Raspberry_Pi_cz7.pdf

(678 KB) Pobierz

Na warsztacie

SZKOŁA

Poziom tekstu: średnio trudny

Raspberry Pi:

bezpośrednie

podłączenie do komputera

W poprzednich odcinkach serii zajmowaliśmy się konfiguracjami, w których

Raspberry Pi (RPi) pracował w sieci domowej podłączony do routera i dalej

– do Internetu. To router był odpowiedzialny za dostarczenie adresu IP

i pośredniczenie w zdalnym logowaniu. W tym odcinku stworzymy uproszczoną

konfigurację, gdzie RPi podłączymy bezpośrednio do komputera za pomocą

kabla Ethernetowego lub karty bezprzewodowej WiFi.

Jeżeli pracujecie z Raspberry Pi (RPi) poza siecią do-

mową, istnieje możliwość podłączenia go bezpośred-

nio do komputera za pomocą kabla Ethernetowego.

Prosta konfiguracja (nazywam ją „wyjazdową”) umoż-

liwi Wam dostanie się do „maliny” poprzez klienta

SSH (np. Putty). Sposoby konfiguracji sieci domowej

na potrzeby RPi opisałem w „Młodym Techniku”

8 i 9/2014. Tutaj zajmiemy się bardzo uproszczo-

nym środowiskiem, kiedy nie ma routera. Kabel

Ethernetowy podłączamy z jednej strony do RPi,

a z drugiej bezpośrednio do karty sieciowej kompu-

tera. Następnie zajmiemy się stworzeniem podobnej

konfiguracji, ale z użyciem łączności bezprzewodo-

wej po WiFi.

Powyższe instrukcje w zupełności wystarczą,

żeby uzyskać bezpośrednie kablowe połączenie

z RPi. Wiedząc jednak , jak dociekliwymi jesteście

Czytelnikami, rozwinę temat w szerszym kontekście.

Pomoże to Wam zrozumieć kilka zagadnień z dzie-

dziny sieci komputerowych, które pojawiły się w po-

przednich artykułach z serii „Młodego Technika”

o Raspberry Pi – i znajdą się w następnych.

Ethernet? Internet?

Ethernet – na skróty

W największym możliwym skrócie:

• ustawiamy na RPi stały adres IP: kartę SD z RPi

przekładamy do komputera, edytujemy znaj-

dujący się na niej plik „cmdline.txt”, dodając

wpis „ip=169.254.1.1” (gdzie „169.254.1.1” jest

nowym adresem IP);

• łączymy RPi i komputer kablem Ethernetowym;

• startujemy RPi;

• gdy uzyskamy połączenie (świecąca się dioda

LNK na płytce RPi), na komputerze urucha-

miamy Putty i otwieramy kanał SSH, podając

zapamiętany adres „169.254.1.1”.

1. Bezpośrednie podłączenie RPi do komputera

(zasilanie z portu USB)

Terminy „Ethernet” i „Internet” odnoszą się do tech-

nologii łączenia komputerów. Definiują właściwości

fizyczne oraz logiczne sieci komputerowych, np. or-

ganizację okablowania, sposoby wymiany informacji.

Główna różnica między nimi polega m.in. na za-

kresie. Określenia „Ethernet” używamy najczęściej

w stosunku do sieci „lokalnych” LAN (ang.

Local

Area Network).

Sieć lokalna to zazwyczaj zespół

komputerów (urządzeń, np. drukarek sieciowych,

kamer ochrony, czujników wejścia) znajdujących

się w ograniczonym obszarze – np. tylko w Waszym

domu. Z kolei Internet to sieć typu WAN (ang.

Wide

Area Network)

łącząca urządzenia lub sieci LAN

położone w pewnej odległości – np. znajdujące się

w budynku za rogiem albo na drugim kontynencie.

Można powiedzieć, że Internet to „sieć sieci”. Istnieje

niezliczona ilość sieci Ethernetowych, ale tylko jeden

Internet.

Adres IP

Czym właściwie jest adres IP (ang.

IP address)?

Jest

to po prostu ciąg cyfr przyporządkowany danemu

urządzeniu sieciowemu (np. karcie sieciowej). Ciąg

ten umożliwia identyfikację konkretnego urządzenia

(czy raczej jego „interfejsu sieciowego”) oraz prze-

syłanych przez nie danych. Adres IP jest konieczny,

żeby urządzenie mogło funkcjonować w sieci kompu-

terowej. Dodatkowo, w obrębie jednej sieci wszystkie

adresy IP muszą być unikalne. Są niepowtarzalne,

żeby odróżnić, kto wysłał pakiety i do kogo są ad-

resowane. Dokładniej, IP (ang.

Internet Protocol)

oznacza określony rodzaj protokołu komunika-

cyjnego, sposobu w jaki urządzenia „rozmawiają”

m.technik – www.mt.com.pl – nr 2/2015

ze sobą. Musicie wiedzieć,

że istnieją sieci IP w wersji 4 i 6.

Tutaj ograniczymy się do IPv4.

Pojedyncze adresy IPv4 zapisy-

wane są najczęściej jako cztery

liczby dziesiętne oddzielone

kropkami, np. „169.254.1.1”.

Każda z tych liczb jest 8-bitowa

(oktet – cały adres IP jest 8x4

= 32-bitowy). To daje wartości

z zakresu 0-255.

Kolejnym ważnym pojęciem

jest „maska podsieci” (ang.

netmask).

Dzięki niej możemy

określić przedział adresów IP.

Dla przykładu: „169.254.0.0

z maską 255.255.0.0” oznacza

zakres adresów od 169.254.0.0

do 169.254.255.255, czyli razem

256x256 adresów. Maska to tak-

2. Właściwość „Uzyskaj adres IP automatycznie”

że rodzaj filtra, który oddziela

adres sieci (binarne „1” w ma-

• na liście usług znajdź: Protokół Internetowy

sce) od adresów urządzeń w tej sieci (binarne „0”

w wersji 4 (TCP/IPv4); kliknij przycisk:

w masce). W podanym przykładzie część „169.254”

Właściwości;

jest adresem sieci, a dwie ostatnie liczby – adresami

• w otwartym oknie Właściwości sprawdź, czy jest

IP urządzeń znajdujących się w tej sieci. Można

zaznaczone: Uzyskaj adres IP automatycznie.

to w skrócie zapisać jako: 169.254.0.0/16, gdzie licz-

W systemie Windows to właśnie ustawienie

ba „16” oznacza ilość „1” w masce (dziesiątkowe 255

„Uzyskaj adres IP automatycznie” odpowiada za to,

w systemie binarnym zapisujemy jako 11111111).

czy karta sieciowa oczekuje adresu IP z zewnątrz

Co najważniejsze dla tego opracowania, dwa

(jeżeli zaznaczony).

urządzenia znajdujące się w tej samej podsieci mogą

Jeżeli go nie uzyska, usługa APIPA automatycznie

się komunikować bez pośrednictwa dodatkowych

przydzieli jej adres z puli 169.254/16. Zdarzenie

urządzeń sieciowych, np. routerów.

to można sprawdzić za pomocą polecenia „ipconfig/

all” (część linii usunąłem, dla lepszej ilustracji):

Dlaczego akurat 169.254.1.1?

C:\WINDOWS\system32>ipconfig /all

Niektóre z puli adresów IP są traktowane specjal-

Ethernet adapter Ethernet:

nie. Tak jest z zakresem „169.254.0.0/16” (czyli

Description . . . . . . . . . . . : Kontroler Realtek

169.254.0.0 z maską 255.255.0.0). Został on za-

PCIe FE Family Controller

rezerwowany przez IANA (ang.

Internet Assigned

DHCP Enabled. . . . . . . . . . . : Yes

Numbers Authority – organizacja

zarządzająca

Autoconfiguration IPv4 Address. . :

przyznawaniem adresów IP) do komunikacji między

169.254.198.218(Preferred)

urządzeniami połączonymi bezpośrednio. Maska

Subnet Mask . . . . . . . . . . . : 255.255.0.0

255.255.0.0 odnosi się do zakresu 169.254.[1-254].

Widać stąd, że karta przyjęła adres

[0-255]. 169.254.255.255 zarezerwowano dla trybu

„169.254.198.218”. Z usługi auto-konfiguracji urzą-

rozgłoszeniowego (ang.

broadcast),

169.254.0.x

dzeń sieciowych pod Windows skorzystamy przy

i 169.254.255.x zastrzeżono na przyszłe potrzeby.

łączeniu RPi z komputerem. Wystarczy bowiem,

Adresy z tej puli są również przyznawane w ramach

że nasz Raspberry Pi także skonfigurujemy na adres

APIPA (ang. Automatic

Private IP Addressing)

– usłu-

z zakresu 169.254/16, a wtedy oba urządzenia znajdą

gi auto-konfiguracji. Procedurę taką wywołuje się,

się w jednej podsieci i będą mogły się porozumieć.

gdy dany interfejs sieciowy nie może samodzielnie

uzyskać adresu IP. Dzieje się tak, gdy adres statycz-

Statyczny adres IP

ny nie jest skonfigurowany lub zewnętrzny serwer

W przypadku Raspbiana (najpopularniejszej dys-

dostarczający adresy IP (DHCP) nie jest dostępny.

trybucji Linuksa dla RPi) auto-konfiguracja adresu

Spójrzmy na domyślną konfigurację karty sieciowej

IP nie włącza się domyślnie (trzeba doinstalować

pod Windows 8 (ilustracja

2):

pakiet, np. avahi-autoipd). Łatwiej jest więc ustawić

• otwórz: Centrum sieci i udostępniania;

RPi stały adres IP. Można to osiągnąć na kilka sposo-

• wybierz: Zmień ustawienia karty sieciowej;

bów (zob. [1]):

• wybierz interfejs sieciowy i z menu podręcznego:

• (czasowa) zmiana adresu IP interfejsu

Właściwości;

sieciowego;

Na warsztacie

• zmiana pliku konfiguracyjnego /etc/network/

interfaces;

• zmiana parametrów startowych kernela w pliku‚

/boot/cmdline.txt’.

Pierwsze dwa sposoby wymagają dostępu do same-

go RPi (np. przed wyjazdem lub z użyciem interfej-

su UART). Adres IP RPi można zmienić czasowo,

poleceniem:

sudo ifconfig eth0 169.254.1.1

Polecenie to musicie wydać

za każdym podłącze-

niem kabla sieciowego.

Jego przydatność do naszych

celów jest więc ograniczona.

Jeżeli chodzi o plik konfiguracji sieciowej ‚/etc/

network/interfaces’:

• otwórzcie go za pomocą edytora tekstowego:

sudo nano /etc/network/interfaces;

• odnajdźcie w pliku linię: „iface eth0 inet dhcp”;

• wyłączcie ją, wstawiając znak ‚#’ na jej początku,

tzn.: „#iface eth0 inet dhcp (znak ‚#’ sprawia,

że linijka uznawana jest jako komentarz i będzie

ignorowana);

• dopiszcie (w dowolnym miejscu) następujące

trzy linijki:

iface eth0 inet static

address 169.254.1.1

netmask 255.255.0.0

• zapiszcie plik, wciskając kolejno: CTRL-X, Y,

ENTER;

• przeładujcie moduł sieciowy:

sudo service networking reload;

• sprawdźcie, czy nowy adres IP został nadany:

ifconfig eth0 | grep inet

Powinniście zobaczyć:

inet addr:169.254.1.1 Bcast:169.254.255.255

Mask:255.255.0.0;

• jeżeli interfejs dalej nie ma odpowiedniego adre-

su, zrestartujcie RPi komendą

„sudo reboot”.

Po dokonaniu powyższych zmian RPi będzie

ustawiał wpisany przez Was adres za każdym

włączeniem.

Ostatni ze sposobów jest chyba najprostszy. Nie

wymaga nawet włączania RPi. Wyjmijcie kartę SD

z RPi i włóżcie ją do komputera. Zignorujcie pro-

pozycję Windowsa w zakresie naprawiania jakoby

uszkodzonej karty (karta wcale nie jest uszkodzona;

Windows po prostu nie rozumie, co jest na niej zapi-

sane). Znajdźcie na karcie plik cmdline.txt. Zawiera

on parametry startu kernela linuksowego. Otwórzcie

go w dowolnym edytorze (polecam darmowy

Notepad++) i dopiszcie dodatkowy parametr:

ip=169.254.1.1

Zapamiętajcie: 169.254.1.1 będzie nowym, statycz-

nym adresem IP Waszego RPi. Zmieniona zawartość

pliku cmdline.txt może wyglądać tak:

dwc_otg.lpm_enable=0

ip=169.254.1.1

console=tty-

AMA0,115200 kgdboc=ttyAMA0,115200 console=tty1

root=/dev/mmcblk0p2 rootfstype=ext4 elevator=deadli-

ne rootwait

Zapiszcie plik, nie dodając żadnych „enterów”

na końcu lub w środku (windowsowe znaki końca linii

są inne niż linuksowe). Po dokonaniu zmian włóżcie

kartę z powrotem do RPi. Przy następnym starcie nowy

adres IP zostanie podany jako parametr startu kernela

linuksowego.

Uwaga:

przedstawione działania mogą sprawić,

że Wasz RPi przestanie być widoczny dla sieci, w której

się aktualnie znajduje. Najczęściej sieci domowe

adresowane są „192.168.x.y”. RPi skonfigurowane

na „169.254.a.b” stanowić będzie całkiem odrębną sieć

i router (bez dodatkowej konfiguracji) nie da rady zesta-

wić do niego połączenia. Pamiętajcie o cofnięciu zmian,

jeżeli chcecie RPi używać jak poprzednio.

Występująca w powyższych listingach „eth0” to po pro-

stu nazwa, jaką Linuks przyznaje pierwszej dostępnej

w systemie karcie Ethernetowej. Jeżeli mielibyście

więcej kart, Linuks oznaczyłby je jako „eth1”, „eth2”

itp. Podobnie numerowane są karty bezprzewodowe.

„wlan0” oznacza pierwszą kartę bezprzewodową. Karty

i ich właściwości można wyświetlać (a także zmieniać

ich parametry) za pomocą używanego już wcześniej

polecenia „ifconfig”. Wydajcie takie polecenie RPi,

a zobaczycie np.:

pi@raspberrypi:~$ ifconfig -a

eth0

Link encap:Ethernet HWaddr b8:27:eb:55:8d:82

inet

addr:169.254.1.1

Bcast:169.254.255.255

Mask:255.255.0.0

UP BROADCAST RUNNING MULTICAST MTU:1500

Metric:1

RX packets:160

errors:0 dropped:2 overruns:0

frame:0

TX packets:106

errors:0 dropped:0 overruns:0

carrier:0

collisions:0 txqueuelen:1000

RX bytes:26258 (25.6 KiB) TX bytes:19988 (19.5

KiB)

Link encap:Local Loopback

inet

addr:127.0.0.1

Mask:255.0.0.0

UP LOOPBACK RUNNING MTU:65536 Metric:1

RX packets:21

errors:0 dropped:0 overruns:0

frame:0

TX packets:21

errors:0 dropped:0 overruns:0

carrier:0

collisions:0 txqueuelen:0

RX bytes:1220 (1.1 KiB) TX bytes:1220 (1.1 KiB)

Dzięki parametrowi

-a sprawdzone

zostaną również

interfejsy nieaktywne. Widać, że w naszym systemie

jest jedna karta Ethernetowa eth0. Jej obecny adres

to „169.254.1.1”. Z wydruku możecie odczytać również

statystyki pakietów, czyli to, ile zostało ich wysłanych

(ang.

TX packets),

odebranych (ang.

RX packets)

i inne.

Jeszcze więcej o ruchu sieciowym możecie dowiedzieć

się, używając narzędzia netstat.

Na pewno zauważyliście już, że oprócz eth0 pojawiło

się lo z adresem „127.0.0.1”. Jest to interfejs siecio-

wy, który oznacza... samą kartę. Adres „127.0.0.1”

Poziom tekstu: średnio trudny

SZKOŁA

eth0? ifconfig?

m.technik – www.mt.com.pl – nr 2/2015

to po prostu „ja sama”. Można się o tym łatwo prze-

konać, wydając polecenie śledzące przebieg pakietów

traceroute:

pi@raspberrypi:~$ traceroute 127.0.0.1

traceroute to 127.0.0.1 (127.0.0.1), 30 hops max, 60 byte

packets

localhost (127.0.0.1)

0.154 ms 0.088 ms 0.083 ms

Widzimy, że pakiety wysłane na adres „127.0.0.1”

doszły do localhost – czyli samego RPi.

Ifconfig nie tylko dostarcza nam informacji o stanie

interfejsów sieciowych. Pomaga także je kontrolować.

W sekcji powyżej śledziliście, jak z jego pomocą ustawia

się adres IP dla karty sieciowej. Interfejsy można włą-

czać/wyłączać (ifconfig eth0 up lub ifconfig eth0 down).

Polecam przeczytanie instrukcji obsługi (komenda „man

ifconfig”).

• zielony,

• biało-brązowy,

• brązowy.

Kabel „prosty” (ang.

pathcord;

do połączenia np. kom-

puter-router/switch) to wtyczki B i B lub A i A. Kabel

krosowy to wtyczki A i B. Nie wszystkie żyły są wyko-

rzystywane, ale lepiej zrobić pełną wtyczkę.

A co na komputerze?

Kabel połączeniowy

Dzisiejsze karty sieciowe są na tyle sprytne, że naj-

częściej nie wymagają używania specjalnych kabli

„krosowanych” do podłączeń komputera z kompute-

rem. Możecie użyć dowolnego kabla Ethernetowego

zakończonego wtyczkami RJ45. Kabel taki można kupić

w każdym markecie, lub wykonać go samemu. W dru-

gim przypadku musicie zaopatrzyć się we wtyczki (ok.

20 gr/szt. – kupcie ich zawsze trochę więcej), w skręt-

kę UTP (ok. 1 zł/metr) oraz odpowiednią zaciskarkę

do wtyczek RJ45 (jest konieczna, kosztuje ok. 20 zł, zob.

ilustracja 3).

Dzięki temu zestawowi będziecie mogli

robić sobie kable o długości dokładnie dopasowanej

do potrzeb. W sieci znajdziecie wiele samouczków, jak

wykonać taki kabel. Dla porządku podaję ustawienie

przewodów we wtyczce typu ‚A’ i ‚B’ (płaska strona

do góry, styki od siebie; zob. [2]).

Wtyczka A:

• biało-zielony,

• zielony,

• biało-pomarańczowy,

• niebieski,

• biało-niebieski,

• pomarańczowy,

• biało-brązowy,

• brązowy.

Wtyczka B:

• biało-pomarańczowy,

• pomarańczowy,

• biało-zielony,

• niebieski,

• biało-niebieski,

3. Zaciskarka do wtyczek RJ45 i wtyczki

Po „drugiej” stronie RPi znajduje się komputer stacjonar-

ny lub (ze względu na przenośny charakter środowiska)

laptop. Uruchomicie na nim klienta SSH. Ja najczęściej

w tym celu używam darmowego programu Putty. Jest

to uniwersalne narzędzie, które może działać zarówno

jako klient SSH, jak i szeregowy (do obsługi podłączeń

po UART, opisanych w jednym z poprzednich artyku-

łów). Jego instalacja i konfiguracja nie sprawią Wam

żadnych problemów. Putty można pobrać ze strony

http://goo.gl/7DPObY.

Od strony konfiguracji sieciowej komputera wystar-

czy upewnić się, że aktywna jest opcja „Uzyskaj adres IP

automatycznie” (zob.

ilustracja 2).

Jeżeli Wasz komputer nie ma już wolnych portów

sieciowych, możecie użyć zewnętrznej karty sieciowej

podłączanej do portu USB (zob.

ilustracja 4).

Wtedy

na liście „Wyświetlanie aktywnych sieci” pojawi się

dodatkowa karta sieciowa.

Zestawiamy przewodowe

połączenie lokalne

Łączymy kablem Ethernetowym komputer oraz RPi, za-

silamy RPi (można z portu USB komputera) i czekamy,

aż załaduje się system. Obserwujemy diody stanu RPi.

