ISABEL ALLENDE
MIŁOŚĆ
I CIENIE
Przełożyła
AGNIESZKA RURARZ
Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA
Warszawa 1999
Tytuł oryginału: De amor y de sombra
Projekt okładki: Maciej Sadowski
Redakcja: Rajmund Kalicki
Redakcja techniczna: Sławomir Grzmiel
Korekta: Magdalena Szroeder
© Isabel Allende 1984
© for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 1999
© for the Polish translation by Agnieszka Rurarz
ISBN 83-7200-343-2
Warszawskie Wydawnictwo Literackie
MUZA SA ul. Marszałkowska 8, 00-590 Warszawa
tel. (0-22) 827 72 36, 629 50 83 e-mail: info@muza.com.pl
Dział zamówień: (0-22) 628 63 60, 629 32 01
Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl
Warszawa 1999 Wydanie I
Skład i łamanie: Magraf s.c, Bydgoszcz
Przygotowanie do druku: P.U.P. Arspol, Bydgoszcz
Druk i oprawa: Drukarnia Wydawnicza im. W.L. Anczyca SA, Kraków
MUZA SA
Jest to historia kobiety i mężczyzny,
którzy kochali się z tak całkowitym oddaniem,
że uniknęli pospolitej codzienności.
Zapamiętałam ją i czule piastowałam
w pamięci, chroniąc przed niszczącym
upływem czasu; dopiero teraz i tu,
gdzie przebywam, w ciszy nocy mogę ją
wreszcie opowiadać. Robię to ze względu
na nich, ale takie dla tych wszystkich,
którzy powierzyli mi swoje dzieje mówiąc:
wykorzystaj to, pisz, bo inaczej wiatr wszystko
zmiecie.
Isabel Allende
Część pierwsza
Tamtej wiosny
Tylko miłość dzięki własnej mądrości
czyni nas tak niewinnymi.
Violetta Parra
Pierwszego pogodnego dnia słońce wyciągnęło z ziemi całą wilgoć zgromadzoną w niej przez zimowe miesiące i rozgrzało kruche kosteczki staruszków, którzy mogli nareszcie pospacerować w ogrodzie po specjalnie dla nich wytyczonych alejkach. W łóżku pozostał tylko jeden nieszczęśnik, pogrążony w tak melancholijnym nastroju, że nie warto było mu nawet proponować wyjścia na świeże powietrze; jego oczy widziały już tylko własne koszmary, a uszy pozostawały głuche na świergot ptaków. Josefina Bianchi, aktorka, ubrana w długą jedwabną suknię, tę samą, w jakiej pięćdziesiąt lat wcześniej deklamowała Czechowa, osłaniając parasolką twarz przywodzącą na myśl spękaną porcelanę, przechadzała się wolnym krokiem wśród trawników, na których już wkrótce miały zagościć kwiaty i trzmiele.
- Biedni chłopcy - uśmiechnęła się osiemdziesięcioletnia dama na widok drżących leciutko niezapominajek, niemal pewna, że poruszyli je wielbiący ją skrycie adoratorzy, którzy schowani w bujnej roślinności śledzili każdy jej krok.
Pułkownik przesunął się kilka centymetrów, wsparty na aluminiowej podporze, która dodawała sił jego bezwładnym nogom. Na cześć nadchodzącej wiosny, a także pragnąc oddać honory sztandarowi, jak należałoby co rano, przypiął sobie wszystkie medale z kartonu i z blachy, jakie zrobiła dla niego Irene. Kiedy tylko płuca mu na to pozwalały, wydawał głośne komendy oddziałowi, a trzęsącym się
stulatkom rozkazywał wycofać się z Pól Marsowych, bo defilująca tam uroczyście piechota mogłaby zadeptać ich swymi błyszczącymi oficerkami. Flaga załopotała w powietrzu tuż przy drucie telefonicznym niczym niewidzialne ptaszysko i żołnierze pułkownika sztywno ustawili się czwórkami, patrząc przed siebie, i przy wtórze werbli zaintonowali święty hymn, który docierał jedynie do jego uszu. Przerwała mu pielęgniarka w mundurze polowym, milcząca i obłudna jak większość z nich, która przyniosła serwetkę, żeby wytrzeć mu ślinę ściekającą z kącików ust na koszulę. Przyszło mu na myśl, że mógłby ją odznaczyć albo awansować, ale odwróciła się, nie dając ku temu sposobności, przy czym zdążyła go ostrzec, że jeżeli znowu zabrudzi majtki, dostanie trzy razy w tyłek, bo dość ma już sprzątania cudzych odchodów. O kim mówi ta wariatka? - zastanawiał się pułkownik, dochodząc w końcu do wniosku, że bez wątpienia chodzi o najbogatszą wdowę w królestwie. Ona jedna używa w obozie pieluch, bo kula armatnia rozerwała jej na strzępy cały przewód pokarmowy i trwale przykuła do wózka inwalidzkiego, co wcale nie przysporzyło jej szacunku. Przy najmniejszej nieuwadze okradano ją ze szpilek i wstążek, na świecie nie brak łajdaków i niegodziwców.
