Vladimir Volkoff - Gość papieża.pdf

(1059 KB) Pobierz

Vladimir Volkoff

GOŚĆ PAPIEŻA

Przekład Iwona Banach

WYDAWNICTWO

Tytuł oryginału: L Hote du pape

2005 Published by arrangement with Literary Agency „Agence de l’Est”

Projekt okładki: Piotr Łysakowski Redakcja: Roman Bąk Redakcja techniczna: Agnieszka Bryś

ISBN 83-88481-61-4

Dystrybucja:

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk ul. Kolejowa 15/17,01-217 Warszawa tel. (022) 631 48 32, 632 91 55, 535

05 57 www.oramus.plwww.olesiejuk.pl

Klub Książki Katolickiej Sp, z o.o. ul. Woźna 13,61-777 Poznań tel. (061)851 55 82 fax (061)851 5593 e-mail:

klub@kkk.com.pl

Zamiast wstępu

Albino Luciani został wybrany papieżem 26 sierpnia 1978 roku i przyjął imię Jana Pawła

I. Uroczystość inauguracyjna odbyła się 3 września, a już 28 dnia tego samego miesiąca

papież zmarł.

6 września przyjął na audiencji arcybiskupa Nikodema, metropolitę Leningradu.

Rozmawiali ze sobą w cztery oczy, najprawdopodobniej po francusku, gdyż był to jedyny

język, który znali obaj.

Arcybiskup zmarł nagle w trakcie audiencji, w ramionach papieża, który udzielił mu

ostatniego rozgrzeszenia. Po tym zdarzeniu Jan Paweł I oświadczył: „Nigdy jeszcze nie

słyszałem tak pięknych słów na temat Kościoła, nie mogę ich jednak powtórzyć, toteż

pozostaną tajemnicą”.

Związek pomiędzy tymi dwoma zgonami umknął jakby dziennikarzom i historykom, co

nie przeszkodziło im w wysnuwaniu przeróżnych hipotez na temat śmierci papieża.

Niektórzy wysuwali bezpodstawne oskarżenia, inni zręcznie ukrywali niepokojące fakty.

Zawód powieściopisarza jest zupełnie inny: nie polega na odkrywaniu tego, co nieznane,

ale na wyobrażaniu sobie tego, co prawdopodobne.

Dlatego wszystkie postacie tej powieści są wymyślone, nawet jeżeli mają coś wspólnego z

osobami istniejącymi naprawdę. Szczególnie dotyczy to postaci, jaką jest Jego Wielebność

Ilja, który mimo tego, że umiera w ramionach papieża, nie jest podobny ani pod względem

charakteru, ani wieku, ani biografii do postaci Jego Wie-

lebności Nikodema.

Jedyny bohater tej powieści, który jest osobą rzeczywistą, to sam papież, ponieważ autor

uważał, że byłoby w złym guście, gdyby opisał jakiegoś wymyślonego papieża,

sprawującego władzę w czasach tak bardzo nam współczesnych.

V.V.

ROZDZIAŁ I

MUSICIE GO ZABIĆ

List przedłożony w poniedziałek 28 sierpnia 1977 roku w siedzibie KGB w Leningradzie.

Do generała Mikołaja Nełgomonowa

Towarzyszu generale!

Z pewnością mnie sobie nie przypominacie, ale to właśnie wy skazaliście mnie w 1959

roku na 15 lat łagru za propagandę religijną.

Spędziłam ten czas na Kołymie, a potem przeżyłam trzy lata zesłania na Syberii. W chwili

obecnej mieszkam w Leningradzie.

Chciałabym, abyście zgodzili się ze mną spotkać możliwie jak najszybciej.

Nazywam się

Warwara (Wadimowna) Wierchotnaja

W roku 1977, po z górą dziesięciu latach rządów Leonida Iljicza Breżniewa, laureata

Leninowskiej Nagrody Pokojowej, który w 1976 roku był już właściwie klinicznie

martwy i tylko od okazji do okazji bywał reanimowany, Związek Radziecki wszedł w

okres stagnacji. Rząd i partia tkwiły w zastoju już od około 6 lat, ale w służbach,

które rekrutowały członków spośród elit narodu, zaczynało wrzeć. Służby te, czyli

Komitet Bezpieczeństwa Narodowego, znane były bardziej na Zachodzie jako KGB.

KGB było wówczas podzielone na dwie przeciwstawne sobie frakcje. Z jednej strony byli

ci, których nazywano żubrami, po rosyjsku 3y6p, tak jak w nazwie żubrówka. Byli to

starzy wyjadacze, przywiązani do swoich przywilejów - tylko idioci by nie byli do

nich przywiązani - ale także przywiązani do ideałów, tak samo jak do podkutych butów,

po których łatwo można było ich rozpoznać. Byli obojętni na los czterech milionów ofiar,

jakie przypisywano pośrednio czy bezpośrednio poczynaniom KGB.

Żałowali, że zamknięto Departament 13 (ten, który zajmował się tak zwaną mokrą robotą,

czyli zabójstwami) i byli wściekli, że tortury, wprowadzone jeszcze przez Lenina jako

normalne metody śledcze, stosowane były coraz rzadziej, a nawet wzbudzały niechętne

spojrzenia wewnątrz samych Służb. Denerwowali się tym, że nowi rekruci to mięczaki i

marzyli o powrocie do władzy pewnych i czystych twardzieli. Marzyli o powrocie do

dawnych czasów. Nie można powiedzieć, żeby naprawdę wierzyli w marksizm i leninizm

jako doktrynę filozoficzną, ale chętnie wznosili kielichy na wspomnienie wielkich

mistrzów: Marksa, Engelsa i Lenina; Stalina także, ale tylko w gronie przyjaciół.

Większość z nich należała do Drugiego Wydziału, tego, który był odpowiedzialny za

wewnętrzną policję polityczną w Związku Radzieckim.

Drugą frakcją byli ci, których nazywano mladoturki, czyli „młodzi

Turcy”. Była to aluzja do Mustafy Kemala. Czasami nazywano ich także liberałami. Byli

to względnie młodzi ludzie, w większości należący do Pierwszego Wydziału zajmującego

się operacjami szpiegowskimi i kontrwywiadem. Czytali zakazane książki, służyli

na Zachodzie, przyswajali sobie zachodnią kulturę, stwierdzali, że społeczeństwo

kapitalistyczne wcale nie jest na skraju upadku, porównywali różnice w poziomie życia w

obu społeczeństwach i wyciągali wnioski. Nosili coraz częściej delikatne półbuty i

dobrze skrojone ubrania. Niektórzy z nich, ci, którzy wyprzedzali innych, mieli swój

wkład w Praską Wiosnę; dzięki ich rywalizacji podobno upadły Mur Berliński, dyktatura

Ceausescu, a w końcu także sam radziecki reżim komunistyczny. Spomiędzy nich wyszli

tacy ludzie jak niejaki Andropow, niejaki Gorbaczow i niejaki Putin…

I to właśnie Andropow był szefem KGB od około dziesięciu lat, kiedy tego letniego dnia

Nełgomonow otrzymał list od Warwary.

Nełgomonow, szef Służby Bezpieczeństwa Politycznego w Leningradzie, był przywódcą

żubrów.

Zamyślił się, podparł swój monumentalny wręcz podbródek szeroką pięścią i starał się

sobie przypomnieć…

Warwara Wadimowna Wierchotnaja była ubrana na czarno od stóp do głów. Głowę miała

nakrytą czarną, zrobioną na drutach chustą, która okalała jej twarz i opadała na wychudłe

ramiona, które mimo upału okrywała czarnym ażurowym szalem. Było jej tak zimno

na Kołymie, że teraz będzie jej zimno już do końca życia. Czarna spódnica opadała jej do

stóp obutych w czarne botki. Szła wielkimi krokami, a w jej białej, jakby martwej twarzy

błyszczały jedynie czarne oczy.

Przechodnie, których mijała, uciekali wzrokiem od jej spojrzenia czarownicy.

Budynek KGB, wielki i szary, przycupnął przy bulwarze Litiejny jak wielka ropucha.

Uzbrojony strażnik rzucił okiem na wezwanie i zaprowadził kobietę na posterunek.

Stamtąd przeprowadzono ją do biura, gdzie sekretarze obojga płci siedzieli przed stosami

akt, wymieniając ze sobą szeptem jakieś uwagi. Kiedy weszła tam ta kobieta w czerni, na

chwilę wszystko zamarło. Wszyscy zastygli z otwartymi ustami i rękoma zawisłymi nad

klawiaturami. Nagle ktoś sapnął.

- Dama pikowa!

Inny dodał:

- Baba Jaga!

