Anna Klejzerowicz - Krolowa sniegu.pdf

(652 KB) Pobierz
Królowa śniegu
Anna Klejzerowicz
Dedykuję
Mojemu kochanemu
Braciszkowi oraz wszystkim
miłośnikom baśni.
Wszystkie wydarzenia i postaci występujące w tej powieści są fikcyjne, podobnie jak
miasteczko oraz gmina, w których grają swoją rolę.
Cytaty pod poszczególnymi częściami powieści pochodzą z książki:
Hans Christian Andersen, Baśnie.
Tłumaczyli: Stefania Beylin, Jarosław Iwaszkiewicz.
Posłuchajcie! Zaczynamy. Kiedy bajka się skończy,
będziemy wiedzieli więcej, niż wiemy teraz, bo to był zły
czarownik! Jeden z najgorszych, sam diabeł.
PROLOG
Styczeń, -24°C. Godz. 23.07
Panujące dookoła ciemności, spotęgowane dodatkowo przez las, rozpraszał wyłącznie
śnieg, którego w ostatnim tygodniu nasypało co najmniej metr, a zawieje i zamieci śnieżne
usypały z niego gdzieniegdzie potężne zaspy. Teraz panował spokój, wiatr się wyszalał,
śnieg także już nie padał – było na to zbyt zimno. Mróz trzymał siarczysty. Jednak
wracający z pubu mężczyzna, zataczający się opustoszałą – na szczęście – o tej porze
nocy boczną szosą, zupełnie tego nie czuł. Był pijany. Nie to, żeby wypił zbyt wiele, no…
może ćwiartkę. Tak na rozgrzewkę. Do chałupy już niedaleko, tylko kawałek na przełaj
przez ten las, tam czeka zgrzewka piwka, poprawi sobie, noc jeszcze długa. Gdy wtoczył
się pomiędzy drzewa, zdawało mu się, że po drugiej stronie ścieżki majaczy jakiś
ciemniejszy kształt. Ciemniejszy od otaczającej ciemności. Coś jakby autko. Chyba. Ale
co by tutaj robiło, tędy przecież nikt nie jeździ – zauważył w miarę przytomnie. Może to
tylko zwidy. W lesie, po nocy, widzi się różne rzeczy. Zanim doszedł do przesieki, kilka
razy zapadł się w śnieg, a raz się nawet przewrócił. Wygramolił się jednak, klnąc i
otrzepując ubranie, aż zrobiło mu się gorąco. Poczuł się zmęczony, bardzo zmęczony, nogi
odmawiały mu posłuszeństwa. Gorąco, duszno, tylko nos i policzki trochę szczypią. Ale
już niedaleko. Za tamtymi drzewami… tam gdzie jaśniej. Tam już wioska. Trzeba się
pospieszyć, tyle że sił coraz mniej. Ta słabość, ta słabość, skąd to ciężkie ciało, nie, wcale
nie ciężkie – właśnie że lekkie, zbyt lekkie, jakby nie istniało, jakby nie należało do
niego… I wzrok się mąci. Czerń i biel, czerń i biel, wszystko się zlewa, rozmywa. Ale
zaraz, ktoś tam stoi. Za drzewami. Jakaś postać. Nie, nie stoi, sunie w jego kierunku,
płynie! Postać w bieli… Jest blisko, coraz bliżej, na wyciągnięcie ręki. Mógłby jej
dotknąć. Gdyby nie to, że ręka nagle taka ciężka, jak z ołowiu. Światło… Dzwonią
dzwonki. Postać się uśmiecha, ma piękną białą twarz. Powłóczysta biała peleryna ciągnie
się za nią, na głowie…
kaptur? Kaptur okolony futerkiem, coś błyszczy, coś się skrzy… korona? Diadem? Tak to
się nazywa? Królowa? Czy to królowa? Królowa śniegu?… Jak w tej bajce, co mu matka
opowiadała, gdy on był mały, a ona akurat trzeźwa. Sam już nie wie, czy myśli tylko, czy
wypowiada te pytania na głos. Królowa uśmiecha się ciepło, pięknie, przyjaźnie. Kiwa
