Bunt na Konszelfie 10 - Monika Hughes.pdf

(1875 KB) Pobierz

Jacques'owi Cousteau

i jego towarzyszom

— badaczom milczącego świata

OD AUTORKI

Wszystkie „fakty” zawarte w tej książce,

której akcja rozgrywa się w XXI wieku,

są albo w stadium eksperymentu,

albo przynajmniej przedmiotem rozważań uczonych.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Siedziałem w zaciemnionym pokoju obserwacyjnym naszej

stacji kosmicznej i patrzyłem na Ziemię. Dziwnie znajomy był

to widok. Przypominał zdjęcie, które wisiało w Ośrodku Kon-

trolnym Laboratorium Księżycowego 21. Przedstawiało ono

niebieski glob otoczony warstwą kłębiastych chmur, niby tort z

bitą śmietaną. Mniejsza reprodukcja tej samej słynnej fotogra-

fii znajdowała się również na ścianie jednego z pokojów w czę-

ści mieszkalnej. Dla mojej matki i mojego ojca była to ojczyzna.

A czym była Ziemia dla mnie? Srebrną, połyskliwą tarczą,

zmieniającą się stopniowo z cienkiego sierpu w krąg, i z powro-

tem w sierp, i przesuwającą się po ciemnym niebie naszych

długich księżycowych nocy. Kojarzyła mi się z kołysanką, którą

śpiewała mi matka przed zaśnięciem, mnie, pierwszemu dziec-

ku urodzonemu na Księżycu:

Ziemio piękna, Ziemio miła,

Obyś zawsze nam świeciła.

Ale to było bardzo, ale to bardzo dawno. Moja matka umarła

przed pięcioma laty, a ja, Kepler Masterman, syn gubernatora

Księżyca, właśnie wybierałem się po raz pierwszy na Ziemię.

Miałem już za sobą pierwszy uciążliwy etap podróży: trzy dni

jazdy starym, wysłużonym promem księżycowym na stację ko-

smiczną.

Przyjemnie było móc znów rozprostować nogi po długim

okresie przeciążenia w pędzącej rakiecie i rozkoszować się lek-

kością, wynikającą z powolnego obrotu stacji. Spojrzałem przez

okno na Ziemię i wydała mi się bliska niemal na odległość wy-

ciągniętej ręki. Co na niej zastanę? Co zobaczę? Sfinksa? Mau-

zoleum Tadż Mahal? Drapacze chmur? Które z tych wspania-

łych rzeczy, o których tyle czytałem? Spojrzałem na zegarek.