Działo bezodrzutowe kal. 75 mm LG-40 1940.pdf

(2177 KB) Pobierz
NIEMCY
Technika lądowa
BROŃ
1940
Działa bezodrzutowe
75 mm działo bezodrzutowe LG-40
7,5 cm Leichtgeschütz 40
Dane techniczne działa bezodrzutowego 7,5 cm LG-40
Typ:
działo bezodrzutowe.
Producent:
Rheinmetall.
Wypro-
dukowano:
450 egzemplarzy.
Kaliber:
75 mm.
Długość lufy z dyszą:
1150 mm.
Długość przewodu lufy:
750 mm.
Masa lufy:
114 kg.
Ma-
sa działa na stanowisku ogniowym:
145 kg.
Masa działa w położe-
niu marszowym:
150 kg.
Masa pocisku odłamkowo-burzącego 7,5
cm Gr.34:
5,7 kg.
Masa pocisku przeciwpancernego 7,5 cm
Pz.Gr.rot:
6,8 kg.
Masa pocisku kumulacyjnego 7,5 cm Gr.38 HI/B:
4,6 kg.
Kąt ostrzału w pionie:
15° do +42°.
Kąt ostrzału w poziomie:
360° przy kącie podniesienia poniżej 20°, 60° przy kącie podniesienia
powyżej 20°.
Prędkość początkowa pocisku:
odłamkowo-burzącego
376 m/sek., pocisku kumulacyjnego 354 m/sek.
Donośność maksy-
malna:
pocisku odłamkowo-burzącego 8100 m, pocisku kumulacyjne-
go 6800 m.
Zdolność przebicia pancerza przez pocisk ku-
mulacyjny:
50 mm.
Szybkostrzelność:
8 strz./min.
Obsługa:
4 żoł-
nierzy.
7,5 cm Leicht Geschütz 40
(7.5
cm LG-40)
, niemieckie działo bez-
odrzutowe z okresu II wojny światowej zaprojektowane dla potrzeb jednostek
powietrznodesantowych (Fallschirmjäger), w czasie wojny używane było tak-
że przez oddziały wojsk górskich (Gebirgsjäger). Była to bardzo udana i lu-
biana broń używana do końca wojny, w porównaniu ze standardowym nie-
mieckim działem polowym kalibru 75 mm, LG-40 ważyło o 90% mniej, a miało
zasięg wynoszący ok. 75% normalnego działa polowego.
Pierwszym w historii działem bezodrzutowym, które zastosowano bo-
jowo, było niemieckie działo 7,5 cm LG-40. Poważniejsze prace konstrukcyj-
no-badawcze nad taką bronią rozpoczęto w Niemczech w drugiej połowie lat
2
30-tych. Dwie znane firmy zbrojeniowe -
Friedrich Krupp AG z Essen
i
Rheinmetall-Borsig z Dusseldorfu
- przystąpiły
do budowy prototypów dział bezodrzutowych, w których gazy prochowe miały być odprowadzane z lufy ku tyłowi poprzez
dyszę. Cechą charakterystyczną konstrukcji dział nowego typu był - dzięki wyeliminowaniu siły odrzutu - brak urządzeń
oporopowrotnych i bardzo lekka budowa łoża. Działa bezodrzutowe, jako broń o stosunkowo małej masie, były konstru-
owane głównie z myślą o powstających wówczas w Niemczech jednostkach powietrznodesantowych. Dostrzegano także
możliwość uzbrojenia w nie innych rodzajów wojsk, np. strzelców górskich.
Dla celów dezinformacyjnych działa bezodrzutowe otrzy-
mały nazwę
Leichtgeschütz
(lekkie działo). Pierwszy prototyp
Leichtgeschütz 1
(LG-1) został opracowany w zakładach
Krup-
pa.
Miał on dwa duże koła szprychowe z pneumatycznymi opo-
nami. LG-1 nie przyjęto jednak do uzbrojenia armii niemieckiej,
głównie z uwagi na zbyt słabe, podatne na uszkodzenia łoże dol-
ne.
Prototyp opracowany przez firmę
Rheinmetall
okazał się
w czasie testów bardziej niezawodną bronią. Działo tej firmy
otrzymało oficjalną nazwę
7,5 cm Leichtgeschütz 40.
Podobnie
jak w przypadku LG-1, w dziale Rheinmetall zastosowano układ z
dyszą poosiową - oś dyszy pokrywała się z osią przewodu lufy.
Zespół lufy LG-40 składał się z rury, nasady zamkowej oraz zam-
ka z dyszą i mechanizmami. Krótka lufa o przewodzie gwintowa-
nym zamocowana była za pomocą połączenia bagnetowego z
nasadą zamkową. W dziale zastosowano zamek klinowy o ruchu
poziomym. Korpus łoża górnego odlano dla zmniejszenia masy ze stopów lekkich. Łoże
dolne LG-40 zbudowano na zasadzie trójnogu wyposażonego w układ jezdny. Dwa małe
stalowe koła z bandażami gumowymi były resorowane za pomocą wałków skrętnych,
umieszczonych w rurze umocowanej do głowicy łoża. W czasie holowania lub przeta-
czania LG-40 jedna część trójnogu była wykorzystywana do podpierania lufy, a dwie po-
zostałe, połączone nogi tworzyły ogon działa. Na stanowisku ogniowym koła były de-
montowane, a działo ustawiano na trójnogu. LG-40 używał dwóch typów amunicji - poci-
sków burzących z armaty górskiej 7,5 cm Gebirgsgeschütz 36 oraz pocisków przeciw-
pancernych z armaty polowej 7,5 cm FK-16 n.A. Działo projektowane dla wojsk po-
wietrznodesantowych musiało być przystosowane do zrzucania na spadochronach. Po-
czątkowo zrzucano je rozłożone na 4, a później już tylko na 2 części. Działa LG-40 wprowadzono do uzbrojenia w
1940
roku.
Już po wprowadzeniu armaty do służby odkryto w niej dwa
problemy. Pierwszy z nich wiązał się z tym, że uchodzące z dysz gazy
prochowe powodowały zanieczyszczenie zamka, ale usunięcie tego
defektu wymagałoby poważnych zmian w konstrukcji armaty i nie zde-
cydowano się na usunięcie tego defektu. Drugi, znacznie poważniej-
szy, związany był z bardzo lekką konstrukcją całego działa, po odda-
niu ok. 300 strzałów lekka podstawa armaty zaczynała się dosłownie
rozsypywać, było to głównie powodowane znacznymi siłami działają-
cymi na lufę i lekką podstawę powodowanymi przez moment obrotowy
opuszczających lufę pocisków. Aby temu zapobiec do wnętrza dysz
gazowych wspawano brzechwy nadające gazom wylotowym kierunek
ruchu odwrotny do kierunku obrotu pocisku.
Teoretycznie w każdym z trzech
batalio-
nów strzeleckich pułku strzelców spadochro-
nowych
były: trzy kompanie strzeleckie i jedna
kompania broni ciężkiej.
Ostatni z wy-
mienionych pododdziałów był uzbrojony w
2 dzia-
ła bezodrzutowe.
W czasie walk LG-40 były
początkowo holowane przez ciężkie motocykle z
wózkami bocznymi, np.
BMW R-75.
Od
1942
roku do holowania dział bezodrzutowych stoso-
wano powszechnie pojazdy
NSU Kettenkrad.
Chrzest bojowy dział odbył się w czasie
walk na
Krecie
w
maju 1941
roku, stanowiły
wyposażenie
2.
Batterie/Fallschirmjäger-
Artillery-Abteilung
(2. Bateria Batalionu Artylerii
Spadochronowej) i były używane przez jednostki
spadochronowe Luftwaffe i Waffen-SS do końca wojny. Armaty te były też używane przez jednostki górskie, niemieccy
Gebirgsjäger używali ich w czasie walk na Kaukazie w lecie i jesienią 1942. W późniejszych latach stosowano działa LG-
40, m.in. w walkach w Afryce Północnej, a także we Włoszech.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin