Koło czasu Tom 12.doc

Kruki i wrony. Szczury. Mgły i chmury. Insekty i zgnilizna. Niesamowite wydarzenia i osobliwe zbiegi okoliczności. Zwykły świat oglądany w krzywym zwierciadle, zupełnie obcy. Cuda!

Umarli przechadzają się po ziemi i są tacy, którzy ich widzą. Inni są ślepi, lecz coraz więcej ludzi zaczyna bać się nocy.

Tak mijają nam dni. Spływają na nas z martwego nieba i miażdżą swoim gniewem, póki jak jeden mąż nie błagamy: „Niech się wreszcie zacznie!"

Dziennik Nieznanego Uczonego,

wpis pod nagłówkiem „Święto Frei", rok 1000 NE

Słowo wstępne.

W listopadzie 2007 roku otrzymałem telefon, który miał zmienić całe moje życie. Dzwoniła do mnie Harriet McDougal - żona zmarłego Roberta Jordana i redaktor jego książek - żeby zapytać, czy nie ukończyłbym ostatniej księgi cyklu Koło czasu.

Tym, którzy dotąd nie wiedzą, że pan Jordan zmarł, muszę w tym miejscu przekazać tę smutną wiadomość. Doskonale pamiętam, jak się czułem, kiedy - błądząc 16 września 2007 roku po Internecie - natrafiłem na informację o jego śmierci. Byłem wstrząśnięty, ogłuszony, zdruzgotany. Oto odszedł ten wspaniały człowiek - wzór przyświecający mojej pisarskiej karierze. Świat nagle zmienił się w jakieś zupełnie obce miejsce.

Oko świata po raz pierwszy wpadło mi w ręce w 1990 roku, w czasach, gdy jako uzależniony od fantasy nastolatek namiętnie przeglądałem półki pobliskiej księgarni. Natychmiast stałem się zagorzałym wielbicielem pisarza i niecierpliwie wyczekiwałem ukazania się Wielkiego polowania. W kolejnych latach czytałem dalsze tomy, każdy po wiele razy, a nierzadko, gdy zapowiadano nowy tom, cały cykl od początku. Czas mijał, w końcu sam postanowiłem zostać pisarzem fantasy, za co w znacznej mierze zapewne odpowiedzialne są emocje, jakie wzbudzało we mnie Koło czasu. A jednak nic nie przygotowało mnie na ten telefon od Harriet. Spadł na mnie jak grom z jasnego nieba. Nie oczekiwałem takiej szansy, nie starałem się o nią, nawet o niej nie śniłem - choć, kiedy propozycja padła, moja odpowiedź była natychmiastowa. Kochałem ten cykl, jak nie kochałem żadnego innego, a jego bohaterowie wciąż żyli w mej pamięci niczym starzy, dobrzy przyjaciele z dzieciństwa.

Nie zastąpię Roberta Jordana. Nikt nie napisze niniejszej książki, jak on by ją napisał. Taka jest prawda. Na szczęście zostawił po sobie liczne notatki, naszkicowane wątki, całe gotowe sceny oraz liczne nagrania, które sporządził wraz z żoną i przyjaciółmi. Nie chciał zawieść fanów i przed śmiercią prosił Harriet, żeby znalazła kogoś, kto ukończy cykl. Ponieważ swoich czytelników kochał nade wszystko, ostatnie tygodnie życia spędził, planując przygody, o których miała opowiadać ostatnia księga. Tytuł miał brzmieć: Pamięć Światłości.

Minęło osiemnaście miesięcy i oto piszę te słowa. Pan Jordan obiecał, że ostatnia księga cyklu będzie naprawdę okazała. Niemniej rękopis szybko rozrósł się do niemożliwych rozmiarów. Okazało się, że ukończona książka będzie trzykrotnie grubsza niż przeciętna księga Koła czasu, dlatego też Harriet i wydawnictwo Tor podjęli decyzję, aby wydać ją w trzech tomach. Opowieść zawierała kilka doskonałych punktów zwrotnych, które sprawiły, że każda część stanowi kompletną opowieść. Równocześnie Pomruki burzy wraz z dwoma następującymi po nich tomami składają się na spójne trzytomowe dzieło Pamięć Światłości, stanowiące ostatnią księgę Koła czasu. Obie wersje są poprawne.

Pisząc te słowa, mam już za sobą połowę drugiego tomu. Pracujemy na tyle szybko, na ile jest to rozsądne - każde z nas chce, aby czytelnik jak najszybciej mógł zapoznać się z zakończeniem obiecanym prawie dwadzieścia lat temu. (Pan Jordan własną ręką napisał to zakończenie, a ja je czytałem. Jest fantastyczne). Nie próbowałem naśladować stylu Roberta Jordana. Poprzestałem na próbie dostosowania własnego stylu do atmosfery spowijającej Koło czasu. Przede wszystkim zaś chodziło mi o to, aby dochować wierności postaciom. Fabuła jest w zasadniczej części dziełem Roberta Jordana, choć słowa, w jakie została obleczona, są moje. Wyobraźmy sobie, że nowy reżyser kończy właściwie już zrobiony film - pozostało mu nakręcenie kilku scen z tymi samymi aktorami i według pierwotnego scenariusza.

Niemniej projekt jest wielki i jego ukończenie zajmie trochę czasu. Dlatego proszę wszystkich o parę lat cierpliwości, których potrzeba będzie na idealne zwieńczenie całej historii. W naszych rękach jest zakończenie największej epopei fantasy naszych czasów, a ja chcę dobrze się wywiązać z powierzonego mi zadania. W tym celu muszę dochować wierności notatkom i wizjom Roberta Jordana. Z drugiej strony muszę dochować wierności sobie - moja artystyczna integralność i miłość do jego książek nie pozwolą mi na nic mniej. Ostatecznie to słowa będą najlepszym świadectwem naszej pracy.

To nie jest moja książka. To książka Roberta Jordana, a w nieco mniejszym stopniu jest to też wasza książka.

Dziękuję, że po nią sięgnęliście.

Brandon Sanderson czerwiec 2009

Prolog. Prawda o burzy.

Renald Fanwar siedział na ganku, grzejąc przysadziste krzesło z czarnego dębu - prezent od wnuka, który zbił je własnoręcznie dwa lata temu. Spoglądał w niebo na północy.

Na horyzoncie kłębiły się chmury. Czarne i srebrne.

Nigdy w życiu nie widział niczego podobnego. Chmury zasnuwały cały północny horyzont, sięgając wysoko w niebiosa. Nie były szare. Były jednocześnie czarne i srebrne. Mroczny, skłębiony front burzowy, czarny niczym wnętrze piwnicy o północy. Najeżony srebrnym światłem wyładowań, rozbłyskami dalekich, niesłyszalnych błyskawic.

Powietrze było gęste. Gęste od woni kurzu i pyłu. Suchych liści i deszczu, który nie chciał spaść. Choć była już wiosna, jego uprawy się spóźniały. Nawet najlichsze źdźbło nie wychynęło jeszcze z ziemi.

Powoli podniósł się z krzesła i podszedł na skraj ganku; drewno zaskrzypiało, krzesło jeszcze przez chwilę kołysało się powoli. Przez chwilę stał tam, żując cybuch fajki, choć żar w niej już wygasł. Jakoś nie mógł znaleźć w sobie siły, żeby ją powtórnie rozpalić. Nie potrafił oderwać wzroku od chmur. Czarne. Jak dym z pożaru lasu, tylko że żaden pożar lasu nie zasnuje dymem połowy nieba. A te srebrne? Wypływały spomiędzy czarnych niczym polerowana stal prześwitująca przez warstwę sadzy.

Potarł policzek, objął wzrokiem podwórze. W ogrodzeniu niskiego, pobielałego płotu rósł spłachetek trawy i krzaków. Krzaki były zupełnie pozbawione liści, co do jednego. Nie przetrzymały zimy. Wkrótce trzeba będzie je powyrywać. A trawa... cóż, trawa była po prostu materacem zżółkłego zimowego siana. Ani jedno źdźbło jeszcze się nie zazieleniło.

Łoskot gromu wstrząsnął całym jego ciałem. Brzmiał czysto, ostro niczym odgłos walących w siebie gigantycznych metalowych płacht. Zadźwięczały szyby w oknach, deski podłogi zadrżały na ganku jak uderzone.

Szarpnął się do tyłu. Piorun uderzył blisko - może nawet w jego ziemię. Korciło go, żeby natychmiast pójść i sprawdzić, czy nic złego się nie stało. Żar błyskawicy mógł zabić człowieka, spalić do cna, że nawet ślad po nim nie zostanie. Poza tym na Ziemiach Granicznych tyle rzeczy było mimowolną podpałką - sucha trawa, stare deski, sezonowane ziarno.

Chmury były przecież jeszcze daleko... Grom nie mógł więc uderzyć w jego ziemię. Czarne i srebrne obłoki kłębiły się i kipiały, pożerając siebie nawzajem.

Zamknął oczy, wziął głęboki oddech, spróbował się uspokoić. Może tylko sobie wyobraził ten grzmot? Może zaczynało mu się mieszać w głowie, co często w żartach wytykał mu Gaffin? Uniósł powieki.

A chmury były tam, w górze, płynęły właśnie nad jego domem. Wyglądało to tak, jakby drapieżnik nagle skoczył, chcąc zabić, póki ofiara ma zamknięte oczy. Chmury przesłaniały niebo, rozlewając się na wszystkie strony, ciężkie, przytłaczające. Niemalże czuł na ramionach masę zgniatanego przez nie powietrza. Wciągnął oddech ciężki od wilgoci, na jego czole wykwitły krople potu. Chmury kłębiły się, ich kruczoczarne i srebrne cielska roniły białe pręgi błyskawic. Nagle, kipiąc, runęły w dół jak wir tornada wprost na niego. Krzyknął, uniósł dłoń, niczym człowiek chroniący oczy przed jaskrawym rozbłyskiem światła. Ta czerń... Ta niekończąca się, dławiąca czerń. Porwie go. Był pewny.

I wtedy chmury zniknęły.

Fajka wysunęła się z niepewnych palców i z cichym stukiem upadła na schody, rozsypując żar po stopniach. Renald otrząsnął się, niepewnie zerknął na błękitne znów niebo, zrozumiawszy, że nie ma się już czego bać.

Chmury jak wcześniej sunęły po horyzoncie, odległym o jakieś czterdzieści lig. Cicho pomrukiwały grzmoty.

Drżącą ręką podniósł fajkę. Rękę pokrywały starcze plamy, lata pracy na słońcu opaliły ją na ciemny brąz.

„To tylko twój umysł wyprawia jakieś sztuczki, Renald" - uspokajał się w myślach. - „Miesza ci się w głowie, to jasne jak słońce". Fakt, ledwie panował na sobą, a powodem były tegoroczne uprawy. Okazały się ostatnią kroplą, która mogła przepełnić czarę. Choć przed chłopakami udawał dobry humor, ta sprawa po prostu nie była normalna. Coś już powinno wzejść. Uprawiał tę rolę od czterdziestu lat! Jęczmień przecież nie potrzebuje tyle czasu, żeby wykiełkować. Żeby sczezł, nie potrzebuje. Co się dzieje z tym światem, co to za czasy? Ziarno nie chce kiełkować, chmury szaleją...

Podszedł do krzesła, zmusił się, żeby usiąść. Kolana wciąż mu się trzęsły.

„Starzeję się, ot, co..." - pomyślał.

Przez całe swoje życie pracował na roli. Farmerka na Ziemiach Granicznych nie była zajęciem dla słabeuszy, ale kiedy ktoś się przyłożył, mógł dorobić się pięknych plonów i zapewnić sobie w miarę dostatnie życie. „Człowiek ma tyle szczęścia, ile ma ziarna na polu" - mawiał zawsze jego ojciec.

Cóż, Renald był jednym z najlepiej prosperujących farmerów w okolicy. W rzeczy samej szło mu tak dobrze, że odziedziczoną farmę powiększył o dodatkowe dwa gospodarstwa, a każdej jesieni odwoził na targ trzydzieści wozów. Zatrudniał do pomocy sześciu porządnych ludzi, orali ziemię, strzegli granic posiadłości. Oczywiście sam też musiał codziennie brudzić ręce, choćby po to, żeby im pokazać, jak należy dbać o ziemię. Poza tym nie można dopuścić, żeby odrobina szczęścia stała się zaczynem moralnej ruiny.

Tak, obrabiał ziemię, żył ziemią, jak to ujmował ojciec. Na pogodzie znał się tyle, co wszyscy. Te chmury nie były żadną miarą zjawiskiem naturalnym. Cały czas pomrukiwały cicho niczym zwierzęta w mrokach nocy. Czekające. Zaczajone w pobliskim lesie.

Kolejny, znowu jakoś nazbyt bliski huk gromu sprawił, że cały zadygotał. Te chmury znajdowały się w odległości czterdziestu lig?

Naprawdę tak sobie myślał? Teraz, kiedy dokładniej im się przyjrzał, były znacznie bliżej, może dziesięć lig.

- Nie szalej - mruknął pod nosem. Własny głos zabrzmiał w jego uszach uspokajająco. Był prawdziwy. Dobrze jest czasem usłyszeć coś innego niż ciągłe grzmoty i okazjonalne poskrzypywanie okiennic na wietrze. Ale czy nie powinien słyszeć też odgłosów z kuchni, czy Auaine nie mówiła, że zabiera się za kolację?

- Jestem zmęczony. O to chodzi. Zmęczony. - Sięgnął ręką do kieszonki kamizelki i wyjął kapciuch z tytoniem.

Z prawej strony dobiegł odgłos odległego grzmotu. Przynajmniej w pierwszej chwili zdało mu się, że to grzmot. Po chwili zrozumiał, że dźwięk jest zbyt miarowy i zgrzytliwy. To nie piorun. Skrzypiały i łomotały koła wozu.

Po chwili dostrzegł wielki zaprzężony w woły wóz, wynurzający się zza grzbietu Wzgórza Mallarda na wschodzie. Renald sam je tak nazwał. Każde wzgórze powinno mieć jakąś nazwę. Wiodąca przez nie droga nazywała się Drogą Mallarda. Czemu od niej nie dać nazwy wzgórzu?

Pochylił się w krześle, zmrużył oczy i ignorując złowieszcze chmury, spróbował dojrzeć twarz woźnicy. Thulin? Kowal? Co on sobie wyobraża, jakieś przejażdżki na wozie uginającym się pod górą wszelkiego rodzaju dobytku? Przecież miał kuć nowy pług dla Renalda!

Szczupły jak na kogoś parającego się tą profesją, Thulin był mimo to dwakroć bardziej umięśniony niż pierwszy lepszy farmer. Pod szopą czarnych włosów twarz znaczyła opalenizna z Shienaru, na shienarańską też modłę golił się gładko i tylko włosów nie wiązał. A poza tym, choćby nawet pochodził od wojowników Pogranicza, to i tak był tylko zwykłym wieśniakiem, jak wszyscy w okolicy. Miał kuźnię w Dębowej Wodzie, pięćdziesiąt mil na wschód. W niekończące się zimowe wieczory Renald często grywał z kowalem w kamienie.

Thulina czas nie oszczędzał - w rzeczywistości był młodszy od Renalda, ale ostatnie zimy dały mu się na tyle we znaki, że zaczął mówić o porzuceniu pracy. Kowalstwo to nie była robota dla starych ludzi. Oczywiście farmerka też nie. Z drugiej strony, jakie niby zajęcie jest dla starych?

Wóz Thulina zbliżał się szybko po ubitej polnej drodze, wkrótce dotarł do białego płotu okalającego podwórze Renalda. „Dziwna sprawa, naprawdę dziwna" - pomyślał Renald. Za wozem szły powiązane ze sobą zwierzęta: pięć kóz i dwie krowy mleczne. Do burty wozu kowal przytroczył klatki z czarnymi kurami, wśród bagaży były też meble, worki, baryłki... Młoda córeczka Thulina siedziała na koźle obok ojca i matki, złotowłosej kobiety z południa. Gallanha była żoną Thulina już od dwudziestu pięciu lat, lecz Renald w myślach ciągle nazywał ją „tą dziewczyną z południa".

Na wozie cała rodzina, za wozem ich trzoda. A więc przeprowadzka. Ale dokąd? Może z wizytą do krewnych żyjących gdzieś daleko? Nie grał z Thulinem w kamienie od... dziś było jakieś cztery tygodnie. Spóźniona wiosna i pospieszne zasiewy nie zostawiły mu dużo czasu na wizyty. A przecież trzeba naprawić pługi, naostrzyć kosy. Kto się tym zajmie, jeśli zgaśnie ogień w kuźni Thulina?

Kiedy wóz zatrzymał się przed wejściem, Renald właśnie ubijał tytoń w fajce. Chudy posiwiały kowal oddał lejce córce, powoli zsunął się z kozła - kiedy jego stopy dotknęły ziemi, wzbiły z niej obłoczek kurzu. Za jego plecami, w oddali wciąż gotowała się burza.

Thulin otworzył furtkę w płocie, wszedł i ruszył na ganek. Wyglądał na lekko oszołomionego. Renald już otwierał usta, aby się z nim przywitać, ale kowal nie dał mu dojść do słowa:

- Renaldzie, moje najlepsze kowadło zakopałem na starym zagonku truskawek Gallanhy - powiedział. - Pamiętasz, gdzie je sadziła, prawda? Moje najlepsze narzędzia też tam trafiły. Są dobrze naoliwione, a poza tym zapakowałem je do porządnej skrzyni, więc nie zawilgocą się i rdza ich nie tknie. Przynajmniej do czasu.

Renald zamknął usta i zamarł z fajką nabitą do połowy. Jeżeli Thulin zakopał kowadło... cóż, znaczyło to, że przez czas jakiś nie pokaże się w tych stronach.

- Thulinie, co...

- Na wypadek gdybym nie wrócił... - Thulin zawiesił głos i skierował wzrok na północ. - Chciałbym cię prosić, żebyś wykopał moje rzeczy i zatroszczył się o nie. Sprzedaj je komuś, komu posłużą, Renaldzie. Wolałbym, żeby w moje kowadło nie bił byle kto. Sam wiesz, że te narzędzia gromadziłem przez dwadzieścia lat.

- Ale, Thulinie! - Renaldowi prawie odebrało mowę. - Dokąd się wybierasz?

Thulin odwrócił się do niego, oparł się o poręcz ganku i z powagą ściągnął brwi.

- Nadchodzi burza - odparł. - Więc sobie umyśliłem, że czas ruszać na północ.

- Burza? - zapytał Renald. - Chodzi ci o tę burzę, co wałęsa się po horyzoncie? Thulinie, wiem, że wygląda niedobrze... żebym sczezł i ze mną moje kości, naprawdę niedobrze... ale to nie powód, żeby uciekać. Przeżyliśmy tu już kilka burz.

- Ale żadna nie była taka jak ta, mój przyjacielu - odparł Thulin. - To nie jest jedna z tych burz, na które nie zwracasz uwagi i starasz się przeczekać.

- Thulinie? - dopytywał się wciąż Renald. - Co ty mówisz?

Zanim jednak kowal zdążył odpowiedzieć, od wozu dobiegł ich głos Gallanhy:

- Powiedziałeś mu o garnkach?

- Ach, tak - zmitygował się Thulin. - Gallanha wyczyściła ten k...

Plik z chomika:

TOMI-3231

Koło czasu Tom 12.doc

Słowo wstępne.

Prolog. Prawda o burzy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: