Joakim Zander - Klara Walldéen (tom 1) - Pływak.pdf

(1172 KB) Pobierz

Dla Liisy, Milli i Lukasa

Around us, the madness of empires continues

Jane Hirschfield

Lipiec 1980 roku

Damaszek, Syria

każdym razem, gdy cię obejmuję, robię to po raz ostatni. Wiem o tym od samego

początku. Kiedy wróciłaś, a ja wziąłem dziecko w ramiona, potrafiłem myśleć tylko

o jednym: że trzymam je na rękach ostatni raz.

Patrzysz na mnie oczami, które mają moc oczyszczania, jak obietnica deszczu, i wiem, że

ty wiesz. Że wiedziałaś od samego początku, tak jak ja. O mojej zdradzie. Akurat teraz, gdy

jesteśmy ze sobą tak blisko, że czujemy jej cuchnący oddech, nieregularny rytm jej serca.

Dziecko kwili w kołysce, więc wstajesz, ale ja jestem pierwszy. Podnoszę je, tulę do

piersi. Przez cienki jasnoniebieski koc, który utkała twoja mama, czuję jego oddech,

przyspieszony rytm serca. Serce dziecka jest też moim sercem. Nie ma wytłumaczenia dla

człowieka, który porzuca kogoś, kto jest z nim połączony więzami krwi. Nie da się tego

w żaden sposób usprawiedliwić. Jeśli ktoś to robi, to znaczy, że po prostu przybiera

zwykłą pozę albo wspina się na różne poziomy kłamstwa. Mnie udało się opanować obie

te umiejętności.

W mieście panuje niesamowity upał. Po dwóch miesiącach zabójczej suszy ulice są gorące

jak lawa. Kiedy zapada wieczór, przestaje być szare albo beżowe, staje się przezroczyste,

wyczerpane, wysuszone, drżące jak galareta. Nikt tu jasno nie myśli. Wszędzie śmierdzi

śmieciami, spalinami, czosnkiem i kminkiem. Ale ja czuję tylko zapach dziecka. Zamykam

oczy i nabieram głęboko powietrza, przyciskając nos do jego prawie całkowicie

pozbawionej włosów główki. Dziecko nadal jest ciepłe. Nawet zbyt ciepłe. Gorączka nie

ustępuje.

Mówisz, że trwa to już trzy dni. Słyszę, jak grzebiesz w szafkach, szukając aspiryny albo

innego lekarstwa. Co za upał! Doprowadza nas do szaleństwa. Oboje wiemy, że w moim

mieszkaniu żadnego lekarstwa nie znajdziesz. Zresztą po co my tu w ogóle jesteśmy?

– Daj mi kluczyki do samochodu – mówisz i machasz ręką jak sprzedawcy na bazarach,

gdy proszą o pieniądze. A gdy się waham, reagujesz bardziej gwałtownie: – Daj mi te

cholerne, pieprzone kluczyki!

Twój głos jest o jedną oktawę wyższy, wyczuwam w nim rozpacz.

– Chwilę, poczekaj. Nie lepiej, żebym to ja… – zaczynam.

Dziecko leży spokojnie na moich rękach. Oddycha tak płytko, że trudno to nawet

zauważyć.

– A jak, do cholery, dostaniesz się do ambasady? No, jak? Przecież widzisz, że

potrzebujemy czegoś na zbicie gorączki.

Niechętnie sięgam do kieszeni spodni. Tulę dziecko do piersi i upuszczam kluczyki,

które z głuchym trzaskiem spadają na marmurową podłogę w przedpokoju. Upał jest tak

duży, że nawet dźwięki stają się przytłumione. Opóźnia je, hamuje. Oboje pochylamy się,

żeby podnieść kluczyki z podłogi. Przez chwilę nasze palce się dotykają, patrzymy sobie