Eugeniusz Dębski - Moherfucker (tom 1) - Hell-P.rtf

              Eugeniusz Dębski

              HELL-P

              Agencja Wydawnicza

              RUNA

              W każdym człowieku siedzi upiór, potwór, diabeł.

              Jeśli widzisz takiego, w którym nie siedzi

              – uciekaj szczególnie rączo.

              Tacy są najchętniej przez diabły zasiedlani.

              Może tylko z tą różnicą, że nieco później.

              „Myśli bezładne” S. A. Win

              PROLOG

              Drzwi do budynku się uchyliły, po czym ukazała się ręka i pomachała do mnie.

              – Wypuśćcie dzieci! – zawołałem. – Będziecie mieli mnie.

              – Chodź tu i nie dyskutuj, bo będzie krzywda! – rozległ się inny głos.

              Zaleciało fałszem. Podniosłem ręce wyżej i opuściłem – to był nasz sygnał „Uwaga!”.

              Podszedłem do drzwi i zobaczyłem, że stoi tam mężczyzna z bronią. Nie starszy z braci, Marek, tylko... I nie młodszy, Józek. Ktoś inny, bardzo marnie przypominający Józka.

              Wykrzywił usta w pogardliwym grymasie i pomachał lufą tetetki.

              – Zrzuć kamizelkę! – warknął.

              Wolno odpiąłem rzepy, podniosłem płat brzuszny, obróciłem się i podniosłem to, co miałem na plecach. Przy okazji wyskandowałem bezgłośnie, samymi ustami do wpatrzonych we mnie Boja i Żaby: „To. Nie. Józef.”

              Znowu stanąłem twarzą do bandyty.

              – Ściągaj powiedziałem.

              – Wolę, mieć na sobie...

              – Możesz se woleć. Zrzucaj, kurwa! Po chuj tu przylazłeś? Kłócić się ze mną?

              Odpiąłem jeszcze dwa rzepy i rzuciłem kamizelkę na suchą trawę.

              – Właź!

              Wszedłem do budynku.

              Bandzior się cofnął, skinął na mnie i pokazał, że mam stanąć twarzą do ściany.

              Przejechał ręką po moich plecach, bokach i kroczu, podejrzanie sprawnie. Coś tu śmierdziało, coraz mocniej. Szarpnął mnie za ramię i pchnął w stronę otworu drzwiowego na wprost drzwi wejściowych; w korytarzu, w którym staliśmy, biegnącym wzdłuż ściany zewnętrznej, były jeszcze trzy drzwiowe otwory, jedne po prawej i dwie pary po lewej. We wszystkich brakowało nawet ościeżnic, zaradni miejscowi wyprali kiedyś wszystko, co się dało. W pokoju, do którego mnie wepchnął „Józek”, było okratowane okno. Do krat z lewej i prawej przywiązali za nadgarstki dzieciaki. Chłopcy stali zapłakani, z buziami, na których rozsmarowały się łzy i brud. Uśmiechnąłem się do nich, tylko czy to mogło dodać im otuchy?

              Dorośli może by się ucieszyli, że odsiecz jest blisko, a czy ośmiolatka może pocieszyć świadomość obecności posiłków?

              Ten drugi, to był Marek, miał za pasem broń. Znaczy gazowiec. Może dlatego nie strzelał, żeby się nie zdradzić. To on został „trafiony” – draśnięty w głowę powyżej ucha. Ale tylko draśnięty. Krwawienie już ustało.

              – Dzieci was obciążają – powiedziałem, przekroczywszy próg. – To dla was tylko kłopot.

              Nie męczcie ich, wypuśćcie, a ja przecież zostaję. I b...