milko.daria.swiat.cieni..wiezy.krwi.2014.polish.ebook-olbrzym.pdf

(742 KB) Pobierz

Dla Rodziców, którzy byli niezwykle pomocni

Dla Babci, która służyła dobrą radą

Dla Aleksandry, która jako pierwsza przeczytała całość

I dla innych bliskich mi osób, które były dla mnie inspiracją

Dziękuję

Prolog

… I znowu to samo, jestem z nim, w moim śnie, stoimy obok siebie, patrząc w gwiazdy.

Jest noc, mrok i cisza. Wpatrujemy się w swoje oblicza. Mam na sobie przewiewną

czerwoną sukienkę, jest bardzo krótka i ledwo zakrywa mi pośladki. Dobrze dopasowuje

się do mych ponętnych kobiecych kształtów. Ma dekolt, który pokazuje kawałek moich

delikatnych krągłych piersi, i lekko opina się na biodrach. Moje rozpuszczone włosy lekko

falują i są nasączone deszczem. Wyglądam dziwnie blado. Moje ciemne oczy nadal

wpatrują się w mego towarzysza, który jest wyższy ode mnie. Jego kości policzkowe są

idealnie wykrojone, a cała postura perfekcyjnie pasuje do wyrzeźbionych mięśni. Ma

prawie kruczoczarne krótkie włosy, po których również spływają krople łez lecących

z nieba. Jest bardzo przystojny, a jego oczy niebieskie, tak jak ocean, a może nawet

głębsze, patrząc w nie, można się zatracić lub zapaść gdzieś głęboko i nie pamiętać już

niczego. Jest ubrany tylko w jeansy z ciemnym, chyba czarnym paskiem. Odkryta klatka

piersiowa ukazuje całą jego męskość. T-shirt luźno zwisa na jego barku. Stoimy tak razem

długi czas. Widać, że nie żywimy do siebie żadnych uczuć, aczkolwiek mogłabym przysiąc,

że patrzy na mnie takim wzrokiem, jakbym miała zostać postrzelona, a on w każdej chwili

przeciąłby tor lotu kuli swoim ponętnym ciałem tylko po to, by mnie obronić. Jest mi z tym

trochę dziwnie i w żaden sposób nie mogę tego zrozumieć. Czuję się przy nim bezpiecznie

i tak kobieco jak nigdy dotąd. Mam wrażenie, że nie jestem tą twardą dziewczyną, którą

inni muszą znosić na co dzień, coś się zmienia, tak jakbym już nie potrafiła obronić się

sama. On do mnie nie podchodzi, cały czas stoi i mi się przygląda, nic nie mówi, jednak

wyraz jego twarzy pokazuje mi wszystko. Widzę w jego oczach gniew, zapał, żar i obawę.

Najdziwniejsze jest jednak to, że on boi się, że może mnie skrzywdzić, i dlatego nie

podchodzi. Ten sen powtarza się codziennie od jakichś dwóch miesięcy, ale zawsze kończy

się tym samym, tak jakbym nie mogła go kontrolować i niczego zmienić. Pamiętam tylko, że