Tytuł oryginału MEMORANDOM Redakcja Ewa Kaniowska Projekt okładki Mariusz Banachowicz Zdjęcie autora na okładce Peder Lingdén Korekta Małgorzata Denys, Piotr Królak Copyright © Anders de la Motte 2014 Published by agreement with Salomonsson Agency. Copyright for the Polish edition © by Wydawnictwo Czarna Owca, 2015 ISBN 978-83-7554-870-9 Wydawnictwo Czarna Owca Sp. z o.o. ul. Alzacka 15a, 03-972 Warszawa www.czarnaowca.pl Redakcja: tel. 22 616 29 20; e- mail: redakcja@czarnaowca.pl Dział handlowy: tel. 22 616 29 36; e- mail: handel@czarnaowca.pl Księgarnia i sklep internetowy: tel. 22 616 12 72; e-mail:sklep@czarnaowca.pl Dla Anette Sobota, 23 listopada Niebieskie światło. To jego pierwsza czytelna myśl po otwarciu powiek. Stan nieprzytomności nie mógł trwać dłużej niż okamgnienie, dosłownie mikropauza w jego głowie. Mimo to świat zdaje się taki obcy, taki nieznany. Jakby wciąż w pełni się nie obudził. Niebieskie rozbłyski tańczą wokół niego. W lusterku, odbijają się od betonowych ścian, dachu, mokrej jezdni, nawet od tych błyszczących plastikowych elementów na tablicy rozdzielczej. Samochód. Siedzi za kierownicą samochodu, który jedzie przez długi tunel. Ból go dogania. Jak przez mgłę pamięta go sprzed utraty świadomości. Świetlisty, zimnoniebieski płomień z elektrody przebijający na wskroś lewą stronę czaszki zamienił jego myśli w lepki muł. Wciąż czuje ten zapach. Metalu, plastiku, prądu. Coś dzieje się z jego ciałem, coś poważnego, zagrażającego jego istnieniu, ale – co ciekawe – nie napawa go to większymi obawami. Zaciska ręce na kierownicy, czuje jej miękką skórę. Przyjemne, uspokajające doznanie. Przez chwilę chce mu się poddać całkowicie. Po prostu poluzować uścisk i podążyć za tymi wszystkimi błyszczącymi molekułami z powrotem do stanu nieprzytomności. Trzyma jednak kierownicę tak mocno, jak tylko może. Próbuje zmusić obolałą głowę, by mu wyjaśniła, co się dzieje. – David Sarac. Nazywasz się David Sarac i… I co? Samochód wciąż jedzie przez tunel, któryś z tych nieczytelnych, małych wskaźników na tablicy rozdzielczej na pewno daje znać, że prędkość jest za duża. O wiele za duża. Próbuje podnieść nogę z pedału gazu, ale ona go nie słucha. Swoją drogą w ogóle nie czuje nóg. Ból się wzmaga, ale jednocześnie – co zaskakujące – dręczy jakby z oddali. Ciało za chwilę zgaśnie, przerwie wszystkie procesy, które nie służą podtrzymywaniu życia, aż awaria jądrowa w jego głowie zostanie opanowana. – Nazywasz się David Sarac – mruczy do siebie. – David Sarac. Z głośników wydobywają się różne chropowate dźwięki: muzyka, sygnały połączenia, podniesione, chrapliwe, wzajemnie się przekrzykujące głosy. Patrzy w lusterko. Wydaje mu się, że przez ułamek sekundy widzi ruch, że przemknęła w nim ciemna sylwetka. Czy ktoś jest na tylnym siedzeniu? Ktoś, kto może mu pomóc? Próbuje otworzyć usta, widzi, że postać w lusterku robi to samo. Dostrzega kilkudniowy zarost, dobrze znane, obolałe spojrzenie. Wie, co to znaczy. Nikogo tam nie ma. Jest sam. Światło odbijające się w lusterku oślepia go, sprawia, że oczy zaczynają mu łzawić. Głosy w radiu wciąż terkoczą, tym razem głośniej, jeszcze bardziej gorączkowo. Wygaszanie organizmu przyspiesza. Rozprzestrzenia się od nóg w kierunku klatki piersiowej. – Policja! – krzyczy głos z radia. Słowo zarzuca kotwicę i wypełnia całą świadomość. Policja. Policja. Policja. Spuszcza wzrok z lusterka i odwraca dzielnie głowę o kilka centymetrów. Wysiłek wyrywa mu z gardła jęk bólu. – Nazywasz się David Sarac. I? Daleko z przodu migocą tylne światła innego samochodu. Przed nimi widzi duży znak ostrzegawczy, rodzaj blokady informujący o zjeździe. Światła nagle stają się ognistoczerwone. Powinien skręcić, pojechać za tamtym samochodem. Instynkt mówi mu, że to jedyna mądra decyzja, ale głowa traci właśnie kontakt z rękami. Jedyne, na co go stać, to krótki, gwałtowny ruch. Przeszkoda zbliża się coraz szybciej, to duża betonowa bariera oddzielająca rury tunelu. Znaki ostrzegawcze skrzą się w świetle reflektorów samochodu. Próbuje wyprzedzić czas o kilka sekund, obliczyć prawdopodobieństwo kolizji. Ale mózg nie działa już tak jak powinien. Proces wygaszania organizmu dociera do twarzy, sprawia, że jego dolna szczęka opada. Odległość od bariery wciąż się kurczy. – POLICJA. Słowo powróciło. Tym razem z jeszcze większą siłą. I nagle zaczyna rozumieć dlaczego. Jest policjantem, niebieskie światło pochodzi z jego samochodu. Nazywa się David Sarac. Jest policjantem. I…? Ból głowy zelżał już wystarczająco, by mógł stworzyć w miarę spójny ciąg myśli. Czym się zajmuje? Kogo ściga? A może to on jest ścigany? Reflektory widoczne w lusterku wstecznym świecą coraz mocniej. Żarzą się w jego głowie. Przepełnia go strach, puls przyspiesza. Zimnoniebieski ból znów powraca, tym razem uderza silniej. Powieki drżą, dźwięki odpływają w dal. Próbuje zachować przytomność, walczy z awaryjnym wygaszaniem organizmu. Jednak nic już nie może zrobić. Nagle samochodem zatrzęsło. On już tego nie czuje. Proces wygaszania prawie się zakończył, świadomość znów odpłynęła. Przyszło wyzwolenie od bólu, strachu i zaskoczenia. Jedyne, co pozostało, to ledwo odczuwalny sygnał w jego wycieńczonym mózgu. Elektryczny impuls w drodze między dwoma neuronami, który jakby nie chciał zgasnąć. Dopóki nie wykona zadania. Tuż przed zderzeniem samochodu z betonową barierą, na sekundę przed tym, jak pojazd z przedmiotu o definiowalnej formie stanie się bezkształtną kupą złomu, impuls dociera do celu drogi. W tym jednym krystalicznie czystym momencie wszystko staje się jasne. Przypomina sobie, co robi w samochodzie. O co w tym wszystkim chodzi. Twarze, imiona, miejsca, sumy. Powód, dla którego wszyscy, każdy z nich, musieli zginąć. Wszystko z jego powodu. Z powodu tajemnicy… Niesamowite uczucie ulgi przepełnia jego ciało. A później żal. Nazywa się David Sarac. Jest policjantem. I zrobił coś niewybaczalnego. Piątek, 18 października Kiedy Jesper Stenberg był dzieckiem, czasami wydawało mu się, że może zatrzymać czas. Zazwyczaj w Wigilię lub urodziny. To były szczególne okoliczności, na które czekał z gorączkową niecierpliwością. W samym środku świętowania, kiedy ekscytacja sięgała zenitu, czas jakby nieco zwalniał. Dawał Jesperowi możliwość napawania się w spokoju i ciszy każdym najmniejszym niuansem, każdym radosnym doznaniem przeżytym w chwili, na którą tak długo czekał. Po trzydziestu latach wciąż potrafił się przenieść w tamte dni, odtworzyć je w najmniejszym szczególe: kolor ubrania mamy, zapach wody po goleniu ojca, śliskość papieru okalającego prezent, który trzymał w swoich małych palcach. Wszystko świeże, bez tej przykrej śniedzi ze zdjęć w albumie. Ale kiedy stał się nastolatkiem, zdolność zatrzymywania czasu nagle zniknęła. Długo wydawało mu się, że to przez rozwód rodziców. Albo że po prostu wydoroślał i stracił swoją dziecięcą rachubę czasu. Tak czy owak, już nigdy żadne święto nie było takie samo. Matura, egzamin prawniczy, pierwsza sprawa sądowa, oś...
TOMI-3231