Eskortowiec F-4 1935.pdf

(1550 KB) Pobierz
NIEMCY
Technika morska
BROŃ
Eskortowce
1935
Eskortowiec typu F – F-4
Flottenbegleiter F Klasse – F-4
F-4
–
Flottenbegleiter F-4.
Stocznia:
Germaniawerft Kilonia.
Położenie stępki:
22.08.1934.
Wodowanie:
02.07.1935.
W służbie:
05.04.1936.
Los okrętu: w ramach podziału floty niemieckiej przypadł w udziale Wielkiej Brytanii,
odstawiony do Lyness, niewykorzystywany,
12 stycznia 1949
roku zapadła decyzja o jego złomowaniu.
Dane taktyczno-techniczne. Wyporność
standardowa: 712 t; normalna: 790 t, pełna: 1028 t.
Długość całkowita:
75,94
m.
Długość na linii wodnej:
73,5 m.
Szerokość:
8,8 m.
Zanurzenie:
konstrukcyjne 2,39 m, maksymalne 3,24 m.
Siłownia:
dwuwałowa, 2 kotły parowe La-Mont, 2 turbiny parowe Brown-Boveri.
Moc siłowni:
14000 KM.
Prędkość
maksymalna:
27 w.
Zapas paliwa:
normalny 152 t, maksymalny 216 t.
Zasięg:
1965 Mm/13 węzłach lub 1250 Mm/16
węzłach.
Uzbrojenie:
2 x I - 105 mm L/65 C/32, 2 x II - 37 mm L/83 plot. C/30, 2 x I - 20 mm L/65 automatyczne C/30, 2
miotacze, 2 rufowe i 4-6 burtowych zrzutni bomb głębinowych (36 bomb głębinowych), do 50 min EMC lub 62 min EMA.
Załoga:
121 ludzi (4 oficerów i 117 marynarzy).
Stępkę pod przyszły
Flottenbegleiter F-4
położono w stoczni Germaniawerft w Kilonii
22 sierpnia 1934
roku.
Wodowanie: nastąpiło
2 lipca 1935
roku, a okręt wszedł do służby
5 kwietnia 1936
roku.
Kadłub
eskortowca o wzdłużnym systemie wiązań wykonany został ze stali typu St-52. Przy budowie
nadbudówek wykorzystano częściowo stopy lekkie. Kadłub nie posiadał siodłowatości na całej długości. Dziobnica
prosta, prawie pionowa, rufa - pawężowa, co stanowiło niezbędny wymóg przy pracy z trałami, jednak dla poprawy ste-
rowności przy biegu wstecz była lekko wyoblona. Wzdłuż stępki z każdej burty biegły dwa wzdłużniki. Na długości
pomieszczeń zajętych przez siłownię (przedziały V - IX), zewnętrzne wzdłużniki przechodziły w wzdłużne pionowe
grodzie, dochodzące do poziomu górnego pokładu. Poza przedziałami siłowni w pionowe grodzie przechodziły
wewnętrzne wzdłużniki, z tym, że grodzie dochodziły jedynie do poziomu platformy. Podwójne dno miało długość
65
m
(85% całkowitej długości kadłuba) - od dziobnicy do uskoku rufowego. Wysokość podwójnego dna wynosiła około 0,5 m,
zaś jego szerokość ograniczały wzdłużne grodzie.
13
wodoszczelnych grodzi poprzecznych dzieliło kadłub na przedziały.
Wszystkie grodzie były ciągłe i dochodziły do górnego pokładu, zaś gródź między przedziałami XI i XII do pokładu
dziobowego. Wysokość kadłuba od stępki do pokładu górnego wynosiła 4,55 m.
2
Mniej więcej 1/3 długości okrętu zajmował pokład dziobowy, od którego w kierunku rufy biegła wydłużona
nadbudówka Aby zapewnić wolny pokład rufowy dla wyposażenia trałowego, na nadbudówkę zostało przeniesione
rufowe działo kal. 105 mm. Dziobowa nadbudówka rozciągała się na całej szerokości kadłuba, od burty do burty. W niej
znajdowały się pomost dowodzenia, kabina nawigacyjna i radiowa, mostek oraz przyrządy do kierowania ogniem.
Siłownia
została zaprojektowana w układzie eszelonowym. Grupa rufowa (Maszynownia No 1 + Kotłownia No 1)
zajmowała przedziały V i VI i poruszała lewy wał napędowy, natomiast dziobowa (Maszynownia No 2 + Kotłownia No 2) -
przedziały VIII i IX pracowała na prawy wał. Między nimi, w przedziale VII znajdowała się komora amunicyjna dział plot.
kal. 37 mm, urządzenia pomocnicze oraz stabilizacji przechyłów systemu Fram.
Na jednostce zamontowano
kotły parowe
systemu
La-Mont,
charakteryzujące się następującymi parametrami:
ciśnienie robocze 113 atm., temperatura pary 450°C, powierzchnia nagrzewu 947 m
2
, wydajność - 35 t/godz. Okręt
otrzymał
turbiny
szwajcarskiej firmy
Brown-Boveri.
Projektowana moc turbin wynosiła
14000
KM, która winna za-
gwarantować rozwinięcie maksymalnej prędkości około
28 węzłów.
Zastosowano śruby napędowe o trzech piórach i
średnicy 2,45 m Kotły były opalane paliwem płynnym, którego maksymalny zapas wynosił 216 t, co pozwalało na
osiągnięcie zasięgu 1500 Mm przy prędkości 20 w., odpowiadając około 3 dobom pływania.
