Dziki Anda - Nora Szczepańska.pdf

(3568 KB) Pobierz

Książka zawiera 2 części:

DZIKI ANDA, wyd. II, ilustr. K. Witkowska

UCHO WODZA, wyd. II, ilustr. M. Stachurski

Obwolutę i kartę tytułową projektowała K. Witkowska

Rozdział I

Assine, Tepe i Abuana mknęli na koniach. Słońce było już

tylko rąbkiem zarzewia niziutko za trawami stepu. Po chwili

znikło. Lecz z południowej strony wykwitło nowe światło. Ma-

leńkie jak gwiazda, która mruga tuż przy ziemi. Czasami było je

widać wyraźniej, niekiedy gasło zupełnie.

Assine gwizdnął i zawrócił konia. Robiło się coraz ciemniej,

ziemia stawała się niewidoczna i chłód parował z traw. Od

strony dalekiego ogniska doleciało rżenie konia. Chłopcy

pognali mustangi.

Teraz widzieli już wyraźnie słup ognia, czuli woń dymu. Na

drugim brzegu rzeki, oddalonym o kilka rzutów oszczepem,

płonęło także ognisko. Tepe podjechał do Assine i krzyknął:

— Skończone!.

Assine wzruszył ramionami. Nie odrzekł nic. Przecież był wo-

dzem wyprawy i sam dobrze wiedział, co o tym myśleć.

Zwolnili biegu. Jechali dalej w milczeniu. Widzieli już wy-

raźnie rozczochraną czuprynę Andy siedzącego w kucki przy

ogniu i ciemną sylwetkę pasącego się opodal konia.

Zeskoczyli z mustangów, rozkiełznali je i spętali.

— Straciliśmy ślad — powiedział Assine siadając obok Andy.

— Nie mogliśmy odnaleźć śladu — powtórzył za nim Abuana,

który był najmłodszy i lubił się zgadzać z towarzyszami.

Anda milczał nie wyjmując fajki z ust. Jego wąskie, lekko

skośne oczy były nieodgadnione.

Assine odwrócił się i rzucił okiem na tamto ognisko.

— Jak to się. stało? — zapytał nie patrząc na Andę.

Lecz chłopiec nie spieszył z odpowiedzią, zwlekał umyślnie

czując niecierpliwość towarzyszy. Nie nalegali. Nie pozwalał in-

na to honor. Abuana zaś rzekł:

— Mamy jeszcze kawał mięsa.

Wszyscy ożywili się. Nadziano jeleninę na rożen i