- Złodzieje! Ukradli mi kapcie! - krzyczała wdowa.
- Cicho bądź, babciu, bo sąsiedzi cię usłyszą - nakazała opiekunka, przesuwając krzesło tak, by znalazła się bardziej na słońcu.
Kaleka nie przestawała rzucać oskarżeń, póki nie zabrakło jej tchu i musiała zamilknąć, by się nie udusić, pozostało jej jednak dość sił, by artretycznym palcem wskazać na satyra, który ukradkiem rozpinał rozporek, demonstrując damom swój pożałowania godny penis. Żadnej z nich nic to wprawdzie nie obchodziło, poza drobną kobietą w
żałobie, która spoglądała na ten zasuszony owoc z niejaką czułością. Była zakochana w jego posiadaczu i co noc zostawiała otwarte drzwi do swego pokoju, aby go ośmielić.
- Ladacznica! - syknęła wdowa, nie zdołała jednak powstrzymać uśmiechu, nagle bowiem przypomniała sobie dawne czasy, kiedy jeszcze miała męża, a ten płacił kawałkami złota za to, by wślizgnąć się między jej grube uda, co zresztą zdarzało się nader często. Jej walizka stała się w końcu tak ciężka, że żaden marynarz nie mógł jej udźwignąć.
- Gdzie moje złote monety?
- O czym ty mówisz, babciu? - spytała w roztargnieniu opiekunka, pchając wózek inwalidzki.
- Ty mi je ukradłaś? Wezwę policję!
- Przestań, staruszko - odparła niewzruszona opiekunka.
W połowie sparaliżowanemu pensjonariuszowi, który mimo zniekształconej twarzy zachował spokój i pełną godności postawę, otulono nogi pledem i posadzono go na ławce; niesprawną rękę włożył do kieszeni, w drugiej zaś trzymał nie nabitą fajkę, nienagannie po angielsku wytworny w swej marynarce ze skórzanymi łatami na łokciach. Czekał na pocztę, dlatego też zażyczył sobie, by posadzono go na wprost bramy, skąd mógł widzieć wracającą Irene i od razu zorientować się, czy ma dla niego list. Na ławce obok niego zażywał słońca smutny staruszek, z którym nie rozmawiał, bo swego czasu się pokłócili, aczkolwiek żaden z nich nie pamiętał już, o co im poszło. Czasami przez pomyłkę zwracali się jeden do drugiego, nigdy jednak nie padała odpowiedź - i to raczej nie tyle z powodu narosłej między nimi wrogości, co postępującej głuchoty obu dżentelmenów.
Przez poręcz balkonu na piętrze, gdzie bratki nie wypuściły jeszcze listków ani pączków, wychyliła się Beatriz Alcántara de Beltrán. Miała
na sobie zamszowe spodnie koloru groszkowej zieleni i francuską bluzkę tej samej barwy, co współgrało z cieniami na jej powiekach i pierścionkiem z malachitem; umalowana odpowiednio na porę przedpołudniową, spokojna i odświeżona po swoim seansie wschodnich ćwiczeń, mających rozładować napięcie i pozwolić zapomnieć o nocnych koszmarach, trzymała w ręku szklankę soku owocowego na poprawienie trawienia i rozjaśnienie skóry. Odetchnęła głęboko, wyczuwając w powietrzu świeże ciepło i policzyła dni dzielące ją od planowanej podróży. Przez tę ostrą zimę jej skóra straciła całą opaleniznę. Obrzuciła uważnym spojrzeniem ogród rozciągający się u jej stóp, coraz piękniejszy z nastaniem wiosny, nie zauważyła jednak ani światła na kamieniach ogrodzenia, ani zapachu wilgotnej ziemi. Niezniszczalny bluszcz zdołał jakoś przeżyć ostatnie mroźne dni, dachówki błyszczały jeszcze pokryte nocną rosą, a pawilon gościnny z kasetonowym stropem i drewnianymi okiennicami stal smutny i wyblakły. Postanowiła, że każe odmalować dom. Policzyła wzrokiem staruszków, jednocześnie sprawdzając dokładnie, czy wszystkie jej polecenia zostały wykonane. Nie brakowało nikogo poza tym biednym melancholikiem, który pogrążony w depresji nie opuszczał łóżka, bardziej podobny umarłemu ze zgryzoty niż żywemu.
Przyjrzała się także opiekunkom, sprawdzając, czy mają czyste i wyprasowane fartuchy, upięte włosy i kapcie na gumowej podeszwie. Uśmiechnęła się z zadowoleniem, wszystko bowiem było w porządku, a niebezpieczna pora deszczowa przynosząca ze sobą falę epidemii minęła, nie zabierając ani jednego z grona pensjonariuszy. Przy odrobinie szczęścia będzie miała przez kilka miesięcy zapewniony stały dochód, jako że nawet przewlekle chorzy powinni jeszcze przeżyć lato.
Ze swego punktu obserwacyjnego Beatriz ujrzała Irene wchodzącą do ogrodu „Woli Nieba”. Zauważyła niezadowolona, że córka nie używa bocznej bramy wiodącej na prywatne podwórze i ku schodom na piętro, gdzie urządziły mieszkalną część domu. Specjalnie poleciła zrobić oddzielne wejście, żeby uniknąć przechodzenia przez dom starców. Starość wywoływała u niej nastrój przygnębienia i dlatego wolała oglądać ją z daleka. Córka natomiast nie traciła żadnej okazji, by odwiedzać staruszków, zupełnie jakby przebywanie z nimi sprawiało jej przyjemność. Wydawało się, że znalazła jakiś język, który umożliwia porozumienie mimo ich głuchoty i zaników pamięci. Teraz też krążyła wśród nich, rozdając słodycze - miękkie z uwagi na sztuczne uzębienie. Beatriz zauważyła, że córka podchodzi do pół sparaliżowanego mężczyzny, wyjmuje list, pomaga mu go otworzyć, bo sam nie potrafi tego zrobić, posługując się jedyną sprawną ręką, i siada przy nim, coś szepcąc. Potem dziewczyna ruszyła na krótki spacer z innym staruszkiem i chociaż matka z balkonu nie słyszała, o czym rozmawiają, domyślała się, że o synu, o synowej i o dziecku, jedynym, co go jeszcze interesowało. Irene każdemu posyłała uśmiech, nikomu nie skąpiła czułości, dla wszystkich znajdowała chwilę, a tymczasem Beatriz na balkonie zastanawiała się nad tym, dlaczego nie może zrozumieć tej dziwnej dziewczyny, z którą tak niewiele ma wspólnego. Nagle podszedł do Irene obleśny starzec i położył jej obie ręce na piersiach, ściskając je bardziej z ciekawości niż z pożądania. Irene znieruchomiała na chwilę - nieskończenie długą w mniemaniu jej matki - aż jedna z pielęgniarek zorientowała się, co się dzieje, i przybiegła na pomoc. Jednak Irene powstrzymała ją ruchem ręki.
- Proszę dać mu spokój. Nikomu nie robi nic złego - uśmiechnęła się.
Beatriz opuściła swój punkt obserwacyjny, zagryzając wargi. Skierowała się do kuchni, gdzie służąca Rosa kroiła warzywa na obiad, zasłuchana w powieść w odcinkach płynącą z radia. Miała okrągłą, śniadą twarz, z której nie dało się odgadnąć wieku, obfite piersi, miękki brzuch i potężne uda. Była taka otyła, że nie mogła skrzyżować nóg ani podrapać się w plecy. Jak też ty się podcierasz, Roso? - pytała ją mała Irene, oszołomiona widokiem tych przytulnych, obfitych puszystości, co roku cięższych o kilogram. Co ci też przychodzi do głowy, dziecinko! Obfitości nie szkodzą piękności, odpowiadała niezmiennie Rosa, wierna swemu zwyczajowi wtrącania porzekadeł.
- Martwię się o Irene - powiedziała Beatriz, siadając na taborecie i sącząc powoli sok owocowy.
Rosa nic nie odpowiedziała, ale wyłączyła radio, co miało stanowić zaproszenie do dalszych zwierzeń, więc jej pani westchnęła, muszę pomówić z córką, nie wiem, w co się u licha miesza ani co to za patałachy dotrzymują jej towarzystwa. Dlaczego nie pójdzie do klubu pograć w tenisa, a przy okazji poznać młodych ludzi ze swej sfery? Pod pretekstem pracy robi, co jej się podoba, dziennikarstwo zawsze wydawało mi się podejrzaną sprawą, dobrą dla miernoty; gdyby jej narzeczony wiedział, co też jej przychodzi do głowy, po prostu by ją rzucił, przecież przyszła żona oficera nie może sobie pozwolić na taki tryb życia, ile razy jej to powtarzałam. I niech nikt mi nie mówi, że teraz się nie dba o reputację, że to już dawno wyszło z mody, czasy się zmieniają, ale nie aż tak. Z drugiej strony, Roso, teraz wojskowi przyjmowani są w najlepszym towarzystwie, nie tak jak kiedyś. Mam już dość dziwactw Irene, wystarczy mi własnych zmartwień, nie mam w końcu łatwego życia, wiesz o tym aż za dobrze. Od kiedy Eusebio zniknął, zostawiając mi zablokowane konta i stertą rachunków, jakich
nie powstydziłaby się jakaś ambasada, dokonuję cudów, żeby utrzymać dom na przyzwoitym poziomie, ale przecież to wszystko nie jest takie proste, ci staruszkowie to straszny ciężar i koniec końców wydaje mi się, że więcej z tego wszystkiego wydatków i zmęczenia niż korzyści, ile trzeba się natrudzić, żeby płacili czynsz, szczególnie ta przeklęta wdowa, ta zawsze się spóźnia. Ten interes nie okazał się żadnym cudem. Nie mam już siły chodzić za Irene i pilnować, żeby posmarowała sobie twarz kremem i ubrała się, jak Bóg przykazał, bo inaczej narzeczony przestraszy się na jej widok. Jest już w tym wieku, że powinna sama o siebie zadbać, nie uważasz? Popatrz na mnie, przecież gdybym nie starała się dbać o siebie, jak bym dzisiaj wyglądała? Pewnie tak, jak większość moich przyjaciółek, z całą mapą zmarszczek i kurzych łapek na twarzy, wałkami tłuszczu i obwisłym ciałem. Ja tymczasem mam ciągle talię dwudziestolatki i gładką skórę. Nikt nie może mi powiedzieć, że się nudzę, przeciwnie, te ciągłe wzloty i upadki mnie dobijają.
- Pani chodzi z głową w chmurach, a nogami w błocie.
- Czemu nie porozmawiasz z moją córką, Roso? Mam wrażenie, że z tobą bardziej się liczy niż ze mną.
Rosa odłożyła nóż i popatrzyła na swoją panią bez sympatii. Z zasady miała odmienne zdanie, szczególnie w tym, co dotyczyło Irene, nie przyjmowała bowiem jakiejkolwiek krytyki swojej dziewczynki. Tym razem jednak musiała przyznać, że matka ma rację. Ona też pragnęła ujrzeć ją spowitą w zwiewny welon, ze ślubną wiązanką, stojącą u boku kapitana Gustava Morante w drzwiach kościoła, gdzie czekałby na nich szpaler żołnierzy ze wzniesionymi szablami, a jednak - choć swoją znajomość świata zawdzięczała w dużej mierze
radiowym i telewizyjnym serialom - wiedziała, ile trzeba się w życiu nacierpieć i natrudzić, żeby wreszcie doczekać się happy endu.
- Lepiej zostawmy ją w spokoju, proszę pani. Jak ktoś się urodzi cykadą, to i umrze grając. Przecież Irene nie będzie żyła długo, to da się wyczytać w jej oczach.
- Na Boga, kobieto, co też ty wygadujesz.
Irene weszła do kuchni, potrząsając bawełnianą spódnicą i niesfornymi włosami. Pocałowała obie kobiety w policzki i otworzyła lodówkę, by w niej pobuszować. Matka miała szczery zamiar wygłosić jakieś wymyślone naprędce kazanie, ale w chwili olśnienia zrozumiała, że wszelkie słowa są tu zbędne, ponieważ ta dziewczyna z niewielkim znamieniem na lewej piersi była od niej równie daleko co astronauta.
- Przyszła wiosna, Roso, zaraz zakwitną niezapominajki - obwieściła Irene, mrugając do służącej okiem, ta zaś zrozumiała natychmiast, obie bowiem pomyślały o noworodku, który wpadł przez lufcik.
- Co nowego? - spytała Beatriz.
- Muszę przygotować reportaż, mamo. Mam zrobić wywiad z kimś w rodzaju świętej. Podobno czyni cuda.
- Jakiego rodzaju?
- Usuwa brodawki, leczy bezsenność i czkawkę, pociesza zrozpaczonych i zsyła deszcz - zaśmiała się Irene.
Beatriz westchnęła, nie dając po sobie poznać, że docenia żart córki. Rosa wróciła do krojenia marchewki i powieści w wydaniu dźwiękowym, którą bardzo przeżywała. Mamrotała pod nosem, że kiedy pojawiają się żywi święci, to ci dawno zmarli przestają czynić cuda. Irene poszła się przebrać i poszukać magnetofonu, zanim przyjedzie po nią fotograf, Francisco Leal, który zawsze towarzyszył jej w pracy.
Digna Ranquileo wpatrywała się w pole i zauważyła oznaki zmiany pory roku.
- Tylko patrzeć, jak zwierzęta zaczną się parzyć, a Hipólito odejdzie wraz z cyrkiem - szeptała do siebie między jedną a drugą modlitwą.
Miała zwyczaj rozmawiać z Bogiem. Tego dnia, kiedy przygotowywała śniadanie, pogubiła się w litanii długich modlitw i spowiedzi. Dzieci powtarzały jej często, że z tego ewangelicznego zwyczaju wszyscy się śmieją. Nie mogłaby robić tego po cichu, nie poruszając wargami? Nie zwracała na to uwagi. Przez całe życie czuła obok siebie fizyczną obecność Pana, był jej bliższy i potrzebniejszy niż mąż, którego oglądała jedynie zimą. Starała się nie prosić go o zbyt wiele, bo zauważyła, że prośbami można urazić istoty niebiańskie. Ograniczała się do próśb o radę w swych nie kończących się wątpliwościach i o wybaczenie za popełnione grzechy własne i cudze, dziękując jednocześnie za najdrobniejszą korzystną oznakę: za to, że przestało padać, że Jacintowi minęła gorączka, że dojrzały pomidory w ogródku. Od kilku jednak tygodni często zakłócała spokój Zbawicielowi, modląc się za Evangelinę.
- Uzdrów ją - błagała tego ranka, rozpalając ogień pod kuchnią i układając cztery cegły, na których kładła blachę po rozpaleniu drew. -Uzdrów ją, Boże mój, zanim ją zabiorą do domu wariatów.
Nigdy, nawet w obecności procesji pątników błagających o cud, nie przyszło jej do głowy, że ataki córki mogą być znamionami świętości. Jeszcze mniej wierzyła w siły diabelskie, o których istnieniu zapewniały ją kumy po obejrzeniu w miasteczku filmu o egzorcyzmach, kiedy to piana na ustach i wywrócone oczy uchodzić miały za oznaki opętania przez szatana. Jej praktyczny umysł, więź z naturą i
długie doświadczenie matki kilkorga dzieci pozwalały domyślać się raczej, że chodzi o jakąś chorobę fizyczną lub psychiczną, nic złowróżbnego ani boskiego. Przypisywała to szczepionkom z dzieciństwa albo pierwszej menstruacji. Zawsze była niechętna służbie zdrowia, której przedstawiciele chodzili od domu do domu, wyciągając dzieci pochowane po krzakach w ogrodzie i pod łóżkami. Chociaż wierzgały, a ona zapewniała, że już je szczepiono i tak maluchy łapano i kłuto bezlitośnie. Digna była przekonana, że te płyny zostają we krwi, wywołując niepożądane reakcje organizmu. Z drugiej strony menstruacja jest czymś naturalnym w życiu każdej kobiety, niektóre jednak bywają wtedy zanadto podniecone i przychodzą im do głowy zdrożne myśli. Każda z tych dwóch rzeczy mogła stanowić przyczynę strasznej choroby, jednej jednak rzeczy Digna była pewna: jej córka słabnie, tak jak to się dzieje w przypadku każdej z najgorszych chorób, i jeśli we właściwym czasie nie wyzdrowieje, to albo zwariuje, albo umrze. Kilkoro jej dzieci zmarło w dzieciństwie na skutek epidemii lub nieszczęśliwego wypadku. Tak się działo we wszystkich rodzinach. Jeżeli dziecko było jeszcze małe, nawet po nim nie płakano, bo szło wraz z aniołami prosto do nieba, gdzie miało się wstawiać za modlitwami wznoszonymi na ziemi. Jednak utrata Evangeliny byłaby dla niej zbyt bolesna, ponieważ czuła się za nią odpowiedzialna przed jej prawdziwą matką. Nie chciała stwarzać wrażenia, że czegoś zaniedbała, co też ludzie wygadywaliby o niej za plecami.
W domu Digna pierwsza wstawała i ostatnia szła spać. Pianie kogutów zastawało ją w kuchni układającą drwa w palenisku, ciepłym jeszcze po poprzednim wieczorze. Od chwili, gdy zagotowała wodę na śniadanie, nie siadała, wciąż zajęta dziećmi, praniem, posiłkami, ogrodem i zwierzętami.
Dni upływały jej wszystkie takie same, identyczne niczym paciorki jakiegoś różańca, który wyznaczał jej egzystencję. Nie wiedziała, co to odpoczynek, i odrywała się od pracy jedynie w czasie połogów. Na życie Digny składał się sznur nanizanych, rutynowych czynności, wciąż takich samych z wyjątkiem tych, które określała specyfika pór roku. Istniały dla niej tylko praca i zmęczenie. Najspokojniejszą porą dnia był wieczór, kiedy sięgała po robótkę i słuchając radia na baterie, przenosiła się w daleki świat, o którym niewielkie miała pojęcie. Los nie wydawał się jej gorszy ani lepszy od losu innych kobiet. Czasami dochodziła do wniosku, że ma szczęście, bo Hipólito przynajmniej nie zachowuje się jak ordynarny chłop, pracuje w cyrku, jest artystą, przemierza drogi, ogląda świat i po powrocie opowiada zdumiewające rzeczy. Popija wino, to prawda, ale w głębi serca jest dobry, myślała Digna. Najbardziej opuszczona czuła się w okresie, kiedy trzeba było zabezpieczyć schronienie dla zwierzyny, w porze siewu i żniw, ale ten co rusz znikający mąż miał zalety, które jej wszystko rekompensowały. Jedynie gdy był pijany, ważył się ją uderzyć i to tylko wtedy, kiedy Pradelio, najstarszy syn, nie znajdował się w pobliżu, ponieważ w obecności chłopca Hipólito Ranquileo nie podnosił ręki. Dane jej było więcej wolności niż innym kobietom; odwiedzała sąsiadki, nie musząc pytać nikogo o zgodę, mogła uczestniczyć w nabożeństwach Prawdziwego Kościoła Ewangelickiego, a dzieci wychowywała zgodnie z własnymi zasadami moralności. Przyzwyczajona była do podejmowania decyzji i tylko zimą, kiedy mąż powracał w domowe pielesze, schylała głowę, zniżała głos i z szacunkiem pytała go o zdanie, zanim cokolwiek zrobiła. Zima miała też swoje zalety, choć często zdawało się, że deszcz i bieda na dobre zadomowiły się na ziemi. Był to jednak okres spoczynku, wypoczywały pola, dnie stawały się krótsze,
słońce wschodziło później. Kładli się spać o piątej po południu, żeby zaoszczędzić na świecach, a w cieple koców można było ocenić, ile jest wart mężczyzna.
Dzięki swej artystycznej profesji Hipólito nie należał do związku zawodowego rolników i nie uczestniczył w żadnych innych nowatorskich pomysłach poprzednich władz, tak więc, kiedy wszystko znowu zaczęło toczyć się po staremu, jego zostawiano w spokoju i nie było powodu do lamentu. Digna, córka i wnuczka rolników, była uczciwa i godna zaufania. Nigdy nie dowierzała doradcom i od początku wiedziała, że reforma rolna źle się skończy. Powtarzała to ciągle, ale nikt nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Jej rodzina miała więcej szczęścia niż Floresowie, prawdziwi rodzice Evangeliny, a także pozostali rolnicy, którzy stracili nadzieję i resztki włosów w tym okresie pełnym obietnic i bałaganu.
Hipólito Ranquileo miał zalety dobrego męża: spokojny, zgodny, nie wpadający w gniew; żonie nic nie było wiadomo o innych kobietach czy też o jakichś poważniejszych nałogach. Co roku przynosił do domu nieco grosza prócz prezentów, czasem zupełnie nieprzydatnych, ale zawsze mile widzianych, bo przecież liczą się też intencje. Był przyzwoitym człowiekiem. I nie zmienił się w przeciwieństwie do wielu mężczyzn, którzy zaraz po ślubie zaczynają traktować żonę jak bydlę, mówiła Digna, dlatego radością napawało ją, że daje mu dzieci i nawet sprawiało jej to swoistą przyjemność. Na samą myśl o jego pieszczotach rumieniec uderzał jej na policzki. Mąż nigdy nie widział jej nagiej, skromność przede wszystkim, powtarzała uparcie, ale to nie ujmowało czaru ich intymnym chwilom. Zakochała się w pięknych słowach, które wygłaszał, i postanowiła zostać jego żoną wobec Boga i Urzędu Stanu Cywilnego, dlatego też nie pozwoliła mu się tknąć
i wyszła za mąż dziewicą, a teraz pragnęła, by tak samo postąpiły jej córki, wtedy wszyscy będą je szanować i nikt nie ośmieli się mówić o nich, że się źle prowadzą. Wtedy jednak czasy były inne, teraz coraz trudniej upilnować córki, wystarczy odwrócić na chwilę głowę, a już pędzą nad rzekę, wysyłam je do miasteczka po cukier i znikają na całe godziny, staram się ubierać je skromnie, a one podwijają spódnice, rozpinają guziki bluzek i używają pudru. O Boże, pomóż mi je wychować, póki nie wyjdą za mąż, wtedy będę mogła odpocząć, niech nie powtórzy się z żadną to, co przytrafiło się najstarszej, wybacz jej, była taka młoda i ledwie zdawała sobie sprawę z tego, co robi, biedaczka, to stało się za szybko, nie mieli nawet czasu, żeby przespać się, jak ludzie, zrobili to na stojąco, oparci o wierzbę, jak psy; miej w opiece pozostałe dziewczynki, żeby nie pojawił się jakiś zuchwalec gotów się z nimi zabawić, bo tym razem Pradelio go zabije i nieszczęście spadnie na ten dom; Jacinto już mi narobił dość wstydu i przysporzył cierpień, biedny chłopiec, nie on ponosi winę za ten grzech.
Jacinto, najmłodszy w rodzinie, był w rzeczywistości wnukiem Digny, nieślubnym dzieckiem najstarszej córki i nieznajomego, który pojawił się na jesieni prosząc, by pozwolono mu spędzić noc w kuchni. Mały miał szczęście, że urodził się, kiedy Hipólito jeździł z cyrkiem od miasta do miasta, a Pradelio odbywał służbę wojskową. Stało się, co się stało, zabrakło mężczyzny, by pomścić hańbę, jak należy. Digna wiedziała, co powinna zrobić: opatuliła noworodka, nakarmiła go kobylim mlekiem, a matkę posłała do miasta, by najęła się jako służąca. Kiedy mężczyźni pojawili się w domu, sprawy biegły już swoim torem i musieli się z tym pogodzić. Przywykli do obecności noworodka i wkrótce traktowali go jak kolejne dziecko w rodzinie. Nie była to
zresztą jedyna obca istota wychowywana w domu Ranquileów; przed Jacintem znalazły tam schronienie zabłąkane sieroty, które kiedyś zapukały do drzwi. Z biegiem lat zapomniano o więzach krwi, górę wzięło przyzwyczajenie i czułe serca.
...
ChomikKulturalny