Kościoły Takie dziwne . od innych odmienne kościoły W uroczystej zadumie duszom odemknięte, Jakby w nie najżarliwsze schodziły anioły W liliowych dalmatykach odprawiać msze święte. Lubię jena wet wówczas kiedy ludu pełne Unoszą się z padołu głosy niestrojnymi, Wierząc iż na nie spłyną odpusty zupełne I do bezgrzesznych niebios zabiorą wprost z ziemi Lecz najbardziej mi bliskie i najbardziej drogie Są wtedy gdy usiadam w zakątku znajomym I otwieram me serce smutne i ubogie I rozmawiam poufnie z Chrystusem widomym Przez odwieczne witraże tęczy blask się toczy I rzuca złote róże w głąb świątyni ciemną, A ja w wszystkowidzące patrzę Jego oczy I wiem, że On mnie słucha i współczuje ze mną. Omszały święty Marcio, ciche Sakramentki, Panna Maria patrząca w wschód i zachód krwawy I dzwonek katedralny tak nagły i prędki, Jak w momentach przerażeń wołanie Warszawy. Z tych murów myśl ma czyta etapy męczeństwa I wspólne karty dziejów, pół-polskie, pół-boskie, Złudne jutrznie narodu, nocne nabożeństwa I zamkniętych kościołów wizje Grottgerowskie. Pieśń mówiła ojczyźnie : „Trwaj z wyniosłym czołem”, I kościół jej proroczył, że jak Chrystus wskrzeście Szedł straszny rok za rokiem, kościół był kościołem, Ale stał się Warszawie spiskiem jednocześnie. To wszystko przypominam, pamiętne od dziecka I wpajane przez Matkę w godzinach modlitwy, Gdy święty bunt Polaków, wiara staroświecka Do codziennej mnie z wrogiem hartowały bitwy. 946 Mur każdy poszczerbiony od setek kul wroga I od klęczących kolan każdy próg zdeptany - Przeto one są dla mnie jak relikwiarz Boga, ...
Faficzek-10