Tulipanowy wirus.pdf

(1415 KB) Pobierz

Dla Taca

Alkmaar, 21 lipca 1636

Przegoniła muchę i patrzyła ze zmarszczonymi

brwiami na puste półki. Zniknął chleb upieczony

wczoraj. Dobrze wiedziała, gdzie jest:

w żołądkach moczygębów, którzy przychodzili tu

przepijać skromne wypłaty.

Wilgotnymi rękami wygładziła fartuch,

rozwiązała troczki pod brodą i wymierzyła

czepcem w muchę siedzącą na okiennicy.

Niebieskozielony owad spadł na blat kuchenny

i bezradnie machał nóżkami w powietrzu.

Obiema dłońmi chwyciła moździerz, zacisnęła

zęby i z całej siły uderzyła w blat. Odłożyła

ciężki tłuczek, wytarła pot z czoła i wyszła

z kuchni z nadzieją, że w szynku znajdzie jeszcze

resztki chleba.

5/570

Szarpnięciem otworzyła drzwi. Zalała ją taka

fala smrodu, że aż musiała się oprzeć plecami

o futrynę. Zobaczyła ciało leżące przed szafą,

chwyciła się futryny, żeby nie upaść.

– Panie Winckel?

Puściła ją z wahaniem i weszła do pokoju.

Kiedy stanęła obok leżącego mężczyzny, jedną

ręką zakryła usta, a drugą dotknęła brzucha. Odór

moczu mieszał się z metalicznym zapachem krwi

i wciskał do nozdrzy. Wzięła głęboki oddech,

żeby powstrzymać odruch wymiotny. Skurcz był

tak silny, że wymiociny ciekły jej wzdłuż palców

i wychodziły nosem. Odwróciła się od ciała,

położyła ręce na kolanach i zaczęła dyszeć. Skur-

cze ustały.

Koniuszkiem fartucha otarła ślinę. Odwróciła

się powoli ponownie do niego. Zacisnąwszy usta,

popatrzyła z ukosa na podłogę.

Prawe oko zwisało z oczodołu i patrzyło na

nią. Lewa strona czaszki była tak strzaskana, że