Wykład 1 - 15.03.2016.docx

Pedagogika porównawcza

Wykład 1 – 15.03.2016

studia porównawcze
Justa pozycja à zestawienie danych empirycznych czy też „gołych’ faktów; kiedy chcemy podobieństwa i różnice
badania porównawcze àzbieramy dane, Justa pozycja, następnie próbujemy uchwycić różnice i podobieństwa, następny krok polega na zrozumieniu dlaczego mamy do czynienia z taką różnicą (np. dlaczego dzieje się tak, że w kilku krajach mamy takie same zjawiska)

badania komparatystyczne

*chcemy porównać dwa różne systemy oświatowe (jego podobieństwa i różnice) àpoznajemy całą otoczkę (wielkość kraju, liczba ludności), kto finansuje system oświaty

co się składa na system oświaty?

Wykład 2 – 12.04.2016

starożytność à podróżowanie, nauka na zagranicznych uniwersytetach,

przełom XVIII/XIX à Marek Antoniusz Deparies (1775 – 1848), pierwsza myśl o pedagogice porównawczej; francuskie szkoły nie działają tak sprawnie jak powinny były działać, pomyślał, że aby naprawiać, aby zwiększyć skuteczność francuskich szkół najłatwiej będzie podpatrzeć jak inni organizują swoje szkoły – to wydarzenie dało początek pewnej decyzji naukowej à podniesienie szkolnictwa we Francji poprzez podpatrzenie jakie rozwiązania stosują u siebie inne szkoły; wychodziła z założenia, że jak będzie gromadził informacje, jak będzie porządkował i porównywał dane wówczas uda mu się opracować, znaleźć prawidłowości, które powodują, że pewne aspekty w funkcjonowaniu systemu za granica lepiej się sprawdzają, dają lepsze efekty, powinna powstać świadoma instytucja, w których przedstawiciele krajów będą mogli wymieniać swoje poglądy, z systemów kształcenia à innowacyjna na tamte czasy propozycja; chciał aby wymiana myśli między specjalistami z zakresu edukacji prowadziła do tworzenia tabeli, wykresów, aby wszystko było ujmowane w wyrazisty sposób i aby dzięki nim, tym statystykom można było określić stan oświaty w danym kraju; ten zamysł utworzenia instytucji wymiany myśli na temat edukacji nie został przez niego zrealizowany ani nie został też bezpośrednio po jego śmierci kontynuowany, razem z nim koncepcja umarła, nastały czasy, w których została zapomniana.
*Dopiero po I wojnie światowej została przypomniana (70 lat później) à Pedro Rosello nawiązywał do koncepcji Marka Antoniusza. Zaangażował się on na tyle w te pomysły przedstawione przez Antoniusza, że doprowadził do powstania w 1925 Międzynarodowego Biura Oświaty w Genewie. Biuro to było przez kolejne lata, w odmienionej postaci istnieje do dziś; zbierano nie tylko doświadczenia i wiedzę na temat systemu oświaty w //europie ale interesowano się także tym jak to wygląda na innych kontynentach. Rosello wniósł do myśli komparatystycznej kilka nowych myśli, nie tylko był kontynuatorem myśli, ale traktował pedagogikę porównawczą jako instrument porozumienia między narodami. Na skutek I wojny światowej sytuacja była bardzo napięta, Rosello wychodzi z pomysłem aby wykorzystać wiedzę na temat innych krajów aby zbudować platformę ogólnoświatowego porozumienia. Rzucił też pomysł, aby (kontynuacja myśli Antoniusza) w oświacie była myśl uniwersalna, że niektóre rzeczy powinny się powtarzać, sformułował też bardzo aktualne zasady, które („prądy oświatowe”) wyznaczały kierunki rozwojowe w obrębie różnych kierunkach oświaty:
1) szkoła i życie społeczne uzupełniają się nawzajem i nawzajem na siebie oddziałują à dziś się wydaje nie odkrywcza, bowiem wszystko co się dzieje w obrębie jednego kraju to system naczyń połączonych – globalizacja, jakie życie szkoły takie życie społeczne, to jak wygląda szkoła tacy jej absolwenci, którzy decydują o kształcie życia społecznego; edukacja jako czynnik determinujący życie społeczne
2) fakty oświatowe pozostają wobec siebie w stosunku wzajemnej zależności à rosello wskazuje na zależności w obrębie systemie oświaty, czyli posługując się przykładem jakie kwalifikacje nauczycieli taka efektywność nauczania a co za tym idzie takie rezultaty jakie osiągają uczniowie. System edukacji jest głęboko zakorzeniony w kulturze narodów;
*jaka jest szkoła licealna tacy będą też stu encji na uniwersytetach
Rosello, podobnie jak jego poprzednik, był zwolennikiem pozytywistycznego podejścia do badań edukacyjnych, obaj chcieli aby opierać prawidłowości na gromadzeniu twardych danych statystycznych i innych wskaźników, które miały dawać Obraz tego jak funkcjonuje edukacja ; takie podejście spotkało się z dużym oporem; jeśli mówimy, że system oświaty jest odzwierciedleniem ducha narodu, że mówi dużo o narodzie to rzeczywiście natrafiamy na metodologiczne problemy, jeśli chcemy tego ducha narodu odzwierciedlonego w systemie oświaty oddać przez różne zabiegi metodologiczne; ta koncepcja Rosello, której zarzucano mechanistyczny charakter była krytykowana przez: Michaela Sadlera (to on właśnie jako pierwszy podkreślał, ze badając oświatę trzeba badać ducha narodu – w opozycji do dwóch wymienionych w sposób bardziej humanistyczny chciał patrzeć na sprawy, które są związane z kulturą narodu),
Sadler à system edukacji danego kraju trzeba zawsze rozpatrywać w kontekście nawet tła społecznego (historia narodu, życie społeczne, obyczajowość, religia, uwarunkowania społeczne), nie uwzględnienie kontekstów społeczno – kulturowych nie zdobędziemy pełnych informacji jak system funkcjonował; tezy Sadlera:
1) to co się dzieje poza szkołą znaczy nawet więcej niż to co w szkole àsocjalizacja pierwotna ma większy wpływ niż socjalizacja w szkole, dziecko, które nie dostało żadnych bodźców od środowiska rodzinnego pójdzie do szkoły z pewnym deficytem, którego szkoła może nie być w stanie wyrównać
2) praktyczna korzyść z badań porównawczych zagranicznych systemów oświaty polega na tym, że zaczynamy lepiej rozumieć nasz własny system wychowawczy

Iza Kandel à
- może być realizowane za pomocą różnych metod, on opowiada się za podejściem humanistycznym, intuicyjnym

George Beredain à

Wykład 3 – 26.04.2016

OCD - organizacja o światowym zasięgu, która w coraz większej mierze angażuje się w sprawy edukacji. Gospodarka jest podmiotem społecznym, która zabiega najbardziej o to, żeby ludzie się uczyli, żeby przez całe życie podnosili swoja przydatność w kontekście rozwoju gospodarczego.

Komisja Europejska – zmusza państwa do składania sprawozdań ze swojej działalności, realizowanych działań, ma wgląd we wszystko co się dzieje, na podstawie tych programów tworzy statystyki, opisy dobrych rozwiązań, dobrych praktyk, wytyka państwa, które odbiegają od powszechnie obowiązujących standardów. To organizacja gospodarczo i w zasadzie na początku swojej działalności nic nie miała wspólnego z oświata. Podpisana konwencja, na mocy której organizacja zaczęła swoją działalność w 1960 roku,
*Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej i Rozwoju à 1960; naczelnym zadaniem jest koordynacja polityki społeczno – ekonomicznej, czyli obszaru życia społecznego; w jej skład wchodzi 30 państw i nie jest tak, że każde państwo jest od razu przyjęte po wyrażeniu takiej woli – muszą to być państwa demokratyczne, państwa które mają zagwarantowane sprawne funkcjonowanie wolnego rynku, pluralizm polityczny, poszanowanie praw człowieka, wszystko co mieści się pod pojęciem demokracji, wolny rynek ze stabilnym wzrostem,
- cele: organizacja spotyka się po to, żeby omawiać wspólnie z krajami członkowskimi poszczególne sektory funkcjonowania gospodarki i zajmować się takimi kwestiami, które dla funkcjonowania gospodarki są najbardziej istotne, czyli dziś będą do tego należeć zmiany demograficzne, wprowadzanie nowoczesnych technologii, czy też kwestie związane z globalizacją. Do organizacji należą bardziej rozwinięte gospodarczo państwa świata i one wspólnie próbują wypracować stanowiska, które byłyby w interesie wszystkich wysoko rozwiniętych gospodarczo państw.
- 30 państw wchodzi w skład organizacji, zasadą, która jest jedną z podstawowych zasad funkcjonowania jest to, że wszystkie państwa członkowskie traktowane są w sposób równoprawny, niezależnie od potencjału gospodarczego każdego państwa i jaki wkład finansowy wnosi dane państwo w funkcjonowanie organizacji, bowiem są składki, które naliczone są w zależności od wysokości produktu krajowego w poszczególnych państwach.
- zasada niedyskryminacji à takie same zasady obejmują wszystkich członków, niezależnie od tego jak silne jest dane państwo członkowskie, każdy członek jest traktowany jak inny, nie ma ustępstw od tej zasady, żadnych wyjątków
- zasada à państwa, które są członkami musza zagwarantować i zadbać o to, że podmioty zagraniczne funkcjonujące na ich rynku nie są traktowane gorzej niż podmioty krajowe, jeśli w Polsce mają miejsce inwestycje zagraniczne prawo musi być w odniesieniu do nich takie samo, jak w odniesieniu do polskich podmiotów gospodarczych, nie mogą być mniej korzystne,
- zasada liberalizacji à polega na tym, że wszystkie państwa członkowskie zobowiązują się do przestrzegania określonych zasad, nie wolno tym krajom wprowadzać żadnych ograniczeń, które by groziły naruszeniu tej zasady.
Cele à osiągnięcie możliwie najwyższego wzrostu gospodarczego, możliwie najwyższego zatrudnienia w krajach członkowskich, a co za tym idzie osiągnięcie możliwie najwyższego standardu życia przy jednoczesnej stabilizacji finansowej; działanie na rzecz zrównoważonego rozwoju gospodarczego, zarówno w krajach członkowskich, jak i krajach które nie należą do organizacji (bo chce ona działać tak, aby było dobrze też dla innych), chodzi o zrównoważony rozwój na świecie, bo w globalizacji wszystko stanowi naczynie połączone – kryzysy w jeden części świata źle wpływają na życie w innej części; wprowadzenie badań w sferze rozwoju, a by zoptymalizować rozwój, kształcenie ludzi, którzy stanowią kapitał z punktu widzenia funkcjonowania gospodarki.
- rozwój gospodarczy spowodował to , ze od 1960 roku jak twierdzą analitycy, rok w rok wzrasta znaczenie problematyki edukacji w dziedzinie organizacji
- zanim nas przyjęto w 1996 byliśmy zobligowani do przeprowadzenia wielu reform, aby przystosować gospodarkę do wymogów, które definiują organizację, sprzyjały temu działania, które podjęliśmy w celu przyjęcia do UE, była to jedna droga – wszystkie wymogi, którym staraliśmy się spełnić były podobne do tych, które musieliśmy spełniać żeby być przyjętym do UE.

- w raportach wymogi, które trzeba spełnić jeśli chce się być członkiem.
- od co najmniej połowy lat 80, kiedy Polska nie była jeszcze członkiem, są przygotowywane systematycznie raporty na temat edukacji, dotyczą one wszystkich państw członkowskich, ale nie tylko; dotyczą one nawet 180 krajów na świecie – szeroko są zakrojone tego typu działania, żeby otrzymać wgląd co dzieję się w dziedzinie edukacji w poszczególnych krajach, np. badania oceny umiejętności uczniów w poszczególnych krajach, czy badania nad aktywnością społeczeństwa czy jego wykształcenia. Przyjęto regułę, że organizacja podchodzi tematycznie, co roku ustanawia jakiś inny priorytet, który jest badany w poszczególnych krajach członkowskich. Te priorytety ustalane są wspólnie – są to badania tematyczne, dotyczą jednego wątku, który jest badany w perspektywie porównawczej, perspektywa pozioma gdyż jeden wątek jest badany w wielu obszarach na świecie;

perspektywa pionowa à polega na sporządzeniu raportów, który zawiera statystyki i różne takie na terenie jednego kraju, i takie raporty są przez organizacją co jakiś czas przeprowadzane
*Żeby taki raport został przeprowadzony w Polsce  czy innym kraju trzeba z wnioskiem o przeprowadzeniu badania wystąpić dany kraj, np. Polska musi wyrazić ochotę, znaleźć ekspertów, jeśli taki wniosek już zostanie nadany organizacja powołuje grono ekspertów, którzy będą pracowali nad przyrządzeniem takiego sprawozdania z funkcjonowania systemu oświaty, kraj, który wystąpił z takim wnioskiem sam przygotowuje dane, które przedstawiane są ekspertom powołanych przez organizację, nakreśla sytuację w różnych obszarach funkcjonowania, podaje dane statystyczne i inne wszelkie informacje potrzebne do takiego sprawozdania, równolegle przyjeżdżają do danego kraju eksperci powołani przez organizację i prowadzą na miejscu własne badania, na podstawie własnych obserwacji ci eksperci sporządzają we współpracy z polskimi przedstawicielami sprawozdanie, które uwzględnia zarówno raport przygotowany przez dany kraj jak i wyniki badań ekspertów, wreszcie dochodzi zwykle w Paryżu do spotkania, na którym prezentowany jest raport i trwa dyskusja nad jego ostateczną formą, wyjaśniane są kwestie, które budzą wątpliwości, po ich wyjaśnieniu następują publikacja takiego raportu – KONIEC pracy! Raport służy porównaniu jaka jest sytuacja w różnych krajach

- od lat 90 – pokazuje się co roku, ma około 300-400 stron, pt. Szkolnictwo w skrócie, jest to raport, który mówi wszystko o tym co dzieje się w obrębie edukacji w poszczególnych państwach członkowskich i nie tylko, zarzuca się badaniom porównawczym, że narzędzia stosowane w badaniach, np. ankiety są takie same dla wszystkich krajów i nie uwzględniają różnic kulturowych.