Dla modelu B (umieszczone przy krawędzi płytki, obok

USB) będą to:

• LNK (zielona): świeci się, gdy Ethernet jest podłą-

czony – miganie oznacza przesyłanie danych;

• FDX (zielona): tryb ang.

full duplex,

obustronna

– jednoczesna wymiana danych;

• 100 (żółta): szybkość 100 Mb/s.

Dla modeli A+/B+ diody stanu połączenia sieciowe-

go umieszczono na samym złączu Ethernetowym:

• żółta: jak 100 dla B (świeci się dla 100 Mb/s, zgaszo-

na dla 10 Mb/s);

• zielona: jak LNK dla B.

Nawiązane połączenie i wymianę danych sygnalizuje

mrugająca dioda LNK. Zapalona oznacza, że nasz kabel

jest w porządku, a karty sieciowe RPi i komputera „do-

gadały się”. FDX oznacza tryb pełnego dupleksu, gdzie

obie strony nadają i odbierają równocześnie. Gdy FDX

4. Karta sieciowa na USB

Na warsztacie

się nie świeci, urządzenia pracują w trybie pół-duplek-

su (ang.

half duplex).

Oznacza to, że najpierw nadaje

jedna strona, a potem druga (nie nadają równocześnie).

Świecąca się dioda 100 oznacza, że strony używają

standardu 100BaseT o szybkości wymiany danych

do 100 Mb/s (mega-bitów/s, ang.

fast ethernet).

Inaczej

wymiana danych odbywa się w znacznie wolniejszym

tempie 10 Mb/s. U mnie, korzystając z karty sieciowej

na USB, uparcie świeciła się tylko dioda LNK. Oznaczało

to, że karta pracowała w trybie pół-dupleksu i 10 Mb/s.

Stan ten potwierdziły komunikaty systemu:

pi@raspberrypi:~$ dmesg | grep eth

[ 3.105307] smsc95xx 1-1.1:1.0 eth0: register ‘smsc95xx’

at usb-bcm2708_usb-1.1, smsc95xx USB 2.0 Ethernet,

b8:27:eb:55:8:82

[ 25.136761] smsc95xx 1-1.1:1.0 eth0: hardware isn’t

capable of remote wakeup

[ 27.510532]

smsc95xx 1-1.1:1.0 eth0: link up, 10Mbps,

half-duplex,

lpa 0x0020

smsc95 to układ kontrolera karty sieciowej. Niestety,

dłuższa walka ze sterownikami do tej karty nie dała

żadnych rezultatów. Za to po podłączeniu bezpośrednio

do wbudowanego portu laptopa od razu zadziałał pełny

duplex i 100BaseT (stan diod widać na rysunku

1).

Sprawdziłem log:

dmesgpi@raspberrypi ~ $ dmesg|grep eth

[ 3.114510] smsc95xx 1-1.1:1.0 eth0: register

‘smsc95xx’ at usb-bcm2708_usb-1.1, smsc95xx USB 2.0

Ethernet, b8:27:eb:55:8d:82

[ 23.154783] smsc95xx 1-1.1:1.0 eth0: hardware isn’t

capable of remote wakeup

[ 25.297326] smsc95xx 1-1.1:1.0

eth0: link up,

100Mbps, full-duplex,

lpa 0xCDE1

Jako ciekawostkę mogę Wam jeszcze zdradzić,

że w RPi karta sieciowa jest podłączona do wewnętrzne-

go huba USB. Możecie to sprawdzić, wydając komendę

„lsusb –t”.

Pozostaje połączenie się do terminala RPi po SSH:

• na komputerze uruchomcie Putty;

• wpiszcie adres ustawiony dla RPi – tu „169.254.1.1”

i jako „connection type” zaznaczcie SSH;

• kliknijcie „Open”, żeby nawiązać połączenie.

Jeżeli nie popełniliście żadnego błędu, powinniście

po chwili dostać na terminalu znak zachęty:

Domyślny użytkownik to „pi”, a hasło „raspberry”.

Uwaga:

najpierw połączcie urządzenia kablem

Ethernetowym, dopiero później włączcie Raspberry.

Inaczej start Linuksa może zostać opóźniony nawet o 2

minuty, dając systemowi szansę na poprawne skonfigu-

rowanie interfejsu.

w trybie rozgłoszeniowym (ang.

broadcast).

Oznacza

to, że pakiety z prośbą o zlokalizowanie serwera (DHCP

DISCOVERY) rozsyłane są do wszystkich komputerów

w danej sieci. Jeżeli więc zainstalujemy DHCP na kom-

puterze, który później podłączymy np. do hotelowej

sieci WiFi, istnieje ryzyko pojawienia się w jednej

podsieci dwóch serwerów dystrybuujących adresy. Wasz

komputer będzie próbował przydzielać je na wyścigi

z serwerem hotelowym.

SZKOŁA

Poziom tekstu: średnio trudny

Zestawiamy bezprzewodowe

połączenie lokalne (ad-hoc)

Adresy dynamiczne i DHCP

Adresy dynamiczne są dostarczane do urządzeń

sieciowych przez serwer DHCP (ang.

Dynamic Host

Configuration Protocol).

Zamiast polegać na proce-

durach automatycznych lub narzuconych adresach,

moglibyśmy zainstalować DHCP na jednym z urzą-

dzeń. Musicie jednak pamiętać, że DHCP działa

Umiecie już nawiązać bezpośrednie połączenie przewo-

dowe z komputera do naszego RPi. Od razu nasuwa się

pytanie o możliwość ustawienia

połączenia bezprze-

wodowego.

Taka konfiguracja może być przydatna dla

np. RPi sterującego robotem mobilnym lub automatyką

domową. Niestety, nasz RPi nie jest wyposażony we

wbudowany interfejs WiFi. Można za to użyć zewnętrz-

nej karty wpinanej do portu USB. W sprzedaży jest

bardzo dużo takich modułów. Musicie jednak zwrócić

uwagę na ich rodzaje, gdyż nie wszystkie działają

bezproblemowo. Kupując firmowe adaptery, sprawdźcie

najpierw stronę http://elinux.org/Rpi_VerifiedPeripherals.

Jeżeli znajdziecie wybrany odbiornik na liście i ktoś po-

twierdził jego sprawność – macie dużą szansę, że i u Was

zadziała bezproblemowo. Brak urządzenia na liście

oznacza tylko tyle, że nikt go jeszcze do tej pory nie dopi-

sał. Ponosicie wtedy jednak pewne ryzyko.

Problem tkwi najczęściej nie w firmie, której znaczek

widnieje na karcie WiFi, ale w układzie, który kartę

kontroluje. Podobnie jak Windows, Linuks również

używa sterowników urządzeń. Żeby dana karta działała

poprawnie, muszą być one dostępne. Spójrzmy na dys-

trybucję Raspbian (wrzesień 2014):

pi@raspberrypi:~$ ls /lib/modules/3.12.28+/kernel/

drivers/net/wireless

W tym katalogu znajdziecie zestaw sterowników

dostępnych dla Linuksa. Na liście zobaczycie np.

bardzo popularne u nas układy firmy Realtek: rtl818x

i rtl8192cu. Czy dany adapter naprawdę działa, często

dowiecie się dopiero po włożeniu go do portu USB

(RPi serii A/B mogą się same zrestartować) i wydaniu

polecenia:

pi@raspberrypi:~$ lsusb

Bus 001 Device 002: ID 0424:9514 Standard

Microsystems Corp.

Bus 001 Device 001: ID 1d6b:0002 Linux Foundation

2.0 root hub

Bus 001 Device 003: ID 0424:ec00 Standard

Microsystems Corp.

Bus 001 Device 004: ID 0bda:8176 Realtek

Semiconductor Corp. RTL8188CUS 802.11n WLAN

Adapter

Jeżeli komenda „lsusb” wyświetli Wasz adapter WiFi,

to znaczy, że został on rozpoznany przez kernel i od-

powiedni moduł się załadował. Możemy to sprawdzić

poleceniem „lsmod” (większość linijek pominąłem, dla

jasności):

m.technik – www.mt.com.pl – nr 2/2015

Plik z chomika:

sterownik1

Raspberry_Pi_cz7.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: