Elita żydowska – przeciw Polsce

By prof. Iwo Cyprian Pogonowski

Tło historyczne rozbiorów Polski i trudności w odzyskaniu niepodległości
wiążą się z działalnością elity żydowskiej, naprzód operującej kapitałem
zdobytym na terenach Rzeczypospolitej, a później manipulującej kolosalnymi
fortunami zdobytymi w czasie rewolucji przemysłowej dziewiętnastego wieku,
oraz przez okres dwu wojen światowych, z których pierwsza dala Żydom
“ojczyznę w Palestynie” a druga państwo Izrael i jednoczący Sydow “kult
zagłady” (cult of the Holocaust), na którym to kulcie opiera się dzisiejszy
żydowski ruch roszczeniowy i związany z nim Holocaust Industry
(Przedsiębiorstwo Holokaustu).

Dzięki opanowaniu mediów propaganda Holokaustu jest skuteczna i dziś zdobywa
Żydom nieproporcjonalne korzyści materialne i polityczne mimo tego ze w
czasie dwudziestego wieku, Żydzi stanowili tylko około dwu procent ludzi
zabitych w 20stym wieku, zwanym “wiekiem śmierci”.

W krytycznym dla Polski roku 1918-tym, wszystkie bez wyjątku międzynarodowe
organizacje żydowskie wypowiadały się przeciw odrodzeniu państwa polskiego,
ponieważ Żydzi znali swoja pasożytnicza przeszłość w Polsce i obawiali się
ze Polacy wyciągną z tego konsekwencje.

Tak wiec Żydzi woleli współdziałać z Niemcami, Austria lub Rosja, raczej niż
z Polakami walczącymi o swoja wolność.

Już w 10-tym wieku u zarania państwa polskiego działała silna żydowska
finansjera, której kapitały rosły głownie dzięki handlowi niewolnikami, na
których pracy opierała się wówczas gospodarka arabska w Hiszpanii.

Wtedy bankierami w Hiszpanii byli Żydzi, którzy pomogli Arabom zdobyć
Hiszpanie, a następnie służyli im jako finansiści i handlarze niewolników.
Żydzi handlujący niewolnikami spełniali wtedy również role geografów.

Jak wiadomo Islam wymaga codziennych modlitw i pokłonów w kierunku Mekki i
Medyny, co stwarzało potrzebę dokładnej wiedzy w jakim kierunku pobożni
Arabowie musieli się zwracać w czasie modłów.

Pierwszy opis państwa polskiego pochodzi od Ibrahim’a Ben Ya’qub’a z Tortozy
w Hiszpanii, geografa i handlarza niewolnikami, który w 966 roku opisał kraj
Mieszka I jako “wielkie królestwo północy”.

Wówczas Bralin (późniejszy Berlin) był rynkiem niewolników, głownie Niemców,
wziętych do niewoli przez Słowian nadłabskich, których Żydzi wieźli droga
wiodącą przez Pragę Czeska do Wenecji. Tam ludzie ci byli kastrowani a
następnie dostarczani na rynek niewolników w Kordobie.

Wtedy Słowianie wzięci do niewoli przez Niemców byli sprzedawani Żydom a
następnie kastrowani w Verdun lub Lyon i przewożeni przez Marsylie do
Kordoby. Słowian wschodnich kupcy żydowscy nabywali od Chazarów, których
przywództwo nawrócili na judaizm.

W korespondencji żydowskiej tamtych czasów, Polska jest nazywana “Nowym
Kanaanem” (“New Canaan”) jako teren, który nadawał się do eksploatacji i
handlu niewolnikami tak, jak Kanaan podbity przez plemiona żydowskie w
starożytności.

Rodzina Sławnikow, do której należał święty Wojciech, rządziła w Pradze i
pod jego wpływem zaczęła sprzeciwiać się handlowi niewolników. Wówczas
Bolesław II zdobył władzę w Pradze, finansowany przez handlarzy niewolników,
wymordował on panującą rodzinę Sławnikow z wyjątkiem świętego Wojciecha,
który schronił się w Polsce.

Jak pamiętamy, w 11tym i 12tym wieku Święty Wojciech był patronem Polski.
Zginął on śmiercią męczeńską w Prusach,(Prusowie zabili go bo dobierał się do kobiet wodza Prusów-zgwałcił? przypis mój) dwa lata po ochrzczeniu ludności
Gdańska w 997 roku, gdzie założył biskupstwo. Święty Wojciech potępił handel
niewolnikami w tekście “Infelix Aurom” i został uwieczniony na drzwiach
katedry gnieźnieńskiej w scenie, jak wykupywał chrześcijańskich niewolników
od żydowskiego handlarza niewolnikami, w obecności władcy polskiego.

Życiorys świętego Wojciecha jest początkiem polskiej literatury w języku
łacińskim.

Kiedy w Polsce było tylko kilka tysięcy Żydów, uzyskali oni przywileje od
Bolesława Pobożnego w 1264 roku w Kaliszu. Przywileje te były w mocy przez
następne 500 lat, do obalenia ich przez sejm w 1764 roku, w czasie kryzysu
gospodarczego spowodowanego wywozem przez Żydów kapitałów z Polski do
Berlina.

Wtedy w Rzeczypospolitej było prawie milion Żydów i dlatego uważa się, ze
Polska uratowała europejskich Żydów od wymarcia, ponieważ Żydzi byli od 13
wieku niszczeni i wypędzani ze wszystkich krajów zachodniego Chrześcijaństwa.

Można zauważyć ze przez wieki wszystkie grupy etniczne w Polsce, jak Niemcy,
Tatarzy, czy Ormianie, zasymilowali się. Żydzi natomiast prawie zupełnie
nie asymilowali się.

W Polsce Żydzi korzystali z prawa zakazującego szlachcie zajmowania się
handlem, rzemiosłem i przemysłem pod groza utraty szlachectwa. Żydzi
stworzyli system arendy, to znaczy z góry płatnych jednorocznych dzierżaw,
zwłaszcza w okresie rozwoju wielkich latyfundiów w Rzeczypospolitej
Szlacheckiej.

Mieli oni w swoich rekach cala dziedzinę bankowości na terenie Polski
(podobnie było również w Turcji).

Autonomia żydowska w Polsce miała wyjątkowe uprawnienia. Na każdym poziomie
organizacji państwa polskiego Żydzi mieli swego przedstawiciela “sztedlan’a,”
który pertraktował systemem interwencji osobistych w sprawie wysokości
podatków jak i metod ich zbierania i płacenia. Sztedlanow było bardzo wielu
i interweniowali oni “zakulisowo” na dworze królewskim, w sejmie, w senacie
jak i we wszystkich urzędach terytorialnych.

Żadna inna mniejszość nie miała takiego dostępu do władz polskich jaki mieli
Żydzi w Rzeczypospolitej.
Żydzi odegrali ważną role w handlu z Prusami. W 1525 roku w Krakowie miał
miejsce pierwszy hold pruski Albrehta Hohenzollerna, jako wasala Polski z
lenna pruskiego. Na kolanach płacił on roczna daninę królowi polskiemu.

Holdy pruskie powtarzały się przez blisko 130 lat do 1656 roku, kiedy to
Frederick Wilhelm Hohenzollern, który był w prostej linii przodkiem
późniejszych cesarzy niemieckich, po kilku hołdach w Krakowie, stal się
wasalem Szwecji. Było to w czasie katastrofy “potopu” i grabieży Polski
przez Szwedów, osiem lat po katastrofalnym powstaniu i rzezi na Ukrainie pod
wodza Chmielnickiego w 1648mym roku.

Chłopi ukraińscy wyzyskiwani i gnębieni przez arendarzy zydowskich
wymordowali wtedy około 50,000 Żydów na wschodnich ziemiach Polskiej
Rzeczypospolitej Szlacheckiej.

Taki smutny koniec miał okres znany w historii Żydów jako “złota dekada” (od
1638 do 1648 roku). W czasie tej dekady żydowska kolonizacja i eksploatacja
Ukrainy osiągnęła najwyższy poziom.

Polska była, według żydowskiego historyka, Izraela Szahaka, “jedynym dużym
krajem zachodniego chrześcijaństwa, z którego Żydów nigdy nie wypędzono”.

Szahak uważa, ze wypędzenie Żydów z Polski było nieuniknione i wypędzenie to
nie miało miejsca jedynie z powodu upadku państwa polskiego.

Szahak twierdzi, ze Żydzi stworzyli kulturę pasożytniczą i żyli w państwach
zachodniego Chrześcijaństwa z wyzysku dołów społecznych, a opłacali się
możnym. Kiedy miały miejsce walki o władzę, wtedy doły społeczne dochodziły
chwilowo do głosu, i zawsze masy wyzyskiwanych przez Żydów ludzi, żądały
wypędzenia Żydów z kraju, jak to się stało w Anglii, Francji, Hiszpanii i w
księstwach niemieckich.

Według Szahaka finansjera żydowska w Polsce tak właśnie rozumowała i z tego
powodu zaczęła intensywnie wywozić z Polski kapitały żydowskie, głownie do
Berlina. Działo się to kiedy żydowskiej finansjerze łatwiej było manipulować
Berlinem, niż Petersburgiem lub Wiedniem.

W 1701-szym roku żydowskie fundusze z Polski pomogły sfinansować utworzenie
Królestwa Prus ze stolica w Berlinie w Brandenburgii. Wtedy użyto w nowy
sposób nazwę “Prusy.”

Był to symbol ciągłości niemieckiej tradycji militarnej przez przypomnienie
podboju i ludobójstwa bałtosłowiańskich Prusów, dokonanego przez niemiecki
zakon krzyżacki znany po angielsku jako “Teutonic Knights.”

Warto tez wspomnieć, ze w Anglii wpływy Żydów rosły od czasów Olivera
Cromwella (1599-1661), zwłaszcza po napływie uciekinierów zydowskich z
Polski po 1648 roku.

Przy pomocy Żydów, Hohenzollernowie berlińscy byli międzynarodowymi
pasożytami. Napełniali oni swój skarb zalewając Polske, za pośrednictwem
żydów, fałszywymi pieniędzmi produkowanymi w Berlinie.

W latach 1656, 1720 i 1733 Hohenzollernowie starali się spowodować korzystne
dla nich rozbiory Polski.

Rozbiory miały zlikwidować państwo polskie i tym samym usunąć, nieuniknione,
według profesora Szahaka, wyrzucenie Żydów z Polski.

Ironia losu jest fakt, ze istnienie Królestwa Prus uratowali Polacy. Stało
się to w 1760tym roku po spaleniu Berlina przez Rosjan. Wówczas Polacy nie
zgodzili się na propozycje ministra rosyjskiego, Aleksandra
Bestuzewa-Riumina, żeby Polska otrzymała od Rosji Prusy Książęce i Slazk, w
zamian za odstąpienie Rosji Podola i części Białorusi. Sprawa ta upadla
ponieważ mieszkańcy tych ziem, świadomi swoich swobód obywatelskich w
Polsce, nie chcieli być poddanymi cara.

W ten sposób uratowali oni przed zniszczeniem Królestwo Pruskie. Prusy w
oczach przeciwnych im Rosjan, dążyły w kierunku zdominowania i zjednoczenia
350 niezależnych państw i państewek rzeszy niemieckiej w podobny sposób jak
to uczyniła Moskwa na wschodniej słowiańszczyźnie 400 lat wcześniej.

Kryzys gospodarczy w Polsce był pogłębiany wywozem przez Żydów kapitałów
zdobytych w Polsce do Królestwa Pruskiego. Kryzys ten doprowadził do
likwidacji autonomii żydowskiej w Polsce aktem sejmowym z 1764 roku (500 lat
po nadaniu autonomii i przywilejów zydowskich w Polsce w Statucie Kaliskim z
1264 roku).

W 1772 roku pierwszy rozbior Polski był zainicjowany przez klienta
finansjery żydowskiej, króla Prus, Frederika II (1712-1786). W czasie
przejmowania ziem zaboru pruskiego, Niemcy wypędzali na wschód biedotę
żydowską.

Działo się to bez jakiegokolwiek protestu ze strony bogatych Żydów, którym
było l łatwiej piąć się po drabinie społecznej w Królestwie Pruskim, bez
problemow powodowanych obecnością mas biedoty żydowskiej.

Po zaborach, Żydzi w Prusach porzucali swój język “Jidisz,” i używali języka
niemieckiego oraz pomagali Niemcom w prześladowaniu Polaków i germanizowaniu
Wielkopolski, Śląska oraz Pomorza.

Bezpośrednio po zaborach Polski w Królestwie Prus więcej ludzi mówiło po
polsku niż po niemiecku. Prusacy stosowali drastyczne i odczłowieczające
metody, żeby zmusić do służby wojskowej ludność polska w armii pruskiej.

Sienkiewicz opisywał takie doświadczenia Polakow w “Bartku, Zwycięzcy.”
Naziści stosowali w jeszcze bardziej sadystycznej formie musztrę pruska w
niemieckich obozach koncentracyjnych, takich jak Sachsenchausen, gdzie sam
bylem więźniem od 1940 do 1945.

Trzeba pamiętać ze bez zaborów Polski i zniszczenia państwa polskiego, Prusy
nie były wystarczająco silne żeby zdominować 350 małych niezależnych
państewek niemieckich oraz wygrać grabieżczą wojnę z Francja w 1870-tym roku
jak i stworzyć przy pomocy zydowskich kapitałów cesarstwo niemieckie, ze
stolica w Berlinie.

Stało się to w dużej mierze przy pomocy kapitałów żydowski wywożonych z
Polski w 17 i 18tym wieku.

Żydzi finansowali pruska “Kultur Kampf” Bismarcka przeciw Kościołowi
Katolickiemu jak i przeciw Polakom.

Wtedy większość wpływowych Żydów w Niemczech przechodziła z judaizmu na
luteranizm.

Próby asymilacji Żydów nie powiodły się i wielu z nich zaczęło nawracać się
na syjonizm.

W 1914 roku z początkiem wojny syjoniści zainicjowali w Berlinie plan
stworzenia Judeo-Polonii ze stolica w Lublinie, gdzie wcześniej był sejmik
żydowski znany jako Congressus Judaicus (1594-1764), jedyna tego rodzaju
instytucja żydowska od sanhedryn’u w starożytności do Knesetu w dzisiejszym
Izraelu.

W 19-stym wieku i do wybuchu pierwszej wojny światowej władze rosyjskie
używały osadników Żydowskich, t.zw. Litwaków do niszczenia jedności
narodowej Polaków na terenie Kongresówki.

Przykładem jest urodzony w Warszawie poeta rosyjski Osip Mansdelsztam, który
pisał antypolskie wiersze, ale niestety był bardzo pochlebnie opisywany w
Tygodniku Powszechnym, zwłaszcza przy wzmiankach o jego zonie Nadiezy.

Walkę polityczna z Litwakami prowadził Roman Dmowski, kiedy starał się on
stworzyć polski blok w dumie w Petersburgu.

Na froncie we Francji w 1917tym roku wojna stanęła na martwym punkcie.
Niemcy wydały równoważnik 10 ton złota na program likwidacji frontu
wschodniego za pomocą rewolucji bolszewickiej. W tym celu zwerbowali oni
Lenina, wtedy zamieszkałego w Szwajcarii. Stało się to według planu Żyda,
kochanka Róży Luksemburg, Aleksandra Helphand’a, który zmarł w 1924 roku
jako najbogatszy człowiek w Berlinie.

Jego pałac zbudowany w Wansee, był w styczniu 1942 roku miejscem zbrodniczej
konferencji nazistów, w której została sformułowana decyzja zamordowania
wszystkich Żydów pod niemiecka okupacja.

Prezydent Wodroow Wilson wraz z aliantami ogłosił 4-go czerwca, 1917 poparcie
dla Polski niepodległej z dostępem do morza.

Bolszewicki zamach stanu dał Leninowi i otaczającym go Żydom władzę w Rosji
w październiku 1917.

Związki robotnicze w Niemczech były wówczas kontrolowane i kierowane przez
Żydów, zwłaszcza w przemyśle wojennym. Niemcy otrzymywali kredyty na koszty
wojny od międzynarodowych banków zydowskich.

Na przykład; pożyczki na niemieckie koszty wojny dawane przez żydowsko-
niemiecka firmę nowojorska Kuhn&Lobe i przynosiły tej firmie kolosalne
zyski. W sytuacji impasu wojennego rzad brytyjski zaczął ulegać syjonistom w
sprawie “ojczyzny Żydów.” Proklamowanie “ojczyzny Żydów w Palestynie” przez
Anglików postawiło tak żydowskie banki finansujące wysiłek wojenny Niemiec
jak i zydowskich przywódców niemieckich związków zawodowych, wobec
konkretnej możliwości realizacji narodowego państwa Żydów na terenie
Palestyny.

Syjonisci uzyskali 2-go listopada 1917 “deklaracje Balfour”o ojczyźnie Żydów
w Palestynie, dzięki solidarności żydowskiej w tak ważnej dla Żydów sprawie.

Tak wiec, z jednej strony Żydzi tacy jak bankierzy firmy Kuhn&Lobe
wstrzymali kredyty dla Niemiec, a z drugiej strony zupełnie inne środowiska
żydowskie w samych Niemczech wywołały paraliżujące strajki w niemieckim
przemyśle wojennym. Solidarna akcja Żydów przeważyła szale na stronę
aliantów.

Anglicy przejęli Jerozolimę od Turków 9tego grudnia, 1917 i w lipcu 1920
administracje Palestyny objął lord H. Samuel, który był pierwszym Żydem,
administratorem Palestyny od 2000 lat. Wtedy ludność Arabów palestyńskich
wynosiła ponad 700,000 osób a ludność żydowska tylko ok. 55,000.

Rzad Lenina, w którym był Leon Trocki (przybyły z amerykańskim paszportem z
Nowego Jorku), podpisał kapitulacje Rosji wobec Niemiec 3go marca, 1918 w
Brześciu Litewskim. Niemcy sparaliżowane brakiem kredytów i strajkami w
przemyśle wojennym złożyły broń 11go listopada 1918.

Tego dnia Polacy ogłosili swoja niepodległość; 30go listopada Polska została
przyjęta jako członek układów pokojowych przez Francję i Anglię.

Ciężkie dla Niemiec warunki traktatu wersalskiego powstały w dużej mierze
dzięki naciskowi licznych Żydów, którzy brali udział w formowaniu tego
traktatu, w celu radykalizacji pokonanych Niemiec i permanentnej likwidacji
monarchii w tym kraju. Mimo tego traktat wersalski pozostawił Niemcom
przemysł, który później umożliwił Hitlerowi zbrojenie Niemiec.

Polska ogłosiła pobór do wojska 7go lutego, 1919, żeby bronic się przed
bolszewicka ofensywa tzw. “Cel Wisła.” Tegoż miesiąca Piłsudski rozpoczął
rokowania w sprawie obronnej federacji niepodległych państw pod przywództwem
Polski.

Federacja Piłsudskiego miała obejmować Finlandię, Estonię, Łotwę, Litwę,
Białoruś, Ukrainę, Kozaków Dońskich, Kozaków Kubańskich, Gruzję, Azerbejdżan
i Armenię. Francja popierała plan federacji i starała się uzyskać dla Polski
konieczna jej bron z arsenałów zdobytych w pokonanych Niemczech.

Rzad Anglii nie chciał żeby Francja miała silnego sojusznika w Polsce i był
pod naciskiem anty-polskich i pro-bolszewickich Żydów, i z tego powodu
sprzeciwił się przekazaniu poniemieckiej broni do Polski.

Ważne role odegrał Żyd z Małopolski Lewis Namier (1888-1960, Bernstein,
Namierowicz), który działał w biurze premiera Anglii. Namier pomógł
sfałszować proponowana 10go lipca, 1920, w Evian, przez ambasadorów USA,
Anglii i Francji granice polsko-sowiecka z regionem Lwowa po polskiej
stronie.

Następnego dnia sfałszowana propozycja ambasadorów została wysłana z Londynu
do Rosji jako “Linia Curzon’a,” ze Lwowem po sowieckiej stronie. W latach
1940-tych “linia Cursona” posłużyła Stalinowi, żeby uzyskać zgodę Aliantów na
przyłączenie Lwowa do Związku Sowieckiego.

Namier był specjalista od spraw Polski przy rządzie angielskim kiedy po
bitwie pod Warszawa w 1920tym roku, kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy armii
czerwonej uciekło do Prus Wschodnich. Anglicy wiedzieli ze ci żołnierze,
zamiast być rozbrojeni i internowani, dostali pomoc i transport od Niemców,
do walki przeciw Polakom w bitwie pod Lida.

Jest to równocześnie dowodem powiązań Lenina z niemieckimi komunistami i
...