Raport 2.doc

Patryk Konarski                                                                                                                   data ćw: 04.11.2011 r.

Gr. 1

Ćw. 5.1 MIARECZKOWANIE KONDUKTOMETRYCZNE W UKŁADZIE KWAS-ZASADA.

1. Wstęp teoretyczny:

Miareczkowanie konduktometryczne przeprowadzane jest zwykle w układzie kwas-zasada. O przewodnictwie układu kwas-zasada decydują głównie bardzo ruchliwe jony hydroniowe, a zatem jest ono funkcją pH układu.

Przy miareczkowaniu słabych kwasów, nie zauważa się początkowego spadku przewodnictwa, gdyż od razu powstaje mocny elektrolit. Pomimo tego po osiągnięciu punktu równoważnikowego, stężenie jonów hydroksylowych i ciągłe zwiększanie się sumy stężeń wszystkich jonów, powoduje powstanie wyraźnego załamania w punkcie zobojętnienia na krzywej miareczkowania. Przy miareczkowaniu mieszaniny mocny – słaby kwas, najpierw zostaje zneutralizowany mocny kwas.

Metody analizy miareczkowej (objętościowej) polegają na oznaczeniu składnika w roztworze badanym za pomocą odczynnika (titranta) o znanym stężeniu, odmierzanego dokładnie za pomocą biurety. Czynność dodawania roztworu titranta z biurety do naczynia z roztworem miareczkowanym nazywa się miareczkowaniem. Roztwory odczynników o znanym stężeniu używane do miareczkowania nazywam się roztworami mianowanymi.

W miareczkowaniu istnieje punkt, w którym oznaczany składnik przereagował ilościowo stechiometrycznie z dodanym z biurety odczynnikiem. Punk taki nosi nazwę punktu

równoważnikowego (PR) miareczkowania. Istnieją różne metody pozwalające wyznaczyć ten punkt. Taki wyznaczony punkt nazywa się punktem końcowym (PK) miareczkowania. Należy dążyć, aby PR=PK wtedy, bowiem miareczkowanie pozwala wyznaczyć zawartość oznaczanego składnika bez żadnego błędu. Punkt końcowy miareczkowania określa się wizualnie, korzystając z barwnych wskaźników, albo metodami instrumentalnymi.

Do najważniejszych instrumentalnych metod miareczkowania należą:

    1. Metoda potencjometryczna

    2. Metoda konduktometryczna

    3. Metoda amperometryczna  

    4. Metoda spektrofotometryczna

Wizualne metody wyznaczania PK miareczkowania polegają na dodawaniu do roztworu miareczkowanego odpowiednich odczynników, zwanych indykatorami lub wskaźnikami, które zmieniają barwę w PK reakcji titranta z oznaczanym składnikiem.

2. Literatura:

Ceynowa J., Litowska M., Nowakowski R., Ostrowska-Czubenko J. „Podręcznik do ćwiczeń laboratoryjnych z chemii fizycznej”, Wyd. UMK, Toruń 2006, str. 38-41.

3. Cel ćwiczenia:

Celem ćwiczenia jest oznaczenie stężenia kwasu solnego i kwasu octowego oraz wyznaczenie punktów równoważnikowych obu roztworów za pomocą miareczkowania konduktometrycznego.

4. Opis wykonania ćwiczenia:

Włączyłem konduktometr, zapoznałem się z instrukcją obsługi. Do naczynka konduktometrycznego wprowadziłem 2 ml roztworu HCl i rozcieńczyłem go wodą destylowaną do objętości ok. 150 ml. Naczynko (wraz z kostką magnetyczną) umieściłem na mieszadle pod wylotem biurety z NaOH. Mieszadło włączyłem, a naczynko połączyłem z konduktometrem. Przeprowadziłem miareczkowanie. Po zakończeniu pomiarów wyjąłem kostkę magnetyczną, wylałem roztwór z naczynka, naczynko umyłem i przepłukałem wodą destylowaną. Wodą z tryskawki opłukałem elektrody.

Analogiczne przeprowadziłem miareczkowanie 2 ml roztworu CH3COOH.

5. Opracowywanie wyników:

Miareczkowanie pojedynczego kwasu.

A. HCl                                                                                

B. CH3COOH