gnojowka obornik.docx

Zgodnie z ustawą z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu nawozy naturalne i organiczne w postaci płynnej lub stałej, (obornik, gnojówka, gnojowica) możemy stosować w terminie od 1 marca do 30 listopada.

Wyjątek stanowią uprawy pod osłonami, gdzie takie nawozy możemy stosować cały rok. (Dz. U. 2007 nr 147 poz. 1033). Nie dotyczy to również rolników gospodarujących na obszarach OSN (obszary szczególnie narażone na zanieczyszczenia związkami azotu).

Zgodnie z założeniami programów działań dla OSN nawozy naturalne i organiczne można stosować jedynie do 15 listopada.

Dodatkowo nawozów naturalnych nie wolno stosować:

·         na glebach zalanych wodą oraz przykrytych śniegiem lub zamarzniętych do głębokości 30 cm, oraz podczas opadów deszczu,

·         płynnych nawozów naturalnych (gnojowica, gnojówka) na glebach bez okrywy roślinnej, położonych na stokach o nachyleniu większym niż 10 proc.,

·         płynnych nawozów naturalnych (gnojowica, gnojówka) podczas wegetacji roślin przeznaczonych do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

Jednocześnie warto pamiętać, że zgodnie z prawem, zastosowana w okresie roku dawka nawozu naturalnego nie może zawierać więcej niż 170 kg azotu (N) w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych.

Co to oznacza? Przy założeniu że przeciętny obornik o suchej masie do 25 proc., zawiera około 0,5 proc. azotu oraz wykorzystanie azotu z obornika w pierwszym roku wynosi około 40 proc., na hektar użytku rolnego możemy zastosować mniej więcej 30 ton obornika.

Sygnalizujemy, że za nieprzestrzeganie tych obowiązków rolnik może być ukarany sankcją podczas kontroli wzajemnej zgodności prowadzącą przez ARiMR.

Obornik – nawóz naturalny składający się z przefermentowanego kału, moczu zwierząt i ściółki. Zawiera on wszystkie składniki odżywcze potrzebne do rozwoju roślin oraz poprawia właściwości fizyczne gleby.

Obecnie w dużych gospodarstwach rolnych częściej stosowany jest nawóz pochodzący z bezściółkowego chowu zwierząt gospodarskich – gnojowica.

Wyróżnia się obornik:

·         świeży – nie poddany fermentacji, o niejednolitej strukturze i szerokim stosunku C:N,

·         przefermentowany – poddany fermentacji przez 4-5 mies.; w tym czasie następuje częściowa mineralizacja materii organicznej i zawężenie stosunku C:N do 15-20:1,

·         słomiasty (mierzwa) – zawierający dużo ściółki ze słomy i odznaczający się szerokim stosunkiem C:N,

·         kompostowany – o dużym stopniu rozkładu, kompostowany z dodatkiem nawozów mineralnych, torfu, fekaliów lub gliny; stosowany jest w ogrodnictwie,

·         sztuczny – nawóz organiczny otrzymywany przez kompostowanie pociętej słomy z gnojowicą, gnojówką, wodą gnojową i nawozami mineralnymi (N, P, Ca) oraz specjalnymi preparatami; w działaniu nawozowym nie ustępuje obornikowi naturalnemu.

·         Średni skład chemiczny obornika pochodzącego od różnych zwierząt, dobrze rozłożonego i przechowywanego w odpowiednich warunkach przedstawia poniższa tabela[2]. Ponadto obornik zawiera średnio (możliwość dużych różnic) około 75% wody, 5-6% soli mineralnych i 20% substancji organicznej.

Pamiętajmy, że gnojówka to głównie przefermentowany mocz zwierząt, a gnojowica to mieszanina kału, moczu, wody stosowanej do mycia stanowisk w oborach i chlewniach rusztowych – dodaje Jolanta Klupś. – Gnojówka dobrze przechowywana zawiera znacznie więcej azotu i potasu niż gnojowica. Jest to nawóz azotowo-potasowy, wymaga więc uzupełnienia fosforem mineralnym, najlepiej wiosną w ilości 40–60 kg/ha P2O5 (czystego składnika, który należy przeliczyć na masę nawozu w zależności od rodzaju). Kwasowość gnojówki wynosi od 7,5 do 9,0 pH. Zawarty w gnojówce azot i potas są łatwo przyswajalne przez rośliny. Czego więc chcieć więcej? Pozbądźmy się uprzedzeń i stosujmy bezpiecznie gnojówkę!

Roczna dawka nawozu naturalnego na 1 ha użytków rolnych nie powinna przekraczać ilości zawierającej 170 kg azotu całkowitego – mówi Jolanta Klupś, specjalistka ds. łąkarstwa Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Poznaniu. – W związku z tym roczna dawka gnojowicy nie powinna przekroczyć 45 m3/ha/rok.

Gnojowicę i gnojówkę na użytkach zielonych stosuje się najczęściej w ilości 25–40 m3/ha/rok. W przypadku maksymalnych dawek zaleca się dzielenie ich na 2 lub 3 części.

Koniecznie trzeba unikać stosowania nawozów płynnych podczas upalnej, słonecznej i wietrznej pogody.

– Najlepiej stosować je wiosną, w końcu marca i kwietniu, latem w końcu maja i w czerwcu (czyli po I pokosie) oraz po II pokosie (koniec lipca, sierpień) – wyjaśnia pani Klupś. – Koniecznie trzeba unikać stosowania nawozów płynnych podczas upalnej, słonecznej i wietrznej pogody. Taka pogoda zmniejsza wykorzystanie przez rośliny azotu zawartego w nawozach. W niesprzyjających warunkach nawet połowa azotu się ulatnia, a do tego jeszcze powstają nadmierne odory utrudniające życie sąsiadom.

Pani ekspert zaleca również, aby w okresie wegetacyjnym jednorazowa dawka gnojowicy i gnojówki nie przekraczała 15 m3. Często wskazane jest też rozcieńczenie nawozów wodą w stosunku 1:1.