Transporter opancerzony Typ 4 Ka-Tsu 1943.pdf

(9174 KB) Pobierz
JAPONIA
Technika lądowa
BROŃ
Transportery
1943
Transporter opancerzony Typ 4 Ka-Tsu
Dane taktyczno-techniczne
Typ:
transporter opancerzony.
Trakcja:
gąsienicowa.
Opracowanie:
1943-1944.
Produkcja:
1944-1945.
Wyprodu-
kowano:
49 egzemplarzy.
Długość:
11 m.
Szerokość:
3,3 m.
Wysokość:
4,05 m.
Prześwit:
36 cm.
Masa bojowa:
19 t.
Jed-
nostka napędowa:
silnik wysokoprężny, czterosuwowy, sze-
ściocylindrowy, chłodzony powietrzem typu Mitsubishi o mocy
120KM przy 1800 obr./min.
Prędkość maksymalna:
na drodze
20 km/h, podczas pływania 8 km/h.
Zasięg:
170 km.
Opance-
rzenie:
do 10 mm.
Ładowność:
25 żołnierzy lub 4 tony ładunku.
Uzbrojenie:
2 nkm kal. 13,2 mm Type 92, 2 km kal. 7,7 mm
Type 97.
Załoga:
5 osób (dowódca, kierowca, trzech strzelców).
W ramach przygotowań do operacji desantowych na Pacyfiku japońska flota cesarska zaczęła tworzyć oddziały
pancerne wyposażone w czołgi pływające
Ka-Mi.
Była to dość ciekawa i udana konstrukcja, o dobrej dzielności morskiej.
Wyporność zapewniały dwa pływaki z przodu i tyłu kadłuba, odczepiane po wyjechaniu czołgu na ląd. Czołg ten został
zbudowany w 1941 roku i był jedynym wozem bojowym specjalnych oddziałów desantowych.
Ta ciekawa konstrukcja została opraco-
wana zbyt późno, aby znaleźć szerokie zastoso-
wanie. Ciekawym rozwiązaniem było zastosowa-
nie pełnego uszczelnienia przedziału silnikowego i
układu elektrycznego umożliwiające transport na
pokładzie okrętów podwodnych. Wraz z wprowa-
dzeniem na burtach zaczepów dla dwóch torped
czyniło to potencjalnie bardzo niebezpieczny po-
jazd dla amerykańskiej floty inwazyjnej, która
mogła być zaatakowana praktycznie z każdej
strony, nie tylko od strony morza, ale również i
atakowanego wybrzeża.
Prace na pływającym transporterem roz-
poczęto w
1943
roku. Pierwszy prototyp został
ukończony pod koniec
1943
roku, a badania były
prowadzone od Kure w
marcu 1944
roku. Decy-
zja o zbudowaniu transportera pływającego zdol-
nego do sforsowania piaszczystej plaży zapadła
dopiero na początku 1944 roku. Chociaż w tym
czasie japońskie siły zbrojne przegrywały we wszystkich rejonach Pacyfiku, planowano desanty na utraconych wyspach.
Cesarska flota zamówiła „samobieżną jednostkę nr 4", przeznaczoną do transportu 40 żołnierzy lub 10 t ładunku. Po ana-
lizie założeń technicznych wymagania ograniczono do 25 ludzi lub 4 t. Projekt pojazdu powstał w laboratorium techniki
wojskowej koncernu Mitsubishi i został zaprojektowany przez komandora Hori Motoyoshi. Nie można wykluczyć wpływu
niemieckiej konstrukcji LWS na japońskich inżynierów.
2
W efekcie powstał
duży pojazd gąsienicowy, w
którym wykorzystano ele-
menty czołgów Ha-Go i Ka-
Mi. Z drugiego z tych czoł-
gów pochodził
układ jezdny
o dwukrotnie większej licz-
bie kół. W sumie w podwo-
ziu zastosowano cztery pary
wózków jezdnych, po dwa
koła w każdym. Każdy wó-
zek był zawieszony na osi
przechodzącej przez kadłub.
Gąsienica o szerokości 305
mm i podziałce 84 mm była
podtrzymywana przez cztery
rolki. Podwójne zębate koła
napędowe były umieszczo-
ne z przodu, a (także po-
dwójne) koła napinające - z
tyłu. Pływalność zapewniał
spawany kadłub wykonany z
płyt pancernych o grubości
10 mm.
Napęd
pojazdu stanowił 12-
cylindrowy silnik wysokoprężny chło-
dzony powietrzem, Typ 100 firmy Mit-
subishi, o mocy 241 KM (177 kW).
Podczas pływania napęd był przeka-
zywany na dwie śruby, podnoszone
podczas wychodzenia na ląd. Kurs na
wodzie utrzymywano za pomocą
dwóch sterów. Załoga początkowo
składała się z dwóch osób ze stanowi-
skami w pancernej nadbudowie na
przodzie kadłuba. Podczas pływania
korzystano z wysokiej, także pancernej
sterówki. Ruch koła sterowego był
przekazywany przez biegnące po po-
kładzie linki do sterów. Nie można tego
rozwiązania uznać za najlepsze, po-
nieważ w warunkach bojowych stero-
wanie łatwo było uniemożliwić. Na lą-
dzie pojazd, który otrzymał oznaczenie
Typ 4 Ka-Tsu,
osiągał prędkość do 20
km/h, a podczas pływania - około 8
km/h. Na lądzie zapas paliwa pozwalał
na przebycie do 300 km. Masa bojowa
pojazdu dochodziła do 19 t. Jego długość wynosiła 11 m, szerokość - 3,3 m, wysokość - 4,05 m.
Ponieważ kadłub był
zamknięty,
żołnierze desantu
mieli do dyspozycji sześć
włazów. Transporter miał
jednocześnie stanowić wspar-
cie ogniowe dla przewożone-
go desantu. W tym celu był
uzbrojony w
dwa ciężkie
karabiny maszynowe kali-
bru 13,2 mm,
istniała też
możliwość
zainstalowania
dodatkowo
dwóch lżejszych
karabinów kalibru 7,7 mm.
Do tej funkcji załogę zwięk-
szano do pięciu osób.
Początkowo zakłada-
no, że transporter będzie do-
starczany w rejon akcji na
3
pokładzie jednostki desantowej. Jednak w 1944 roku przewaga amerykańskich sił zbrojnych na morzu i w powietrzu stała
się tak przytłaczająca, że działania sił desantowych były już niemożliwe. W takiej sytuacji zamierzano dostarczać trans-
portery w rejon akcji na pokładach dużych okrętów podwodnych. Planowano wykorzystywać hangary dla wodnosamolo-
tów montowane na kilku jednostkach lub przewozić dwa transportery bezpośrednio na pokładzie. Drugie z tych rozwiązań
wymagało odpowiedniego zabezpieczenia pojazdu. Do planowanych desantów na Saipanie i Wyspie Bougainville zamie-
rzano uzbroić transporter w moździerz lub rakietowy miotacz min. Eksperymenty z wykorzystaniem pojazdów z pokładów
okrętów podwodnych rozpoczęto jeszcze w połowie
marca 1944
roku. Ponieważ flota częściowo straciła zainteresowanie
transporterem, ciągnęły się one aż do kapitulacji Japonii.
Zmieniająca się na niekorzyść Japonii sy-
tuacja na froncie i upadek kolejnych pozycji dopro-
wadziły do powstania kolejnej koncepcji użycia
transporterów. Mianowicie miały one brać aktywny
udział w działaniach obronnych i atakować jednost-
ki desantowe przeciwnika. Pomysłu z uzbrojeniem
pojazdu w automatyczne działka kalibru 25 mm nie
zrealizowano, natomiast wszystkie transportery z
późniejszej produkcji uzbrojono w
dwie torpedy
kalibru 450 mm.
Były one umieszczane na górnej
płycie kadłuba i zrzucane na boki. Niektóre źródła
mówią nawet o dwóch torpedach 609 mm umiesz-
czanych na bokach pojazdu. Brak informacji o ja-
kichkolwiek próbach użycia tak uzbrojonych trans-
porterów. Wiadomo, że planowano użycie torpedo-
wych transporterów do obrony wysp macierzystych,
udokumentowany jest jednak tylko udział kilku ma-
szyn w walkach na wyspie Luzon.
Flota zamówiła 70 egzemplarzy Ka-Tsu. Do stycznia 1945 roku zbudowano nie więcej niż
49 maszyn,
a źródła
amerykańskie oceniają produkcję na zaledwie 34 pojazdy. Było ich tak niewiele, ponieważ 20 stycznia1945 roku ogło-
szony został nowy program produkcji uzbrojenia, w którym dla Ka-Tsu nie było już miejsca.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin