Orędzie Bożego Miłosierdzia Przekazane Światu przez Św. Siostrę Faustynę Kowalską (1905-1938).rtf

Orędzie Bożego Miłosierdzia Przekazane Światu przez Św. Siostrę Faustynę Kowalską (1905-1938)

Św. Siostra Faustyna, nazwana przez Jana Pawła II darem Boga dla naszych czasów, od kilku dziesięcioleci wywiera znaczny wpływ na współczesny świat przypominając prawdę o Bogu Miłosierdzia. Autorka Dzienniczka stanowiącego dziś cenną perłę polskiej literatury mistycznej zachwyca i budzi podziw nie tylko prostych ludzi, których uczy jak rozmwiać z Bogiem, ale również teologów prostotą i głębią mówienia o Bożych tajemnicach i możliwości doświadczenia obecnści Boga w swoi wnętrzu. Jest przede wszystkim świadkie Boga miłosierdzia nieustannie obecnego w dziejach świata i w losie człowieka. Właśnie miłosierdzie Boże, o którym Siostra Faustyna mówi z tak wielkim przekonaniem jest kluczem do zrozumienia Boga, który nigdy nie przestał kochać człowieka i jest mu bliski przez swojego Syna Jezusa Chrystusa w największym cierpieniu i w śmierci. Miłosierdzie jest również znakiem zrozumienia siebie samego przez człowieka, który nieustannie potrzebuje miłosierdzia Bożego i zawsze jest zdolny do dzielenia się miłosierdziem.

Misja Apostołki Bożego Miłosierdzia wpisuje się w posłanie apostołów, których osobiście powołał Chrystus do głoszenia prawdy o Bogu, Ojcu miłosierdzia. Próba opisania jej posłannictwa w perspektywie zadania wyznaczonego jej przez Pana Jezusa ukaże najpierw, kim jest apostoł w historii zbawienia, szczególnie w dziele Odkupienia. Następnie przedstawimy misję niektórych mężczyzn i kobiet, którzy w dziejach Kościoła stali się znakiem obecności Boga w jego dziejach. Na koniec poddamy analizie zadania Apostołki Bożego Miłosierdzia i sposób realizowania zadań wyznaczonych jej przez Jezusa Miłosiernego.

1. Pojęcie „apostoła" w tradycji chrześcijańskiej

W Piśmie świętym Nowego Testamentu wiele osób nosi imię apostoła: dwunastu uczniów, których Pan Jezus wybrał na swoich najbliższych współpracowników i przekazał im misję głoszenia Dobrej Nowiny (Mt 10,2) oraz św. Paweł, który nazywa siebie 'apostołem pogan' (Rz 11,13) . Terminologia skrypturystyczna termin 'apostoł' odnosi również do uczniów św. Pawła – Tymoteusza (1 Tes 2,7) i Barnaby (1 Kor 9,6) używając w szerokim znaczeniu określeń: 'charyzmat apostoła' (Ef 4,11), 'fałszywi apostołowie' (2 Kor 11,5).
W języku greckim rzeczownik apostolos od czasownika apostello – 'posłać' wskazuje na osobę reprezentującą kogoś, występującą w jego imieniu. W Starym Testamencie termin 'apostoł' oznacza ambasadora, który powinien być otaczany takim samym szacunkiem jak król (2 Sm 10). Podobną misję spełniają prorocy występujący w imieniu Boga (Iz 6,8). Według słów Pana Jezusa apostoł reprezentuje tego, który go posłał i przekazał mu swoje pełnomocnictwo: „Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał" (J 13,16). Apostoł jest więc wysłannikiem reprezentującym posyłającego, który ma pełną władzę. Określenie to dotyczy grona Dwunastu uczniów, wybranych przez Chrystusa, aby pełnili Jego misję głoszenia Dobrej Nowiny (Mt 10,2; Łk 6,13).
Od pierwszych dni swojego nauczania Pan Jezus dobierał sobie uczniów i współpracowników, którzy mieli przedłużać Jego misję. Ich zadanie polegało na głoszeniu Ewangelii i wypędzaniu złych duchów (Mk 6,3, 14), przemawianiu wJego imieniu (Mk 6,6-13), rozdzielaniu chleba na pustyni (Mt 14,19). Uczniowie cieszyli się powagą Jezusa, który ich posłał (Mt 14,19). Po Zmartwychwstaniu Apostołowie świadczą, że Chrystus zmatwychwstały jest tym samym, którego oni znali, gdy chodził i czynił cuda na ziemi (Dz 1,8.21).
Misja Dwunastu zgodnie z wolą Pana Jezusa, który posłał siedemdziesięciu uczniów (Łk 10,1) jest przedłużana przez cały Kościół. W tym też duchu po Zmartwychwstaniu Apostołowie wybrali św. Macieja, aby był świadkiem Chrystusa (Dz 1,21). Opinią apostoła ciszył się również św. Barnaba i św. Paweł, Apostoł narodów (Dz 14, 4.14). Działalność św. Pawła potwierdza, że misja apostoła powierzona przez Pana Jezusa jest nieustannie kontynuowana w jedności z gronem Dwunastu.
Św. Paweł wnosi do pojęcia apostoła nową jakość, polegającą na wewnętrznym przekonaniu, że został powołany na apostoła przez samego Pana Jezusa w wizji, jaką otrzymał pod Damaszkiem (Dz 9,5.27; Rz 1,1). Działa „w imieniu Chrystusa" (2 Kor 5,20) i jest współpracownikiem Boga (1 Kor 3,9). Św. Paweł potrzebował również dla uwiarygodnienia misji apostoła poddania się władzy Apostołów w Jerozolimie (Dz 9,27-30). Głosząc Ewangelią Chrystusa zawsze podkreślał tę jedność.
W misji apostoła uczestniczą wszyscy uczniowie Chrystusa, którzy podejmują odpowiedzialność za Dobrą Nowinę. W sposób urzędowy imię apostołów noszą biskupi, następy Dwunastu. We władzy apostolskiej biskupów uczestniczą kapłani i diakoni, którzy razem ze święceniami ottrzymują misję głoszenia Dobrej Nowiny. Dzieje chrześcijaństwa potwierdzają, że również wielu mężczyzn i kobiet w szczególny sposób podejmuje misję apostołów, by prawda o Jezusie Chrystusie mogła dotrzeć do każdego człowieka.
W tradycji chrześcijańskiej imię „apostoł" było zwykle odnoszone do uczniów Chrystusa i ich następców. Tylko św. Marii Magdaleny Kościół obdarzył imieniem „apostołki apostołów" („apostola apostolorum") podkreślając w ten sposób jej udział w przekazaniu apostołom prawdy o Zmartwychwstaniu Chrystusa i głoszeniu Ewangelii .

2. Kontekst historyczny misji apostolskiej

Na przestrzeni dwóch tysięcy lat chrześcijaństwa działanie Boże objawiało się w życiu wielu świętych mężczyzn i kobiet, którzy otworzyli swoje serce na natchnienie Ducha Świętego i podjęli powierzoną im misję. Szczególnym przykładem pełnienia posłannictwa apostolskiego są mistyczki chrześcijańskie, które podobnie jak św. Paweł w wewnętrznych wizjach przeżyły osobiste spotkanie z Jezusem cierpiącym, biczowanym, w cierniowej koronie, ukrzyżowanym i z przebitym bokiem. Pod wpływem tych doświadczeń przekazały one Kościołowi swoich czasów wezwanie do pójścia drogą Chrystusa. W objawieniach Bóg osobiście, albo za pośrednictwem anioła zlecał im konkretne zadania. Wiernie wypełniona misja stała się duchowym bogactwem Kościoła w konkretnym momencie historii. Są wśród nich: Hildegarda z Bingen, Mistyczki z Helfty, św. Katarzyna Sieneńska, św. Małgorzata Maria Alacoque i inne.
Hildegarda z Bingen (1098-1179), benedyktynka, należąca do najwybitniejszych wizjonerek niemieckich okresu średniowiecza, dzięki łasce wizji obrazowych docierała do najgłębszych tajemnic Bożych. Dar ten otrzymała już w dzieciństwie, a gdy się zorientowała o nadzwyczajności łask starała się je ukryć. Owocem proroczych wizji są jej dzieła: Sicvias (Poznaj drogi Pańskie), dzieło zawierające apokaliptyczne wizje, które podziwiał św. Bernard z Clairvaux; Liber vitae meritorum opisująca relacje człowieka z kosmosem; Liber divinorum operum będąca ostatnią częścią trylogii, w której opisała wzajemne stosunki między człowiekiem, kosmosem i Bogiem. W centrum jej duchowego przesłania znajduje się tajemnica człowieczeństwa Chrystusa, Eucharystia i tajemnica Kościoła .
Św. Elżbieta z Schönau (1129-1164) benedyktynka niemiecka jest znana przede wszystkim z wizji o nadprzyrodzonym charakterze: Liber visionum I-III (Księga wizji I-III), Liber viarum Dei (Księga dróg Bożych), De resurrectione B.V. Marie (O wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny). W swoich wizjach, prowadzona przez anioła, poznała tajemnicę piekła i nieba oraz „świętego człowieczeństwa" Chrystusa. Benedyktynka z Schönau jest wzorem niewiasty, która posługując się wizjami przekazuje prawdy biblijno-duchowe włączając się w ten sposób w dyskusje teologiczne epoki. Jako apostołka orędzia Bożego zwracała się do wspólnoty zakonnej pouczając o drodze do zjednoczenia z Bogiem i wzywając do doskonałości .
Podobną świadomość, że Bóg działa bezpośrednio odsłaniając swoje orędzie miały Gertruda Wielka z Helfty (1256-1303), Mechtylda z Hackeborn (1241-1299), Mechtylda z Magdeburga (1207-1294). Przekazły one nabożeństwo do ran Chrystusa, a w wizjach rozmawiały z Chrystusem na krzyżu wczuwając się w Jego stany emocjonalne i doświadczając Jego cierpienia w swoim ciele .
Szczególne znaczenie w dziejach rozbitego po schizmie zachodniej Kościoła miało życie św. Katarzyny Sieneńskiej (1347-1380) . Dominikanka ze Sieny żyła surową ascezą poświęcając się działalności charytatywnej. Prowadziła głębokie życie sakramentalne, które charakteryzowało się szczególnym nabożeństwem do Eucharystii. Pierwsze wizje otrzymała w dzieciństwie i bardzo wcześnie przeżyła mistyczne zaślubiny z Chrystusem (1366). Ekstazy i wizje były w jej życiu czymś zwyczajnym. Długie godziny po Komunii świętej przebywał...