześcieradłem, szuka­ jąc jakiegoś ciepłego miejsca.

Gdy wstał i zszedł na dół, na dworze pano­ wał jeszcze mrok. W jadalni zasłony były za­ ciągnięte, a gdy zapalił światło, pokój bez ognia na kominku wydał mu się ponury i zimny. Billy postawił budzik na gzymsie kominka, wziął le­ żący na kanapie sweter matki i wciągnął go na koszulę.

Kiedy wrzucał popiół do kubła na śmieci, budzik odezwał się znowu. Fala pyłu uderzyła go w twarz, gdy zamykał w pośpiechu wieko, żeby jak najszybciej wrócić do pokoju. Budzik prze­ stał jednak dzwonić, zanim zdołał go dosięgnąć. Billy ukląkł przed oczyszczonym rusztem i za­ czął układać na nim kulki ze zmiętych gazet. Robił to tak starannie, że przypominały bukiet hortensji. Potem chwycił siekierę, ustawił pniak i uderzył w sam środek. Ostrze wbiło się i utk­ nęło. Billy podniósł siekierę wraz z pniakiem i opuścił ją w dół. Pniak rozpadł się na dwie połowy, a na podłodze pozostał ślad ostrza. Te­ raz rozłupał połówki na ćwiartki, ćwiartki na ósemki, ósemki na szesnastki. Drewienka pou­ stawiał na papierze jak szkielet wigwamu. Całą konstrukcję uwieńczyły kawałki węgla niby luź­ na skorupa, spod której wyglądały drewienka i papierowe kulki. Papier zajął się od pierwszej zapałki, a potem płomienie rozpełzły się szybko Przy trzasku palącego się drewna i dymie pło­ nącego węgla. Billy poczekał, aż języki ognia

2? ■■ i ■ |fl wszedł

kach znTrf ° w.wzyl drzwi do spiżarki. Na pól­ ka* znajdowały Eię tylko; pac!fa 8usz<JnPeg0

groszku i pół butelki octu. Pudło na pieczywo było puste. W korytarzyku na ścianie wisiał licz­ nik z obracającą się pod szklanym Moszem tar­ czą. Czerwona strzałka ukazywała się i znikała na przemian. Billy zamknął drzwi spiżarki i otworzył wejściowe. Na progu stały dwie pu­ ste butelki na mleko. Ze złością uderzył pięścią we framugę.

—              Codziennie to samo. Będę musiał scho­ wać jedną w nocy.

Odwrócił się, żeby wejść z powrotem, ale przystanął i wyjrzał znów. Drzwi od garażu by­ ły otwarte. Billy pobiegł wybetonowaną ście­ żką i korzystając ze światła w kuchni zajrzał do środka.

—              A to ci kawał!

Kopnął pustą puszkę po oleju, aż potoczyła się na drugi koniec garażu, i wrócił biegiem do domu. Węgiel rozpalił się już na dobre, a żół­ te płomienie roztaczały łagodne ciepło. Billy nie rozwiązując sznurowadeł włożył buty i chwycił wiatrówkę. Zamek błyskawiczny był zepsuty, więc kurtka powiewała za nim, gdy przeskaki­ wał przez płot i pędził w kierunku ulicy.

Niebo miało kcdor szarych mydlin. Pola były bladoszare, ale horyzont ciemniał nad miastem. Lampy uliczne jeszcze płonęły i z kilku oświe­ tlonych okien wyzierały kolorowe zasłony. Bil­ ly minął dwóch górników wracających w mil­ czeniu z nocnej szychty. Jakiś człowiek w kom­ binezonie przejechał obok. niego na rowerze, wolno pedałując. Na chwilę cala czwórka zrów­

nała się, ale potem rozeszli się każdy w swoją stronę.

Billy dotarł w końcu do terenu zabaw. Bra­ ma była jeszcze zamknięta, więc cofnął się i wziął rozbieg, żeby przeskoczyć ogrodzenie. Zawisł na górze z jedną nogą w powietrzu. Roz­ pięta między dwoma betonowymi słupami siat­ ka drgała pod jego ciężarem. Billy starał się utrzymać równowagę balansując nogami po obu stronach siatki, ale ta ekwilibrystyka nie zdała się na nic. Siatka drgała coraz silniej, aż w końcu chłopiec spadł na drugą stronę, w wysoką tra­ wę. Podniósł się, ale jego buty i spodnie były przemoczone, a dłoń zabrudzona psim kałem. Billy wytarł ją o trawę, obwąchał palce i po­ mknął cwałem przez boisko. Za bramą były hu­ śtawki dziecinne, podciągnięte, ze sznurami owi­ niętymi wokół poprzeczki. W ogrodzeniu znalazł dziurę. Prześliznął się przez nią i wyszedł na prowadzącą do miasta ulicę. Minął go jakiś pię­ trowy autobus. Tuż za nim podążały dwa sa­ mochody. Szum ich motorów oddalił się wkrótce i ulica opustoszała zupełnie. Światła pogasły

i              przez kilka chwil tylko skrzypienie butów Bil- ly’ego zakłócało ciszę tego ponurego poranka.

Gdy wchodził do sklepu, odezwał się trącony drzwiami dzwonek. Pan Porter podniósł głowę, nie przerywając układania gazet na ladzie, Myślałem, że już nie przyjdziesz.

—              Dlaczego? Przecież się nie spóźniłem.

Porter wyciągnął zegarek z kieszonki kami-

i              i trzymając go jak stoper w dłoni, przez

chwilę przyglądał się wskazówkom, wreszcie bez słowa schował z powrotem. Billy podniósł płócienną torbę leżącą przy ladzie i zarzucił ją sobie na plecy. Torba ześliznęła się i wylądowała na biodrze. Billy poprawił pasek i zerknął do środka na paczki gazet i czasopism.

—              O mały włos, a byłbym się spóźnił.

—              Dlaczego?

—              Bo Jud pojechał na moim rowerze do ro­ boty.

Porter przerwał układanie gazet i spojrzał zza lady.

—              No to co zrobisz?

—              Rozniosę gazety na piechotę.

—              Na piechotę? A jak ci się zdaje, ile czasu to zajmie?

—              Niedużo.

—              Czy ty wiesz, że są ludzie, którzy lubią czytać gazety tego samego dnia, kiedy się uka­ zują?

—              To nie moja wina. Przecież nie prosiłem go, żeby mi zabrał rower.

—              No tak. Dość już tych impertynencji. Ro­ zumiesz?

Billy rozumiał.

—              Mam wielu kandydatów na twoje miej­ sce. Pełno fajnych chłopaków poluje na tę ro­ botę. Chłopcy z Firs Hill i okolic...

Billy przestępował z nogi na nogę, spogląda­ jąc na torbę tak, jakby jeden z tych fajnych chłopców tam się właśnie znajdował.

—              To nie potrwa długo. Kiedyś też 'tak roz­ nosiłem.

Porter kiwnął głową i wyrównał plik czaso­ pism, uderzając brzegami o ladę. Billy przesu­ nął się w stronę piecyka elektrycznego. Stanął przed nim w rozkroku z dłońmi sple­ cionymi z tyłu. Porter spojrzał na niego i Bil­ ly opuścił ręce wzdłuż bioder.

—              Ech, wszyscy jesteście tacy sami.

—              O co chodzi? Przecież nigdy nie sprawiłem panu kłopotu.

Zabrzmiał dzwonek. Porter wyprostował się uśmiechnięty.

—              Dzień dobry panu. Znów mamy mamą pogodę...

—              Dwadzieścia playersów.

—              Bardzo proszę.

Odwrócił się, jego palce przesunęły się wzdłuż półki z papierosami, dotarły do przegródki z playersami i powędrowały w górę po paczkę. Tymczasem Billy ściągnął dwie tabliczki czeko­ lady ze stojącego na ladzie stolika. Porter po­ dał klientowi papierosy i zainkasował pienią­ dze.

—              Moje uszanowanie. Dowidzenia!

Ostatnie słowo wymawiał głośniej i zbiegało się ono na ogół z chwilą, gdy rozlegał się dzwo­ nek za wychodzącym klientem.

Odprowadziwszy klienta, Porter zwrócił się do Billy’ego.

—              Wiesz, co mi mówiono, gdy przyjmowa­ łem cię do pracy?

Przerwał, tak jakby oczekiwał, że Billy od­ powie mu na to pytanie. ,

—              Mówiono mi, że muszę uważać, bo nie la­ da gagatki mieszkają w tej waszej dzielnicy. Chwila nieuwagi, a człowiek zostaje bez koszuli.

—              O co chodzi? Przecież nic panu nie zabra­ łem.

—              Bo nie dałem ci okazji.

—              Obejdzie się. Miałem już dość kłopotów.

Porter otworzył usta, mrugnął oczami, wy­ ciągnął zegarek i sprawdził, która godzina.

—              Czy masz zamiar sterczeć tu cały dzień?

Potrząsnął zegarkiem i przyłożył go sobie do

ucha.

—              Zaraz ludzie zaczną dzwonić, dlaczego im nie dostarczam gazet na czas.

Billy wyszedł ze sklepu. Na ulicy panował już duży ruch, a na przystankach autobusowych stały wszędzie długie kolejki. Billy mijał je od­ dalając się od miasta. Zaczął roznoszenie prasy od rzędu wolno stojących domków jednorodzin­ nych zbudowanych z kamienia, świeżo otynko­ wanych, z szybkami oprawionymi w ołów. Gdy skończyły się domki i główna ulica, Billy po­ czął wspinać się na Firs Hill. Wzgórze było stro­ me. Wzdłuż dobrze utrzymanych trawników w równych odstępach rosły drzewa, a daleko w głębi stały domy osłonięte żywopłotem. Billy za­ trzymał się przed kutą, żelazną bramą, na któ­ rej widniał napis: „Domokrążcom i żebrakom wstęp wzbroniony”. Spojrzał na drogę i wpa­ kował sobie do ust dwa kawałki czekolady. Bra-

mę pozostawił na pół otwartą i ruszył naprzód. Po obu stronach ścieżki aż do samego domu ro­ sły rododendrony. Billy podniósł klapę w drzwiach osłaniającą otwór na listy. Klapa była sztywno osadzona i sprężyna zgrzytnęła. Chło­ piec rozejrzał się dookoła, przepchnął gazetę przez otwór i opuścił z powrotem klapę, aż za­ trzymała się na gazecie.

Wszystkie frontowe okna były zasłonięte, og­ ród był dziki, gdzieniegdzie na podjeździe prze­ bijały się przez asfalt kępy trawy i chwastów. Billy zabawiał się chwilę, skacząc...