Swoboda przepływu usług a swoboda przedsiębiorczości.docx

Przeczytaj wyroki i odpowiedz na następujące pytania:

1.       Czy pan Gebhard jest usługodawcą czy przedsiębiorcą w rozumieniu Traktatu?

2.       Czy rada adwokacka słusznie zakazała panu Gebhardowi posługiwania się tytułem „avvocato”?

3.       Jakie formalności powinien spełniać pan Gebhard aby założyć kancelarię adwokacką w Mediolanie, a jakie żeby świadczyć tam usługę polegającą na jednorazowym reprezentowaniu swojego klienta w negocjacjach handlowych?

WYROK TRYBUNAŁU
z dnia 30 listopada 1995 r.(*)
W sprawie C 55/94
Reinhard Gebhard a Consiglio dell’Ordine degli Avvocati e Procuratori di Milano,
 

Wyrok
Stan faktyczny:

R. Gebhard, obywatel niemiecki, został uprawniony do wykonywania zawodu „Rechtsanwalt” w Niemczech z dniem 3 sierpnia 1977 r. Znajduje się on na liście adwokackiej w Stuttgarcie, gdzie jest stroną umowy wspólnoty biurowej („Bürogemeinschaft”), nie ma jednak w tym kraju własnej kancelarii.

R. Gebhard przebywał we Włoszech od marca 1978 r. wraz z małżonką, obywatelką włoską, i trojgiem dzieci. Dochody R. Gebharda są w całości opodatkowane we Włoszech, czyli miejscu jego pobytu.
R. Gebhard wykonywał zawód we Włoszech od dnia 1 marca 1978 r., początkowo w charakterze współpracownika („con un rapporto di libera collaborazione”) w spółce adwokackiej w Mediolanie, a następnie, od dnia 1 stycznia 1980 r. do początku 1989 r., jako wspólnik („associato”) w tej samej spółce. Nie czyniono mu nigdy zarzutów z powodu działalności w ramach tej spółki.
W dniu 30 lipca 1989 r. R. Gebhard otworzył własną kancelarię w Mediolanie, w której współpracują z nim włoscy „avvocati” i „procuratori”. R. Gebhard poinformował w odpowiedzi na jedno z pytań pisemnych Trybunału, że powierzał im sporadycznie zdarzające się przypadki klientów włoskich mających sprawy we Włoszech.

R. Gebhard twierdził, że wykonuje we Włoszech przede wszystkim działalność pozasądową, polegającą na pomocy i reprezentowaniu osób niemieckojęzycznych (co stanowi 65% obrotów) oraz działalność polegającą na reprezentowaniu osób włoskojęzycznych w Niemczech i Austrii (co stanowi 30% obrotów). Pozostałe 5% to pomoc prawnikom włoskim napotykającym przy obsłudze klientów kwestie z zakresu prawa niemieckiego.

Szereg prawników włoskich, w tym „avvocati”, z którymi był on w spółce do 1989 r., złożyło skargę do rady adwokackiej w Mediolanie. Zarzucili mu posługiwanie się tytułem „avvocato” na papierze listowym, występowanie pod tytułem „avvocato” przed Pretura di Milano i Tribunale di Milano oraz wykonywanie zawodu pod nazwą „Studio legale Gebhard”.

Zakazawszy R. Gebhardowi posługiwania się tytułem „avvocato”, rada adwokacka w Mediolanie wszczęła przeciw niemu w dniu 19 września 1991 r. postępowanie dyscyplinarne, zarzucając mu wykonywanie zawodu we Włoszech w sposób stały w utworzonej przez niego kancelarii i pod tytułem zawodowym „avvocato”.

W dniu 14 października 1991 r. R. Gebhard złożył radzie adwokackiej w Mediolanie wniosek o wpis na listę adwokacką. Wniosek ten uzasadnił dyrektywą Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz.U. 1989, L 19, str. 16) oraz ponaddziesięcioletnim doświadczeniem zawodowym we Włoszech. Nie wydaje się, by rada adwokacka w Mediolanie wydała jakąkolwiek formalną decyzję w sprawie tego wniosku.
Postępowanie dyscyplinarne wszczęte w dniu 19 września 1991 r. zakończyło się orzeczeniem z dnia 30 listopada 1992 r., w którym rada adwokacka w Mediolanie nałożyła na R. Gebharda karę zawieszenia prawa do wykonywania zawodu („sospensione dell’esercizio dell’attività professionale”) na sześć miesięcy.

  R. Gebhard zaskarżył tę decyzję do Consiglio Nazionale Forense, zaznaczając przy tym, że jego skarga dotyczy również dorozumianej odmowy wpisu na listę. Argumentuje on w tej skardze między innymi, że dyrektywa 77/249 daje mu prawo wykonywania zawodu we własnej kancelarii w Mediolanie.
Adwokata wykonującego działalność w zakresie reprezentacji i obrony wiążą zasady wykonywania zawodu obowiązujące w przyjmującym państwie członkowskim, bez uszczerbku dla zobowiązań ciążących na nim w państwie pochodzenia (art. 4 ust. 2).

Wykonując inne rodzaje działalności, adwokat związany jest warunkami i zasadami wykonywania zawodu obowiązującymi w państwie członkowskim pochodzenia, bez uszczerbku dla zasad wykonywania zawodu obowiązujących w państwie przyjmującym, niezależnie od ich źródła, w szczególności w odniesieniu do niepołączalności w tym państwie zawodu adwokata z inną działalnością, tajemnicy adwokackiej, stosunków zależności między adwokatami, zakazu doradzania przez tego samego adwokata stronom mającym sprzeczne interesy oraz reklamy (art. 4 ust. 4)

Stąd możliwość skorzystania przez obywatela państwa członkowskiego z przysługującego mu prawa do wykonywania działalności gospodarczej i warunki, na jakich się to odbywa, należy oceniać w zależności od rodzaju działalności, jaką zamierza on wykonywać na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego.

Zgodnie z art. 52 akapit drugi ze swobody wykonywania działalności gospodarczej korzysta się na zasadach określonych w państwie przyjmującym dla podmiotów pochodzących z tego państwa.
W przypadku działalności, która nie podlega w państwie przyjmującym żadnym uregulowaniom i którą w związku z tym obywatel tego państwa może wykonywać bez żadnych szczególnych kwalifikacji, obywatele pozostałych państw członkowskich mają prawo przenieść się na terytorium tego państwa członkowskiego w celu wykonywania tam takiej działalności.
Jednakże dostęp do niektórych rodzajów działalności na własny rachunek i jej wykonywanie może podlegać określonym przepisom ustawowym, wykonawczym lub administracyjnym uzasadnionym interesem ogólnym, jak zasady dotyczące organizacji, kwalifikacji, deontologii, kontroli i odpowiedzialności.

Przepisy te mogą między innymi zastrzec prawo do wykonywania działalności pewnego rodzaju czy to dla osób legitymujących się określonymi dyplomami, zaświadczeniami lub innymi dokumentami, czy też dla osób należących do samorządu zawodowego, czy wreszcie dla osób poddanych pewnego rodzaju dyscyplinie lub kontroli. Przepisy te mogą również określać zasady posługiwania się tytułami zawodowymi tego rodzaju jak tytuł „avvocato”.

Jeżeli dostęp do określonego rodzaju działalności lub jej wykonywanie poddane jest w przyjmującym państwie członkowskim podobnym warunkom, obywatel innego państwa członkowskiego zamierzający wykonywać taką działalność winien co do zasady spełniać te warunki. Z tego względu art. 57 przewiduje wydanie przez Radę dyrektyw, jak na przykład wspomniana dyrektywa 89/48, mających na celu, po pierwsze, wzajemne uznawanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów, a z drugiej strony koordynację przepisów krajowych dotyczących dostępu do działalności na własny rachunek i jej wykonywanie.

Z orzecznictwa Trybunału wynika jednak, że przepisy krajowe mogące utrudniać lub zniechęcać do korzystania z podstawowych swobód chronionych na mocy traktatu muszą spełniać cztery warunki: muszą być stosowane w sposób niedyskryminacyjny, muszą być uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego, muszą prowadzić do realizacji celu, jakiemu służą, i nie mogą wykraczać poza zakres konieczny do jego osiągnięcia.

Podobnie państwa członkowskie, stosując przepisy krajowe, nie mają prawa pominąć wiedzy i kwalifikacji nabytych już przez zainteresowanego w innym państwie członkowskim. W związku z tym zobowiązane są uwzględnić równoważność dyplomów, a w razie potrzeby porównać wiedzę i kwalifikacje wymagane na podstawie przepisów krajowych z wiedzą i kwalifikacjami zainteresowanego.

W związku z powyższym na pytania postawione przez Consiglio Nazionale Forense należy odpowiedzieć, że:

–      tymczasowy charakter świadczenia usług, o którym mowa w art. 60 akapit trzeci traktatu WE, należy oceniać w zależności od czasu trwania świadczeń, ich częstotliwości, okresowości i ciągłości;

–      podmiot świadczący usługi w rozumieniu traktatu ma prawo zapewnić sobie w przyjmującym państwie członkowskim infrastrukturę niezbędną w celu świadczenia takich usług;

–      obywatel państwa członkowskiego, który wykonuje, w sposób stały i ciągły, działalność zawodową w innym państwie członkowskim, między innymi na rzecz podmiotów pochodzących z tego państwa, w którym znajduje się również miejsce wykonywania przez niego tej działalności, podlega postanowieniom rozdziału dotyczącego prawa do wykonywania działalności gospodarczej, a nie postanowieniom dotyczącym usług;

–      możliwość skorzystania przez obywatela państwa członkowskiego z przysługującego mu prawa do wykonywania działalności gospodarczej i warunki, na jakich się to odbywa, należy oceniać w zależności od rodzaju działalności, jaką zamierza on wykonywać na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego;

–      w przypadku działalności, która nie podlega w państwie przyjmującym żadnym uregulowaniom, obywatele pozostałych państw członkowskich mają prawo przenieść się na terytorium tego państwa członkowskiego w celu wykonywania tam takiej działalności. Natomiast, jeżeli dostęp do określonego rodzaju działalności lub jej wykonywanie poddane jest w przyjmującym państwie członkowskim pewnym warunkom, obywatel innego państwa członkowskiego zamierzający wykonywać taką działalność winien co do zasady spełniać te warunki;

–      jednakże przepisy krajowe mogące utrudniać lub zniechęcać do korzystania z podstawowych swobód chronionych na mocy traktatu muszą spełniać cztery warunki: muszą być stosowane w sposób niedyskryminacyjny, muszą być uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego, muszą prowadzić do realizacji celu, jakiemu służą, i nie mogą wykraczać poza to, co konieczne do jego osiągnięcia;

–      podobnie państwa członkowskie zobowiązane są uwzględnić równoważność dyplomów, a w razie potrzeby porównać wiedzę i kwalifikacje wymagane na podstawie przepisów krajowych z wiedzą i kwalifikacjami zainteresowanego.