Jakaś kobieta szepnęła grobowym głosem:

- Śmierć we własnej osobie!

Stara Warwara spojrzała na wszystkich z wyższością, przenosząc wzrok od jednej do

drugiej osoby z miną dumnej męczennicy. Natychmiast wrócili do swoich papierów.

Wszedł jakiś oficer.

- Wierchotnaja? - Zapytał.

- To ja - odpowiedziała.

Oficer poprowadził ją na drugie piętro. Zapukał w obite skórą

drzwi.

Gabinet generała Nełgomonowa był ponury, ale wygodny. Na parkiecie rozpostarte były

kaukaskie dywany. Welurowe, brązowe zasłony zwisały z obu stron okna, które

wychodziło na bulwar Li-tiejny, gdzie królował czarny pomnik Dzierżyńskiego, fanatyka

i założyciela CzK, którego spadkobiercą było KGB. Na ścianie po prawej wisiał kolorowy

portret Breżniewa, po lewej dwa czarno-białe portrety: Dzierżyńskiego i Andropowa.

Pomiędzy nimi jaśniejsze prostokąty tworzyły jasne plamy na żółto-zielonkawej tapecie:

bez wątpienia były to kiedyś miejsca portretów: Jagody, rozstrzelanego przez Jeżowa,

Jeżowa rozstrzelanego przez Berię, Berii rozstrzelanego przez Merkułowa, Merkułowa

rozstrzelanego przez Abakumo-wa, Abakumowa rozstrzelanego przez Ignatiewa…

Nełgomonow podniósł się ciężko. Ubrany był w niebie-sko-zielonkawy garnitur skrojony

a la Pankow i brązowe buty.

- Warwara Wadimowna, proszę usiąść. - Rzekł i jako dobry komunista zaczął od

sentencjonalnej przemowy:

- W młodości popełnialiście błędy. Zostaliście ukarani. Odbyliście karę. W tej chwili

odzyskaliście pełnię praw. Państwo radzieckie jest surowe, ale sprawiedliwe. Jak to mówi

stare, dobre przysłowie, co się stało, to się nie odstanie. Co mogę dla was zrobić?

Warwara patrzyła na niego, nie siadając.

- Nie przypominacie mnie sobie? Wcale?

Nełgomonow wykonał coś w rodzaju uniku.

Wcześniej przejrzał archiwa i znalazł w nich oskarżenia pod adresem Wierchotnej:

udzieliła gościny nielegalnemu księdzu, należącemu do Kościoła katakumbowego, dawała

nieletnim lekcje historii żywotów świętych, zorganizowała obnośną bibliotekę, w

której krążyły Biblie i książki religijne. Za dobrych starych czasów, jeszcze za Lenina,

takie postępowanie kosztowałoby dziewięć gramów ołowiu w tył głowy. W czasach

Stalina, już po wojnie, pięć lat Gu-łagu, dziecinada! Chruszczow, który sam uwolnił około

miliona więźniów politycznych, do religii podchodził bardzo poważnie. Poza

tym Warwara przyznała się do winy, ale odmówiła podania nazwisk wspólników, toteż

zważywszy na tamte czasy, trzeba było nią trochę potrząsnąć. Nełgomonow nie pamiętał

tej sprawy za dobrze. Tyloma kobietami i mężczyznami musiał potrząsnąć! W rezultacie

zebrało jej się piętnaście lat, ani roku mniej, normalka, tyle właśnie miała dostać i dostała.

Warwara jednak zapamiętała Nełgomonowa doskonale.

Nikt przed nim jej nie uderzył, nikt wcześniej nie trzymał jej głowy pod wodą w

umywalce. Rozpoznała go bez najmniejszego problemu, mimo iż przez te dwadzieścia lat,

które minęły od tamtego czasu, przytył, a jego obwisłe policzki stały się niemal błękitne.

Miał jednak wciąż te same wredne oczy, ukryte za wystającymi kośćmi policzkowymi,

błyszczącymi jakby były nasmarowane oliwą. Miał ten sam nochal, jakby jeszcze trochę

większy, te same pięści, które waliły w nią jak młoty pneumatyczne.

Przyjrzała mu się uważnie. Może jednak pomyliła się co do niego? Może się zmienił?

W każdym razie był jedynym człowiekiem, jakiego znała, który był zdolny przeprowadzić

Vladimir Volkoff - Gość papieża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: