Zjawisko rozpraszania światła w układach koloidalnych. Wiązka światła przechodząc przez roztwór koloidalny napotyka na swej drodze cząstki koloidalne, na których ulega rozproszeniu, jeżeli długość fali padającego światła jest większa od wymiarów cząstki. Światło rozproszone łatwo zaobserwować w świetle bocznym, prostopadłym do promienia padającego. Intensywność światła rozproszonego zależy od stężenia roztworu koloidalnego oraz od różnicy współczynników załamania światła fazy rozproszonej i rozpraszającej.
Przypadek, w którym cząstka koloidalna ma wymiary współmierne z długością fali światła stosowanego do badania rozproszenia - cząstki z różnych miejsc będą ze sobą interferować i zaobserwujemy asymetryczny rozkład natężeń światła rozproszonego. Zjawisko to jest podobne do rozpraszania elektronów na różnych atomach tej samej cząsteczki. Potrzebne informacje otrzymuje się przez pomiar natężenia światła rozproszonego pod kątami 45° i 135° w stosunku do kierunku wiązki padającej. Rys. Zależność natężenia światła rozproszonego (I45°/I135°) od parametru długości cząstek koloidalnych dla różnych typów cząstek
Odkładając zależność I45/I135 jako funkcję x/λ, otrzymuje się charakterystyczne krzywe w zależności od kształtu cząstki (Rys.1); x oznacza tu wymiar liniowy cząstki koloidalnej (np. średnicę w przypadku cząstek kulistych lub długość w przypadku drutowych), zaś λ jest długością fali stosowanego do badań światła.
maciusq