głową. Wyciąga dłoń, wciąż z uśmiechem. Mężczyzna też się próbuje uśmiechnąć – jest
taka cudowna. Jak lalka z porcelany. I naraz ręka już nie ciąży ani nie jest zbyt lekka,
czuje ją, to czary, to królowa, ona to sprawiła! Bierze go za ramię i prowadzi pomiędzy
drzewa. Jest tu pięknie, pięknie. Jak w niebie. Siadają w zaspie, ona – królowa – coś mu
podaje. Śliczna, prześliczna buteleczka, zielona jak te sosny wokół. Widzi to dobrze, bo
od królowej bije blask. Białe światło. Dłoń też ma białą, białą i gładką jak jedwab,
otoczoną futrem… Ach tak, to przecież rękawiczka, on też miał rękawiczki, zwyczajne,
szare, wełniane, ale jedną zgubił, nic to, wystarczy jedna, już blisko do domu, a rąk i tak
nie czuć. Ciepło jest. Królowa podnosi buteleczkę wprost do jego ust, zapach upaja, czuje
ciepło, spokój, bezpieczeństwo. Jak wtedy, dawno temu, kiedy tuliła go matka. Jeśli była
trzeźwa. Ona – królowa – nadal się uśmiecha, kiwa głową. On zamyka oczy, jest mu
dobrze, bardzo dobrze, błogo. Tylko że gorąco, za gorąco. Czuje, jak królowa, śmiejąc się,
obsypuje go śniegiem. Dla ochłody. Nie, nie śniegiem. To konfetti. Miękki, srebrny puch.
Błyszczy się. Chłodzi, koi. I znów podsuwa mu buteleczkę. Pod same usta. Tak mu
dobrze. Ciało gdzieś odpływa, dusza jest w raju. Więc tak wygląda raj? Biel, srebro,
dzwonki. Zapach żywicy, lodów śmietankowych i spirytusu. Poddać się temu. Tak.
Smakować to. Upajać się. Radować…
Gdy w końcu zmusza się, by jeszcze raz unieść ciężkie powieki, jej już nie ma. Królowa
zniknęła, tylko w powietrzu wciąż unosi się jeszcze perlisty śmiech, a może to gra
muzyka? Tak, muzyka. Niebiańska muzyka. Jakiś głuchy warkot przez chwilę burzy
piękne dźwięki, coś jakby burza. Albo samochód w oddali. Ale tylko przez chwilę. Już.
Zanika. Znów jest cisza. Biały spokój. Mężczyzna z powrotem zamyka oczy. I gdy zapada
się w czarną czeluść – jest mu dobrze…
CZĘŚĆ I
[…] zrobił bowiem lustro, które posiadało tę właściwość, że wszystko dobre i ładne, co się
w nim odbijało, rozpływało się na nic, a to, co nie miało żadnej wartości, i było brzydkie,
występowało wyraźnie i stawało się jeszcze brzydsze. Najpiękniejsze krajobrazy
wyglądały w tym lustrze jak gotowany szpinak, najlepsi ludzie byli szkaradni albo stali na
głowach bez tułowia. Twarze w tym lustrze były tak wykrzywione, że nie można ich było
rozpoznać […]
Kryszewo, styczeń
Greta Pazik, radna gminy Kryszewo, energicznie postukując wysokimi obcasami,
wspinała się po schodach na poddasze domu, w którym Felicja Stefańska – nowa
redaktorka gminnej gazety – tymczasowo wynajmowała biuro z aneksem mieszkalnym.
Greta sama wyszukała jej to lokum, opłacane zresztą niemal w całości przez gminę.
Niecierpliwie zastukała do drzwi, naciskając klamkę. Były jednak zamknięte na klucz,
choć Felicja musiała przecież słyszeć, że ktoś wchodzi na górę. Zastukała jeszcze raz, tym
razem kantem oczka dużego srebrnego sygnetu, by było lepiej słychać. A raczej, by
zademonstrować swoje zniecierpliwienie, z czego sama dobrze zdawała sobie sprawę.
Upłynęła dłuższa chwila, zanim po drugiej stronie dało się słyszeć leniwe kroki. Wreszcie
drzwi się uchyliły. Felicja jak zwykle miała włosy ciasno spięte w koński ogon, a na sobie
obcisłe legginsy i długi czarny sweter. Zero makijażu, co dla Grety było zjawiskiem
kompletnie niezrozumiałym. Jak można być tak atrakcyjną dziewczyną i kompletnie tego
faktu nie doceniać?! – zastanawiała się nie raz, wiercąc o to dziurę w brzuchu
przyjaciółce, na co ta reagowała całkowitą obojętnością. Greta była jej dokładnym
przeciwieństwem: mimo przekroczonej pięćdziesiątki ciągle uchodziła za
najatrakcyjniejszą kobietę w miasteczku. Prawdziwa dama. Postawna blondyna, zawsze
elegancka, perfekcyjnie zadbana, z nieskazitelnym makijażem. Zresztą nikt nigdy nie
odgadłby jej wieku. Wyglądała jak trzydziestolatka. Felicja miała lat trzydzieści dziewięć,
a za sobą gówniany związek. Twierdziła, że ma w dupie swój wygląd i nikomu nie musi
się podobać, czego Greta zrozumieć nie potrafiła, wiedziała jednak, że dziennikarka mówi
to absolutnie szczerze. Mimo tych wszystkich różnic, które je z pozoru dzieliły,
przyjaźniły się od lat i znały na wylot.
– Pali się? Nie mogłaś najpierw, cholera, zadzwonić? – mruknęła Felicja, krzywiąc się,
lecz przepuszczając ją w drzwiach. – Pracuję teraz!
Greta wzruszyła ramionami, zdjęła płaszcz i powiesiła go na wieszaku. Następnie z ulgą
zrzuciła kozaki na wysokiej szpilce.
– No i o to chodzi – odparła. – Że pracujesz. O tym chciałam pogadać.
Właśnie wracam z narady. Nie miałam czasu wydzwaniać, zdecydowałam, że od razu
wpadnę, skoro mam po drodze. Zimno jest jak diabli, kawy daj, bo zamarzłam. I padam z
nóg!
– Nie mam.
– Co nie masz? Kawy nie masz?
– Nie mam. Zapomniałam kupić. Mogę zrobić herbatę.
– Zrób, byle mocną i gorącą. – Greta westchnęła zrezygnowana, idąc boso za Felicją do
kuchni, a raczej wnęki kuchennej połączonej z niewielkim pokojem służącym do pracy,
dość ciemnym mimo dwóch okien dachowych umieszczonych w skosach i kolejnych
dwóch – szczytowych. Powyżej, na niewielkiej antresoli, znajdowało się miejsce do
spania, prywatny rewir Felicji, gdzie panował wieczny nieład, na który Greta nie mogła
patrzeć. Na szczęście nie musiała. Przyjaciółka zajęła się zaparzaniem herbaty, a Greta
rozsiadła się na krześle, przysuwając sobie taboret pod nogi.
– Uff… po prostu konam. – Westchnęła, poruszając palcami stóp w jedwabnych
pończochach, by je rozgrzać. – Ciepło tu masz od tej kozy.
– No.
– Dobrze ci się mieszka?
– Wiesz, ja tu głównie pracuję i śpię. Mnie tam wszędzie dobrze – odparła Felicja,
stawiając parujące kubki na blacie. – Chcesz do tego trochę orzechówki? Dostałam od
gospodyni.
Greta uniosła dłonie.
– Żadnego alkoholu! Dobrze wiesz, że mam traumę przez buca.
Bucem nazywała byłego męża, starego pijaka, jak twierdziła. Rozwiodła się z nim parę lat
temu, czego dorosła córka z tego związku do tej pory nie mogła jej darować. Dziewczyna
studiowała medycynę w Stanach i praktycznie nie odzywały się do siebie. Greta ponownie
wyszła za mąż, tym razem za przyzwoitego faceta, biznesmena, i z jego wsparciem pięła
się po szczeblach kariery.
– Okej, to sama sobie chlapnę. – Felicja wzruszyła ramionami, siadając na drugim krześle.
– No więc? O co chodzi? Wal.
– A widzisz, dobry wstęp z tym alkoholem. Bo akurat ma to związek. Nie domyślasz się
jeszcze?
– Ja tępa jestem. – Felicja nawet nie mrugnęła, wpatrując się w nią wyczekująco.
Greta przewróciła oczami.
– Tego nie musisz mi mówić. A tak serio… No dobra, prosto z mostu. Chodzi o to, żebyś
wywaliła z numeru ten tekst o zamarznięciach pijaczków w naszej gminie. Rozumiesz, nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin