Kosmiczny Edek - Mróz Tomasz.pdf

(253 KB) Pobierz

KOSMICZNY EDEK

TOMASZ MRÓZ

KOSMICZNY EDEK

Tomasz Mróz

Wydawnictwo RW2010 Poznań 2011

Redakcja i korekta zespół RW2010

Redakcja techniczna zespół RW2010

Aby powstała ta książka, nie wycięto ani jednego drzewa.

Zapraszamy do naszego serwisu: www.rw2010.pl

Utwór bezpłatny, z prawem do kopiowania i powielania, w niezmienionej

formie i treści, bez zgody na czerpanie korzyści majątkowych z jego

udostępniania.

***

– Pijmy szybciej, bo się ściemnia!

– No to co?

– Tak się mówi, to jest dowcipne...

Słońce,

jak w każdej kiczowatej powieści, zachodziło krwawo nad

zarysem sklepu nocnego, wydłużając cienie ławeczek przy skwerze, cienie

postaci tkwiących wokół tych ławeczek, a nawet cienie i tak już podłużnych

butelek dzierżonych przez owe postacie w dłoniach. Zapadał zmierzch, a wraz

z nim miarowym pulsem zaczynało tętnić życie nocne wielkich metropolii,

takich jak Londyn, Paryż czy Mediolan. Mieszkańcy tych miejsc z wesołymi

minami korzystali z uciech życia, myśląc z pobłażaniem o smętnym losie

mieszkańców prowincji – miejscowości takich jak Warszawa, Drezno,

Bratysława, w których mieszkańcy ochoczo brali z życia co najlepsze, szczerze

żałując swoich współobywateli w Żylinie czy Katowicach, gdzie ludziom nie

mieściło się w głowie, że mogą być mieszkańcami Sochaczewa, Oławy czy

Wąchocka i tak dalej... Dla ułatwienia identyfikacji opisywanego obszaru

geograficznego dodajmy, że mentalność prawie wszystkich stojących przy

ławeczkach postaci plasowała się poniżej średniej charakteryzującej

mieszkańców wspomnianych miejsc, lecz wcale nie zależała od wielkości

zamieszkiwanej miejscowości, bo takich osobników można spotkać wszędzie.

Innymi słowy, rzecz się dzieje gdzieś w galaktyce i to powinno wystarczyć.

Piękno zachodzącego słońca nie robiło na nikim żadnego, ale to żadnego

wrażenia, no, prawie na nikim.

– Pijmy szybciej, bo się ściemnia! – Stalowy Kazek zarechotał,

wypuszczając malownicze obłoczki papierosowego dymu z ust.

– No to co? – zapytał Pająk.

– Tak się mówi, to jest dowcipne.

– Chyba doustne! – Pająk okazywał fatalny brak zrozumienia dla popisów

intelektualnych kolegi.

Zapadła cisza. Stalowy milczał, bo właśnie pomyślał sobie, że strasznie

się tutaj marnuje, tracąc czas z ludźmi, o których martwili się już twórcy

pozytywistycznych nowelek, później władza ludowa, a obecnie nie martwił się

nikt, pod warunkiem, że ten nikt nie mieszkał w najbliższym sąsiedztwie. Ja

milczałem, bo od samego początku roztrząsanie zależności tempa spożycia od

natężenia światła mnie nie interesowało. Pająk milczał, gdyż był to dla niego

stan normalny, a krótkie sentencje, jakie z siebie czasem wydobywał, nie

wnosiły do rzeczywistości prawie nic. Prawie, bo jednak słowo to słowo.

Raz, że drgające powietrze, a dwa, że słowo, niezależnie jak krótkie bądź

głupie by było, to jednak zasługiwało na opisanie w mądrych słownikach.

Dajmy na to, wyraz „dupa”, jeden z lepiej znanych Pająkowi, wydobywał się

nieraz z gardzieli profesorów, proboszczów, a nawet prezydentów i

monarchów. Czyli mówiąc „dupa”, na krótką chwilę można się było upodobnić

do koronowanej głowy albo kogoś bardzo czcigodnego. Tak by sobie

kombinował Pająk, gdyby kombinował, ale on mówił „dupa” bez żadnych

podtekstów. Po latach odkryłem, że było to niezwykle zdrowe psychicznie

podejście; zresztą, z Pająka w niejednej dziedzinie można by brać przykład.

– No i dupa! – Pająk westchnął.

Słońce schodziło coraz niżej; punktem odniesienia przestał być falisty

daszek sklepu, zastąpiony przez żywopłot za sklepem. Cienie, osiągnąwszy

monstrualne rozmiary, jakby przerażone własną nieoczekiwaną potęgą, zaczęły

się rozmywać wśród porów betonu, blaknąć i znikać jak stuletni staruszek,

który nie pamięta imion dzieci, wnuków, wciąż pyta o rok i o to, co robi

Edward Gierek. Sytuacja cieni nie była oczywiście przedmiotem niczyjego

zainteresowania, we flaszce przeświecało dno i raczej to powodowało naszą

melancholię, to oraz brak nadziei na lepsze jutro. Pająk znowu westchnął i

powtórzył:

– No, dupa.

– Panowie, trzeba coś skołować, bo idzie wielki suszec – stwierdził

Stalowy.

Wyciągnąłem ostatnią monetę i dałem Stalowemu, który wziął ją z

kwaśną miną.

– Mało!

– A czego wymagasz od rencisty? Niech Pająk się dołoży!

Pająk pogrzebał w kieszeniach wyświechtanych spodni. Jego znudzona

mina przybrała delikatny odcień smutku, który jednakże zaraz zniknął. Pająk

byłby dobrym Indianinem. Powtórzył jeszcze raz wiadome słowo i zapadł w

tępe milczenie, patrząc pod nogi. Założyłbym się, że wiedział, ile

niedopałków leżało pod ławką.

Stalowy rozejrzał się po okolicy, machnął z lekceważeniem ręką na ekipę

Bolka – też nie bardzo im się dzisiaj powodziło. Jego kołujący wzrok zaczepił

o dwie starsze panie w szarych prochowcach, które szły od strony kościoła,

starając się obejść dużym łukiem Bolka i jego kompanów. Chcąc nie chcąc,

przechodziły więc niedaleko Stalowego.

– Szanowne panie pozwolą, że się przedstawię, Kazimierz Opałek vel

Stalowy Kazek. Ja i moi koledzy w ramach rozwoju intelektualnego i

duchowego spotykamy się tu codziennie i roztrząsamy ważne problemy

egzystencjalne. Robimy to społecznie, nie pobierając żadnej opłaty, licząc, że

dobrzy ludzie zauważą ten trud i rzucą jakimś groszem. Czy panie, w swojej

dobroci, wspomogłyby nasz klub, stając się dobrodziejkami miejscowej elity?

Babcie, po chwili wahania, obeszły perorującego Stalowego trawnikiem

i zaczęły się pospiesznie oddalać.

– E, tak nie można! Nasz wysiłek służy wszystkim, żądamy docenienia.

Może chociaż złotóweczkę?!

Stalowy potruchtał za nimi, chwycił jedną z babć za ramię. Ta się

odwróciła i walnęła go kolanem w krocze, druga dołożyła mu torebką po

głowie. Stalowy padł na ziemię, babcie chwilę postały nad nim, sapiąc i

rozglądając się wokoło. W końcu sprzedały mu jeszcze kopa w brzuch i poszły

w swoją stronę. Patrzyliśmy oniemiali. Przechodząc obok naszej ławeczki,

jedna z nich syknęła jadowicie:

– Degeneraci!

– Dobrze, że nie pedały! – wyjątkowo sprawnie zareagował Pająk.

Po chwili dokuśtykał Stalowy, a ci od Bolka mieli z niego niezły ubaw.

My, choć zwykle cieszymy się, gdy komuś przyleją, to jednak wykazaliśmy

pewną solidarność z uszkodzonym kolegą.

Kosmiczny Edek - Mróz Tomasz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: