W OBRONIE WIARY
Pismo Święte a nauka Świadków Jehowy, innych sekt i wyznań niekatolickich
Włodzimierz Bednarski
Gdańsk
styczeń 2014
Pierwotny tytuł książki: „Pismo Święte a nauka Świadków Jehowy” (1992-1996).
Edycje skryptowe: 1992, 1993, 1994 (tytuł pierwotny).
Edycje książkowe: 1996 (tytuł pierwotny), 1997 (tytuł obecny).
Edycje elektroniczne: kilkanaście wersji, co pół roku uzupełniane i rozszerzane (tytuł obecny).
Z jakimi sektami i wyznaniami niekatolickimi polemizuje ta książka?
Konkretne rozdziały książki odnoszą się nie tylko do Świadków Jehowy, ale swym zakresem jednocześnie poruszają zagadnienia, które są atakowane, kwestionowane i podważane przez inne sekty i braci odłączonych (zielonoświątkowców, baptystów, tzw. wolnych chrześcijan, i innych). Aczkolwiek w tekście autor zazwyczaj zwraca się, omawia i polemizuje z wierzeniami Świadków Jehowy, jednakże można te polemiki odpowiednio odnosić do innych sekt i braci odłączonych, którzy w danym przypadku podzielają poglądy ze Świadkami Jehowy.
SPIS TREŚCI
PRZEDMOWA
OD AUTORA
1. RODOWÓD ŚWIADKÓW JEHOWY
2. BÓSTWO CHRYSTUSA
3. „ZRODZONY A NIE STWORZONY”
4. BRACIA i SIOSTRY CHRYSTUSA
5. CHRYSTUS I ARCHANIOŁ MICHAŁ
6. KRZYŻ CZY PAL?
7. ZMARTWYCHWSTANIE CHRYSTUSA
8. POWRÓT PANA
9. 1000 LAT KRÓLOWANIA
10. IMIĘ CHRYSTUSA
11. IMIĘ BOŻE
12. IMIĘ BOŻE W BIBLII 1000-LECIA
13. IMIĘ JEHOWA W BIBLII NOWEGO ŚWIATA
14. OSOBA DUCHA ŚWIĘTEGO
15. TRÓJCA ŚWIĘTA
16. TRÓJCA ŚW. W PISMACH OJCÓW KOŚCIOŁA
17. MARYJA
18. PRYMAT ŚWIĘTEGO PIOTRA
19. CZY ŚW. PIOTR BYŁ W RZYMIE?
20. DUCHOWE OJCOSTWO
21. ŻYCIE POZAGROBOWE W NAUCE ŚWIADKÓW JEHOWY
22. DUSZA NIEŚMIERTELNA
23. ŁOTR W RAJU
24. RAJ NA ZIEMI
25. NIEBO i 144 TYSIĄCE
26. ŚWIĘCI PAŃSCY
27. CZYŚCIEC
28. PIEKŁO
29. ARMAGEDON ŚWIADKÓW JEHOWY
30. KRÓLESTWO BOŻE
31. KANON PISMA ŚWIĘTEGO
32. TRADYCJA
33. DEKALOG i OBRAZY
34. NIEDZIELA
35. EUCHARYSTIA
36. CHRZEST
37. SPOWIEDŹ ŚWIĘTA
38. BOŻE NARODZENIE
39. WIELKANOC
40. NIEOMYLNOŚĆ KOŚCIOŁA i OMYLNOŚĆ STRAŻNICY
41. OKREŚLENIA „KOŚCIÓŁ KATOLICKI” i „ŚWIADKOWIE JEHOWY”
42. CELIBAT
43. DŁUGIE SZATY i KAPŁANI
44. SŁUŻBA GŁOSZENIA
45. SŁUŻBA WOJSKOWA i APOLITYCZNOŚĆ
46. KREW
47. SZATAN W NIEBIE?
48. „CUDOWNA PSZENICA” i DOLARY
49. ROK 1914 i JEGO POKOLENIE
50. ROK 1915 i 1918
51. ROK 1925
52. BETH-SARIM J. F. RUTHERFORDA
53. ROK 1975
54. GRANICA ROKU 2000
55. ROK 607 PRZED CHRYSTUSEM
56. PIRAMIDA CHEOPSA
57. MORALNOŚĆ ŚWIADKÓW JEHOWY
BIBLIOGRAFIA
NIEKTÓRE WERSETY ŹLE INTERPRETOWANE PRZEZ ŚWIADKÓW JEHOWY
Najliczniejszą sektą w Polsce są świadkowie Jehowy. Liczą około 120 tysięcy członków [1996 r.]. Ich oficjalna nazwa brzmi: „Strażnica - Towarzystwo Biblijne i Traktatowe. Zarejestrowany Związek Wyznania Świadków Jehowy”.
Jak powinien zachować się katolik w kontakcie ze świadkami Jehowy, zwłaszcza gdy odwiedzają dom rodzinny, albo gdy razem z nimi pracuje zawodowo lub spotyka się z nimi jako sąsiadami swego zamieszkania?
Katolik powinien wykazać postawę świadectwa i apostolstwa. Uwydatnia się ona przez zaprezentowanie swej katolickiej godności, związanej z wiarą w Boga w Trójcy, z łącznością z Chrystusem Odkupicielem, z przynależnością do Kościoła, z umiłowaniem Pisma świętego. Trzeba też dać świadectwo prawdzie o swoim życiu w małżeństwie i rodzinie, o wychowaniu i chrześcijańskim świętowaniu niedzieli, o trzeźwości i sprawiedliwości społecznej.
Obok świadectwa znamionującego postawę katolika trzeba także umieścić dialog. Do podjęcia dialogu ze świadkami Jehowy w formie rozmów, dyskusji, odpierania zarzutów, wyjaśniania prawd katolickiej wiary, mogą poczuwać się tylko ci katolicy, którzy z jednej strony dobrze znają zasady doktrynalne, kultyczne i strukturalne świadków Jehowy, a z drugiej strony dobrze znają prawdy wiary katolickiej, posiadają dobrą znajomość Pisma świętego, jak również umiejętność posługiwania się właściwymi argumentami czy to w obronie wiary, czy też w sile przekonywania dla zjednania tych, którzy tkwią w błędnej niechrześcijańskiej nauce.
Dialog religijny ze świadkami Jehowy jest bardzo trudny, najczęściej bezowocny. Przyczyn tej sytuacji trzeba doszukiwać się w błędnych, niechrześcijańskich ujęciach podstawowych prawd wiary, dotyczących Boga, człowieka, Kościoła, świata czy eschatologii. Trudność stanowi postawa sekciarska, bardzo ciasna i fanatyczna oraz kształtowanie i utwierdzanie jej we wspólnocie, w której żyją świadkowie Jehowy. Kolejną przyczyną jest częste posługiwanie się Biblią, przy zdecydowanie różnym, błędnym jej interpretowaniu. Wreszcie całe nastawienie wobec religii, chrześcijaństwa, Kościoła, świata, bardzo negatywne, izolujące i potępiające, tworzy wielką przegrodę, którą trudno, najczęściej niemożliwie jest przekroczyć, by dostrzec wartości chrześcijańskie i w pełni ludzkie oraz ku nim się zwrócić.
Pomimo trudności, katolicy nie mogą i nie powinni zrezygnować z wszystkich dostępnych - według swych kompetencji i możliwości - działań apostolskich i ewangelizacyjnych. Wszyscy muszą być gotowi do dzielenia się tym, co posiadamy w Chrystusie i Kościele, ufając zarazem Bogu, że będzie wspomagał nasze wysiłki i starania swą łaską i błogosławieństwem.
W realizacji zadań ewangelizacyjnych, w prowadzeniu dialogu ze świadkami Jehowy trzeba korzystać z kompetentnych źródeł. Do nich należy również książka Włodzimierza Bednarskiego „Pismo święte a nauka świadków Jehowy”.
Autor jest od szeregu lat zaangażowany w dialog ze świadkami Jehowy. Prowadzi on również od kilku lat Diecezjalny Punkt Poradnictwa Religijnego w Gdańsku - Wrzeszczu. Jesteśmy mu wdzięczni za jego informacyjną i apostolską działalność.
Polecam uwadze czytelników niniejsze opracowanie i zachęcam do owocnego wykorzystania go w obronie wiary i w kompetentnym dialogu religijnym.
Gdańsk, 20 kwietnia 1996 r.
Bp Zygmunt Pawłowicz (†2010)
* * *
Praca Włodzimierza Bednarskiego na temat nauki Świadków Jehowy pt. „Pismo święte a nauka Świadków Jehowy” stanowi doskonałe źródło poznania doktryny tej sekty, jej swoistej interpretacji Biblii, jej historii, a nawet metod działania. Zaletą tej pracy jest przede wszystkim forma dialogu: autor przedstawia tezę Świadków Jehowy i następnie wykazuje, że jest ona błędną, niezgodną z Pismem świętym. Drugą, wielką jej zaletą jest bardzo mocne osadzenie dialogu w tekstach biblijnych. Autor stara się każdy poruszany temat przedstawić na bardzo szerokim tle biblijnym, zbiera - ma się wrażenie - wszystkie możliwe teksty Pisma świętego, które mogą pomóc we właściwym zrozumieniu danej prawdy wiary, lub we właściwym zrozumieniu danego wiersza w Biblii. Autor, doskonały znawca doktryny Świadków Jehowy, wyjaśniając na czym polega błąd Świadków Jehowy w interpretacji konkretnego tekstu Biblii przewiduje, w jakim kierunku poprowadzą dyskusję i niejako podąża za nimi z nowymi argumentami z Biblii. „Pismo święte a nauka Świadków Jehowy” może być bardzo cenną pomocą dla duszpasterzy i katechetów.
Ks. Andrzej Kowalczyk
Rektor Gdańskiego Kolegium Teologicznego w Gdyni.
Świadkowie Jehowy, których często spotykamy u naszych drzwi, stają się coraz bardziej widoczni. Przyczyniają się do tego przywódcy Strażnicy, którzy stale dopingują swych podopiecznych do ciągłego głoszenia, jak i wynajdują im nowe formy działania, jak na przykład nieoficjalne świadczenie, kolportaż literatury na ulicach itp. Ich kolorowe czasopisma: Strażnica i Przebudźcie się!, stają się wszystkim znane. Tylko niewielu z katolików, zdaje sobie sprawę z kłopotów duchowych, w jakie wpada człowiek, który sięga po te publikacje. Czasopisma te, pomijając ich tendencyjność, są prawie całkowicie polemiczne. Zwalcza się w nich najbardziej oczywiste nauki chrześcijańskie. Chrześcijanin, który nie zna dogłębnie prawd wiary, a na dodatek podatny jest na sugestię innych, może łatwo stać się ofiarą manipulacji. Brak pod ‘ręką’ fachowców, jak i mała ilość publikacji, które podejmują polemikę ze Strażnicą, sprawia, że często pozostaje on sam z problemami trudnymi do rozwiązania. Świadkowie Jehowy doskonale potrafią wykorzystać tego rodzaju sytuację. Dają zaraz, po zburzeniu w słuchaczu wiary Kościoła, nową, pochodzącą z przełomu XIX i XX w., naukę. Nowinki są szczególnie popularne wśród młodzieży, której często spowszedniały stare i wypróbowane wzorce. Niekiedy osoby starsze chętnie akceptują nowinki religijne, jeśli tylko zapełni się im samotność, wciągając je do wspólnoty. Strażnica daje też wielu swym członkom możliwość rywalizacji, bo czymże innym jest porównywalne „do ping-ponga” uczenie ich walki na wersety Biblii. Znajomość nauk Strażnicy przez jej głosicieli niejednego zadziwia, a niektórzy mylą ją ze znajomością Biblii. Świadkom Jehowy Pismo Święte potrzebne jest tylko do potwierdzenia opracowanych przez „Ciało Kierownicze” publikacji. Dla mnie przedstawiciele Towarzystwa Strażnica stali się wyzwaniem do głębokiego poznania prawdziwej wykładni Słowa Bożego, którą Kościół Rzymsko-Katolicki zachowuje od wieków.
Kiedy zetknąłem się ze Świadkami po raz pierwszy (1973), uderzyły mnie dwie rzeczy: gorączkowe oczekiwanie Armagedonu w 1975 r. oraz ich „fachowość” w prowadzeniu dyskusji.
Mając na uwadze ich umiejętność w przeprowadzaniu polemiki, zebrałem w niniejszym opracowaniu argumenty biblijne, które ukazują nieprawidłowość i zmienność ich wykładni. Niezmienną, opartą na Biblii naukę katolicką podparłem świadectwami z pism wczesnochrześcijańskich I, II i III wieku. Świadkowie Jehowy, choć nie uznają powagi tych pism, czasem tendencyjnie wykrzywiają nauki zawarte w nich, przedstawiając je w swych broszurach (np. „Czy wierzyć w Trójcę?” s. 5 i 7). Warto na to zwrócić uwagę.
Ks. Z. Domagała, w publikacji pt. „Czy nauka Świadków Jehowy jest zgodna z Biblią?” (Lublin 1976), zauważa, że: „Do najczęstszych niedociągnięć duszpasterzy w nauczaniu prawd wiary należy zaliczyć używanie pojęć filozoficzno-teologicznych, podczas gdy na większość zarzutów stawianych przez Świadków Jehowy można odpowiedzieć pozostając na poziomie języka i pojęć przez nich używanych”. Niniejsza praca napisana jest językiem, który powinien być zrozumiały dla każdego i zawiera tematy, które najczęściej poruszane są przez uczniów Strażnicy. Chyba niemożliwe jest zebranie w jednej książce odpowiedzi na wszystkie zarzuty Świadków Jehowy, bowiem nie zgadzają się oni z ani jedną nauką naszego Kościoła. Nie wykluczam jednak w przyszłości poszerzenia zakresu polemiki. Strażnica dość często zmienia nauki, więc z czasem pojawi się pewnie jej nowa wykładnia i wtedy będzie właściwym spojrzeć krytycznie na te nowinki.
Jako wprowadzenie do problematyki Świadków Jehowy proponuję pozycje z tym związane zamieszczone w „Bibliografii”. Naświetlają one tło historyczne powstania Towarzystwa Strażnica, ukazują mechanizmy funkcjonowania sekt i przedstawiają wnioski duszpasterskie.
Przy pisaniu rozdziału pt. Rodowód Świadków Jehowy, pomocne mi było najnowsze opracowanie historii Świadków Jehowy wydane przez Towarzystwo Strażnica („Świadkowie Jehowy - głosiciele Królestwa Bożego” 1995). Chociaż przemilcza ono kilka niewygodnych dla Świadków Jehowy faktów (np. „cudowna pszenica”, replika Wielkiej Piramidy przy grobie Russella, odejście w, i po 1979 r. trzech członków Ciała Kierowniczego Towarzystwa Strażnica, oczekiwania związane z porwaniem do nieba w 1881 r., Królestwem Bożym w 1931 r., Armagedonem w 1935 r., zmartwychwstaniem Żydów w 1980 r., Armagedonem i zmartwychwstaniem na pewno w XX w.), to jednak zebrało ono sporo danych historycznych, rozsianych dotychczas w wielu publikacjach.
Zaznaczam też, że rozdział pt. Rok 607 przed Chrystusem opracował Cezary Podolski, mój przyjaciel i znawca powyższej problematyki. Jest on też autorem, godnej polecenia, typowo demaskatorskiej książki pt. Największe oszustwa i proroctwa Świadków Jehowy Gdańsk 1996.
Szerzej o podjętych w tej książce sprawach piszę też w wielu artykułach, do których odsyłacze znajdzie zainteresowany w poszczególnych rozdziałach tego opracowania. Publikowane są one przede wszystkim na stronie www.wobroniewiary.cal.pl (patrz też: www.apologetyka.info, www.apologetyka.katolik.pl, www.effatha.org.pl, www.brooklyn.org.pl).
Problematykę roku 1975 omówiłem szeroko w mojej książce pt. Armagedon w 1975 roku – „możliwy” czy „prawdopodobny”? (Tychy 2009).
Zmienność nauk Towarzystwa Strażnica ukazaliśmy zaś, wraz z Szymonem Matusiakiem, w naszej książce pt. Zmienne nauki Świadków Jehowy. Najważniejsze zmiany w doktrynie Towarzystwa Strażnica w latach 1879-2011 (Warszawa 2012).
Jeśli chodzi o pomoc w zakresie przeprowadzania polemiki ze Świadkami Jehowy polecam swoje następujące artykuły:
Jak bronić się przed Świadkiem Jehowy (cz. I, II);
Pytania do Świadków Jehowy;
Jak nauczyć się polemizować z Towarzystwem Strażnica?
W związku ze wspomnianymi tu licznymi artykułami chciałbym podziękować za pomoc w opracowywaniu ich i konsultację kilku osobom, a przede wszystkim Jarosławowi Romanowskiemu i Janowi Lewandowskiemu z Warszawy, Cezaremu Podolskiemu z Gdańska, Piotrowi Andryszczakowi z Gliwic i innej życzliwej mi osobie.
Osobne podziękowania składam ojcu Elizeuszowi Bagińskiemu OCD, autorowi kilku książek o Świadkach Jehowy, za wsparcie duchowe i rady dotyczące omawianych tematów.
Skróty dla oznaczenia ksiąg Pisma Świętego zastosowano według Biblii Tysiąclecia. Cytaty użyte w opracowaniu pochodzą głównie z Biblii Tysiąclecia, za wyjątkiem oznaczonych skrótami innych przekładów (patrz „Bibliografia”). W oznaczeniu sigli biblijnych zastosowano model protestancki, to znaczy z dwukropkiem, a nie z przecinkiem. Chodziło o ujednolicenie ich w całej książce, gdyż cytowane liczne publikacje Świadków Jehowy stosują właśnie takie oznakowanie. Cytując publikacje Świadków Jehowy zastosowano skróty ich tytułów. Pełne ich nazwy i rok wydania zawiera „Bibliografia”. Wszystkie podkreślenia i pogrubienia tekstu pochodzą od autora. Zamiast określenia „Świadkowie Jehowy” zastosowano skrót ŚJ.
Autor
(telefon kontaktowy: 600565148)
...
abracham12