Kornel Filipowicz - Kobieta czeka.pdf

(62 KB) Pobierz

Kobieta czeka

W dzień był potężny upał, a teraz niebo jest ciemnogranatowe, prawie

czarne, pełne drobnych, ostrych gwiazd; niemalże czarna także jest woda.

Tylko brzeg w tę noc wydaje się jasny, jakby był negatywem lub jakby wydzielał

własne światło. Na końcu tamy wybiegającej daleko na wodę siedzą dwaj

mężczyźni i łowią ryby. Nie złowili jeszcze nic, ale czekają na chwilę, kiedy

odezwie się nareszcie jedna z czterech wędek. Namioty, w których

mieszkają,

oddalone są od tego miejsca o dobre sto metrów; ich zarysy ledwo widoczne są

na de czarnego nieba. Na prawym skraju stoi namiot młodego małżeństwa. Jest

najlepiej widoczny, bo oświetlony od środka. W jego wnętrzu gra cienkim, słabym

głosem radio i słychać od czasu do czasu rozmowę kobiety z mężczyzną. W

namiocie z lewej strony mieszkają oni, dwaj mężczyźni, łowiący właśnie ryby, a

w środkowym mieszka Lena. Poszła na daleką tamę i nie widać jej. Gdyby się

dobrze wpatrzeć, dałoby się zobaczyć tam białą plamę; to ręcznik, który Lena

położyła na kamieniach. Ucichły ostatnie, świszczące loty dzikich kaczek, jest

bardzo cicho. Wielka rzeka przesuwa miękko, bezgłośnie masę wody. Jeden z

mężczyzn zapalił papierosa; błysk zapałki, a potem żarzenie się papierosa w tak

ciemną noc oślepia wzrok i czyni ciemność jeszcze bardziej nieprzeniknioną.

złowiliśmy?

Tak. Była pełnia, było tak jasno, że można było czytać.

A pamiętasz noc na lewym brzegu Wisły, poniżej Zawichostu? Było

Dzisiaj, zdaje się, nie będzie księżyca - powiedział Rudolf.

Nie, dzisiaj nie będzie - odpowiedział Emil.

Ryba lepiej żeruje w taką noc.

Chyba tak. Ale pamiętasz noc u ujścia Sanu, jakie węgorze wtedy

ciemno, choć oko wykol. Ty grałeś z Adamem w karty i nie chcieliście w ogóle

wychodzić z namiotu. Kiedy szedłem wtedy nad wodę, to macałem dookoła siebie

jak ślepy, a jak rzucałem, to nie widziałem w ogóle, dokąd ołów leci, słyszałem

tylko plusk. Raz nie usłyszałem w ogóle plusku, bo haczyk zawisł na drzewie.

Ale pamiętasz, jakie ja wtedy piękne brzany wyciągnąłem?

Czyli nie ma żadnej reguły.

Bo ja wiem? Chyba jest jakaś reguła, tylko my jej nie znamy.

Taka jest reguła, że nigdy nic nie wiadomo.

Cholera wie, jak to z tym jest.

Tak rozmawiali dwaj mężczyźni. Mówili cicho, powoli, robili długie przerwy,

gdyż nasłuchiwali i starali się w ciemnościach zobaczyć ginące im z oczu

szczyty wędzisk. Każdy z nich myślał też znacznie więcej, a także nie całkiem to,

co mówił. Emil na przykład zastanawiał się nad tym, skąd się bierze

przekonanie, że niektórzy ludzie posiadają jakąś speq'alną, a nawet tajemną

wiedzę o życiu ryb. Aby wykryć jakieś prawo, jakąś prawidłowość w żerowaniu

ryby, trzeba by znać zespół wszystkich elementów działających w danej chwili i w

tym konkretnym miejscu: ciśnienie, wilgotność powietrza, temperaturę wody, jej

ustawicznie zmieniający się poziom i skład chemiczny, stopień jonizacji

powietrza i wody i masę innych czynników, które nie sposób nazwać, ponieważ

nic o nich nie wiemy poza tym, że czujemy, że istnieją i działają. Ileż na każdą

mijającą i nadchodzącą chwilę składa się różnych zmieniających się,

nieuchwytnych, niedostrzegalnych rzeczy. Jakżeż więc trudno byłoby

powiedzieć, że dzisiaj, takiego dnia, miesiąca i roku, ryba będzie albo nie będzie

brała. Lepiej więc nic nie mówić, milczeć. Niech gadają ci, co nie zdają sobie

sprawy z tego, co gadają, bo myślą, że coś wiedzą. Młodzi, niedoświadczeni

ludzie, z którymi Emil spotykał się często nad wodą, odznaczali się wielką

gadatliwością. Z ogromną pewnością siebie wygłaszali różne zdania na temat

rybołówstwa; niekiedy, nawet dosyć często, zdarzało im się efektownie trafiać.

Równocześnie lub może tylko od czasu do czasu Emil myślał o czymś

całkiem innym: o Lenie, kobiecie, która towarzyszyła im i spała samotnie

że tak nie było?”.

Rudolf wychodził w nocy z namiotu, co do tego nie było żadnych

wątpliwości. Emil dobrze pamiętał, że namiot był zasznurowany od góry do dołu,

a ostatnia pętla przyszpilona do ziemi kołkiem pochylonym w prawo, bo tak było

mu wygodniej wbijać. Rano, kiedy wstał pierwszy, kołek pochylony był w lewo.

Oczywiście, Rudolf mógł wstawać nie po to, aby pójść do niej. Ale cóż to

powiedział Rudolf wczoraj w nocy, kiedy Emil czytał książkę?

Długo będziesz czytał?

A bo co?

Cholernie chce mi się spać.

namiocie. Myślał: „Czy ona żyła wczoraj z Rudolfem? Jakąż można mieć pewność,

Zaraz gaszę - odpowiedział Emil i pomyślał, że nie jest wcale tak

późno. Była dopiero jedenasta. Z namiotu, gdzie mieszkało młode małżeństwo,

słychać było dźwięk radia. Na parę minut przedtem, kiedy Rudolf prosił go, żeby

zgasił światło, Lena spytała, czy już śpią. Odpowiedzieli obaj, że jeszcze nie, a

Rudolf powiedział nawet, że już zasypia. Lena życzyła im dobrej nocy, potem

zapaliła papierosa, słychać było trzask pocieranej zapałki. Siedziała widocznie

jeszcze przed namiotem na składanym krzesełku.

Teraz siedzieli obaj mężczyźni w ciemnościach, o dwa kroki od siebie, i

milczeli. Z odległej tamy słychać było, jak Lena nuci jakąś fantazyjną melodię.

Melodia ucichła raptem, potem, po chwili, Lena zaczęła znów śpiewać. Emil

zaświecił latarkę wiszącą na piersiach i rzucił ostry, wąski snop światła na

końcówkę swojego wędziska. Oświetlił także po kolei wszystkie pozostałe

wędziska, zgasił latarkę i powiedział:

-Nic.

W tej chwili nic, a za dwie minuty...

Pamiętasz, cztery lata temu, jakiego tu złowiłeś sandacza?

To było zdaje się na tamtej tamie.

Chyba tu. A ja miałem wtedy ładnego węgorza i dwa sumiki, takie

po półtora kilo.

Teraz z kolei Rudolf oświetlił latarką wędziska. W ciemnościach jawiły się

na moment ich szczyty, nieruchome, ostre jak strzały. Rudolf zgasił latarkę i

zapalił papierosa; siedzieli znów w milczeniu. Lena przestała śpiewać. Nie było

widać jej białego ręcznika na tamie. Pewnie poszła do namiotu. Ale nagle dał

się słyszeć jej głos z bliska:

Idę do was!

Emil pstryknął kontaktem latarki i skierował snop białego światła w stronę,

skąd zbliżała się. Szła po kamiennej, najeżonej ostrymi głazami, kołkami i

faszyną tamie. Gramoliła się niezdarnie, potykała, chwilami podpierała się

rękami, w końcu zaczęła leźć na czworakach. Emil pomyślał, że Lena jest

niezgrabna, że ma szerokie i ciężkie biodra. Był zły na nią, ale równocześnie miał

dla niej tkliwe uczucie. Wyobraził sobie, że jej bose nogi stąpają po ostrych

kamieniach. Krzyknął:

Po co leziesz, jeszcze skręcisz sobie nogę!

Nie krzycz. Chcę zobaczyć, co robicie - powiedziała Lena i szła

uparcie dalej.

Nic nie robimy, siedzimy - powiedział Rudolf.

Emil pomyślał, że powinien, że wypada pójść

naprzeciw niej, wziąć ją pod ramię i przeprowadzić przez kamienie, ale zaraz

uprzytomnił sobie, że przecież wczoraj w nocy u tej kobiety mógł być Rudolf;

niech on idzie. Rzeczywiście, Rudolf wstał i poszedł naprzeciw Leny. Wziął ją za

rękę i przeprowadził aż do miejsca, gdzie tama rozszerzała się i tworzyła

masywną, zbudowaną z ciosanych bloków ostrogę. Lena wyprostowała się i szła

teraz po równych kamieniach lekko i pewnie. Nie była już tą pełzającą

niezdarnie i wlokącą za sobą ciężki, nieruchomy odwłok poczwarką. Rozłożyła na

kamieniach swój ręcznik i przybory do mycia, potem przez długą chwilę, jak

układający się kot, wybierała sobie miejsce. Usadowiła się nareszcie blisko

Emila, niemal dotykając jego ramienia. Wierciła się, szukała czegoś po

kieszeniach dresu, co Emila okropnie denerwowało; wreszcie znalazła papierosy

i zapałki. Zapaliła papierosa i spytała:

Złapaliście co?

Na razie nic - odpowiedział Emil.

Nic nie złapiecie, bo ryby poszły spać.

Lena mówiła cicho, jakimś sztucznym, gardłowym

głosem, jakby bała się spłoszyć ryby. Jej sposób mówienia wydał się

Emilowi nieprzyjemny, pretensjonalny, poza tym zupełnie niestosowny do chwili i

miejsca. Miał na końcu języka jakieś złośliwe powiedzenie, ale pohamował się.

Od strony brzegu dolatywały lekkie, ciepłe podmuchy wiatru i przynosiły

dźwięki, których przedtem nie było słychać: szeroki, rozwlekły chór żabich głosów;

kiedy wiatr przestawał zawiewać, głosy cichły.

jedzą?

Może.

Było teraz tak cicho, że słychać było wyraźnie trzask żarzącego się

A kiedy ryby śpią? - spytała Lena.

Oj, Lena... - jęknął Rudolf.

No co?

Nic, głupio gadasz.

Wam to się wydaje głupie, a mnie to interesuje. A może wy nic nie

wiecie o rybach, poza tym oczywiście, że żyją w wodzie, jak się nazywają i co

papierosa.

Ojej! - krzyknęła nagle Lena.

Co się stało?

Mydło wpadło mi do wody.

Emil zapalił latarkę. Pochylili się oboje nad wąską, głęboką szczeliną między

kamieniami. Na jej dnie, wśród falujących, poruszanych prądem wody alg,

bieliło się mydło. Lena zanurzyła rękę w wodzie i usiłowała je pochwycić.

Nic z tego, mam za krótką rękę.

O, tu gdzie moje palce, ale jeszcze dalej -powiedziała Lena. Leżeli

Emil zdjął koszulę, położył się na kamieniach i włożył rękę do wody.

koło siebie, Emil czuł zapach jej skóry, dotykał jej dłoni. Mydło uciekało

wodzie jak żywe.

Śliskie jak żaba - powiedział.

Ale ciepła woda, co? - powiedziała Lena cicho do Emila. Jej

Wydaje się ciepła, bo robi się chłodno na dworze.

odezwanie wydało się nagle bardzo intymne, skierowane do niego samego.

Emilowi udało się nareszcie pochwycić mydło.

, - Dziękuję. Jesteś dżentelmenem - powiedziała Lena.

-Ja bym miał co do tego pewne wątpliwości -powiedział Rudolf.

Nie, co do tego, że Emil jest dżentelmenem, nikt nie może mieć

żadnych wątpliwości. Ale dzisiaj był piękny dzień, no nie? - powiedziała Lena

znów tym samym, nieprzyjemnym tonem.

Emil.

-Ja dobrze znoszę. W każdym razie wolę upał niż zimno - powiedział Rudolf.

Różnicie się bardzo między sobą - powiedziała Lena.

Każdy człowiek jest inny - powiedział Emil. Zapalił latarkę i

Za gorąco. Nie znoszę takiego skwaru, jaki był dzisiaj - powiedział

oświetlił po kolei wędziska. Ich cienkie, połyskujące od rosy końcówki były

idealnie nieruchome. Zgasił latarkę; gęsta, tępa ciemność ogarnęła natychmiast

tamę.

No i jak długo będziecie tu siedzieć? Chodźcie spać, robi się zimno

Ktoś musi zostać - powiedział Emil.

Po co?

- powiedziała Lena.

Kornel Filipowicz - Kobieta czeka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: