Allende Isabel - Ewa Luna.txt

        
     ISABEL ALLENDE
        
        
  Ewa Luna
        (tｳum. Ewa Zaleska)
        Tytuｳ oryginaｳu: Eva Luna
        Isabel Allende, 1987
        1997, 2003
        

                       Rzekｳa wtedy do Szeherezady:
                       
                       Нa Allacha, siostro, opowiedz nam
                       Cokolwiek, by skri・nocne godziny...・
                       
                       Ba從ie z tysiｹca i jednej nocy - 
                       Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA Warszawa 2003
        
Jeden
        
        Nazywam si・Ewa, co wedｳug pewnej ksiｹｿki, jakｹ posｳuｿyｳa si・moja matka, wybierajｹc dla mnie imi・ znaczy ｿycie.
        Urodziｳam si・w najdalszym pokoju mrocznego domu i wzrastaｳam w徨 staro忤ieckich mebli, ｳacikich ksiｹｿek i ludzkich mumii, cho・nie wp鹽ziｳo mnie to w melancholi・ bo przyszｳam na 忤iat z zapisanym w pami鹹i tchnieniem puszczy. M ojciec, Indianin o ｿtych oczach, pochodziｳ z miejsca, w ktym ｳｹczy si・sto rzek, pachniaｳ lasem i nigdy nie spoglｹdaｳ prosto w niebo; wychowaｳ si・pod koronami drzew i 忤iatｳo wydawaｳo mu si・nieprzyzwoite. Consuelo, moja matka, sp鹽ziｳa dziecitwo w legendarnej krainie, gdzie poszukiwacze przyg od wiek wypatrywali owego miasta ze szczerego zｳota, kte ujrzeli niegdy・konkwistadorzy w bezmiarze wｳasnej zachｳanno彡i. Krajobraz tych stron odcisnｹｳ na niej swoje pi黎no, a ona, w sobie tylko znany spos, zdoｳaｳa przekaza・je mnie.
        Misjonarze przygarn麝i Consuelo, gdy jeszcze nie umiaｳa chodzi・ byｳa maｳym zwierzｹtkiem, nagim, umazanym bｳotem i ekskrementami, kte zjawiｳo si・ peｳznｹc po mostku przystani niczym malei Jonasz, wypluty przez jakiego・wieloryba sｳodkich w. Kiedy jｹ wykｹpali, stwierdzili, ｿe jest bez wｹtpienia dziewczynkｹ, co wprawiｳo ich w pewne zakｳopotanie, ale skoro juｿ si・tam znalazｳa i trudno jｹ byｳo wrzuci・do rzeki, zaｳoｿyli jej pieluch・ ｿeby zakry・wstydliwe miejsce, a pod powieki zapu彡ili kilka kropli soku cytrynowego, ｿeby wyleczy・zapalenie, z ktego powodu nie mogｳa otworzy・oczu, i ochrzcili jｹ pierwszym ｿekim imieniem, jakie im przyszｳo do gｳowy. Zaj麝i si・wychowaniem dziewczynki, nie dochodzｹc jej pochodzenia, bez rozczulania si・ przekonani, ｿe skoro Opatrzno懈 Boska zachowaｳa jｹ dotychczas przy ｿyciu, zadba takｿe i potem ojej zdrowie fizyczne oraz duchowe, a w najgorszym razie zabierze jｹ do nieba jak inne niewiniｹtka. Consuelo wzrastaｳa bez ustalonego miejsca w surowej misyjnej hierarchii. Nie byｳa sｳuｿｹcｹ w 彡isｳym tego sｳowa znaczeniu, wyrniaｳa si・teｿ w徨 Indian ze szkoｳy, a kiedy raz spytaｳa, kty z ksi・y jest jej tatusiem, dostaｳa po twarzy za zuchwaｳo懈. Powiedziaｳa mi, ｿe jaki・ｿeglarz holenderski zostawiｳ jｹ dryfujｹcｹ w ｳeczce, ale to na pewno bajka, ktｹ wymy徑iｳa potem, ｿeby uwolni・si・od moich natarczywych pyta・ My徑・ ｿe w rzeczywisto彡i nic nie wiedziaｳa o swoich przodkach ani teｿ o sposobie, w jaki znalazｳa si・w owym miejscu.
        Misja tworzyｳa maleｹ oaz・po徨 zmysｳowej ro徑inno彡i, jaka pieniｳa si・od brzegu rzeki aｿ do podna wielkich geologicznych wypi黎rze・ pnｹcych si・ jakby przez boskie niedopatrzenie, prawie do nieba. Czas si・tam zakrzywiaｳ, a odlegｳo彡i mamiｳy wzrok ludzki, kaｿｹc podrnemu chodzi・w kko. Wilgotne i g黌te powietrze niosｳo wo・kwiat, zi, ludzkiego potu i oddechu zwierzｹt. Panowaｳ uciｹｿliwy upaｳ, ulgi nie przynosiｳ ｿaden podmuch wiatru, rozgrzewaｳy si・kamienie i krew w ｿyｳach. O zmierzchu niebo zakrywaｳy fosforyzujｹce komary, ktych ukｹszenia powodujｹ niekozｹce si・m鹹zarnie, nocami za・wyra殤ie dobiegaｳy nawoｳywania ptak, wrzaski maｳp i daleki grzmot wodospad, kte rodzｹ si・wysoko w gach, a potem spadajｹ w d z wojennym ｳoskotem. Skromny budynek ze sｳomianej plecionki zarzuconej glinｹ, z drewnianym belkowaniem wieｿy i dzwonem wzywajｹcym na msze, wznosiｳ si・ podobnie jak pozostaｳe chaty, na palach wbitych w bｳotniste dno rzeki o opalizujｹcych wodach i brzegach zamazanych odblaskami 忤iatｳa. Domy zdawaｳy si・dryfowa・niczym dziwne, biaｳe kwiaty w徨 cichych ｳek, 徇ieci, psiej i szczurzej padliny.
        Wszyscy ｳatwo rozpoznawali Consuelo nawet z daleka z powodu dｳugich wｳos, rudych jak smuga ognia po徨 wiecznej zieleni tutejszej przyrody. Jej towarzyszami zabaw byｳy indiakie dzieci o wyd黎ych brzuchach, zuchwaｳa papuga klepiｹca Ojcze Nasz, przetykane przekletwami, i maｳpa przywiｹzana ｳauchem do stoｳowej nogi. Dziewczynka uwalniaｳa maｳpk・od czasu do czasu, ｿeby poszukaｳa sobie w lesie narzeczonego, bo i tak zawsze wracaｳa, a potem iskaｳa si・ siadajｹc w tym samym miejscu. Wtedy to zacz麝i si・takｿe pojawia・w tych okolicach protestanci, ktzy rozdawali egzemplarze Biblii, wygｳaszali kazania przeciwko Watykanowi i nie zwaｿajｹc na upaｳ ani na sｳot・ taszczyli na wkach pianina, ｿeby nawreni mogli 徘iewa・podczas publicznych uroczysto彡i. Ta konkurencja zmuszaｳa ksi・y katolickich do caｳkowitego po忤i鹹enia si・pracy i przez to maｳo zajmowali si・Consuelo. A jednak przeｿyｳa, spalona sｳoem, niedoｿywiona, karmiｹc si・tylko jukｹ i rybami, zarobaczona, poci黎a przez komary, wolna jak ptak. Oprz pomocy w domowych zaj鹹iach, uczestniczenia w obrz鹽ach religijnych i chodzenia czasem na lekcje czytania, arytmetyki i religii, nie miaｳa innych obowiｹzk. Waｳ黌aｳa si・ chｳonｹc wo・ro徑in i tropiｹc zwierz黎a, z gｳowｹ peｳnｹ widok, zapach, kolor, smak i legend, jakie niosｳa rzeka, a takｿe opowie彡i przywoｿonych znad granicy.
        Gdy miaｳa dwana彡ie lat, poznaｳa hodowc・kur, ogorzaｳego Portugalczyka, twardego i oschｳego na zewnｹtrz, lecz w 徨odku peｳnego rado彡i. Jego kury dreptaｳy po okolicy, poｳykajｹc kaｿdy poｳyskujｹcy przedmiot, jaki napotkaｳy na swej drodze.
        Potem ich pan nacinaｳ im noｿem wole i wybieraｳ ze 徨odka ziarenka zｳota, zbyt maｳe, by uczyni・go bogatym, lecz wystarczajｹco duｿe, by podsyca・jego zｳudzenia. Pewnego ranka Portugalczyk dostrzegｳ dziewczynk・o biaｳej skze i z pｳomieniem na gｳowie, gdy w podkasanej sukience staｳa w kaｳuｿy bｳota, i wydaｳo mu si・ ｿe znowu dostaｳ napadu febry.
        Gwizdnｹｳ ze zdumienia i zabrzmiaｳo to jak przywoｳywanie wierzchowca. Gwizd przeszyｳ powietrze, ona uniosｳa gｳow・ ich spojrzenia spotkaｳy si・i oboje u徇iechn麝i si・jednocze從ie. Od tego dnia cz黌to przebywali razem, on przyglｹdaｳ si・jej z zachwytem, a ona uczyｳa si・portugalskich piosenek.
        - Idziemy pozbiera・zｳoto - powiedziaｳ pewnego dnia m・czyzna.
        Weszli w gｳｹb lasu, aｿ stracili z oczu dzwon misji, i zanurzajｹc si・w g黌twin・ szli dalej 彡ieｿkami, kte znaｳ tylko on. Caｳy dzie・szukali kur, nawoｳujｹc je pianiem koguta i ｳapiｹc w locie, gdy dostrzegali ktｹ・w徨 listowia. Ona przytrzymywaｳa je mi鹽zy kolanami, a wtedy on otwieraｳ im wole dokｳadnym naci鹹iem i zanurzaｳ palce w poszukiwaniu ziarenek zｳota. Te, kte przeｿyｳy, zaszyli potem igｳｹ z nitkｹ, by nadal mogｳy sｳuｿy・swemu panu, a pozostaｳe wrzucili do worka, ｿeby sprzeda・je w osadzie albo uｿy・na przyn黎・ pia za・spalili w ognisku, bo pia przynoszｹ nieszcz龕cie i moｿna si・od nich zarazi・pypciem.
        Consuelo wriｳa o zmierzchu, z potarganymi wｳosami, szcz龕liwa i poplamiona krwiｹ. Poｿegnaｳa si・z przyjacielem, wspi・a po linowej drabince z ｳodzi na pomost i przed samym nosem ujrzaｳa cztery obrzydliwe sandaｳy dwh zakonnik z Estremadury, ktzy czekali na niｹ z r麑oma zaplecionymi na piersiach i z wyrazem straszliwej odrazy na twarzach.
        - Juｿ czas, ｿeby・odjechaｳa do miasta - powiedzieli.
        Na nic si・zdaｳy bｳagania. Nie pozwolili takｿe wziｹ・jej ze sobｹ maｳpy ani papugi, bo stanowiｳy nieodpowiednie towarzystwo w nowym ｿyciu, jakie miaｳa rozpoczｹ・ Zabrali jｹ razem z pi鹹ioma indiakimi dziewczynami, zwiｹzawszy im przedtem nogi w kostkach, ｿeby nie mogｳy wyskoczy・z pirogi i zniknｹ・w rzece. Portugalczyk poｿegnaｳ si・z Consuelo, nie dotknｹｳ jej, cho・posｳaｳ dｳugie spojrzenie i ofiarowaｳ na pamiｹtk・nanizanｹ na sznurek grudk・zｳota w ksztaｳcie z鹵a.
        B鹽zie nosiｳa t・pamiｹtk・na szyi niemal caｳe ｿycie, zanim odda jｹ wreszcie komu・na znak miｳo彡i. Widziaｳ jｹ po raz ostatni, gdy ubrana w wypｳowiaｳy, perkalowy fartuch, w sｳomkowym kapeluszu wci從i黎ym gｳ鹵oko na oczy, bosa i smutna, machaｳa mu na poｿegnanie r麑ｹ.
        Poczｹtkowo pｳyn麝i dopｳywami rzeki w徨 krajobrazu, kty mｳ przyprawi・o pomieszanie zmysｳ, potem podrowali na grzbiecie muｳa przez poci黎e urwiskami pｳaskowyｿe, gdzie nocami zamarzaｳy my徑i, i wreszcie ci・arkｹ przez podmokｳe rniny, lasy dzikich bananowc i karｳowatych drzew ananasowych, po drogach peｳnych piasku i soli, nic jednak nie dziwiｳo dziewczynki, bo nic nie moｿe zadziwi・kogo・ kto przyszedｳ na 忤iat w miejscu najbardziej ol從iewajｹcym. Podczas tej dｳugiej drogi wypｳakaｳa wszystkie ｳzy, jakie w sobie nosiｳa, nie zostawiajｹc ani jednej na pniejsze smutki. Gdy ucichｳ szloch, zamkn・a usta w postanowieniu, ｿe od tej chwili otwiera・je b鹽zie wyｳｹcznie po to, by udzieli・niezb鹽nej odpowiedzi. Kilka dni pniej dotarli do miasta i zakonnicy zaprowadzili przeraｿone dziewczynki do klasztoru Siostrzyczek Miｳosierdzia. Jedna z zakonnic otworzyｳa im ｿelaznｹ furt・kluczem, jak do wi黝iennej bramy, a potem zaprowadziｳa na rozlegｳe, otoczone kruｿgankami cieniste patio, po徨odku ktego tryskaｳa fontanna wyｳoｿona malowanymi kafelkami. Gasiｳy w niej pragnienie goｳ鹵ice, drozdy i kolibry. Kilka mｳodych dziewczyn ubranych w szare mundurki siedziaｳo koｳem w cieniu i obszywaｳo materace zakrzywionymi igｳami lub wyplataｳo wiklinowe kosze.
        - Modlitwa i praca przyniosｹ wam ulg・w waszych grzechach. Nie przyszedｳem, by leczy・zdrowych, lecz by opiekowa・si・chorymi. Bardziej raduje si・pasterz z odnalezienia jednej zbｳｹkanej owieczki niｿ z wszystkich pozostaｳych. Oto Sｳowo
        Boｿe, niech b鹽zie pochwalone Imi・Pakie. Amen. - Takie sｳowa lub im podobne wyrecytowaｳa zakonnica z dｳoi ukrytymi w faｳdach habitu.
        Consuelo nie zrozumiaｳa znaczenia tej przemowy ani nie zwriｳa na niｹ wi麑szej uwagi, bo czuｳa si・wyciezona i przytｳaczaｳo jｹ wraｿenie, ｿe zostaｳa ...