Energię elektryczną
dostarczały 2 turbogeneratory, każdy o mocy 100 kW, rozmieszczone w przedziałach
maszynowni, a także 2 generatory dieslowskie, każdy o mocy 40 kW, z których jeden znajdował się w przedziale
urządzeń pomocniczych, a drugi - awaryjny - w nadbudówce. Łączna moc wynosiła 280 kW, napięcie pokładowej sieci
elektrycznej
220 V
prądu stałego. Urządzenia sterowe to 2 stery balastowe, umieszczone w strugach śrub napędowych.
Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowiły
2 działa kal. 105 mm L/45 SKC/32 na pojedynczych łożach MPL
C/32,
osłonięte pancernymi maskami przeciwodłamkowymi, umieszczone na dziobie i rufie okrętu. Strzelały na
maksymalną odległość 17600 m pociskami o masie 15,1 kg, osiągając szybkostrzelność do 15 strzałów na minutę. Kąt
podniesienia lufy w przedziale -9°/+50°, co nie pozwalało na wykorzystanie dział do zwalczania celów powietrznych.
Sektor ostrzału w płaszczyźnie poziomej dla działa rufowego wynosił po 130° na każdą burtę, natomiast dla dziobowego,
ograniczony z uwagi na szerokość nadbudówki jedynie po 120°. Komory amunicyjne kal. 105 mm znajdowały się w IV i X
przedziale, zaś zapas wynosił po
200
pocisków na lufę. Do kierowania ogniem dział kal. 105 mm służył stereoskopowy
dalmierz o bazie 3-metrowej zamontowany na mostku.
Uzbrojenie przeciwlotnicze
stanowiły
4 działa przeciwlotnicze kal. 37 mm Flak L/80 C/30
na podwójnych
lawetach C/30. Strzelały pociskami o masie 0,74 kg ma maksymalną odległość 8500 m (zasięg poziomy) i osiągały połap
6800 m przy kącie podniesienia +85°. Praktyczna szybkostrzelność tych działek wynosiła 80 strzałów na minutę. Działka
umieszczone były po obu stronach pokładówki bezpośrednio przed tylnym kominem.
Artylerię przeciwlotniczą uzupełniały
2
działka przeciwlotnicze kal. 20 mm typu Flak
L/65
na pojedynczych lawetach cokołowych C/30.
Strzelały pociskami o masie 0,32 kg na
maksymalną odległość 4900 m (zasięg poziomy) i
osiągały pułap 3700 m przy kącie podniesienia lufy
+85°.
Praktyczna
szybkostrzelność
działek
wynosiła 120 strzałów na minutę. Działka
rozmieszczone były na obu narożnikach pomostu
bojowego. Do kierowania ogniem artylerii
przeciwlotniczej okrętów służyły lekkie przenośne
dalmierze. . Łączny zapas amunicji kal. 37 mm
wynosił
6000
pocisków, a kal. 20 mm odpowiednio
4000
sztuk.
Na pokładzie rufowym mieściło się
wyposażenie trałowe
- rozmieszczono 2 żurawiki trałowe oraz dźwig. F-boot wyposażony był w ciężkie trały parawany
typu OGG lub ORG, a także ochraniacze parawanowe, dla mocowania których w dolnej części dziobnicy znajdował się
wysuwany trzpień. W roku 1940 okręt wyposażono w uzwojenie demagnetyzacyjne MES (Mineneigenschutz).
Do
zwalczania okrętów podwodnych
jednostki zostały wyposażone w
2 miotacze
oraz 2 trójgniazdowe i 4-6
jednogniazdowych
zrzutnie bomb głębinowych,
z łącznym zapasem
36 bomb.
Do poszukiwania okrętów podwodnych
służył szumonamiernik. Poza tym okręty mogły zabierać na pokład do
50 min EMC
lub
62 min EMA.
Zgodnie z przedwojennych etatem
załoga
składała się z
4 oficerów
oraz
117 podoficerów i marynarzy.
W la-
tach wojny w związku z licznymi modernizacjami liczebność załogi dochodziła do
145
ludzi (w tym 7 oficerów). Pokładowe
środki pływające obejmowały 2 kutry motorowe, bezkabinowe, żaglowo-wiosłowy jol oraz dwuwiosłowy bączek. Do ich
obsługi służyły bomy ładunkowe (dziobowe o udźwigu 6 t).
F-4 po podniesieniu bandery w dniu
5 kwietnia 1936
roku pełnił służbę w
2. Flotylli Eskortowej.
Dnia
6 kwietnia
1939
roku został wycofany ze służby i przebudowany na okręt pomocniczy. Powrócił do służby po przebudowie
1
sierpnia 1940
roku pod dowództwem OL (por.) Klundera. Przez ponad 3 lata pełnił służbę w charakterze
jednostki do-
świadczalnej
i
poławiacza torped
przy centrum prób broni torpedowej. Latem 1941 roku, po remoncie w Kilonii, został
włączony w skład sił stawiających zapory minowe u wejścia do Małego Bełtu w związku z początkiem operacji pod
kryptonimem Barbarossa. Z uwagi na brak ze strony floty radzieckiej prób przerwania się przez cieśniny z minowania
ostatecznie zrezygnowano.
Latem
1944
roku w związku z ostrym brakiem jednostek eskortowych F-4 powrócił do składu bojowego floty.
Został przydzielony do
7. Flotylli Trałowców,
działającej na Morzu Północnym, zdołał jednak szczęśliwie doczekać
końca wojny. W dniu
16 stycznia 1946
roku trafił do Wielkiej Brytanii w ramach podziału floty niemieckiej, został
skierowany do Lainess, gdzie pozostawał aż do sprzedaży na złom
12 kwietnia 1949
firmie British Iron and Steel
(BISCO).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin